Dus vanmiddag, na het lopen met man, zonder hond - die ligt in de bench met spalk en moet zo min mogelijk bewegen - bikini aan en de tuin in. Onder de parasol, maar wel genieten van de warmte op mijn huid.
Geen Yellow Bikini, maar een Rouge...net als de mijne momenteel. Met stippen. Mooie dame, die Dalida en ik hou van haar accent.
Morgen gewoon weer werken en ik zit dan in de airco, dus bereid me vast voor op een warmte-golf als ik na het werk het gebouw uitloop. Gewoon maar accepteren dat het zo is en voor we het weten moeten de mutsen en de sjaals weer om dus niet piepen!
Mijn Pioenrozen zien er trouwens zo mooi uit. Heb er eentje in een vaas gedaan met wat zevenbladbloemen en vrouwenmantel. Simpel, gratis en mooi.
Zo direct maar weer even een bakse salade maken voor naar het werk morgen en dan mag ik gaan genieten van de avond. Nog even lekker in de tuin wroeten of gewoon niks doen. Mag ook.
Alle rekeningen zijn vandaag weer betaald, de automatische incasso's konden ook gewoon betaald worden en nog net op het nippertje heb ik me ingeschreven bij Woning net omdat per morgen de regels veranderen omtrent de woonduur. Nu tellen het aantal jaren dat je in een huurwoning woont nog mee en vanaf morgen het aantal jaren dat je ingeschreven staat.
En alhoewel het weer een hoop geld is om gewoon ingeschreven te staan, heb ik het toch maar gedaan. Wie weet hoe zaken veranderen.
Gelukkig kreeg ik via mijn dochter de tip om een zomerabonnement voor een busmaatschappij in deze regio af te sluiten. Geldt voor 2 maanden en scheelt me daardoor € 35,--. Dat compenseert die inschrijving weer een beetje.
Zo schuiven we maar weer met gelden en maak ik me niet te druk, want ik KAN nog schuiven.
Houdt het dan nooit op....die trend dat mannen een baard laten staan??
Mijn eigen zoon heeft er een, man met hond heeft er een, Nigel Slater zag ik net tijdens zijn kookprogramma op de Beeb, heeft er een, Graham Norton heeft er een, Eric Corton heeft er een,
James Bond heeft er een
Bratt Pitt heeft een heel vies baardje
George Clooney heeft er een
Leonardo di Caprio heeft er ook een
Zij ook:
Mannen: zonder baard zien jullie er zoveel jonger en frisser uit!! Weg met die baard! En enig idee hoe het kussen met baard voelt voor ons??
Ontzettend leuk en warm feest gehad bij iemand in zijn postzegeltuintje. Hij is binnenkort jarig en vierde dit met een aantal van zijn vrienden. En ik was ook uitgenodigd.
Hoe fijn is dat!
Ik ken hem als iemand die alles altijd tot in de puntjes verzorgt en zo was het ook op dit feest. En wat was ik blij dat ik het stuk tussen zijn huisje en het station gewoon lekker ben gaan lopen. Want dat kan ik tegenwoordig best. Al deden de voeten nog steeds zeer; mijn conditie is er niet minder om.
Thuisgekomen een heerlijk voetenbadje genomen en ingesmeerd met lekkere voetencreme die mijn dochter uit Miami meenam. Altijd fijn; jezelf goed verzorgen.
Uiteindelijk ging ik pas slapen toen ik het al licht zag worden, maar dat had andere oorzaken dan dit heerlijke tuinfeest. Het zal wel aan de komende volle maan liggen. Of zoiets :)
Ben zo dankbaar dat ik verleden jaar naar een psyholoog ben gegaan en diverse probleemzaken heb aangepakt. Mede omdat mijn kinderen aangaven dat ze zagen dat het niet goed met me ging. Daardoor voel ik me nu, terwijl de omstandigheden veel slechter zijn dan vorig jaar, stukken lichter en kan ik zaken weer beter relativeren. En zoek bewust de luchtigheid en stop met tijd stoppen in mensen die niet zoveel meer toevoegen, maar alleen maar energie zuigen.
En ja, dan ben ik maar minder aardig in hun ogen. Soit.
Ondertussen - tussen de buitjes door - lekker in de tuin gewerkt. Uitgebloeide rozen weggeknipt en een stukje afscheiding aangepast. (Heeeeeeeeeeel klein stukje hoor). Gewoon lekker de blik op oneindig en verstand op nul.
Uit de bieb had ik een boek van Carien Karsten - Daar ga ik weer - gehaald over de diverse stresstypen die zij onderscheidt en zij heeft gemerkt dat er 4 typen zijn. Sommigen gaan bij stress nog een tandje harder, sommigen blijven gewoon doorgaan totdat hun Diesel tegen het stootblok is gereden en weer anderen vervallen in helemaal niets meer kunnen. Ook heeft ze het over het Hooggevoelige stresstype.
Heb het nog niet uit; ga zo weer even lekker verder lezen. Het is wel herkenbaar, want hier heb ik het vorig jaar uitgebreid over gehad. En daarnaast natuurlijk nog mijn gevalletje PTSS - wist niet eens dat ik dat had, maar uit alle gesprekken en testen kwam dit naar voren, alhoewel ik dat toen vrij overtrokken vond. Iedereen overkomt toch wel eens iets rottigs?
Maar nu ik door EMDR therapie hieraan heb gewerkt, merk ik wel degelijk het verschil. De zwaarte is eraf. Ik ben zachter voor mijzelf. En voel meer. En soms is dat fijn en vaak ook eng. Want niet voelen was wel rustiger.
Dit zijn fijne zondagen; waarop ik dankbaar mag zijn voor alles wat me wel gegeven is en waar ik ook weer oog voor heb. En er weinig MOET, maar het meeste mag.
Deze week had ik nogal last van pijnlijke voeten. Droeg schoenen die ietsje glipten, maar ja..je wil wel eens een eleganter schoentje aan en dat moest ik direct bezuren. Pien in mijn poten zeg maar.
Maar ook een gevoel alsof mijn voeten in brand stonden en van die lekkere pijnscheuten door de vooral kleine tenen. Hoera voor mijn Birkenstocks als ik thuis ben.
Dan zie ik dames met elegante sandaaltjes en mooie slanke voeten en kijk naar mijn voeten met mijn loopschoenen. Maar zie dan ook voeten die jarenlang mijn te hoge gewicht moesten dragen. Dus mag ik wel liever voor ze zijn. En dankbaar dat ze het nog doen. En gewoon niet in de klaagmode staan. Ben het zeiken beu.
En wil luchtigheid (toch die sandaaltjes??) en lichtheid.
En zo is er weer een werkweek (geinig toch om na al die tijd weer werkweek te schrijven) voorbij.
Honderden telefoontjes gepleegd. Elke dag target meer dan gehaald en ondertussen ook nog lol met de collega's gehad.
En elke dag met de bus heen en weer en me verbazen over het feit dat tijdens de spits de brug over die rivier in mijn werkstad gewoon opengaat voor plezierbootjes met grote masten. Maar wel leuk om naar te kijken. Allemaal gepensioneerden; ik zie geen enkel jong hoofd op zo'n boot.
Van de week een dagje naar mijn moeder geweest om haar computerskils weer omhoog te brengen. Ze had het idee dat ze alle informatie kwijt was geraakt door er een tijdje niet mee te werken. Dat viel reuze mee, maar ze is erg onzeker. Terwijl ze het goed kan.
Maar ze moet leren dat ze bepaalde mensen niet 'even' op haar computer wat moet laten nakijken - die thuis ook gewoon het nieuwste van het nieuwste hebben, want die zijn zo slordig en halen haar vaste instellingen weg en dan weet ze het niet meer.
Wat ik heel erg grappig vind en waar ik een hele tijd geleden al over gedroomd had is dat mijn moeder iemand in haar leven heeft die wel heel bijzondere aandacht voor haar heeft. Wat zeg ik: mijn moeder heeft een drukker liefdesleven dan ik. Al zou ze, in haar schuchterheid dit zeker geen liefdesleven noemen. Een zeer goede kennis denk ik. Die haar 'mijn vriendin' noemt.
Maar zo lief; iemand die eten voor haar kookt en haar op mooie boeken wijst, wandelingen maakt.
En ze snapt er niks van; want zo bijzonder is ze toch niet. Gelukkig ziet hij dat wel. Dat ze bijzonder is.
Ze durft dit nog met niemand te delen - behalve ik zei de gek - want is zelf nog geheel in verwarring.
Ik gaf aan dat ze gewoon maar heerlijk moet genieten, want er moet helemaal niks meer, maar er mag heel veel.
Ze vroeg ook nog heel belangstellend naar de man met de hond en ik merkte dat ze dacht dat dit wel een leuke relatie zou kunnen worden. Nou neen. Hij is absoluut geen relatiemateriaal. Wel heeft hij me een aantal jaren lang alle hoeken van zijn slaapkamer laten zien en nog wat meer hoeken, maar dat aspect maakt iemand nog niet geschikt als partner. Hij zegt het ook zelf en weet dit van zichzelf.
En ik weet dit ook; niet een geschikte man om op een wit paard aan te komen galopperen.
Nu hij in zak en as zit over zijn hond, had ik iets voor de hond gekocht, maar neen, hij wilde niet dat ik langskwam. Zijn huis zag er niet uit en dat voelde niet fijn voor hem. Om dan op die manier iemand te ontvangen. Hoe vaak ik ook zei dat het me geen bal uitmaakte, het feit dat hij me zei dat het hem wel uitmaakt, dien ik te respecteren.
Ik ben minder belangrijk voor hem dan ik dacht. Dus wees blij met wat er wel is. Over 10 weken of zo weer lopen samen. En meer dan lopen, ondanks al zijn mooie beloftes, zal het niet worden. Kijk naar wat hij doet in plaats van wat hij zegt.
Soms heb ik een bepaalde naiviteit in contact met mensen. Dan denk ik dat er een afspraak is en dan blijkt die ander dat iedere keer te kunnen vergeten. Of is het verkeer eenrichtingsverkeer geworden. Alleen vanuit mij. En ik zou zo graag willen dat ik gezien werd. Niet genegeerd omdat ik niet in de top 10 van Best Friends sta. Of leukste vrouw. Moet af van dat ik doe wat ik beloof en dan verwacht dat die ander dat ook doet. Of braaf doorgaan met mijn gedeelte van de afspraak stug nakomen.
Merk dat ik mijn ritme een beetje kwijt ben en ik weer zoek naar regelmaat, al is dat retesaai, regelmaat.
Morgen wel een leuk feest in het verschiet. Ik zat alleen een beetje met hoe ik er komen moet, want voorheen had ik nog een auto en dat was makkelijk. Nu heb ik bedacht via een station te reizen en daar een OV-fiets te nemen. En mijn fietstom-tom maar mee te nemen want anders kom ik in Hoek van Holland uit.
Dit weekend is het Midzomernacht. Vooral in Scandinavie en Baltische landen wordt dit gevierd. Hier mopperen we voornamelijk dat het alweer regent. En of het nooit zomer wordt.
Ik moet altijd terugdenken aan een nacht die geen nacht werd (het werd niet donker) en iedereen die blij en opgewerkt was omdat het eindelijk zomer was. En lekker naar buiten kon, in parken kon picknicken en luchtige kleding aan deed. En in de zomer hun kleed bij de zee wassen, waar er speciale droogrekken staan voor al die kleden.
En traditioneel zochten ongetrouwde vrouwen 7 verschillende wilde bloemen en legde die onder hun kussen om te dromen van hun toekomstige partner.
Man met hond liet weten dat zijn hond een ongeluk had gehad. Hij moet geopereerd worden en hij had direct een probleem. Hij heeft niet een grote spaarpot (volgens hem heeft zijn ouwe sok zelfs een gat) en de operatie was dusdanig groot en duur dat ik aan zijn stem merkte dat de paniek toesloeg. Hij was veel te bang dat hij hem moest missen.
Hij gaf me aan dat hij van diverse kanten hoopt geld te kunnen lenen hiervoor, want zijn hond niet opereren dat kan niet. Lenen hoeft hij van mij niet; mijn wandelingen met hem leveren me zoveel op dat ik hem mijn bijdrage gewoon geef.
En ja, natuurlijk, in een ideale wereld zou hij een potje hebben voor zijn huisdier, maar niet iedereen kan goed budgetteren en is in de omstandigheid dat er gespaard kan worden. Of de discipline heeft om te sparen.
En ik ben ook een beetje van zijn hond gaan houden natuurlijk, dus gun hem ook spoedig herstel. En zo min mogelijk pijn.
Vandaag weer lekker gewerkt. En ook al hoorde ik van iemand die zich over mijn lage uurloon verbaasde en helemaal over het feit dat ik niets opbouw aan vakantie-dagen of vakantie-uren en als ik ziek ben dat ik dan ook niets betaald krijg, toch zei ik hem dat er weinig alternatief is momenteel, behalve dan in de bijstand gaan.
Zelfs mijn sollicitatie bij nota bene het U WV heb ik niets op gehoord. Hebben ze zich al helemaal aangepast aan de mores op vacaturegebied.
Nu even de afwas wegwerken en dan kijken wat ik wil doen vanavond. Oh ja...had op mijn hand 'voet' geschreven zie ik nu. Dus een voetenbadje.
Wist niet of ik het wel zou plaatsen of niet; Nu dinsdagochtend, denk ik - als dit dan mijn 'dagboek' is, mag ik ook dit soort dingen schrijven.
Maandagavond; een lekkere gevulde omelet gemaakt, met allerlei groenten. De afwas is gedaan, ik eet een bakje magere kwark met wilde perzikken en luister ondertussen naar allerlei muziek die iemand me toestuurde. Het werk is ook weer gedaan en morgen hoop ik weer te lopen met man met hond.
Van de week begint de Ramadan, mijn dochter doet (weer) mee. Hoop voor haar dat het niet al te warm wordt deze maand, want niet drinken overdag lijkt mij erg zwaar.
Een contact wat ik al jaren heb en wat zich nu lijkt te verdiepen en ik weet niet wat ik voel daardoor. Ben ik blij, gespannen, opgewonden en in verwarring. Ik weet het allemaal niet, maar het zijn wel prettige kriebels. Het gaat om gevoelens die ik jarenlang niet heb willen en durven voelen. Misschien bang om gekwetst te worden. Lekker rustig zonder. Om liever te blijven verlangen of dromen. Omdat dat veiliger is. Wat Acda en De Munnik al schreven:
Als je me morgen ziet
En ik je eindelijk vertel
Hoelang ik jou al wil en al wacht
Luister je dan wel
Lach je naar mij
Of maak ik je bang
Loop je nooit meer voorbij
Is het beter om alleen te verlangen naar jou
Dan te vertellen hoe het is, te verlangen naar jou
Misschien is het beter om iets niet te hebben
Dan om het gelijk al weer kwijt te zijn
Waarom zou ik dat wat ik niet heb en koester verspelen voor iets wat niet waar kan zijn
Toen ik begon te werken, was De automatisering, pas begonnen. Bedrijven die een computer hadden, die hadden daar vaak een aparte kamer of hele afdeling voor. Het heilige der heiligen was dit. Gekoeld en alleen door mannen met verstand van zaken te betreden.
Ik heb leren typen op een typemachine zonder elektrische aandrijving. Met 10 vingers en 10 doorslagen (zoek maar op wat dat zijn). En leren raderen. hahah...
Wat een heerlijkheid toen de IBM typemachine uitkwam en je daarmee wel 1 hele regel tekst kon corrigeren. Brieven in steno noteren of lange vergadering in steno opnemen en uitwerken op de typmachine en dan in setjes kopieren in de kopiermachine.
De krantenredactie had nog een telex en die gele rollen met telexberichten kent niemand nu meer. Of van die grote computer-uitdraaien in boekvorm. Of programmeren in MS-DOS.
Dit filmpje geeft een aantal zaken uit die tijd weer. Die typmachine, de kopieermachine met automatische setjesmaker, de grote type/secretaressekamer, het koffie halen voor de baas...Roken op kantoor. De Rolodex.
Wat enorm helpt bij het verjagen van Bor de Wolf gevoelens is net zo lang buiten zitten/werken in de tuin totdat het donker is en de zonne-energielamp opeens aan gaat en je voelt dat de 10000 muggen in de tuin ook wakker zijn geworden en lekker jouw voeten lekprikken.
Heb je zoveel jeuk dat je nergens anders meer aan kan denken! :)
Vanochtend in de bus naar werk, stapte een gepensioneerd echtpaar in en gezellig zaten zij samen op de eerste bank, achter de chauffeur. De man deed me een beetje aan mijn Opa denken, met van die gehoortoestellen achter zijn oren. Het zag er gezellig uit en ze waren ook aardig voor elkaar.
En opeens, toen ik zo dacht aan mijn Opa, pinkte ik een traantje weg. He...dat kunnen we niet hebben zo in de bus hoor! En daar gaat je make-up.
En direct gingen alle gedachten naar hoe fijn het moet zijn om samen - in harmonie dan - oud te mogen worden. Te genieten van een redelijke gezondheid, pensioen om leuke dingen te doen en ik zag mijn voorland direct en zag mij ook al direct in een heeeeeeeeeeeeul klein kamertje wonen. Meer zit er niet in. Nou...zeg maar ik was veranderd in de gematigd pessimist.
En dat nog voordat ik begonnen was met werken. Ik reed langs een grote rivier en zag daar heel veel boten liggen. Gelukkig ook dames aan boord met chagerijnige koppen, maar dat kan ook aan 'nog geen koffie gehad' liggen. Och...wat lijkt me dat fijn; een bootje. Maar heb altijd onthouden wat een botenbezitter me vertelde hierover. Dat er twee topdagen zijn; de dag dat je de boot aanschaft en de dag dat je de boot verkoopt.
Of zou hij ook pessimist zijn?
Moet hard mijn best doen om de optimist weer naar voren te schuiven. Ik wil niet zeuren en zeiken en mijzelf uitermate zielig vinden. En die Bor de Wolf mag ook wel weer naar huis. Wil niet meer dat oude cassettebandje horen dat ik er niet meer toe doe. Dat ik net zo goed kan verdwijnen.
Er zijn soms van die dagen dat het me overvalt. Is dit alles. Blijft het zo, werken voor een tientje per uur, of krijg ik weer inspiratie en de kracht om verder te zoeken naar een beter en stabieler inkomen, op wat voor manier dan ook.
Ik mis de dagboeken van langdurige werkzoekenden. Ook in mijn eigen clubje, wat ik ooit had opgericht om juist een plek te zijn ter inspiratie, hoorde ik bijna alleen maar hoe heeeeeeeeeerlijk het is om alle tijd voor jezelf te hebben. Alsof niemand beseft met een riante ww-uitkering (want hiervoor een HBO+ baan) dat er na de uitkering een enorm gat is. En wat doe je dan.
Dan men werkelijk waar aan de rest van de werkzoekenden vroeg waar men dit jaar op vakantie naar toe ging. Vakantie????????? Al jaren niet meer gehad.
Maar; omdat ik dat dus NIET deed, ben ik nu wel schuldenvrij.
Zo hoorde ik van iemand die bij een financiele instelling had gewerkt dat hij dacht dat iedereen gewoon een oprotpremie meekreeg. En daardoor genoeg reserve had en tijd om rustig uit te zoeken wat hij nu wilde of kon.
Gelukkig hadden de meesten ook nog een partner. Die ving de klap nu al op en daarna ook. Zolang hij/zij nog werk heeft. Of er is.
En ben je ondernemer, dan is er niets. Moet je zelf je mindere inkomen opvangen. Ondernemen wordt weinig gestimuleerd op die manier in Nederland.
Dus weer terug naar de Go with the Flow modus, kost veel minder energie om tegen dingen te blijven vechten die niet veranderbaar zijn. Er komt geen Prins op het Witte Paard, er komt niet eens een paard en ook geen Handige Harry of Rijke Richard. Ik zal zelf mijn leven moeten aanpassen, wil ik veranderingen zien. En zo niet...Go with the Flow!
Tijdens het wandelen met man met hond (die vandaag wel een heeeeeeeel grote stok vond en mee wilde nemen) hadden we het over mijn werk - voor een tientje per uur - en dat ik zo opgetogen vorige week aan hem doorgaf dat ik voor een speciaal project was gevraagd. Begint ergens volgende week.
Hij vroeg me of ik had gevraagd waarom ze mij nou hadden uitgekozen voor dat project en wat zou me dat, behalve die veren in mijn kont, extra opleveren? Was ik niet alweer een doodlopende weg aan het bewandelen van targets halen en blij zijn dat ik zo goed presteer, maar dat er behalve stress, er niets tegenover staat. Ik had hem toch gezegd dat ik juist ver weg van de Ratrace wilde blijven voortaan? Ging ik nu niet weer die weg in die doodlopend is?
Goede vraag van hem. En ik moest erkennen dat ik kennelijk heel graag hoor dat ik goed ben in mijn werk. Maar lieve schat, zei hij, daar kan je je boodschappen niet van betalen toch? Hij had van de week het nog geprobeerd, maar de Appie accepteerde zijn veren niet.
Eye-opener. En hoe snel ik daar weer ingetrapt ben. Zelfs bij een minimale beloning.
Kennelijk heb ik (nog) heel veel behoefte aan erkenning en schouderklopjes. Gezien willen worden.
Verder een fijne dag. Heb wel indringend gedroomd en dat zal later wel duidelijk worden neem ik aan. Of niet.
Verder als ik zie hoe veel hondenliefhebbers lekker in het bos hun hond los laten lopen (dat mag daar) en hoe die honden genieten en echt hond zijn, verbaas ik me over een buurtgenoot die, in een overvol huis met veel familieleden, nu ook een hondje heeft genomen. En als dat hondje uitgelaten wordt, dan is dat zeker voor de volle 3 minuten per keer. Ik moest net nog even snel naar de postbus en in die tijd werd het hondje, in de goot voor het huis, lekker uitgelaten. Dat was wel weer lang genoeg. Misschien dat jonge honden daar genoeg aan hebben, maar er straalt geen enkel plezier bij die buurtgenoot uit bij het uitlaten van die hond. Alleen verveling.
Neem dan een computerhond.
Ga zo eens even kijken welke groente ik ga eten en dan weer mijn bakse salade voor morgen naar mijn werk klaarmaken. Je kan maar beter goed voorbereid zijn op allerlei verleidingen en zo niet naar een bakkertje of naar een Fastfoodbedrijf te hoeven in de pauze.
Wat een heerlijke zonnige dag vandaag. Was al vroeg buiten en heb genoten van lekkere "verstand op nul blik op oneindig" werkjes in de tuin. Voor- en achtertuin, maar voornamelijk in de achtertuin.
En tussendoor ontbijtje in de tuin, koffie in de tuin...heerlijk dat dat gewoon kan zonder koukleumen! Het was zelfs zo zonnig dat ik de parasol maar heb neergezet en opengeklapt.
Geniet van mijn 4 nieuwe geraniums en zag vandaag dat mijn overblijvertje ook een aantal knoppen heeft.
Een aantal weken heb ik weer een gratis krant. Altijd leuk en zalig om die dikke weekendkrant op mijn gemakje door te ploegen. En daarna, tijdens pauzes, het boek over Meer Vinexvrouwen uit te lezen. Hilarisch!!
Eind van de middag, nadat het tuinwerk wel een beetje klaar was voor die dag, nog even lekker met een glas koel water achterin de tuin gaan zitten (op mijn zelfaangelegde terrasje) waar het laatste restje zon in mijn tuin viel en begonnen met een heel interessant boek van Jan Terlouw en zijn dochter over een seriemoordenaar. Ook dat is alweer bijna uit.
Ondertussen liepen de katten af en aan om ook lekker te drinken; uit mijn vijvertje waar de waterlelie hopelijk dit jaar weer gaat bloeien. De pioenrozen staan op springen, net als mijn New Dawn roos en een gele roos die een hele tijd niets deed aan de andere kant van de tuin (de Diamond Garden noem ik dat, naar voorbeeld van Geoff van Gardener's World) die bloeit uitbundig. Heel veel knoppen en mooie bloemen te zien.
Bovenstaande is nou niet iets om op Feestboek te melden, want niemand gezien en alleen mijn dochter gesproken, die vandaag weer moest werken. Was gezellig om even te kletsen want meestal zijn mijn zondagen stil. Als je in je eentje bent, dan pas je niet bij gezins-uitjes. Ik laad mijzelf weer op op die stille zondagen, door juist de stilte te zoeken, geen tv, maar boeken en kranten lezen. En te bedenken hoe goed ik het heb.
Maar tsjonge....wat was dat heerlijk zitten daar zo in de zon. En geheel gratis! Zo direct maar weer een bak salade voor morgen klaarzetten en straks - niet vergeten - een lekker voetenbadje maken. In het kader van Goed en zacht voor mijzelf zijn. Want iemand anders doet dat niet.
(Nog een keertje omdat hij zo aanstekelijk is en ik de zanger wel een leuke vent vind/vond)
Gisteren was iedereen op het werk in de pauzes nog even aan het genieten van de zonnestralen en de sfeer was ontspannen en al helemaal op een zonnig weekend gericht. Ook de managers waren ontspannen en dat komt de sfeer ten goede natuurlijk.
Er werden BBQ plannen besproken en lekker in de zon zitten. Helaas toen ik klaar was met werken begonnen de eerste wolken binnen te drijven en merkte ik aan de toegenomen wind en soort wolken dat het snel zou gaan omslaan.
En aan mijn 'water'. Te broeierig. En al snel nadat ik thuis was vielen de eerste druppelen en begon het te onweren. Dat haalde de temperatuur weer flink naar beneden, dus de avond was gewoon aangenaam. Ook slapen ging prima.
Deze jaren negentig hit doet me denken aan heerlijke zomers, ontspannen en met mijn kinderen en hun vrienden en inderdaad af en toe een BBQ. Nu zijn ze al een tijd het huis uit en organiseren hun eigen feesten. Dus moet ik mijn best doen om mijn eigen leven weer feestelijk te maken. Door meer te genieten van wat er op mijn pad komt en wat er allemaal plezierig is.
Vanochtend wakker geworden met een stralend blauwe lucht, dus direct maar een was in de machine gestopt. Kan die lekker buiten drogen en dat geeft ook een gevoel van lekker bezig zijn.
Van de week mijn sneakers opgehaald bij het ophaalpunt in mijn werkstad. Dat kwam goed uit. Fijn ook dat de Belastingdienst het riante bedrag van 25 euro al heeft gestort en zo kon ik die schoenen - in de opruiming - precies betalen. Goede deal. Nu nog een beetje uitlopen en dan moet ik alleen nog uitkijken naar goede wandelschoenen. Maar ook dat komt wel goed. Ik moet leren om rustig te blijven en niet dat aloude gevoel van "ik kan niets" te vervangen door: "Hoe kan ik dat voor elkaar krijgen". De tip van Markplaats heb ik goed in mijn oren geknoopt en nu kijk ik daar regelmatig.
En wat was het heerlijk om gisteren een lichte linnen broek te dragen die ik weer aankan. Gewoon uit de voorraad. Niks nieuws hoeven kopen dus. Gewoon door gezonder te eten en meer te bewegen.
Boodschappenlijstjes gemaakt en ik ga zo op pad om de weekvoorraad binnen te halen. Ik schat dat de supermarkten ons proberen ook vandaag en morgen aan het BBQ te krijgen dus zal wel struikelen zijn over vlees en stokbroden.
Ik ga mijzelf ook een geranium of twee gunnen, want die heb ik nog niet en de enige die ik heb overgehouden is nog niet in bloei. Niet dat ik achter die geraniums ga zitten, maar juist ervoor; om ervan te genieten. Kost me niet meer dan een pakje sigaretten wat veel van mijn collega;s dagelijks oproken. Met die planten kan ik de hele zomer en herfst genieten. Goede investering dus.
Lekker gewerkt weer vandaag. Al krijg ik een tientje bruto per uur, toch doe ik mijn best om het werk goed te doen en er ook nog plezier in te hebben. Ik geniet van de onderlinge gebbetjes tussen mijn collega's en maak ze zelf ook regelmatig. Het is zinloos om zuur te blijven over het feit dat mijn werkervaring ergens in een laatje is verstopt en ik net zo goed niet al die jaren me had kunnen bijscholen, bijvijlen en weet ik veel. Ik heb werk, ik hoef niet bij de bijstand aan te kloppen (nog niet) en tot op de dag van vandaag heb ik nog elke dag te eten.
Zit in een kantoor waar er airco is, dus dat was eind van de dag wel even wennen aan de warmte buiten. Maar wel heerlijk zeg. Ik liep nog even de stad in - koopavond (voor mij kijkavond haha), om te genieten van de zomer in de stad. De volle terrasjes overal en de blije gezichten.
Zag dat mijn loopschoenen ook een gat hebben. Nou ja...het loopt wel los en er komt wel weer een oplossing voor.
Toen lekker naar huis gegaan en nu even wat te eten maken, verantwoord en met groente en mijn saladebak is alweer gevuld voor morgen.
Vanochtend vroeg voordat ik naar mijn werk vertrok, stond mijn dochter al te koken. Zij moest eind van de ochtend beginnen met werken tot in de avond en is al jaren gewend om eten mee te nemen. Gezond eten, geen snacks of patat in de buurt halen. Terwijl haar eten in de oven stond, maakte ze zich klaar om snel nog even te gaan sporten en ik gooide mijn havermout-ontbijtje naar binnen. Dat eet ik al lang en bevalt me heel goed. Het vult lekker, ik gooi er vaak bosbessen uit de diepvries (veel goedkoper dan vers) in en wat noten en zaden en dan maak ik het met sojamelk. Daar hou ik het wel op uit tot de pauze rond een uurtje of 13.00 uur.
Gisteren toen ik thuiskwam uit mijn werk direct maar mijn gras gemaaid, met de supermaaier uit de Kringloop en wat is het toch lekker als je dan direct ziet hoe het gras er weer verzorgd uitziet. Kleine moeite, groot resultaat.
Ik verbaas me over mijzelf; dat ik zo heb leren inzien dat frustratie en boosheid me alleen maar stress opleveren en ik veel beter kan kijken en kan blijven kijken naar wat er allemaal goed gaat. En wat is dat een hoop dan.
Een jaar of langer geleden dacht ik echt nog serieus dat het voor mij niet meer hoefde. Het leven in het algemeen. Het was wel klaar; na jaren solliciteren alleen maar afwijzingen, niet meer meedoen aan 'het leven' kennelijk en ik was heel erg bang dat er allemaal een gang naar beneden te zien zou zijn. Geef maar een touw dacht ik regelmatig; het is klaar. Niemand wil mij nog. Ik doe er niet meer toe.
Ik had geen energie om mijzelf uit die put te denken en ben blij dat ik het aanbod van mijn kinderen ter harte heb genomen om professionele hulp te zoeken. Niet om werk te vinden, maar om zin te vinden. Zin in het leven. Met of zonder werk.
Heb een uitnodiging voor een leuk verjaardagsfeest eind van de maand in het verschiet. daarna of daarvoor is het ook de nog de bedoeling een keer te gaan borrelen met vrienden (nu alvast iedere week sparen/reserveren), ik ben redelijk gezond, man met hond wil kennelijk iedere week met mij wandelen, Dus geniet vooral van al mijn zegeningen. Ik leer veel van mensen die bloggen die het veel veel minder getroffen hebben met hun gezondheid.
Ik leef nu veel bewuster en kies bewuster omdat ik heb gemerkt dat ik dat mijzelf mag gunnen. Goed voor mijzelf te zorgen. Niet eerst iedereen naar zijn zin maken en zelf niks, maar wat egoistischer zijn.
Ik ben Motormaniaman nog steeds dankbaar dat hij me jaren terug inzicht gaf in hoe ik beter met mijn financien om kon gaan. Zijn excelsheet gebruik ik, aangepast aan mijn wensen, nog steeds. En we zijn ook nog steeds vrienden. Zo bijzonder vind ik dat.
Ik heb dan wel geen 500+ Feestboekvrienden die iedere scheet die ik laat 'liken', maar de paar vrienden die ik heb zijn me dierbaar. En die zijn er al een tijdje in mijn leven.
Behalve dat ik op dinsdag meestal een flink stuk wandel met de man met hond, probeer ik op die dag ook flink wat regel- en doezaken af te handelen. Door het goede gevoel wat ik van dat wandelen overhou, heb ik de rest van de dag goede en veel meer energie.
Zo ook vandaag. Al leek de dag een beetje verregend, gelukkig trok de regen richting het Oosten en kon ik mijn minimale 5 km met fikse tegenwind lopen. Dat was alvast een goed gevoel; die was binnen. En weer heerlijk bijgepraat etc. Wel een dikker buitenjasje aan, want het voelde knap frips!
Had een heel lijstje liggen met de rest van mijn Doe-dingen en thuisgekomen direct de was opgehangen die lekker schoon uit de machine kwam. Helaas niet buiten, want het miezerde nog steeds een beetje, maar binnen droogt het ook prima. Heb al jaren geen werkende droger meer, maar mis 'm nog steeds niet (nou ja...nu moet ik toch wel bekennen dat ik de zalig zachte handdoeken wel mis, maar dat is maar 2 nanoseconden).
Dinsdag is ook de dag dat ik mijn administratie bijwerk. Alle nog handmatig over te boeken rekeningen kunnen betalen en dat is op een salaris wat nu nog niet eens de helft van mijn uitkering was (nou ja...ook heel veel onbetaalde 'vrije' dagen in voorgaande maand gehad) ook weer prettig. Dat het nog steeds loopt, mijn financiele boekhouding.
Verder een hele berekening gemaakt wat ik nodig heb aan OV-abonnement en welke keus de beste is en ook dat geregeld. Ook fijn dat de site lekker (not) meewerkte..maar heb toch begin van de avond het product op mijn OV-kaart kunnen uploaden, dus morgen met een bijgewerkte kaart richting werk.
Was/Ben zo'n kniepert dat ik zelfs alle routes berekende en dan ook nog eerder uitstap, want net op de zonegrens en dat kilometertje lopen scheelt wel uhm...30 cent. Nou ja...x 4 x 2 x 4,5 is toch een leuk bedragje per maand. Voor mij dan.
Ook nog een tijdje aan nieuwe gordijnen gewerkt, maar niet langer dan een tijdje, omdat ik weet dat het me anders vreselijk gaat tegenstaan en dan werk ik liever iedere dag een stukje dan uuuuuuren achter elkaar. Het hoeft immers niet perse vandaag af. Mag ook morgen, overmorgen of volgende week. Niemand ziet het er niemand roept me toe: Heb je die gordijnen nou NOG niet af?????
Heerlijk toch!
Ik vind het prettig om in die stress-vrije zone te blijven. Soms wek ik zelf stress op, door bijvoorbeeld over een leuke familiebijeenkomst afgelopen weekend te stressen of ik wel op tijd echt alle boodschappen in huis heb. En is het wel goed genoeg, lekker genoeg?? Dan is het geweldig dat mijn dochter me even wakker schudt en me zegt dat de supermarkt hier op 5 minuten lopen vandaan is, dus wat nou stress? Kennelijk iets in mij wat het te perfect wil hebben, wat achteraf niet nodig bleek. Er was genoeg, het was gezellig en er is nog veel (houdbaar gelukkig) over dus stress over niks. En misschien is stress wel een te zwaar woord.
En soms stress ik over dingen die mensen in mijn kring op Feestboek plaatsen. Waarover ik voor het eerst lees terwijl ik dacht dat zulke informatie eerst in de intiemere kring gedeeld zou worden. Moet dus ook nog steeds leren dat dit niets over mij zegt, noch over de band die IK heb met die Feestboekers, maar alles over de plaatser van het nieuws.
Heb geen zin meer in teveel drama. Dus probeer dan ook om me er maar niet te druk over te maken. Die ander geniet van zijn Diva moment. Fijn voor die ander.
Straks lekker even de haren wassen en dan ontspannen de avond in. En morgen weer een werkdag. Ik ben er klaar voor!
