Zaterdagklussen

Even droog vanochtend, dus snel het dekzeil over de tuinset van mijn zoon teruggelegd en vastgemaakt. Was helemaal eraf gewaaid, ondanks de stenen die ik erop had gelegd. Straks weer regen dus ik ben op tijd. Voor de verandering. Nattig en vies werkje, door de opgespatte modder en verzamelde regen. Maar ja, iemand moet het doen. 

Hoop dat in het voorjaar, als ze in hun nieuwe huis wonen, die tuinset weer terugverhuist. En de megagrote kussens die op zolder zijn opgeslagen idem.

Ook wat snoeiwerk in de tuin gedaan, maar alles is zeiknat en dat is niet lekker werken.

De witte was hangt al in het zoldertrapgat voor de koffie. Ook altijd iets waar ik een voldaan gevoel van krijg. Zichtbare arbeid!

En straks mijn bed schoon opmaken. Ook weer een fijn vooruitzicht; in de avond in een vers bed stappen. Inmiddels opgemaakt, met gestreken slopen. Vind het niet fijn om op rimpelige lappen te liggen.

Loop een beetje vast merk ik in stressgedachten en gevoelens en dus moet ik zien dat ik andere dingen doe dan normaal. En de druk van sommige broers en steelzus dat ik te weinig bij mijn moeder kom en dus daarom ook geen kritiek mag hebben. En oh ja, maar eens normaal moet gaan doen.

Maar besloten niet aan die druk toe te geven. Ik ga wanneer het mij uitkomt en alle contacten die ik wel heb met mijn moeder; dat is mijn zaak. En dan toch opspelende schuldgevoelens. Waar komt dat door? 

Is dat omdat het klopt; doe ik te weinig? Ga ik te weinig langs? Komt het doordat we als familie niet dichterbij elkaar komen, maar juist verder weg van elkaar zijn dan ooit?  Een wedstrijd wie het meeste doet?

Is mijn plaats in de familiefontein ingenomen door anderen en vloeit het daarom niet?

Wil liever tegen een grote boksbal slaan nu, dan alles weer over analyseren. Of weg-eten. 

Gebeld met mijn moeder, maar daar gaat het alleen maar over de grote boom in de tuin die zoveel bladeren laat vallen en dat ze die dan opraapt en bij elkaar legt, maar dan vallen er nog meer en dan blijft ze bezig. En dat de buurman die boom weer komt snoeien binnenkort. (Nooit een zoon van haar, die hebben nooit tijd of zin. Aardige buurman doet dat dus al jarenlang voor haar). Dat mijn zoon haar had gebeld dat hij vader was geworden dat was alweer vergeten. Ja, er lag post van hem, dat moest ze nog behandelen, maar zo druk geweest (Het geboortekaartje dus).

Dat is vaagtaal voor als je weet dat je het niet meer weet. Altijd goed antwoord.

Dus ook al zou ik 6 keer per week langskomen, dan is dat ook weer vergeten. Daar zit het 'm niet in.

Ooit, toen mijn vader opgenomen was vanwege Alzheimer o.a. bedacht mijn tante het onzalige idee een agenda voor hem te maken, dan kon iedereen daarin opschrijven wanneer hij of zij geweest was. Een soort van prikklok vond ik. Want ik weet nu en toen ook al dat wij een familie van boekhouders zijn en tellen hoe vaak je dan geweest was. Of hoe trouw. Dat gaf aan hoeveel je om iemand gaf.

Dat niemand weet hoe vaak je in je hoofd zit met je vader; dat telt niet! 

Mijn vader was toen al te ver in zijn ziekte heen dat dit hem interesseerde. Hij leefde in het nu of in zijn verleden van toen hij jonger was.