Zwijmel

Gisteren zat ik de hele dag weer hetzelfde verhaal af te draaien op mijn werk en ik bedacht me in de bus al dat ik vandaag iets eerder naar huis zou gaan. Kost me wel een tientje, maar ik wilde nog even genieten van de herfstzon en ik had er wel een beetje genoeg van om de Braafkaas van het bedrijf te zijn. Vaak zit ik er op vrijdag in mijn eentje, want veel zijn dan plotsklap ziek. Of op maandag.

Maar goed; wat was het fijn om een uurtje eerder thuis te komen en nog net de middagzon op mijn eigen - gratis - terras te kunnen hebben. Nog even door te lezen in het boek van Rosita Steenbeek, te lezen hoe de Jodenvervolging in de jaren 30 en 40 steeds meer ingreep in het gewone leven. En ik bedacht me waar ik heen zou kunnen vluchten als iemand in de regering bedacht dat ik niet een Volbloed Nederlander was. Of mijn kinderen. Of hun kinderen.
Dan zou ik ook al mijn geld over hebben voor hun veiligheid. Die van mij is nog niet eens zo relevant, maar als mijn kinderen maar veilig zijn. En ja, dan zou ik ook blij zijn met mijn smartphone want dan kan ik contact houden met de mensen die nog wel in Nederland zitten.

Niet helemaal toevallig dat dit natuurlijk al eerder speelde in mijn familiehistorie. In de zeventiende eeuw vluchtte mijn familie uit Frankrijk naar de veilige Nederlanden. Omdat ze een ander geloof hadden dan wat in Frankrijk het Staatsgeloof was.

Oh hoe weinig lering trekken we uit onze geschiedenis.

Nu maar even wegvluchten in een zwijmel eind jaren 70, begin jaren 80. Grijsgedraaid deze lp. Ook weemoedig van toon.