Hij doet het niet!

Wat ik de afgelopen weken voor ervaringen had met de software op mijn werk. Raakte daar aardig van door de leg.

Het is op maat gemaakte CRM software, alleen voor ons bedrijf dus geschreven en ontwikkeld en al onze dossiers zijn derhalve digitaal. Dus alles moet dan digitaal worden opgeslagen in de cliënten-dossiers. Deed de software raar. Voerde alle handelingen correct uit, kreeg ook een OK te zien, maar niets in het dossier te zien. Kreeg klachten van collega's dat ze een leeg dossier hadden, werkte op mijn vrije dag nog een uurtje extra om toch een goed dossier af te kunnen leveren, maar het lukte mij niet. Ging aan mijn eigen verstandelijke en ict-begrijpende vermogens twijfelen. 

Oude Boomer, je snapt er de ballen van! 

Haal de typemachine met bolletje er maar weer bij. Die snapte je nog! 

Plus viel me op dat ik als enige van mijn bedrijf de online training van een nieuwe element braaf zat te volgen. Zeer belangrijke info. Wilde graag alles weten hierover. 

Oh.

Was het commentaar van de leidinggevende die juist dat element veel meer wilde doorvoeren. En dan doet hij niet eens mee!

Eind die week melden meer collega's dat er zaken niet werden opgeslagen. Dus maakten we er een melding van naar de helpdesk (nu werd mijn klacht kennelijk wel serieus genomen). Oh ja, altijd na een software-upgrade, dan werken dingen niet meer of geheel anders. 

En ja hoor; ook nu weer melding dat er fouten waren ontdekt. 

Ook mijn digitale telefoonsysteem werkte niet meer. Zat ik niet met mijn headset te bellen, maar via de laptop kwam het geluid binnen en ging eruit. Niets anders gedaan dan anders, niets aan de settings veranderd en toch dit rukresultaat!

Dan moet ik ruim een half uur zelf zitten klooien, naar de settings kijken, herstarten, settings ok, maar output dus niet. GEKmakend! Gelukkig kan ik dan wel systematisch doorgaan met proberen tot het me lukt, maar het feit dat er nul ondersteuning is, nogal eenzaam. En al die tijd die ik kwijt ben daarmee!!

En ook op de werkplek van de opdrachtgever waar ik elke ochtend verblijf deed ''opeens" mijn scherm het niet. Staat hij aan? Zitten alle kabels erin? En dan toch niets. Een groot zwart scherm. 

Heb dit echt wel nodig om afspraken op te roepen en erin te zetten. Dus dan maar weer de ICT bellen, kan niet online, want ik ben officieel een externe partij. Geen koffiemok en ook geen eigen tegel op intranet.

En dan ging mijn leidinggevende ook nog even wat aan de settings op mijn laptop doen, terwijl hij wat uitlegde waardoor ik vanochtend ook niet meer overal bij kon. Dus met Google als mijn beste vriend uitgezocht hoe ik dit kon fixen en gelukkig back to normal.

Maar GEK word ik hiervan. En twijfel aan mijn kundigheid door al dit gedoe.  Het gevoel dat ik opeens ontzettend dom ben geworden. 

Oh ja, ging mijn leidinggevende een mail sturen over iets waar we het over hadden aan een externe partij en dan na de komma - na Beste HendrikJandetuinman - met een kleine letter de volgende alinea en zin beginnen.

Ja, dat moet hoor na een komma!!

Nou nee, dan behoor je die zin met een hoofdletter te beginnen.

Oh.

Alsof ik een dumbo was. Nou nee hoor, dit soort dingen twijfel ik niet aan en weet ik ook dat ik die goed beheers - Ooit mijn Directie-Secretaresse diploma bij Schoevers ontvangen in het Stenen Tijdperk. 

Zucht.

Ik wil gewoon in de ochtend mijn laptop openklappen en gaan!!!! Geen geneuzel en gedoe en dus vertragende zaken meer.

Snap deze man helemaal!

Zadelpijn

Bij de nietjes en de overdekte fietsstalling bij het busstation (de snelbus) viel me op dat er een aantal fietsen tussen stonden zonder zadel.

En met een label aan het stuur.

Van de weghaalfietspolitie?

Dat label omdat ze geen zadel hadden? 

Of was het zadel meegenomen en wordt dat dan bewaard in een kastje met het label: Zadels foutparkeerders?

Zie ook die hele afdeling voor me.

Maar waar?

Dit is een dorp? Is toch heel stads dit?

En krijg je bij goed gedrag dan wel je zadel terug?

Image by Andy Plotzky from Pixabay

Jullie wel eens zadelpijn?

Marten

Had een nieuwe museumjaarkaart in de knip en dan moet je 'm ook af en toe gebruiken. Had de zondagochtend al een beetje verlummeld, maar dat vond ik niet zo erg en toch wilde ik in de middag iets anders en vooral opwekkends gaan doen.

Lipstick op en gaan. 

Met de toeristenbus via mijn gewoonlijke eindhalte verder richting de hoofdstad. Die bus zat trouwens al aardig vol, gelukkig nog wel een zitplaats al was het dan op een klapstoeltje. Toeristenbus, dus veel grote koffers. 

Naar het grote mooie indrukwekkende gebouw waar het Rijksmuseum zit. Had ik toch beter naar Bettie op haar blog moeten luisteren, want ook ik stond in de rij, maar alleen museumjaarkaart is, zelfs voor een normaal bezoekje, niet voldoende. Ik moest een tijdsslot reserveren. Bummer!

Uit de rij en op mijn telefoon geregeld dat ik een kleine 3 kwartier verder toch toegang kreeg. Gelukkig! Het was heerlijk weer, dus op een bankje buiten even afgewacht, nadat ik een rondje had gelopen door de buurt en naar mensen gekeken. Ook altijd leuk. 

Heel vaak gebruikte ik mijn kaart om alleen maar even van het toilet gebruik te kunnen maken in een museum in een stad. Of koffie te drinken aldaar. 

Wilde vandaag even naar wat klassieke werken kijken van de Eregalerij en verder niets. Mijn brein zit nogal vol merk ik. Maar Maarten en Opjen waren al richting Parijs vertrokken. Hoop dat ze daar geen tomatensoep over zich heen krijgen!

Had ze al eerder gezien hoor, maar altijd fijn om naar de kleine details te speuren. En ik heb voor mijn kleindochters ook een setje van het stel in Playmobil uit de Museumshop al een tijdje terug aangekocht. Zo leuk. Eigenlijk meer leuk voor mijzelf.

Omdat Maarten er niet was en ik net appte dat ik op weg was naar Maarten, besloot ik een kaart van de beste man aan te schaffen. Kon de app-er zien welke Maarten ik bedoelde. Kreeg ik de kaart gratis en Opjen erbij! Wat lief he! (Zou het door de lippenstift komen???? Of die ene oorbel?)

Een lekkere koffie in het restaurant genomen. Nu beheerste ik de kunst van inscannen, bestellen, betalen en afwachten tot mijn bestelling gebracht zou worden. En daarna jas en das weer uit de locker gehaald en richting de bushalte gelopen. De zon was al aan het ondergaan. Dus mooi gezicht dat Museumplein oranje gekleurd. Nu eens door de zon, niet door voetbalfans.

Merkte in de bus dat ik dus één oorbel kwijt was geraakt. Doe eigenlijk zelden een dikke sjaal om en vandaag wel, gewoon voor de show en ik had één rode stip erin gebreid dus vond ik wel komisch en een beetje fris op de fiets, maar door die dikke massa om mijn hals en een korte nek (denk ik) is de oorbel losgeraakt. Nou ja, ik had ze denk ik wel meer dan 40 jaar en niet goed genoeg vastgemaakt. Toen die oorbellen in de mode waren in de jaren 80 vorige eeuw en nu kan ik ze moeiteloos weer dragen. Gewoon echt plastic hoor. Geen diamanten of iets. Creolen. Zie hieronder.

Goed excuus om dus te kijken naar een ander paartje. Net als Maarten (oh, zie dat hij Marten heet) en Opjen, die nu voor 5 jaar in Parijs verblijven zo vertelden ze me toen ik zijn kaart wilde afrekenen.

Dankbaar dat ik zo'n fijne middag mocht hebben, waar alles lekker liep. En thuisgekomen soep gemaakt, ruikt al heerlijk in de keuken. 

Weer wat positieve energie opgedaan om de werkweek weer beter aan te kunnen. Kleding al uitgezocht en zo direct nog even mijn lunch maken om mee te nemen in de ochtend. 

Wat doen jullie om op te laden?

Keihard tikt de regen op mijn zolderraam

Dus dan weet ik al dat ik regenhoedje op moet naar de bushalte. En hopen op een plekje in het overdekte fietsenhok voor de fiets. En in de bus en daarna in de trein. 

Was moe gisteren, dus bedacht de rest van de detective op mijn telefoon in bed te kijken. Nu weet ik dus niet wie het gedaan heeft, want toch in slaap gedommeld.

Al had ik deze aflevering al eerder gezien. Waarschijnlijk toen ook al voortijdig in slaap gevallen. Eind 22.30 uur is tijdens een werkweek te laat voor me. Trouwens, lijkt wel alsof ik nu zo sta afgesteld dat het ook op vrijdagen en zaterdagen te laat is. 

Zo blij dat ik wat ik me voornam, op tijd weg (en dan eigenlijk nog steeds niet op tijd) ook kon uitvoeren. Alhoewel mijn leidinggevende er altijd een gewoonte van maakt om 16.58 uur nog even wat dingetjes te willen laten zien in het CRM systeem. En kijk hoe handig en kijk dit en kijk dat....

Joh...ik ga op tijd weg, moet mijn trein halen. 

Oh.

En de rest wat ik nog moet doen, dat moet dan maar wachten tot maandag.  Vind ik. Vandaag aan één ruk door zitten werken, terwijl collega's van de opdrachtgever vrolijk online koelkasten aan het uitzoeken waren. Voor thuis. 

Hij beweert nog steeds met droge ogen dat mensen het echt niet zo druk hebben, terwijl iedereen op overkoken staat. Maar hij is dan ook een man die alleen naar de output kijkt. Je moet kennelijk eerste keihard in janken uitbarsten totdat hij doorheeft dat het allemaal teveel is.

Gaf hem dus aan dat wat er allemaal naast en om het werk (alweer een stagiaire opgestapt, alweer wennen aan straks weer een nieuwe, het kennelijk niet kunnen vinden van een ervaren kracht) een zeer grote impact heeft op mij en mijn collega's. Constant mensen inwerken, die niet blijven. Weer afscheid nemen, maar ook dag rendement. En dag geinvesteerde tijd.

Oh.

Dus ik ging maar vrolijk inpakken, afwassen (mijn eigen mok dan) en wegwezen. 

Hier win je de oorlog niet mee. Hij heeft ook geen drol te vertellen bij het management boven hem. Dus..

Weekend; niet aan werk denken, aan de boeteclausules, aan weet ik veel. 

Niet niet niet. 

Afwas

Omdat onze opdrachtgever de papieren koffiebekertje met plastic binnenkant in de ban heeft gedaan per 1 januari 2024, heeft hij al zijn werknemers een herbruikbare beker gegeven. 

Die moeten ze wel zelf afwassen. Of een eigen mok/beker/tuimelbekertje/thermosbeker mee naar kantoor. Ook zelf af te wassen. 

Wij hebben niets gehad. En onze werkgever zorgt daar helemaal niet voor, dus namen we allemaal braaf zelf een mok van thuis mee. Of kochten die bij de plaatselijke mokkenbar.

Elke ochtend, zoals te verwachten bij grote kleuters, staan er kopje, bekers of mokken in de gootstenen, op de aanrechten. Want die mensen geloven nog in de afwaskabouters, die in de nacht al hun vuile vaat komt afwassen en afdrogen. 

En dan verschijnen ook al snel de briefjes. 

Ruim op

Was af

Niet laten staan, opruimen afwassen. NU!

Helpt geen drol. 

Of het briefje: Wie heeft mijn afwasmiddel mee naar huis genomen?

Of de collega die niet met een afwasborstel van iemand anders haar mok durft af te wassen. Je weet niet waar hij geweest is. Jemig...is toch geen wc-borstel!

Er lag al wekenlang een vies gerafeld sponsje. Die blief ik niet. Dus eigen spons eerst en die heb ik in een zakje in mijn la liggen. Drogen met papieren handdoekjes (alsof dat geen berg afval is). En ik heb wel drie mokken. Eentje voor de werkplek beneden, twee voor boven, eentje koffie en de andere thee, want vind het niet lekker thee uit een koffiemok te drinken. Zeurpieterig he?

Duh op donderdag

Every burden bears a gift, Cellie, every challenge brings a treasure, and every setback hides a blessing.

Is it just me or does time and space sometimes seem far too good to be true?

Hallelujah,

  The Universe

Image by Gerd Altmann from Pixabay

Spitsmeid

Gisteren zag ik dat de trein terug de helft van de lengte had dan normaal. Dus snel via de eerste klas binnen, doorlopen en dan hopen dat er nog een plekje in de tweede klas is. Echt niet dat ik alweer ga staan (in de ochtend de helft van de reis, nog een trein vroeger om de hele superdrukke en volle trein te vermijden). 

Er zat een jonge vrouw van twee tafeltjes gebruik makend haar make-up te doen. Dure poeders, kwasten, sponsjes. En er zat al zoveel op. Dus gaf ik aan dat ik de stoel naast haar wilde gebruiken. Honderden euro's aan make-up spullen verschoven met enige tegenzin naar haar eigen tafeltje. En daar ging ze verder met shapen, shinen en weet ik veel. Een perfect ogend gezichtje, voor in de tv-studio met felle belichting, maar bij daglicht staat het toch onnatuurlijk al die poeders. 

Vind ik dan. Maar wie weet vind ze het zonde dat ik niks om mijn gezicht smeer of 'm shape. Rond is trouwens ook een shape!

Ze gaat altijd het station voor mijn station eruit, helemaal perfect eruit ziend en ik vraag me af of ze naar haar universiteit gaat, school, werk, schoonfamilie? 

Lees net dat vandaag ik helemaal niet naar mijn werk had kunnen reizen of met heel heel heel veel vertraging. Ook de reisplanner geeft dat aan. Zo blij dat ik vandaag niet hoef en lekker aan mijn vers gezette (geen concentraat of oploskoffie met water) kopje koffie zit. Zo direct de was ophangen. En verder hopen dat de wind wat minder hard is later op de dag. Nu ligt de tuinstoel weer platgewaaid in de achtertuin. 

Hoop

Even behoefte aan wat zachtheid. Drukke werkdag, volle bussen en treinen. En dan thuisgekomen deze zin lezen:

“De hoop die zegt: het komt terecht – dus zit niet bij de pakken neer, de hoop die zegt: ik ben er morgen weer”.

De sleutel

Kreeg half december een appje van een broer met een filmpje van mijn moeder achter een rollator lopend. Als een kievit. Die broer had dus geregeld dat mijn moeder een rollator had gekocht. Waar hij mee was en dan is het geen advies, maar Sturm und Dwang! 

Hij weet toch al dat mijn moeder heel slecht NEEEEEEEEEEEEEEEE kan zeggen of gewoon "Rot op met je Rollator; ik wil dat niet. Ze denkt het wel, maar zegt het niet. En vooral niet als ze weet dat ze nog thuis moet komen (broer rijdt) en hoe dan als broer boos wordt en haar laat staan. 

De eerste poging moeder aan een rollator te dwingen was mislukt. Moeder heeft dat ding toen terug" laten brengen en kreeg haar geld geretourneerd.

Ze gebruikt haar fiets om lopend naar de winkels te gaan en in haar fietstassen de boodschappen te doen en dan weer lopend naar huis. De winkels zijn bij haar om de hoek. Fietsen doet ze niet meer sinds ze een keer viel met de fiets en nogal hulpeloos onder die fiets op de weg lag. Want de dokter had ooit gezegd dat ze heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel voorzichtig moet zijn met haar kunstheupen en ze voorzag het ergste. Gelukkig niets gebroken, maar wel haar vertrouwen in goed kunnen fietsen nog.

Dat vonden die familieleden ook maar niks. Zware fiets en neem toch een rollator. Alsof mijn moeder niets meer in te brengen had. 

Enfin. Mijn broertje uit het Hoge Noorden was bij haar op bezoek en hij wilde even in het centrum van haar stad een boodschap halen. Hij nam dan of haar auto (die is verkocht; ook al dramaverhaal) of haar fiets. 

Fietssleutel zat niet in de fiets, die netjes in haar schuur stond. Sleutel zit altijd in haar fiets. 

Nergens te vinden en het viel hem op dat mijn moeder zeer veel tijdelijke opslagplekjes heeft. Potjes, mandjes, kopjes; een soort hel voor minimalisten. En misschien ook wel een voorbode van een minder goed geheugen of aankomende dementie. En/of warrigheid. Maar mijn moeder heeft dat eigenlijk altijd al gehad. 

Moeder vond het zeer vervelend dat zij die sleutel niet konden vinden. Daar raakte ze een beetje van slag af door. Broer was ondertussen gewoon gaan lopen. Ik zou daar niet blij van worden zo'n eind, helemaal aan het einde van de binnenstad, maar hij loopt elke dag minimaal een uur, dus voor hem was het geen probleem. Ondertussen kwam ik ook lopend vanaf het station bij mijn moeder aan. (Ook geen probleem voor mij, gelukkig).

Toen ik hem zag vertelde ik hem wat mijn - voor mijn gevoel zeer negatieve en zwarte -  gedachten waren bij het kwijtzijn van die fietssleutel.

Dat of mijn steelzus of die broer die sleutel uit de fiets had gehaald onder het mom dat mijn moeder dan wel verplicht was die klote rollator te gebruiken om haar boodschappen te doen. Want weg fiets! Ik schaamde me voor die gedachtestroom. Denk ik nou zo negatief over ze? Wat ben ik voor naar wijf!

Mijn broertje bevroeg Steelzus de volgende dag en die gaf aan dat mijn andere broer die misschien had weggehaald. Ze appte hem direct (hoe toevallig) en ja hoor; hij kwam in de avond de fietssleutel terugbrengen.

Dan is mijn broertje toch weer een zacht ei, want om mijn moeder niet van streek te maken, maakte hij zijn broer toen niet duidelijk wat hij er echt van vond. Ik was er niet bij dus kan er niets mee.

Foto van Thomas van Pixabay

Maar wat een klotestreek. Precies hetzelfde dominant gedrag vertonen als mijn vader. Ik wil dat zaken zo gaan en DUS pak ik de fietssleutel af. Dat is mijn volste recht. 

Mijn moeder is (nog) niet dement, wel korte termijn geheugen nogal prut, woont zelfstandig, slikt nul medicatie, de huisarts heeft niet geconstateerd na bevraging door de POH ouderenzorg dat mijn moeder onder curatele moet worden gesteld, dus hoe haalt hij het in zijn hoofd. Voor en over haar hoofd dit te beslissen? En haar dan ook nog laten denken dat ze nu wel erg vergeetachtig is. 

En nog erger; dat ik het al vermoedde en verdorie nog gelijk had ook. En als die fiets niet toevallig gebruikt moest worden dat dus helemaal niet gedeeld is. Dat hij de sleutel had ingenomen. 

Hij gebruikt heeeel graag het woordje transparant. Voor mij is het zeer transparant hoe kloterig en geniepig hij handelt. 

Merk dat ik heel erg slecht trek als mensen duidelijk liegen of eromheen lullen of mij laten denken dat IK gekke Henkie ben. 

Op mijn werk met iemand die ik vraag en uitleg geef de zaken op die manier op te pakken en dat dan telkens 'vergeten is'. Oepsie. Kan ik het alsnog weer zelf doen. 

Of op mijn werkplek de boel anders aansluiten en daardoor mij confronteren met shitzooi en dat dan ontkennen terwijl de de usb kabel gewoon over mijn bureau ligt. Zeg dat dan gewoon in plaats van eromheen te draaien. 

Kan ik slecht tegen. Als het overduidelijk is wat er is gebeurd (of juist niet). En ik heb er ook een goed gevoel voor wat waar en en wat niet. Wanneer iemand een lulverhaal vertelt dus. 

Tulpen!

De straat was nog bevroren zaterdagochtend en dus ook glad. Gelukkig hoef ik van mijzelf niet in alle vroegte boodschappen te halen. Kan ook later. Of niet vandaag. Kom maar door zon! Smelt al die smurrie en opgevroren sneeuw maar weg. Vind mijzelf wel een schijtebroek, maar aan de andere kant heb ik ook daar schijt aan. Het kan, het mag en waarom niet?

Geniet van een lekker kopje koffie. Echte koffie en geen concentraat waar de machine dan water aan toevoegt zoals op mijn werk (de machine voor het werkvolk dan, voor de hogere klassen staan er machines met echte bonen en zelfs havermelk als keus).

Vrijdagavond genoten van een complexe aflevering van Endeavour. Jammer van die reclame tussendoor alleen. Had wat kaarsen aangedaan, lekker warm vest aan en even de drukke werkweek van me af laten glijden. Naast het gezever rondom mijn moeder. En zorgen om mijn liefste broer die aangaf dat hij na thuiskomst ziek is geworden. 

Zie ook dat ik mijn focus niet op het zorgen maken om moet hebben. Zie het fijne, kleine en mooie vooral. 

Omdat het kennelijk weer de aftrap van het Tulpenseizoen is, was het de 20e in Amsterdam Tulpendag. Moest wel lachen om een filmpje op Instagram hoe het echt was. Lange, lange lange rijen. 

Dus die twee bosjes  witte Tulpen voor maar 4 euro mochten mee naar huis. Alweer een stuk gegroeid in één nacht zie ik.

Jullie al tulpen gekocht?

Lopend

Lopend heen en hopen op flinke dooi terug, zodat ik over het fietspad (meestal wel gestrooid) terug kon fietsen. 

Lange dag op mijn werk. Maar had me al helemaal daarop ingesteld en wilde even wat meters maken. Gelukkig geen pratende stagiaires bij me, ik kon heerlijk in mijn eigen tempo doorrammen. Koffie was op waar ik mijn werkplek in de ochtend had. Ergens in het apparaat moest het water worden bijgevuld. En ik maar denken dat het op het waternet zat aangesloten. Dan maar niet. 

Had net mijn werkplek afgesloten toen een mij bekende dakloze toch nog even iets wilde vragen. En hij gaf me aan dat hij nu een kamer via het Leger des Heils heeft. Met alleen een bed en stoel. Vroeg hem of hij nu ook een koelkast daar ergens had (voor de bederfelijke voedselbankzaken), maar nee. Niet.

Kwam dus iets later op 'kantoor' binnen. Iedereen was al naar buiten, lunch scoren. Dus maar in mijn eentje van mijn meegebrachte lunch genoten. Later schoven zij ook aan. 

Zo komisch. De leidinggevende gaf aan dat mensen hadden gevraagd naar het rooster voor de zomervakantie. Kon je je wensen invullen. En wie had alles al ingevuld??? Nou; hij dus. Jaja...Zou hij ook zelf eerst vervanging moeten regelen? 

Ik wil nog helemaal niet aan vakantie of zomer denken! En dat gezemel met zelf voor vervanging zorgen, daar moet ik nog even over nadenken hoe ik dat aanvlieg. Met mijn Maarten van Rossem houding of Assertieve Ans laat zich de kaas niet van het brood eten houding?

Veel belletjes gedaan, veel mensen uitgenodigd en gesproken en dus ook dossiers gemaakt en uitnodigingen en tussendoor nog wat dingen voor mijn collega gedaan. Het liep al tegen einde werktijd aan. Keek op de NS site en zag de voorspelling dat mijn trein propvol zou zitten. Zo geen zin in. Dan ruim ik op mijn gemakje alles op, was mijn mok af, laatste keer naar de toilet en kijk of ik die verkeerde lippenstift kan inruilen. Tijd zat en het is meestal vrij druk. Nu hoefde ik niet te haasten. Ging de volgende trein wel pakken. 

Yeah..geld terug (had uiteraard de bon bewaard). Dat is fijn. 

Daarna het boemeltje genomen. Vertrekt eerder en is toch later op mijn eindstation, maar kon me niet meer bommen. Zitplaats en ik wist al dat ik straks thuis kon relaxen. 

Helaas nog steeds glad bij het busstation. Weer opgevroren zo leek het. Ook fijn dat het op een talud ligt. Glibber je zo naar beneden. Dus toch maar lopen naar huis en onderweg kreeg ik nog van iemand een waarschuwing, dat het echt wel glad was op sommige plekken. 

Was op de door mij voorspelde tijd thuis. Win dat soort weddenschappen altijd. Fiets in de schuur en direct de oven voorverwarmen. Laatste gedeelte boerenkoolstampot in ovenschaaltje en hoppa....schuif maar door. Daarna alle spullen opruimen van werk. Hoorapparaten in de lader, ontspannen kleding aan (nou ja mijn slaapkleding met een lekker dik vest erover) en losssssssssssssssssssssss...

Weekend!

Blij dat ik veilig thuis ben in een huis waar ik de kachel kan aanzetten en er te eten is. 

Eentje

Gisterenochtend wederom lopend met de fiets aan de hand naar de bushalte in de vroege ochtend. Het had gesneeuwd dus kon niet goed zien waar je wel of niet zou uitglibberen. Was op tijd om mijn fiets aan een nietje vast te zetten en de bus in. Vol - alweer vol, maar rijden maar. Wurmde me helemaal naar de achterste bank en daar was plek. 

Overwoog serieus om thuis te werken de hele dag vanwege de gladheid, maar mijn werk is aan een balie, dus die moet elke dag bemenst zijn. Dus toch maar gegaan. Voor die cliënt die eindelijk die stap durft te zetten om een afspraak te maken hier.

En zo heerlijk; had de dag ervoor boerenkool gemaakt. Alles vers. En dan weten dat je eind van de dag dat alleen nog maar hoeft op te warmen. 

Zag foto's van mijn kinderen die op verschillende dagen met hun kinderen naar hun Oma waren geweest. Haar achterkleinkinderen. Leuke plaatjes en bijzonder ook. En ben blij met mijn kinderen die dat gewoon doen. Omdat ze weten hoe fijn dat is voor hun Oma. En voor henzelf.

Kijk nu naar buiten; weer gesneeuwd. Lopen dus maar weer met de fiets, want zo te zien in de middag weer weg gedooid.

Nog één dagje maar weer. 

Werkweekwekkerwektijd

Omdat ik dinsdagochtend door de sneeuw en gladheid naar mijn werk moest en ook weer terug over gladde wegen, zegde ik mijn kappersafspraak voor de dag erop af. Zo blij mee. Ja, beetje bang om onderuit te glijden. Denk nog even terug aan vorige jaar toen ik met mijn fiets onderuit gleed en op eigen kracht en met dank aan een vaste vuilnisbak waar ik me aan kon omhoog trekken, weer kon opstaan. Niemand die me hielp en had het gevoel dat mijn knieën vergruizeld waren. Maar gelukt en toen zelfs nog 'gewoon' naar mijn werk gegaan. Te braaf. En helemaal geen lintje gekregen hoor toen!

Wel direct een nieuwe afspraak gemaakt, want is wel nodig. Om weer wat nieuwe inspiratie te krijgen, even een ander kapsel. Of in ieder geval wat dode punten eraf. Nog steeds een budgetkapper. 

Juist op mijn vrije dag wil ik het liefste nul verplichtingen hebben. En dan toch weer op tijd opstaan, nadenken over hoe ik (of fietsen of met de bus en een stuk lopen en zijn de wegen ijsvrij dan?) er kom. Dat haar kan wel wachten. Weekje extra overleven we wel.

Werd vanzelf op de tijd van de werkweekwekker wakker (wat een WWWWtjes!). Toch maar proberen nog even verder te slapen. Dat mag en kan. Het was ook nog zo lekker donker. En toen een gat in de dag (voor mijn gevoel dan he). 

Geen probleem. Geniet ervan. Kennelijk nodig.

Douchen, aankleden en even lekker koffie maken. En de kachel iets harder zetten (ook nog steeds niet op 20 graden; mijn eigen isolatielaag maakt dat niet nodig). En de dingen doen die ik graag die dag doe en op orde houd, zoals mijn administratie bijwerken. De zaken in de ordner 2024 opbergen. Aantekeningen maken voor aanstaande to-do zaken.  Kreeg oa reminder dat mijn rijbewijs in mei verloopt. Dus dan ook pasfoto's laten maken en op tijd regelen. 

Maar wel met ander kapsel. Dus niet vandaag. Vandaag blijf ik het liefste thuis. 

En voor die documenten uiteraard ook weer geld voor reserveren. Mijn paspoort was in dezelfde tijd aangemaakt. Even nakijken dus. Altijd dure documenten. En helemaal als die kosten tegelijk komen. Kijken of ik dat een beetje kan spreiden.

Doe ik nog iets leuks vandaag eigenlijk? En is dat niet enorm luxe om dat te bedenken?

Vooral als ik lees op haar blog hoe het met Annemiek gaat: Annemiek

Luister naar een podcast terwijl ik wat slopen strijk. En wat archiveerwerk doe. Altijd fijn. 

Toch nog maar even naar buiten, ouwe bangerik. Vooral als ik kinderen gewoon op hun fietsje buiten zie. Kom op! En ook weer lekker; vertrouwen houden in wat er wel kan.

Koekkoek!!

Weer een interim minister inwerken

Las de kop van mijn blog in een krantenartikel. Waarbij ook al bekend is dat die interim maar voor tijdelijk er is, nu er alweer weer een minister is opgestapt. 

Dus veel werk stoppen in iemand waarvan je weet dat hij/zij niet doorgaat met die job.

Image by WikiImages from Pixabay

Geen structurele oplossing.

Maar deze stagiaire was er wel erg kort. Begon eindelijk wat dingen door te krijgen en kon mijn werk een beetje overnemen, al moest ik nog constant alles controleren en dan toch vrij abrupt besloten om te stoppen. 

Ze vertelde dat aan me in de ochtend en toen ging ze per direct ook naar huis. Daarvoor was ik nogal pissed off want alles wat ik haar twee dagen geleden had gevraagd op te pakken 'was geen tijd voor geweest' en de reguliere zaken waren ook blijven liggen. Daar heb ik haar wel op aangesproken, maar ze was al uitgecheckt. Dus mocht ik alles zelf extra gaan doen.

Dus zit ik weer zonder wat ze hier noemen ''extra handjes" en als ik eens een dagje vrij wil is er niemand die mijn werk kan overnemen. Zo voelt dat nu voor mij. En dat voelt kut met peren.

Nu heeft HR bedacht dat je - als je vrij wil - je een vervanger moet hebben voor je werkzaamheden. Goh...die is er niet. Er komt er ook niet. Ik doe ander soort werk dan mijn collega's. Op een andere werkplek ook. Binnen het hele bedrijf is er niemand die mijn werk doet. 

Ga me er niet druk overmaken. Ze gaan het wel merken. Maar ik vrees met grote vreze voor mijn werkdruk en stresslevels.

Voorlopig heb ik nul behoefte eraan om weer iemand te moeten inwerken. Kost me teveel tijd en nul rendement iedere keer. Vorig jaar vijf mensen ingewerkt en allemaal voortijdig opgestapt. Dat zegt ook wat over hoe men mensen selecteert (niet zeer zorgvuldig) en wat voor verwachtingen men schept (die nooit kloppen; te rooskleurig).

En nee, de optie om stage-inwerker te worden bestaat hier niet. De kunst van het management is juist dat je iets -gratis - erbij doet. Waar je eigen werk gewoon doorgaat.

Dus druk bezig te ont-kunsten. Maar weet van mijzelf dat ik slecht ben om de zaak maar te laten ontploffen of kantjes eraf te lopen.

Helaas wacht mij - net als die opgestapte minister - niet een fraaie job in het buitenland.

Was trouwens blij dat ik vanochtend besloot met de fiets aan de hand naar de bushalte te gaan. Laagje  sneeuw, waar je gelukkig goed op kon lopen. Had de oude Timberlands van mijn dochter aangedaan. Veiligheid gaat voor Elegantie. 

Onderweg naar de bushalte begon het ook nog hard te sneeuwen. Bus glibberde af en toe in een bocht een beetje weg, maar dat viel me ook nog mee. Trein was, zoals verwacht, ook vertraagd, maar opvallend leeg. En terug idem. 

Blauwe maandag?

Begon de dag helemaal niet gek. Werd om 05.35 uur wakker van de wekker (die vijf minuten later dan 05.30 uur is puur psychologisch). Daarna door naar de wasstraat, dat ging ook allemaal gewoon normaal en op schema. Zelfs nog voor op schema.

Ontbijt gemaakt (meestal Havermout met lijnzaad, sojamelk en diepvries roodfruit). Dat bleef er ook in. Wel bedacht ik dat ik mijn leesbril eens schoon moest maken. Beetje wazig zicht.

Geen nattigheid of sneeuw en het leek ook niet glad. Jemig, ook zonder leesbril zag ik echt nogal wazig. Dan zal ik mijn lens wel niet goed hebben ingedaan. Of hij ligt nog in de wastafel of wederom kwijt. Dus toch maar teruggefietst (was net de hoek om). Naar boven en ja hoor, in het afvoerputje. Gelukkig zijn de gaten te klein om mijn harde contactlens voor eeuwig te laten verdwijnen. Lens ingedaan. Nu dus goed en niet half en dan maar hopen dat ik de bus nog haal.

Maar zo niet; dan niet. Dan zou ik ook de trein missen en moest ik een half uur wachten. Maar kan echt niet met één slecht oog de hele dag werken. 

Naar de bushalte, nog ruimte in het overdekte fietshok. De bus zou zo komen...busje komt zo dus eigenlijk, maar er kwam niets. Ja, vertraging stond er op het bord.

En het werd hoe langer hoe drukker, want mensen voor de volgende rit stonden ook te wachten. Ik had mijn trein inmiddels al afgeschreven. Bus was bijna 10 minuten te laat.

Mega-vol!

Al dat de bus aankwam met nul zitplaatsen en iedereen hangend in de hengels. Zo niet fijn om zo'n drukke bus ingeperst te worden. En "doorlopen" werd er omgeroepen. Waarheen dan? We stonden al hutje aan mutje. Maar nog 5 haltes tot een halte waar veel mensen uitstappen en er kwam steeds meer bij. 

Had eigenlijk toch moeten wachten op de volgende bus. 

Eindelijk op mijn station aangekomen, las ik op de NS-borden dat de trein nog meer vertraging had. In de bus kan je ook lezen hoe de treinen rijden en daar zag ik al 5 minuten vertraging. Zou 'm net kunnen halen. Maar met deze riante vertraging zeker. 

Gelukkig nu wel een zitplaats.

Een kwartier later dan de NS-tabel kwam ik op mijn werk-station aan. En doorrrrr naar mijn werkplek.

Daar was ik de eerste. Eerst maar koffie halen en dan de boel opstarten. 

Merk dat mijn app voor mijn gehoorapparaten het niet doet. Alles staat nog hetzelfde ingesteld, maar opeens allerlei vragen. Waar ik ben en waar bevinden de gehoorapparaten zich. En dan loopt ook mijn telefoon nog sneller leeg. 

Op zich prettig gewerkt in de ochtend op mijn ochtend-werkplek. Verbaasde me weer eens over het arbeidsethos van sommige collega's van de opdrachtgever. De hele ochtend op je telefoon checken en appen, heel lang weg om koffie te halen, nog weer een paar keer van je plek (in dat gebouw kan je ook zeer lang van je plek weg zijn; groot!). Ondertussen, voor straf, knoeide ik koffie op de vloer. Dus snel even opruimen, voor clienten erdoor zouden uitglijden. 

Lunchpauze doet iedereen bij mijn werkplek maar iets. Zeker geen half uurtje en dan weer aan het werk. Eerst een half uurtje boodschappen doen en dan een half uurtje dat opeten. 

Kom ik weer aan met mijn thuisgemaakte lunch. Maar dan weet ik wat ik ga eten en kom niet in de verleiding van verse broodjes, snoep, koek etc etc. 

Toen de hele middag hard doorgewerkt. Zag dat het bijna 17.00 uur was. Klaar met de werkdag. Eerst nog bekers afwassen, want plastic bekertjes zijn hier in de ban. 

Jas dichtritsen en gaan. 

Uh uh!

Jas ritste niet dicht. Rits die je van de onderkant weer kan openmaken, maar kreeg het tweede deel niet vast. Jas uit, bril op, goed kijken. Nou nada de noppes. Collega hielp me nog en het lukte hem wel uiteindelijk. Zo blij.

Trein ging ik niet meer halen. 

Dus het aangename met het nuttige gecombineerd. Korting voor Blue Monday zag ik dus nu tijd om daar te kijken voor de lipstick. En ja...hier hadden ze 'm wel (nog). Afrekenen en dan het boemeltje maar naar huis. Het is nu toch allemaal al later dan de ideale planning. Alleen deed mijn powerbank het niet. Eigen schuld, moet je 'm maar opladen na gebruik. 

Er lag sneeuw op de daken van het fietsenhok. Fiets stond er nog en eindelijk thuis. Gelukkig maakte ik het weekend Indiase Dahlsoep, dus die staat warm te worden. 

Dan maar een uurtje later eten. En meteen alles weer klaarleggen voor morgen en hopen dat het morgen niet glad is. Maar er wel op rekenen. Dan valt het mee als het niet zo is.

Toch voelt het niet als een rotdag, of depressief makend die gebeurtenissen. Het is gewoon zo en tsja...gewoon er maar om lachen. Kan er toch niets aan veranderen. 

Nou..soepje, kom maar door!

En eigenlijk nog opgeladen doordat ik gisteren naar de voorstelling van Richard Groenendijk ging. Heel fijn; een lach, heel veel lach, maar ook ontroering. Doet hij goed! Mooie schouwburg ook en gezellig met mijn vriendin. 

Jullie nog Blue Monday ervaringen?? Of juist niet. 

Niet in mijn aura!

 

Heerlijk om dat op mijn werk in mijn hoofd te zingen bij gezanik en gezeik! 

Jullie ook zo'n moment?

Kijk uit voor mijn wagen!

Had via mijn dochter een auto gehuurd. Bleek het er eentje met een Belgisch kenteken. Of ik dat erg vond.

Amai....neen...zijt gij zot?

Dus ik reed naar de plek van bestemming met een Belgische stem in mijn hoofd en riep iedere keer "Amai!" als een camion te dicht op me zat. Uiteraard ook nog even stukje file gereden. 

Heerlijk even niet, zoals in de ochtend, op een klapstoeltje moeten zitten. En ook fijn dat ik nog steeds kan autorijden. 

Wel laat thuis; nog maar even een lunchsalade gemaakt voor op mijn werk. Oh ja, deze auto had geen tanktop, maar je kon de tankslang er zo insteken. Uiteraard wel eerst de klep openen. Nadat ik eerst had gekeken aan welke kant die zat. Mijn pasje werd tot 2 x toe geweigerd (verkeerde pincode) dus maar andere pas en het hele proces (Verdulleme zeg! Non de jus!)nog een keer. Gelukkig snapte ik het navigatiesysteem direct, maar kende de route eigenlijk al en dan rij ik meestal ook alsof ik er elke dag heen moet. 

Donker en koud bij het tankstation en ik hoopte dat het nog open was, maar ook weer gelukt en dan kan ik de fraaie SUV morgenochtend heel vroeg weer inleveren en daarna door naar mijn werk. Daar heb ik nu nul goesting voor, maar allez...nog maar één dag.

Jullie goesting voor iets?

De betere klasse

Administratie bijgewerkt. Ook die van mijn moeder en een betaling van een rekening voor haar verzorgd. Alles loopt op schema. En door mijn begroting weet ik dat er straks weer een aantal zaken aan staan te komen qua betalingen doen. Maar daar hoef ik me niet druk over te maken. Het geld is er. 

Als ik hoor dat ik als het druk en lawaaiig is een koptelefoon kan opdoen om dat geluid te onderdrukken denk ik direct; joh...veel te dure oplossing. En bovendien nog meer meeslepen naar mijn werk. La maar. Als ik mijn gehoorapparaten of uitlaat of zo instel dat ze geluiden onderdrukken is het ook prima. En ik merk ook dat ik denk dat is voor mensen die daar genoeg geld voor hebben. Net als lezen dat je nu vooral Marino wollen kleding moet dragen met de kou. 

Ga straks even langs mijn moeder. Ze is jarig van de week, maar ik heb weinig extra tijd om haar te bezoeken. Een bedrijfs-iets dus dan ben ik ook laat thuis en gewoon werken de rest van de week dus ook te weinig tijd om op en neer te reizen.

Bovendien is mijn broer er nu ook en die wil ik graag zien. En hij gaat al weer snel terug naar huis en het weekend heb ik ook al afspraken staan. Dus lukt het ook niet.

Heb wel mijn gewonnen code van de WinterCity aktie van de NS voor een upgrade naar de 1e klas ingewisseld. Voor slechts 1 euro extra weten dat ik in ieder geval een zitplaats heb in plaats van hangen en krap zitten in de tweede klas. Luxe!

Gisteren zat ik op een klapstoeltje tussen manshoge koffers ingebouwd. Zo niet fijn. Maar ik kon nog zitten in ieder geval! En ging daarna naar mijn veilige huis, met verwarming en een fijn bed om in te slapen, dus zeur niet!

Reizen jullie wel eens Eerste Klas? Of Business Class?

Kou = drukker OV?

 Viel me vandaag op hoe veel drukker het was in zowel de bus als de trein. Zeker ook doordat de scholen weer zijn begonnen, dus de Kerstvakantie voor veel mensen nu echt voorbij is. En koud dus misschien vandaag niet met de fiets naar je werk, maar in de warme bus.

Maar dan nog leek de bus heen een stuk drukker en de trein heen had weer eens ouderwets 10 minuten vertraging. En dus ook voller, want de tussen - intercity was uitgevallen. Iedereen die daarop stond te wachten, nam mijn trein. Dus vol.

En terug idem dito. De trein was 1/3 korter dan normaal, dus dan sowieso veel voller, want waar laat je iedereen? Vond gelukkig nog een éénpersoonsstoel. Maar al snel kreeg ik telkens bijna de volle tas van de hanger/staander naast me tegen mijn hoofd geslingerd. Lekker!

Bus terug mega propvol. Hangen, staan, aan de hengels vasthouden die uit het plafond komen. Niet fijn. 

Heel blij dat het niet glad was, lekker naar huis fietsen en daar fluks een maaltijd maken en dan straks heerlijk onderuitgezakt naar die Winter vol Liefde kijken. Die meer een winter vol afvinklijstjes lijkt, maar gewoon heerlijk dom vermaeck.

Ook geleerd hoe een Argentijnse een sinaasappel eet. Met mes en vork. Die weet hoe het heurt! Oranje boven!

Op mijn werk was iemand van de directie aanwezig omdat we nu met de nieuwe aanbestedingsvoorwaarden gaan werken. Veel meer extra werk. Krijgen we ook voor betaald. Waarop ik vroeg hoe hij dacht dat we met de huidige bezetting dan al dat extra werk gaan doen?

Vaagtaal-antwoord. Maar ook dat weer niemand anders juist die cruciale vraag durft te stellen. Nou, dan de oude zeikerd maar weer. Ik ben gewoon de Maarten van Rossem van het bedrijf aan het worden. 

"Dom gelul!"

Iemand van jullie ook een Maarten?

Opladen

Bij mijn broer in het Hoge Noorden werd het -28 in de nacht. En zo grappig dat wij hier met -1 al de schaatsen uit het vet halen. 

Hij moet elke paar uur sneeuwruimen, anders komt hij niet bij zijn voordeur. Met een soort van sleetje, want zo'n schep als wij gebruiken (die nu weg staat te roesten in de schuur waarschijnlijk) zet geen zoden aan de dijk. Zeker niet met de hoeveelheden sneeuw die er vallen en zijn gevallen.

Mooie beelden van zijn huis en tuin. En hertjes in zijn tuin. Die van zijn struiken eten. 

Boekte eindelijk een afspraak bij de kapper. De laatste keer was voor de zomer. Zag het haar van Lenny Kuhr en wist dat ik ook zoiets wilde laten knippen. Zodat mijn oorbellen beter zichtbaar zijn. Maar dan dus wel een afspraak inboeken en dat kan niet op de tijd en dag die ik voor ogen had. Nou ja...nog even geduld dus.

Met de fiets naar het grote winkelcentrum geweest. Wilde eigenlijk de bus pakken, maar eenmaal aan het fietsen, was het zo heerlijk fris op de fiets. En met een warme jas en fijne handschoenen, prima te doen. En groot voordeel; nog niet glad of iets. 

Rondje even kijken, maar niet kopen (niet mijn maat, wel mijn kleur), dus maar online kijken of ze die maat nog hebben. Ook mijn lippenstift was er in de Parfumerie niet meer. Heb nog wel een hele volle, maar ben altijd bang dat juist die kleur eruit gaat. 

Ook maar online kijken dus en al gevonden. Voor de rest weinig echt nodig, dus zo weer terug bij het beginpunt. Daar nog een klein boodschapje gehaald en zo fijn om dat weer op eigen kracht terug te fietsen. Niet bang om om te vallen, of wat dan ook. Genoeg kracht in de benen. Ook de enkellaarsjes die ik vorig jaar kocht van Mag en steeds meer naar mijn voeten gaan staan (dat gaven ze ook aan) zaten goed en belangrijker, liepen goed (geen schurende hielen). Gun jezelf dat genoegen. 

Moest wel lachen om mijn eigen klungeligheid toen ik tot twee keer toe dingen uit mijn tas verloor. Hoe kan dat nou? Nou....er zat een gat in. Zo'n lekker klein opvouwbaar tasje. Maar ook al honderd jaar oud en al een paar keer gerepareerd. Zo is de aanbieding 2 halen, 1 verliezen geworden! Gelukkig werden de verloren items aangereikt door aardige mede-shoppers. Ik hoorde, zonder gehoorapparaten in, niet dat ze uit mijn tas vielen. Gelukkig nog een ander opvouwbaar tasje bij me.

Kijk nou toch eens wat een fijne dingen allemaal. Zo direct mijn bed opmaken met schoon beddengoed. Heerlijk vooruitzicht voor straks; dat verse bed. Nog even voor de vogels buiten de vetbollen aangevuld. Zonder netje in een ijzeren houdertje in de boom. Heb ik zicht vanuit mijn keukenraam op de vogeltjes. 

Maakte een plaatpizza met zalmstukjes en dille naar een recept van wat ik voor lunch kreeg bij een vriendin. Die zalmstukjes al voor Kerstmis gekocht en maar in de diepvries gestopt bij gebrek aan inspiratie. 

Kleding voor morgen naar mijn werk uitgezocht. 

Lunch gemaakt voor naar mijn werk. Hoop dat ik wat extra energie heb opgeladen dit weekend om de drukke werkweek door te komen. En onthouden dat ik maar voor 8 uur betaald wordt. En het niet MIJN bedrijf is. 

Image by Markus Spiske from Pixabay

Afwas gedaan. Nog een berichtje over een overlijden van een kennis beantwoord aan mijn ex-man. Vond het wel speciaal en ook apart dat wat ik ooit voor haar gedaan heb, kennelijk zoveel indruk maakte. Was een kleine moeite voor mij toen. Dat ze het in haar laatste dagen daar nog over had dat doet wel iets met me. 

Voor we het weten is je leven afgelopen. Dus wees zorgvuldig (heb het tegen mijzelf vooral nu) waar je je tijd in stopt. 

Verheugen op

Wat ik zeker meer wil doen in het nieuwe jaar is voorpret hebben. Vooruit zien naar leuke zaken, uitjes, ontmoetingen en dat soort dingen. 

Dat gun ik mijzelf te weinig. Denk ook dat die moeheid die ik momenteel ervaar - en snap heel goed dat dit uit mijn werk en het constante gesodemieter daar - daardoor juist weer wat minder zal worden. De energie die leuke dingen geven.

Me niet opsluiten in mijn veilige huis, maar naar buiten toe. Daarom heb ik juist wel de museumjaarkaart verlengd. Maakte er in 2023 bedroevend weinig gebruik van. Nou ja, dan maar de musea gesponsord. 

Al is het alleen maar om even door een stad te banjeren. En ja, dat kost geld. maar jemig de pemig...Morgen stort je overwerkt neer of erger en kan je nergens meer van genieten. Of er voor iemand zijn!

Zomer 2023 kocht ik kaartjes voor een voorstelling. Omdat ik toen al merkte dat ik te weinig luchtigheid in mijn leven had en bovendien graag een keer iets terug kan doen voor mijn vriendin. 

Die voorstelling is volgende week. Heb ik me toch heerlijk een half jaar kunnen verheugen op een leuk uitje. 

Kijk; dat zijn leuke dingen voor de mensch!

Las nog een mooie tekst van Lenny Kuhr:

Zie wat er is

Sluit het niet op

Kies als een schipper het ruime sop

Is het te groot, maak het niet klein

Stap uit de kooien van je brein

Durf te zijn.

De nieuwe

In een gesprek op onze werkplek vertelde mijn stagiaire dat ze baalt van een aantal zaken en dat ze daardoor twijfelt of ze wel door wil gaan. 

Snap het helemaal. 

Dat ik daarmee wel genoegen neem is omdat ik, in tegenstelling tot haar, helemaal op de bodem heb gezeten qua inkomen. Dus baanzekerheid voelt fijn. En onafhankelijk van instellingen. En weinig keus hebben.

Ook schrok ze hoe je, als je in de problemen komt, in iedere gemeente weer anders geholpen wordt. Of helemaal niet. Achteraan aansluiten. Ook voor een moeder met jonge kinderen. Zoek het maar uit hoe en waar je een betaalbaar huis vindt. Ondernemers idem. Geen inkomsten. Tsja...jammer de bammer.

Dat wist ze allemaal niet. Qua kennis van de Sociale Kaart en het sociaal domein en dat soort zaken is ze nog nieuw en moet alles leren. 

Ik zal wel balen als ze inderdaad stopt. Heel veel tijd geïnvesteerd in inwerken. En daar zie ik dus nada de noppes van terug en als men bedenkt nu weer een nieuw blik stagiaires open te trekken, dan kan je me opvegen. 

Uitleggen, nakijken, nogmaals checken of zaken echt wel goed zijn opgepakt of uberhaupt opgepakt.En zaken corrigeren die vergeten zijn of half gedaan zijn. Echt niet fijn. 

Ben moe van dit alles. Dus maar weer op tijd slapen. Al is de slaapkwaliteit ook minder geworden. 

En alweer vrijdag

Handig; kon tijdens het naar huis reizen om de rest van de dag thuis te werken even een zeer korte pitstop maken om iets aan mijn dochter te overhandigen, die vlak bij een bushalte werkt. Waren de dametjes vergeten tijdens hun logeerpartijtje. Maar misten het niet, want waren nu bij hun vader (co-ouderschap).

Daarna weer snel de volgende bus pakken, de fiets en dan thuis laptop weer uitpakken alles klaarzetten en verder werken. Vond het alweer nogal chaotisch. 

Maar weet wel dan ik heel veel bordjes draaiende kan houden, gewoon omdat ik goed ben in overzicht houden en weten waar de prioriteiten liggen. Als aan die systemen (waardoor ik overzicht hou) gemorreld gaat worden, dan voel ik me niet senang. Alles moet gewoon lekker werken. Nu, omdat systemen niet werken, ik geen toegang meer heb tot mijn dagelijkse zaken, voel ik me een digibeet. Die er eigenlijk de ballen van snapt. 

Weet dat het niet zo is, werk al heel lang met ICT en in de ICT, maar zo voelt het wel. En zoek het maar lekker weer zelf uit.

Vandaag moest een client erg lang wachten. Alle aandacht ging naar inwerkzaken. Dat er dan ondertussen ook moet worden gekeken of er een client zit, moet nog geleerd worden. Ik weet het wel, maar als ik iedere keer alles gladstrijk, leert mijn stagiaire het nooit.

Het verschil is dat ik nu ook benoem dat dit energievretend is. En dan fijne feedback krijg. De stagiaire vertelde me iets waar ze heel erg verbaasd over was. Snap het helemaal; dat was (en ben) ik ook, maar dat is hoe men hier (goedkoop) werkt. Zolang ik hier werk, gaat het al zo. We geven iedereen vrij en het bedrijf draait op stagiaires. 

Lekker: nog maar één werkdag te gaan. 

Normaal doen

Inspiratie uit een blog van Kakel. Normaal doen, wat is dat eigenlijk en hoe normaal doe ik dan. Het viel mij op dat mensen bij de werkplek van de opdrachtgever me inschatten als normaal, tot ik foto's van de kleindochters liet zien.

Heuh, maar uhm...ze zijn donker? 

Op die opmerking, komend uit de mond van iemand die dat zelf ook is qua huidskleur maar ook altijd op die van mijn huidskleur, antwoord ik graag dat ik ze eerst dubbelgebakken heb. Of elke dag onder de hoogtezon. En een spoelinkje in het vele haar uiteraard. Gekleurde contactlenzen niet te vergeten. 

Dat breekt het ijs, maar geeft me ook aan dat vooroordelen bij iedereen leven (ook bij mij dus). Je ziet er op een bepaalde manier uit, dus je zal dan ook wel bepaalde denkbeelden hebben. Of je gedragen als die 'groep'. 

Mijn ex-man leerde me trouwens dat in zijn land ook volop gediscrimineerd werd op uiterlijk. Heel donker, bijna blauw zei hij, werd minder mooi en goed gevonden. Koloniale erfenis, maar nog steeds zijn er middeltjes op de markt en die worden nog steeds gebruikt om die huidskleur te bleken. 

Ik voelde me nogal abnormaal toen oude omaatjes me daar over mijn armen wreven en uitriepen dat ik mooi was. Mooi door mijn huidskleur? Misschien had ik wel een kutkarakter?!

Feestdagen voorbij, dus tijd om weer normaal te doen. Wat dat dan ook is. Mijn Kerstster haal ik rond 6 januari weg. Nog even wat Licht in deze donkere dagen. 

Eerste rondje financiële administratie bijwerken alweer gedaan. Nu snap ik maar al te goed dat die 'rust' van een vast contract bij wijze van spreke morgen ook weer over kan zijn. Mijn werkgever is van naam gewijzigd. Altijd een veeg teken en waar is dat goed voor. Dat we de oude naam en reputatie maar snel vergeten? Oude wijn in nieuwe zakken? 

Arbeidsplezier, weten dat je op je plek zit, dat moet ik toch echt zelf creëren. En gewoon 'normaal' plezier buiten werktijden om. 

Toch nog even een uurtje aan mijn werk besteed. Ik word heel onrustig van geen overzicht hebben. Zaken die half zijn gedaan. Of helemaal niet. En wil dus niet op mijn werkdag voor verrassingen komen te staan. Wel even onthouden dat uurtje weer ergens te compenseren.

Was ongedurig, kon het niet opbrengen om bij de supermarkt in de rij bij de lege flessen automaat te gaan staan. Veel mensen met 2 volle grote shoppers en dan telkens een piepje horen als de fles toch niet geaccepteerd werd. La maar! Ik doe dat wel een andere keer. Zo geen zin an.

Dus niets leuks of ontspannens gedaan. Oh ja, dat is al vrij normaal. Tijd om eens abnormaal te gaan doen.

Even mijn breiwerk erbij pakken. En mindful breien. Ook fijn dat programma Boedha in de Polder, met dank aan Helene voor de tip! 

Wat het betekent om vader te zijn als je eigen vader nogal afwezig was. Mooi. En helemaal ontroerend was die onderwijzer. 

En hierdoor toch ontspannen de avond in. En een heerlijk warme kop thee.

Hoe doen jullie dat?

Toe aan vakantie

Eerste werkdag van het nieuwe jaar weer achter de rug en kanonnen zeg; wat een chaos op mijn werk. Eerst moesten ervanuit ICT allerlei zaken worden geregeld, voordat je kon gaan werken. Las de instructie zorgvuldig en kwam er gelukkig vrij soepeltjes uit. Toen bleek dat de helft van de mensen die aanwezig zou zijn ziek was. En we waren al met weinig. En dat collega's die mijn werk vorige week zouden overnemen dat maar een beetje hebben gedaan, want ook ziek. 

Mijn toegangskey deed het niet. Daardoor kon ik nergens in op mijn werkplek in de ochtenden. Ook dat weer moeten regelen en gelukkig weet ik hoe en waar. 

Dus lag er een bulk werk waar ik nogal moe van werd, bij het aanzien alleen al. Toe aan vakantie! Haha. Maar gewoon maar kijken wat prioriteit heeft, dat als eerste oppakken en niet weer extra hard doorwerken (vooral door als in extra uren werken struktureel). 

Foto van Pixabay

Dus wel om 17.00 uur de laptop dichtklappen en klaar ermee. Niet op laten jagen om weer tot het gaatje te gaan en zelfs verder dan het gaatje. 

Had gelukkig nog een heerlijk zelfgemaakt soepje staan. Altijd fijn. Dan vergat ik maar even dat ik in de regen en wind thuis kwam. Dat droogt wel weer. 

Vergeet ik te vermelden dat de trein heen en terug op tijd reed. En niet te vol, dus ook nog normaal kunnen zitten. Hoera!

Goede voornemens

 Nul.

Omdat het geen zin heeft op een magische datum weer helemaal 'schoon' te beginnen met het idee dat het nu dan wel lukt. Wat je ook zou willen veranderen. 

Elke dag, elk uur kan je zaken anders doen dan voorheen. Het is geen wedstrijd waar je met nul punten begint. Maar alleen als je snapt waarom en waarvoor. Niet om 'schoon' en met een leeg voorland voor je. Dus laat woorden als Perfect maar uit je woordenboek verdwijnen. Goed is prima.  Goed genoeg nog beter zelfs.

Kerstspullen ook weer opgeruimd. Had er geen moer zin in (om op te ruimen), maar ik zei tegen mijzelf: begin gewoon en voor ik het wist zal alles weer in dozen. Tot eind van het jaar maar weer. 

Gewoon maar aan iets beginnen dus. En wel zien hoeveel energie ik daarvan krijg. Vooral als het klusje eigenlijk zo geklaard is. 

En de eerste weer.

 

Hoop dat jullie alle 10 vingers nog hebben. Geen bezoekjes aan een ziekenhuis voor een vuurpijl in je oog of oor.