Verder gelezen in het boek De Fontein. Pittige kost. Inzien dat ik door mijn keuzes en mijn gedrag een bepaald soort leven heb. Waar ik kennelijk niet helemaal tevreden over ben, dus hoe kan ik dat anders doen. Of de ontevredenheid loslaten of wat zaken anders gaan aanpakken.
Fontein, Pyramide (van Maslov) Hoeden van, welke systeem je ook kiest om inzichten te krijgen. Het brengt mij in ieder geval altijd weer eens stapje verder. Of juist drie terug. Om daarna er weer twee verder te komen. Niet alle wegen gaan stijl omhoog en vooruit tenslotte.
Vind mijzelf nogal bozig, ontevreden, misschien ook wel bang en daardoor nogal alleen. Want zeg nou zelf; denk dat ik geen prettig gezelschap ben, anders had ik wel een vollere agenda. En als ik dat uitstraal, dat zure, dan trek ik datzelfde ook aan. (Zegt de amateur-therapeut in mij). En ik wil juist meer liefde en tevredenheid. Dus blijven werken daaraan.
Ook leren duidelijker te zijn in wat ik wil. Niet maar 'afwachten'. Of hopen dat men 'dat wel snapt toch?'
Sowieso snappen maar weinig mensen mij. Denk ik (of dat juist is, is een andere vraag).
Moest even in aktie komen in plaats van wegdromen van de realiteit. Dus de trap stofzuigen, wat kleding na 10 jaar bewaren toch maar in de textielzak doen. Opruimen en ruimte maken en schoonmaken. Niet vasthouden aan dingen die je niet meer tot nut zijn. Maar misschien wel nu voor een ander. Dus weggeven.
De afgelopen dag waren niet echt stressloos. Voornamelijk door mijn eigen gedachten over de situatie met mijn moeder en gewoon geen energie hebben om even (wat nooit 'even' is) langs te gaan en zelf dingen te constateren of uit te zoeken en dan ook weer waarom ik me daar zo druk om maak - is dit alleen mijn verantwoording? en is het ook niet de consequentie van mijn moeders gedrag van nooit eens zich duidelijk uitspreken wat ze wil, met het risico van een meningsverschil.
Plus de drukte op mijn werk. Log ik net even in, om te kijken wat er morgen op het programma staat, zie ik alweer een aantal zaken die nog zijn blijven liggen bla bla bla en had ik beter gewoon blijven werken zo lijkt het wel, niet die extra dag vrij nemen, maar ik moest echt opladen. Zo moe en futloos. Nog steeds. Veel zieken op het werk en juist de mensen die mij zouden kunnen ondersteunen. Kijk nu al uit naar het weekend!
Honderd jaar slapen lijkt me heerlijk.
Verder alle geneuzel uit mijn hoofd verdwenen na het zien van een nieuw programma op NPO1 van Paul de Leeuw: Niet klein te krijgen. Over de impact van kanker op kinderen en hun omgeving.
7 opmerkingen:
Zorg goed voor jezelf
Altijd goed om eens stil te staan bij je leven en te bekijken of je dingen anders kunt doen... Hier ook een futloos iemand. En ik slaap sowieso al heel veel...
Verlangen naar 100 jaar slapen geeft wel aan dat je nu op je tenen loopt. Geef aan dat je 2 dagen in de week thuis moet werken om niet overspannen te raken... Voorkomen is beter dan genezen!
Heel veel sterkte met alles! En vergeet niet alleen energie te besteden aan de dingen waar je invloed op hebt...
liefs, Alice K.
PS Ik vind je niet zuur.
Ik waardeer je eerlijkheid, Cellie. Je komt er wel!
Dat laatste herken ik. Ik kreeg een berichtje dat een collega overleden is die nog een jaar jonger is dan ik.
Dan heb ik even het lef niet om te klagen.
En jezelf veranderen: een doorgaand proces!
Ik kreeg van mijn dochter te horen dat ik te veel adviezen gaf...
Auw!
Nu probeer ik de techniek voor een goed gesprek:
Goed gesprek: tips voor het omgaan met emoties, weerstand, boosheid en irritaties.
Als je die laatste zin intoetst krijg je een heel goed pdf over gesprekstechnieken!
Ik heb een klein stukje daarvan op mijn keukenraam geplakt.
Oefenen, oefenen, zowel voor thuis als voor op het werk.
Het leven is een leven lang leren, we doen gewoon ons best!
Lieve groetjes, Franca.
Je lijkt best een groot vermogen tot zelfinzicht te hebben, dat doe je goed. Ondanks de hobbels in je leven probeer je er het beste van te maken, maar inderdaad blijf wel goed voor jezelf zorgen, jij bent ook belangrijk!
Ik zou het gedoe met je moeder tot een minimum beperken. Het zal haar en jouw leven niet wezenlijk « verrijken ».
De energie heb je nu eerst zelf nodig om overeind te blijven ! Sterkte !
Elisabeth
Ik sprak een keer in het kader van mijn opleiding diepgaand met iemand die depressief was. Ze was er van overtuigd dat ze dom was en niets waard en dat de mensen om haar heen beter af waren zonder haar. Daarna sprak ik met haar man en haar volwassen kind. Die beschreven een geliefde vrouw en moeder, die heel wat waard was. Ze hoopten zo dat ze beter zou worden.
Daarom denk ik nu ook wel bij jouw omschrijvingen: is dat nou wel écht zo? Of zie jij het alleen maar zo, en zien de mensen om jou heen dat heeeel anders? En hebben ze misschien zelfs wel meer gelijk?
Liefs, Petra
Een reactie posten