(Te veel) Geld en wat het met je doet zwijmel

Ben bijna door het boek van Joris Luyendijk - Dit kan niet waar zijn - heen en mijn grootste conclusie is, is dat veel mensen niet uit de Ratrace durven en kunnen stappen omdat ze gewend zijn geraakt en vastzitten in de levensstijl die een groter inkomen met zich meebrengt. Fijn die mooie lease-auto en heerlijk die grote korting op je tophypotheek en verzekeringspakket. En waar moet je in godsnaam dan zo'n inkomen verdienen? En geheel verslaafd aan hun werk en losgesneden van de realiteit.
Buiten dat er een code of silence is afgesproken. Dus naar buiten komen met hoe het er echt aan toegaat is sowieso moeilijk zo niet not done.

Het is ingewikkeld om aan je 'oude' normen en waarden vast te houden als je in het centrum van heel veel geld werkt. Waar status wordt afgelezen van het merk van je horloge, maar ook naar welke school je je kinderen stuurt. En dan hebben we het niet over een modaal-salaris in Nederland of een salarisverhoging van een ton, maar jonge mensen die corrumperend veel geld verdienen. Die ook vinden dat zij dat recht hebben om zoveel te verdienen. En de link met de realiteit daardoor geheel kwijt zijn. Ga van een salaris van 5 ton met een idem bonus maar eens terug naar 2 x modaal. Hoe hard moet je dan snijden in je budget. Kan je direct ook je vrouw kwijtraken want die is uitermate gewend geraakt aan haar levenstijl. Net als je kinderen op hun prive-school.

Maar ook een wereld die met zulke geavanceerde computersystemen werkt, dat de managers vaak geen benul hebben hoe of wat. Maar daar hebben ze de briljante wiskundigen voor - de quants.

Te grote banken en teveel lagen tussen de directie en de bouwers van dit soort fatale producten.

Buiten dat het duidelijker wordt dat er binnen de zakenbanken een cultuur heerst van weinig zekerheid en morgen kan jij het zijn die de gang naar HR moet maken om te horen dat je 5 minuten de tijd hebt om je bureau op te ruimen of soms niet eens. In die wereld is alles te koop; zelfs je ziel. En dan koopt die bank gewoon weer een nieuwe manager die weer een aantal mensen uit zijn team ontslaat zodat hij zijn eigen legertje kan inzetten. Tot de volgende gang naar HR er is.

Een wereld vooral gebaseerd op angst en adrealineverhoging. Niets nieuws onder de zon, want in de jaren 70 zong 10 CC al over de mores die op Wall Street heerst.

Wat kan ik zeggen..door een tijd niet meer te werken, onvrijwillig uit de Ratrace te zijn gestapt, heb ik beter gezien hoeveel stress dit werk me gaf. En is het bevrijdend om te merken dat ik met veel minder inkomen ook een prima leven heb. Nou ja...geen Rolex om de pols en al jaren geen vakantie meer en designertassen doen we ook niet aan, maar ik hoef geen verantwoording af te leggen aan een manager waarom ik A zeg in plaats van B. Of dat veel te hoge target niet haal. En als ik toch een auto van de zaak heb, waarom ik dan niet elke dag op de weg zit om nieuwe klanten te werven? Bij voorkeur ook nog in het weekend.

Want ik hoef zijn Wortel niet meer. En accepteer de consequentie dat ik met veel minder inkomen moet rondkomen. Niet gezellig op een terras kan hangen, maar een bakje filterkoffie neem, in de achtertuin. Maar wel met meer vrijheid in mijn hoofd.

Ik heb lang gedacht dat als ik werkelijk aan de rand van het ravijn zou staan, er me niets anders restte dan te springen. Nu weet ik dat ik me om kan draaien en gewoon door kan ademen. En leven.
Want ik sta er.

En dat er mensen om me heen zijn die me waarderen, ook zonder nieuwe kleding, leuke auto of interessante verhalen over een verre vakantie of de status van mijn visitekaartje.