Storm Poly

Kreeg vanochtend een alert op mijn telefoon. Blijf binnen. Code rood vanwege de storm! Nu was ik zo moe en vooral sloom dat ik nog niet eens uit bed was. Want werk niet vandaag. En al voorgenomen, gezien de voorspelde regen, wat binnen-zaken te gaan doen.

Gelukkig geen plannen, want was gisteren laat thuis want na mijn werk opgepast op de kleinkinderen (dus op de tijd letten want ik moest een trein halen naar haar woonplaats en er was ook nog een meeting precies tot einde werktijd en dan weet ik al dat het meestal wat later wordt). En na het oppassen, met de bus, de trein, de bus en de fiets weer naar huis. Geheel gaar.

Heen met de mazzel dat de meeting heel kort was, de helft van de mensen die erbij zou zijn waren er toch niet en de spreker gaf aan dat hij een uurtje de tijd nam,  haalde dus een boemeltje en die stopte op het station waar ik mijn dochter zou treffen. Was er stukken eerder dus stelde voor de bus te pakken en bij haar thuis te wachten, hoefde zij niet om te rijden. 

Eerdere bus ging gelukkig te laat weg, 3 miljoen padvinders moesten instappen, dus klem tussen rugzakken, opgerolde matrassen en weet ik veel, wat ook weer fijn was, want de chauffeurs van de GVB rijden vrijwel allemaal alsof ze Verstappen nadoen. 

Dus ook eerder dan de planning bij mijn halte en aangezien ik voor de school van kleindochter uitstap maar even gevraagd of ik haar dan uit de BSO moet ophalen, ben er nu toch al. 

Dochter was al onderweg van KDV naar school, dus haalde ons daar allemaal op. Dus fijn te vroeg en dus wat meer adempauze. Ze maakte avondeten en toen wachten op haar sportmaatje. En wachten en wachten en wachten.

Wachten, wachten wachten (Had wel een limiet in mijn hoofd hoor; ga echt niet de hele avond zitten afwachten. Die tijd hebben we gehad).

Ondertussen werd mijn haar door de jongste geborsteld met een poppenborsteltje. Nog nooit zulk glanzend haar gehad, want ze ging maar door en door en door. Zitten Oma, niet bewegen! Af en toe een stuk hoofdhuid mee in de borstel, dus dan moest ik wel bewegen. Au kappertje!

Had een boekje meegenomen om te lezen bij het naar bed gaan. Gingen ze allebei uit voorlezen en allebei de dametjes waren dan de juf en maakten er nog meer verhalen omheen. 

En nog steeds wachten en wachten en wachten totdat mijn dochter aangaf dat degene met wie ze zou gaan sporten toch niet kwam. Te moe. 

Nou moe!

Zij was ook moe en denk voornamelijk teleurgesteld, dus ik bracht de kinderen naar bed voor haar. Even wat rust creëren. En morgen weer een school- en werkdag. 

Keek na wanneer de bus zou komen en net gemist, dus maar een bus later. Die gaf gelukkig een heel goede aansluiting op de trein - als ik even iets sneller doorliep - dus niet nog een half uur wachten daar op het stomste station van Nederland - trein was ook iets later maar dat wordt al niet meer gemeld want nog binnen de marges. Bus daar kwam gelukkig ook redelijk snel, mijn fiets stond ook nog bij het nietje. Alle werktassen erin en gaan met die moeie banaan. Alles weer overleefd. Maak er geen drama van. Je kan het!

Thuis! Even acclimatiseren en dan lekker slapen. Kreeg nog mee dat er vanochtend een storm verwacht werd en op Schiphol de meeste vluchten waren afgelast daardoor. Toen ik thuiskwam was daarvan nog niets te merken. Windstil, een stipje regen. 

Lees net dat er in Haarlem een vrouw is overleden omdat er een boom op haar auto was gevallen. Zo onschuldig is het allemaal niet. Dan mag ik me in mijn handen knijpen dat ik alleen omgevallen tuinmeubelen en omgewaaide potten met planten heb. En een omgewaaide stokroos. 

Image by Joe from Pixabay

Hoe is het bij jullie met de storm?