Tien

Tien jaar geleden alweer overleed mijn vader. In dat zelfde jaar, een paar maanden daarvoor, werd ik ook ontslagen op een nogal nare manier. 

Alweer tien jaar geleden. Toch voelt het als gisteren. Beide zaken. 

Heb geen feestboek waar ik heel opzichtig kan melden dat ik hem mis op zijn sterfdag. Of verdriet heb over zijn leven. De keuzes die hij maakte. De man die hij was. De vader die hij was. Maar dat betekent nog niet dat ik het wel voel. Hoe het had kunnen zijn. Maar de gemakzucht van blijven doen wat je altijd deed. Of de onmacht door kortsluiting in zijn hoofd. 

Las wat zaken terug over mijn vader, hoe hij telkens, door de Alzheimer, meer verloren raakte. Hoe mijn familie daarmee omging. Hoe ik daarmee omging. Hoe het leven ook niet makkelijk is geweest voor mijn vader. Noch voor mijn moeder. Dat die twee niet echt het beste in elkaar naar boven haalde. In tegendeel. Jammer dat ze niet snapten wat het effect op hun kinderen was.  Onveiligheid.

Afbeelding van Pexels via Pixabay 

Zijn we tien jaar verder wat slimmer geworden? Ben ik dat? Doe ik dingen nu anders? Beter? 

Mwoah....

Nu staan we met onze moeder aan misschien wel het begin van zo'n proces. Misschien, want iedereen trekt zo zijn eigen conclusies, inclusief ik, zonder dat daar een arts aan te pas is gekomen. Een van mijn zussen spiegelt ook haar eigen angsten en frustraties op de situatie. Nu ben ik de oudste thuis, maar voel me dat heel vaak niet. En al helemaal niet de wijste. 

Mijn zoon heeft me aangeraden om het boek "De Fontein, vind je plek" te lezen. Gaat over familie-opstellingen en verhoudingen. Heeft voor hem wel zaken verduidelijkt. Hij vertelde heel casual iets over de relatie met zijn zus en dingen met betrekking tot hun vader en de ex- man van zijn zus. Die ik niet wist. Wat weer een ander licht op een en ander werpt. Of eigenlijk op die ander. De herfstvrucht.

Het valt mij altijd op hoe wijs mijn kinderen zijn. En hoe ik nog veel juist van hen kan leren. 

Net even de boel gelucht hier. Goed voor de luchtvochtigheid. Nog niet de kachel aan. Eerst maar even koffie maken, straks mijn bed verschonen ook altijd fijn om te doen en te weten dat er een schoon vers bed op me wacht. En even mijn bibliotheekboek inleveren. Stom boek, alleen op de titel uitgekozen. En even wat waxinelichtjes bij de Action halen. Die zijn het beste. Gaan echt 6 uur mee namelijk en niet maar 4 uur en nog wat. 

Mijn contract is met een jaar verlengd. Even de druk van de ketel. Even maar, want de sfeer op de werkvloer blijft onprettig mede door een leidinggevende die geen leiding geeft (het ook niet kan) en ook is nog steeds niet duidelijk wat de toekomst van ons bedrijf daar is. Plus dat een gedeelte van mijn werk naar een andere partij gaat en daarmee de optie om te kunnen thuiswerken. Daar moet ik dus ook mee aan de slag. Want thuiswerken geeft me net even wat energie en rust. Geen kantoortuin geluiden dan.-

En even kijken hoe de gewijzigde dienstregelingen van zowel de bus als de trein voor mij uitpakken. En ik morgenochtend niet wordt overvallen hierdoor. En de rest van de tijd heel egocentrisch geheel aan mijzelf besteden. Beetje Netflixen, oh ja, nog wat rekeningen voldoen en nog iets aan een goed doel overmaken (ook belastingtechnisch handig!).