Maar wellicht ben ik een ouwe zuurpruim die zelf niet meer kan veranderen en ben ik te recht door zee.
Zo hoorde ik van een man dat hij ook grootouder zou worden. De vriendin van zijn zoon was toen nog maar net 2 weken overtijd.
De hele wereld mocht het direct weten. Feestboek, DWDD, NOS-journaal. Enfin....de hele online wereld gaf een duimpje omhoog.
Wat ik heel apart vond is dat die dame nog bij haar moeder woont en de zoon van Man ook nog thuis woont. Terwijl hij toch echt, op papier, al ruim ruim volwassen is.
En geen enkele vruchtbare poging doet om woonruimte te zoeken. Een beetje halfslachtige poging en tsja....dat lukte niet.
En Man wilde daar al jaren vanaf want zoonlief betaalde geen of minimaal kostgeld, maar leefde wel het leven van een man van de wereldstad(terwijl hij in een klein durpje woont).
En natuurlijk kan je dik leven als je nog bij pappie woont en € 50,-- per maand al veel geld vindt voor onderdak, gas, water, licht en eten op tafel.
Ik snap deze verhouding niet helemaal, maar het is wel iets wat kennelijk tegenwoordig veel vaker voorkomt. Jongeren die lang thuis blijven wonen, onder het mom van dat ze niks kunnen vinden. Nee, geen luxe-appartement of een huisje binnen de Ring, maar er zijn echt wel kamers te huur of twee. Die kinderen van mij is het door de jaren heen gelukkig wel gelukt om iets te vinden. En wonen alweer een hele tijd zelfstandig. En zijn ook bijzonder zelfstandig. Mijn dochter deed er in mijn ogen ook vrij lang over, maar ze heeft toch echt wel een tijd in het buitenland gewoond. Maar misschien is een Mea Culpa op zijn plaats.
Maar goed; had hij me net de week daarvoor uitgebreid verteld dat hij een ultimatum had gesteld en dat hij de prijs van het kostgeld ging verhogen en dan moest zijn zoon dus maar binnen zoveel tijd het huis uit als hij dat allemaal niet wilde, kwam hij met deze mededeling op de proppen.
En oh ja; hij ging de bovenverdieping helemaal als huisje voor zoon en schoondochter herinrichten en dan nam hij de benedenverdieping. Zo leuk.
Leuk?
Ik zou als ouder helemaal niet zo blij zijn dat mijn zoon iemand zwanger maakt die nog bij haar moeder woont en hij nog bij mij. Geen plan, geen idee en al helemaal geen idee van wat verantwoordelijkheid en volwassenheid betekent. Echt wel meer dan een paar stoere tattoes op je lijf en een hippe outfit en baardje. En dat moet dan straks een kind opvoeden.
Maar nee hoor...ik zag het mis; hij is zo blij om Opa te worden en straks lopen we lekker samen met de kinderwagens. Tsja...ik voelde me alweer de enige die kritiek had en dat voelde niet zo prettig.
Heb dit alles wel tegen hem gezegd; mijn verbazing over dit alles en ik heb ook onthouden dat hij me een keer zei dat hij mijn volharding en niet afwijken van mijn eigen koers juist zo bewonderd.
Hij is superblij dat hij straks alles van dichtbij mag meemaken. Ik weet dat hij heel wat jaren van zijn zoon heeft moeten missen en misschien is dit alles wel compensatiegedrag.
Wat betekent dat zijn zoon daardoor een nogal verwende jongeman is geworden, die erg op uiterlijke zaken is gericht. Nogal makkelijk als je helemaal geen geld uit hoeft te geven voor woonruimte en om te leven, maar alles aan spullen kan uitgeven. Maar ook; dat het dus niet in je hoofd onder dat blitse petje opkomt dat je eigen vader veel minder geld te verteren heeft door jouw Ik-blijf-in-het-nest-gedrag. Voer mij!!
Hoe kan het dat Man nu alles met de mantel der liefde bedekt. Is hij misschien bang om niet meer betrokken te worden bij het leven van zijn zoon? Dat de geschiedenis zich straks herhaalt en hij zijn kleinkind niet (genoeg) ziet? Of schuurt het alleen zijn toch harder dan hij iedere keer roept.
Maar nogmaals; misschien projecteer ik mijn eigen angsten wel op hem. Ben ik zelf bang dat ik er maar bij hang bij mijn kinderen. Ondanks de rechte weg en de opvoedkunde.
Bedenk maar weer dat kinderen opvoeden niet een Pokemon spel is...allemaal verzamelen en game over.
5 opmerkingen:
Ik zou mijn mond daar ook niet over kunnen houden. 't Valt me op dat er tegenwoordig nogal wat jongeren zijn die kinderen als een speeltje zien en nergens bij nadenken.
Zou er persoonlijk niet aan moeten denken kinderen en kleinkinderen langdurig bij me in huis te moeten hebben. Zij omgekeerd ook niet, dat weet ik wel zeker:-)
Net de 2 kleinzoontjes (een van 3 jaar en de ander van 9 maanden) uitgezwaaid die twee volle dagen en een nacht zijn geweest omdat ze middenin een verhuizing/verbouwing zitten. De kleinste werd nog ziek ook, heel zielig. Ga nu genieten van een rustige avond, met Vera op de tv.
Ik denk dat je hier alle antwoorden hebt gegeven:
"Hoe kan het dat Man nu alles met de mantel der liefde bedekt. Is hij misschien bang om niet meer betrokken te worden bij het leven van zijn zoon? Dat de geschiedenis zich straks herhaalt en hij zijn kleinkind niet (genoeg) ziet? Of schuurt het alleen zijn toch harder dan hij iedere keer roept."
Ongelooflijk maar waar. Zo gaan die dingen soms.
Ook een goedenavond.
Godmorgon Vlindertje,
wat een goed stuk heb je geschreven!
Ik voel helemaal met je mee!
Ik denk dat pa last zou kunnen krijgen van een empty nest syndroom, als zijn lieve zoontje de deur uit zou gaan.
Ik ben nog steeds heel blij en dankbaar dat mijn dochter op haar 18de op kamers ging. Ik had ook wel last van het ENS, maar dat ging gauw over. Gelukkig maar.
En als ik zie hoe zij het fikst met een mooi, betaalbaar dak boven haar hoofd en hoe zij voor haar kinderen veiligheid en geborgenheid creëert... dan word ik helemaal blij en trots!
De man, waar jij het over hebt, staat toe, dat hij zo behandeld wordt. Ik heb daarom geen medelijden met hem.
Dagdag!
Groetjes van Marlou
,
Eerlijk gezegd vind ik het heel positief dat deze man er iets van probeert te maken. Hij probeert voor zijn kleinkind een goede, liefdevolle omgeving te creëren.
Ik vind dat iedereen het recht heeft om (totaal) van mening te veranderen.
Ook vind ik dat mensen niet zo gauw met hun oordeel moeten klaarstaan als anderen anders leven dan dat zij doen.
Groet, Toos
Een reactie posten