En opeens, toen ik zo dacht aan mijn Opa, pinkte ik een traantje weg. He...dat kunnen we niet hebben zo in de bus hoor! En daar gaat je make-up.
En direct gingen alle gedachten naar hoe fijn het moet zijn om samen - in harmonie dan - oud te mogen worden. Te genieten van een redelijke gezondheid, pensioen om leuke dingen te doen en ik zag mijn voorland direct en zag mij ook al direct in een heeeeeeeeeeeeul klein kamertje wonen. Meer zit er niet in. Nou...zeg maar ik was veranderd in de gematigd pessimist.
En dat nog voordat ik begonnen was met werken. Ik reed langs een grote rivier en zag daar heel veel boten liggen. Gelukkig ook dames aan boord met chagerijnige koppen, maar dat kan ook aan 'nog geen koffie gehad' liggen. Och...wat lijkt me dat fijn; een bootje. Maar heb altijd onthouden wat een botenbezitter me vertelde hierover. Dat er twee topdagen zijn; de dag dat je de boot aanschaft en de dag dat je de boot verkoopt.
Of zou hij ook pessimist zijn?
Moet hard mijn best doen om de optimist weer naar voren te schuiven. Ik wil niet zeuren en zeiken en mijzelf uitermate zielig vinden. En die Bor de Wolf mag ook wel weer naar huis. Wil niet meer dat oude cassettebandje horen dat ik er niet meer toe doe. Dat ik net zo goed kan verdwijnen.
Er zijn soms van die dagen dat het me overvalt. Is dit alles. Blijft het zo, werken voor een tientje per uur, of krijg ik weer inspiratie en de kracht om verder te zoeken naar een beter en stabieler inkomen, op wat voor manier dan ook.
Ik mis de dagboeken van langdurige werkzoekenden. Ook in mijn eigen clubje, wat ik ooit had opgericht om juist een plek te zijn ter inspiratie, hoorde ik bijna alleen maar hoe heeeeeeeeeerlijk het is om alle tijd voor jezelf te hebben. Alsof niemand beseft met een riante ww-uitkering (want hiervoor een HBO+ baan) dat er na de uitkering een enorm gat is. En wat doe je dan.
Dan men werkelijk waar aan de rest van de werkzoekenden vroeg waar men dit jaar op vakantie naar toe ging. Vakantie????????? Al jaren niet meer gehad.
Maar; omdat ik dat dus NIET deed, ben ik nu wel schuldenvrij.
Zo hoorde ik van iemand die bij een financiele instelling had gewerkt dat hij dacht dat iedereen gewoon een oprotpremie meekreeg. En daardoor genoeg reserve had en tijd om rustig uit te zoeken wat hij nu wilde of kon.
Gelukkig hadden de meesten ook nog een partner. Die ving de klap nu al op en daarna ook. Zolang hij/zij nog werk heeft. Of er is.
En ben je ondernemer, dan is er niets. Moet je zelf je mindere inkomen opvangen. Ondernemen wordt weinig gestimuleerd op die manier in Nederland.
Dus weer terug naar de Go with the Flow modus, kost veel minder energie om tegen dingen te blijven vechten die niet veranderbaar zijn. Er komt geen Prins op het Witte Paard, er komt niet eens een paard en ook geen Handige Harry of Rijke Richard. Ik zal zelf mijn leven moeten aanpassen, wil ik veranderingen zien. En zo niet...Go with the Flow!
5 opmerkingen:
Misschien kun je voor het "bootjes"gevoel een dagje een fluisterbootje huren ? als minivakantie zijnde. ik weet niet waar je woont maar ik heb het wel een gedaan in giethoorn. heerlijk, geen diep water ( je kunt er staan), makkelijk te bieden en wel het er een dagje heerlijk uit gevoel. Tuurlijk kost dit geld maar veel minder dan een boot aanschaffen en onderhouden. Soms mag je jezelf wel eens verwennen
Hee, hier geen reactie van een prins op het witte paard. Wel van het rijke wijf, ik heb je gemaild. Maar misschien heb je dat nog niet gezien. Of wilde je het niet zien haha.
Hahahaha.... goud waard die opmerking over een bootje. Die ga ik onthouden. Chapeau hoe je nu in het leven staat. Je doet het mooi allemaal zelf! Zo, dat is gezegd.
Liefs frederique
Ook die oude dame en heer in de bus kunnen best het nodige meegemaakt hebben. Misschien voelden zij zich ooit ook wel eens Bor de Wolf(v)ig.
Zei Bredero niet dat 'het verkeren' kan, wie weet ook voor jou.
Goed weekeinde in ieder geval (hier trouwens ook muggen).
Nu ik een tientje per uur verdien bruto, kijk ik in augustus wel gratis naar de bootjes van Sail Amsterdam.
Een reactie posten