Dochter wilde graag sporten, maar die week waren de kinderen bij haar, dus dat is dan altijd puzzelen, vooral als je ook nog de hele dag werkt. Vroeg het aan mij, maar ik moest de volgende dag werken en dan weet ik al dat ik te weinig energie overhoud om mijn werk goed te doen en gewoon de dag door te komen. Dus aangegeven dat ik niet kon die dag.
Maar wel een andere dag, als ik daarna niet hoef te werken en niet om 05.30 uur hoef op te staan. Dus dat maar afgesproken. Moet ik wel als een Vliegend Hert eerst van mijn werkstad reizen naar waar zij woont. Haalt ze me op bij een station, want zij komt ook van haar werk uit een andere stad en moet de kinderen ophalen bij de BSO en KDV.
En nee, lekker thuisblijven voor de kinderen dat zit er niet in; wie betaalt dan haar huur en andere vaste lasten? Helaas bedacht haar echtgenoot dat hij toch echt liever alleen woonde toen ze zwanger was van hun tweede kind. Dus dan moet je je plannen aanpassen. En aangezien zelfstandigheid hoog in haar vaandel staat, regelt ze haar zaakjes uitstekend.
Nadat ze dan heeft gesport, ga ik wel weer richting huis. Met het OV. Even puzzelen, maar ik kom er wel. Bus, trein en bus en dan nog stukje fietsen. Als alles meezit dan doe ik er iets meer dan een uur over. Met de auto is het maar 20 minuten rijden. Ole, met het OV duurt het dus 3 x zo lang.
Ze had iedereen al afgebeld, niemand kon. Nu snap ik ook wel dat als je dat mega laat gaat regelen, mensen ook al verplichtingen hebben. Of geen zin.
En ja, vervelend dat je dan even niets voor jezelf kan doen, maar de week erop zijn de kinderen bij hun vader en dan kan je elke avond sporten.
Denk daardoor even terug aan hoe het was toen ik jonge kinderen had en gescheiden was. Hun vader nam vrijwel nooit de moeite om ze een weekend op te halen. Het kwam niet bij hem op en het kwam hem ook nooit gelegen. Echt vrijwel nooit. Een keertje per jaar was al veel. Dat was wel overzichtelijk. Hoefde niemand met een koffertje voor niets te staan wachten. Maar wel wrang als mensen tegen me zeiden dat het zo lekker was dat ik dan ieder weekend kind-vrij was omdat ik gescheiden was. Stom gelul om Maarten van Rossem te citeren.
Dus had altijd oppas nodig als ik iets wilde. Altijd. En geen familie in de buurt. Vrienden ook niet, die woonden allemaal verder weg. Was een eenzame en moeilijke tijd in het begin. Gelukkig had ik wel een lieve oppas en die had weer een zoon die later wel eens in de avond kon oppassen toen hij ouder was. Zag hem onlangs nog met zijn puberzoon en echtgenote. Zo leuk!
Dat gevoel van eenzaamheid gun ik mijn dochter niet. Dus als ik kan, dan pas ik op. Maar als het niet kan of ik echt geen zin of puf heb, dan geef ik dat ook aan. Ik wil niet de altijd beschikbare oppas-optie zijn. Of achteraf lopen morren erover.
Niemand heeft er iets aan, ik zeker niet, als ik afgepeigerd op de bank lig. Moet er zijn voor mijn kinderen en kleinkinderen, maar ook voor mijn moeder en ook nog voor mijzelf. In random volgorde zo lijkt het.
7 opmerkingen:
Je bent van de sandwitch-generatie
Jijzelf eerst! (daar kom ik de laatste tijd zelf ook steeds meer achter ;-))
Beetje aan jezelf denken….je dochter kan om de week iedere avond sporten en deze week begreep ik ook dat je er was en het sporten niet door ging omdat een vriendin te moe was….duh..
Je moet / mag alles over hebben voor je dochter maar je bent ‘gekke henkie’ toch niet ?
@Izerina: sandwich, geen zandheks 😉
Goed voor jezelf zorgen dan lukt het ook om er voor anderen te zijn. Wat een egoïst die ex! En wat een eenzame tijd moet dat geweest zijn. Ik snap dat je het je dochter gunt dat zij wat meer kan, zij heeft dan het 'geluk' dat de kindjes ook nog naar papa gaan. Het blijft een boel georganiseer en dat is natuurlijk voor niemand fijn. Maar samenleven met een man die er liever niet is, is ook geen lol lijkt me. Dus jullie doen je best, en als ik je verhalen lees ben je de leukste oma die de kinderen kunnen hebben!
Hier gelukkig nog geen kleinkinderen, dochter is 23. Ik word een weigeroma heb ik al meegedeeld. Calamiteiten en een weekendje weg een keer prima. Geen vaste dagen en verplichtingen. Mijn leven is al bijna 50 jr één grote verplichting nl. Haar kinderen, haar pakkie an.
PS: overigens ben ik zelf alleenstaande moeder geweest en heb ik het ook zelf geregeld. Geen familie. Geen vrienden. Oppasmoeders, gastouders, buitenschoolse opvang et cetera.
Een reactie posten