Gisteren een energieke dag en vandaag wakker worden met een beetje een wattenhoofd. En toch kan ik dan nog steeds denken: Macht kein flaus aus. En alleen al omdat ik daartoe in staat ben, is het leven luchtiger.
Dan doe ik wat ik wil doen op tempo Elfendertig. En ben dankbaar dat dit nog steeds kan en mag.
Of kies ik ervoor om niets te doen. Wat al niet klopt want de wasmachine draaide al, schoongedouched en aangekleed.
Ondertussen was weer opgehangen en daarvoor ook weer een aantal lamellen helemaal blinkend gebroken wit gemaakt. Joehoe!
Daarbij ook nog mijn administratie bijgewerkt; wat je al niet kan doen in een kwartiertje! Boeken verlengd en ondertussen een enquete online ingevuld of ik de voordelen van online zie. Lees dit blog maar. Dankzij allerlei zaken die ik online kan doen, hoef ik niet door weer en wind naar een bibliotheek te fietsen, hoef ik geen accceptgiro's bij een bank af te leveren, kan ik zien wat de status is van sommige zaken en kan ik communiceren met vrienden ver weg, waarvoor ik ooit een luchtpostvelletje moest aanschaffen, volschrijven en alweer in de brievenbus moest gooien. En vervolgens weer een hele tijd wachten op antwoord.
En ja, al het nieuws kan ik, als ik dat zou willen, ook allemaal online volgen inclusief alle roddels, gezeik, gedoe en laatste snufjes, mode en hebbedingetjes. En die hebbedingetjes worden dan ook nog aan huis bezorgd als ik zou willen en kunnen bestellen. (en oh ja, betalen).
Wie weet doe ik straks nog even een blokje om, met paraplu. Het mag, maar het hoeft niet. Vooral dat laatste brengt rust in een (voorheen) druk hoofd. Mag! Alleen poepen moet.
Het besef dat ik gezond weer op ben gestaan, mijn benen werken, mijn ogen kunnen zien en mijn hart pompt, is fijn. En dat dit voor een aantal lieve mensen die ik ken niet zo is, gezond weer opstaan. Of ze zich zorgen maken over hoe nu verder.
Doe geen grote dingen, maar gewoon klein, maar effectief. En gun jezelf een wattendag. Het is buiten ook wattendag, telkens buien met hagel en wat natte sneeuw en daardoor heel donker buiten. Wat een dag.
Altijd als ik wakker word zonder wekker, dan sluit ik met mijzelf een weddenschapje af. Hoe laat denk je dat het is? En meestal heb ik het wel goed. Tenzij ik zie dat het nog heel erg donker is buiten en ik verlies. Door de week probeer ik op een vaste tijd aangekleed en klaar voor de dag beneden te zijn.
Werd een beetje raar wakker - ik droom wat af - , maar besloot dat dit maar een momentje was en dat ik lekker ging douchen en de dag beginnen. Gisterenavond voor het slapen gaan nog even naar filmpjes van mijn kleinkind gekeken. Wat een heerlijkheid!
Zo gezegd (dag beginnen) zo gedaan en wat denk je daar eigenlijk weinig bij na, dat je opstaat - de nacht levend bent doorgekomen, dat je benen werken en je zelfstandig uit bed kan komen en dat er dan ook nog heerlijk warm water uit de douche komt. En zou ik de kachel opendraaien in de ochtend, dan doet de verwarming het ook nog!
Daarna administratie gedaan - heb een aantal vaste dagen in de week hiervoor en werk mijn excel-sheets nauwkeurig bij. Of neen...daarvoor eerst meegedaan met Heel Holland Hijgt. Dan heb ik in ieder geval een beetje beweging en worden mijn spieren en gewrichten ook wakker. Iedere dag iets langer meedoen.
Dus administratie weer op orde en zorgen over iets van het U WV een beetje gedempt. Laat je niet gek maken Citroen! Kijk naar alles wat er wel goed is gegaan.
Weer even op het trapje gestaan om ook de bovenste lamellen van de luxaflex (die is al meer dan 30 jaar oud schat ik; ik had ze overgenomen van de vorige bewoonster en toen blij dat ik even niet hoefde na te denken over gordijnen uitzoeken en kopen want ik budget nihil) te kuisen. Ze zijn zo oud dat ze waarschijnlijk volgend jaar weer hip en trendy zijn hahaha!
En schoon.
Ook op eigen Actielijst een meerwekenplan gezet; alle tapijttegels naar zolder sjouwen. Ieder keer een stapeltje. Want ga ik in chaos denken dat dit NU NU NU moet, dan doe ik of teveel of niets. Door alles in behapbare of draagbare stukjes te hakken blijft het te doen.
Koffie gemaakt wat ik ooit bij Gerlinde las: Bullet koffie = klontje roomboter met de staafmixer door verse koffie mixen. Dan heb je lekkere koffie met een schuimlaagje. Drink mijn koffie altijd zwart, maar varieer graag met smaakjes door kaneel toe te voegen of in het weekend Sojamelk op te kloppen en een Koffieverkeerd te maken. En wat een vriend me ooit leerde pas ik ook nog altijd toe: je mok of kopje voorverwarmen door gekookt water in de kop te gieten en dit even te laten staan. Heerlijk!
Tijdens de koffie ook wat make-up opgedaan. Dan voel ik me verzorgd, naast schoongewassen. En altijd oorbellen in. Altijd.
Dit weekend viert dochterlief de verjaardag van kleinkind. Gratis parkeren bij haar voor de deur, wat in de hoofdstad bijzonder is en voor gasten van buiten een vanzelfsprekendheid. Dus spaar ik mijn OV-saldo een beetje op, zodat ik zonder een aanslag op mijn budget naar ze kan reizen.
Bij veel dingen is het handig om te blijven nadenken. Dat betekent ook dat ik niet zomaar impulsief kan besluiten om even ergens heen te gaan. Want dat heeft dan weer invloed op de rest van de maand. Maar gelukkig zijn er soms acties van goedkope NS kaartjes of zo als onlangs goedkope buskaartjes van de busmaatschappij en zaak is om daar dan wel aan mee te doen, want dat scheelt echt heel veel. Voor maar € 1,50 naar bijvoorbeeld het Rijksmuseum heen en terug reizen...wie doet me na?
Ok...diegene die om de hoek woont waarschijnlijk en gewoon kan lopen. Duh.
Oh ja...lopen. Maar even gaan doen dus.
Niet te geloven, maar ook net nog een eind gewandeld. Als ik mijn timer zet en hij gaat af dan denk ik; oh...ben ik al helemaal hier?? En weet dat ik nog zo'n stuk kan lopen (terug of verder), want nog energie en wat belangrijker is; zin.
Op de terugweg langs het winkelcentrumpje. Daar mijn OV vast opgeladen voor komend weekend. En even door de supermarkt, want ik wilde nog een salade maken, maar alle groenvoer was opgegeten. Zag een zakje gesneden rode bietjes met 35% sticker, dus die was voor mij want herinnerde me een heerlijk recept van een Deutsche Freundin.
Bij de voorgebakken pannenkoeken greep een Zwarte Piet in vol ornaat naar de spekpannenkoeken.
Ik wilde nog roepen dat hij zeker ook vandaag Sint Pannenkoek ging vieren, zoals ik las op dit blog: Klik maar dan Lees wat voor dag het vandaag is!, maar hij keek nogal alsof hij op de roe was gaan zitten. Anaal beperkt zeg maar. Grappig dat niemand van de volwassenen moest lachen, maar kinderen blij omkeken.
Het voelt allemaal prettig vandaag. Iets willen en het ook kunnen en het dan ook nog eens doen.
Als het keihard in je gezicht hagelt is het moeilijk om goed te zien waar je fietst, helemaal als het donker is. Gelukkig kende ik de weg en waren alle schapen en koeien van het fietspad. Ze schuilden onder de bomen. Hoefde ik in ieder geval niet opeens af te stappen voor een grote koe of kleiner schaap. Zou die wol van dat schaap trouwens niet krimpen in de regen?
Schreef ik gisteren nog dat ik niet zou weten waar ik het over zou moeten hebben met de psycholoog, blijkt dat ik mijn tijd toch met gemak vol kreeg. Niet alleen praten, ook luisteren en conclusies trekken en dan toch op het laatst ook nog binnen neerslag. Wat me overviel. Ik dacht dat het wat rustiger was qua emoties.
Gelukkig vielen Panda-ogen niet op door de regen- en hagelbuien op de terugweg. En doordat het donker was. Helpt ook.
Het was in de praktijk erg warm, maar ik zei al dat ik dat wellicht zo ervaar omdat ik zelf de kachel overdag niet opendraai. Toen vroeg de psycholoog (is hun vak natuurlijk) door en ja, dat was omdat ik zuinig moet zijn en ben. En wat dan mijn inkomen was? Was ik nou maar psycholoog geworden :)
Thuisgekomen eerst maar alle natte kleding uit en droge kleding aan en even mijn haren droogfohnen. Mijn jas was vanochtend nog klam! Soepje opgewarmd wat al stond te wachten en ook direct kaarsjes aangedaan. Warm en licht. Had ik nog een Brosreep erbij dan zou het ook nog luchtig zijn!
Luchtigheid daar ben ik naar op zoek. Niet meer alles zien door de bril van "zie je wel, niet goed genoeg". En veel meer "Nou En!" kunnen denken.
Een leuke Flylady opdracht deze week was dat je 1 item mocht uitkiezen om alvast als Feestversiering in je huiskamer neer te zetten. Ik koos een minihuisje met nepsneeuw (uit de collectie hoor), die nu in een klein hoekje staat te shinen. In het kader van versier je eigen leven.
Vandaag is een bijzondere dag, want mijn lieve kleine pittige kleindochter is 1 jaar geworden. Kan me nog zo goed herinneren hoe ik vorige jaar een berichtje van mijn schoonzoon kreeg op mijn mobiel, mijn koptelefoon neergooide en nog net geen gat in het plafond van dat klote c allcenter sprong. Zo snel als mijn dikke beentjes me konden dragen naar het station gelopen, de eerste de beste trein naar de hoofdstad (uiteraard was er een vertraging) en daar de bus naar het ziekenhuis (oh wat fijn dat ik een smartphone heb dus ondertussen kunnen uitvogelen hoe ik daar kwam) en daar lag ze, naast haar moeder. Gelukkig had de verloskundige nog een plek in een ziekenhuis kunnen vinden, want de ziekenhuizen in haar omgeving zaten allemaal vol. Dat schijnt nog steeds een probleem te zijn.
Foto van Pixabay
Dat mijn dochter nu zelf moeder was geworden. En ik Oma. Had toevallig een boek gelezen verleden jaar van een bekende kinderboekenschrijfster die omschreef hoe haar dochter moeder ging worden en zij dus Oma en die was me toch een partij hysterisch (vond ik).
Had al een heel babykamertje in haar eigen huis ingericht, plus kinderstoel en kinderwagen en ging er dus direct vanuit dat kleinkind heel veel bij haar kon en mocht zijn. Vond dat tamelijk claimerig. Niet mijn stijl in ieder geval.
Maar las ook verhalen in het Parool onlangs over hoe de toekomstige ouders er wel heel erg makkelijk vanuit gaan dat de nieuwbakken Oma (en Opa) wel vaste oppas gaan worden. Alleen vergeet men vaak dat je dat niet voor een weekje doet, maar jaren achter elkaar. Totdat ze naar de basisschool gaan.
Nogal ouderwets gedacht dat je eigen moeder dan maar weer lekker thuis bij de (klein)kinderen moet blijven, net nadat ze jullie eindelijk het huis uit heeft gewerkt.
En dat die Oma (en Opa) ook ouder worden en wellicht wat minder vitaal dan toen ze zelf nog in de kleine kinderen zaten. Of gewoon nu eindelijk eens hun eigen dingen willen gaan doen. Zonder handenbindertjes. Maar ja, iedereen ervaart het weer anders, dus ik schrijf alleen erover hoe ik denk. En wie weet, zou kleinkind op fietsafstand wonen, was het een andere situatie.
Maar eerlijk gezegd zou ik wel iets meer bij haar willen zijn dan nu. Ik zou alleen niet weten hoe, want ik woon niet om de hoek, even lopen en dan ben je er, zoals bij schoonmoeder, dat is niet aan de orde en heb ook de middelen niet om iedere week even in de trein en bus te stappen.
Man met Hond dacht dat mijn dochter een auto heeft, (dacht ook dat ze in een geheel andere stad woont, al heeft hij mij ooit een keertje bij haar voor de deur afgezet; hij wordt ook wat vergeetachtiger of het interesseert hem geen reet) maar "gelukkig" niet, want ze woont vlakbij een station en kan zo prima snel en efficient naar haar werk, net als haar man. Die auto moet ook ergens geparkeerd worden en bij ons in een dorpje is dat gewoon gratis, maar niet in de hoofdstad. Maar geen eigen auto hebben betekent wel dat je niet even snel op en neer gaat voor een bezoekje; je moet er meer over nadenken.
Vandaag ook maar weer mijn 15 minuten Flylady aanpak toegepast in de opzet voor een brief voor de Belastingdienst. De opzet was binnen die tijd klaar. Nu nog even goed uitwerken en alle bijlagen kopieren en dan maar hopen dat het zo genoeg en duidelijke informatie is.
Denk het wel, want - al zeg ik het zelf - ben wel goed in brieven opstellen en het scheelt echt een slok op een borrel dat ik nu een wat helderder hoofd heb om dit soort zaken af te handelen. Niet in paniek slaan, gewoon de aanwijzingen opvolgen en vooral goed letten op de einddatum. En van alles uiteraard digitaal en op papier kopieen bewaren. Minimaal 5 jaar lang.
En straks ook weer 15 minuten aan de Luxaflex-ontgrauwing werken.
Dit weekend kreeg ik het opname apparaat en tuner van mijn tv niet meer aan de praat. Hij bleef hangen op een bepaalde code en schakelde daarna zichzelf weer uit.
Dus het aloude "alle stekkers eruit, smartcard eruit en vice versa" gedaan. Maar helaas pindakaas ook dat werkte niet.
Toen bedacht ik dat ik nog wel een uur kon lopen kloten/klungelen, maar er is een service-afdeling dus bel die maar. Gratis op de vaste lijn. Tijd heb je genoeg, dus doe maar gewoon.
Zo gezegd zo gedaan en wat kreeg ik een fijne medewerker aan de telefoon, hoefde ook helemaal niet lang te wachten. En ach...dan zet ik mijn telefoon op speaker en kan ik gewoon doorgaan met wat ik aan het doen was.
Hij dacht mee en doorzag het probleem (want ik kon online deze specifieke foutmelding niet vinden) en het bleek dat als je naar de radio hebt geluisterd het systeem soms blijkt hangen in deze modus. Dus even resetten en alles doet het weer. Hoera!!
Meteen opgeschreven, dan kan ik de volgende keer het helemaal zelf oplossen, zoals me meestal wel lukt.
Vanochtend rondje Bless the House gedaan. Dat voelt altijd weer fijn. Dat ik mijzelf een schoon en opgeruimd huis gun. En juist door iedere keer een beetje te doen, voelt het niet alsof je uuuuuuren bezig bent. Bovendien zegt Flylady dat je hierdoor je weekend vrij hebt om leuke dingen te doen. Alleen of met je gezin. Maar niet schoonmaken.
Toen ik nog werkte deed ik het ook al zo en het is heerlijk om inderdaad je weekend vrij te hebben en niet een badkamer te 'moeten' soppen of het hele huis te stofzuigen. Uiteraard wel de dagelijkse klusjes zoals afwassen en zorgen dat er geen grote puinhopen her en der ontstaan op de Hotspots - de plekken waar je je sleutels neerlegt of de post, dus zoveel mogelijk lege tafels houden, want rotzooi trekt rotzooi aan. Na al die jaren ben ik nog steeds heel blij met Flylady.
Nu schijnt het vandaag ook nog Cyber Monday te zijn. Een soort van oprek-uitverkoop optie als je op Black Friday nog niet genoeg hebt uitgegeven in de winkels. Maar dan online, dan hoef je je huis niet uit. Wat fijn is, aangezien het de hele dag al regent.
Ik geef toe, het is leuk om te kijken en dan te bedenken of ik dat echt nodig heb of denk dat ik het nodig heb en op het kruisje te klikken en leeg is je winkelmandje. En soms is het verstandig om eens een keer wel iets met heel veel korting te kopen als je dat normaal ook altijd gebruikt. En je dat ook nog eens gratis thuisbezorgd krijgt.
Wat wel echt nodig is, als je dan toch online iets wil uitgeven op Cyber Monday is een Kerstactie naar mijn hart, bij Annemiek: Klik hier maar: Kerstaktie Annemiek
Vanmiddag weer een gesprek met mijn psycholoog. Heb eigenlijk geen idee waar ik het over moet hebben. Of dat goed is, dat weet ik niet. En wat dat over mij zegt, weet ik ook niet. Het voelt een beetje alsof ik een drijfsijs ben. Mmmmm...weet niet zo heel veel kennelijk. Wel dat ik te weinig 'leuke' dingen doe. Ik kreeg de vorige keer een boek aanbevolen over omgaan met narcisten, alleen dat hebben ze niet in onze bibliotheek. Dus geen huiswerk gemaakt.
Dan ga ik nu nog maar even een stuk van mijn luxaflex ontgrauwen. Heeeeeeeeel langzaam (gewoon met een doekje en dan boenen met Glassex en daarna navegen met een schoon doekje), maar wel gestaag. Slim is dan ook om bovenaan te beginnen in plaats van onderop (ja echt...huisvrouw van niets), dan kan je later de druppels van boven nog even erbij pakken als je beneden bent aangekomen.
Jemig....retesaai logje, dus een goede weergave van mijn leven.
Een vijf min was op je schoolrapport nog geen voldoende. Dat was eigenlijk een 4,6. Dus onvoldoende als je uitgaat van 10 tot 0. En we kregen altijd wel een 1 voor het correct opschrijven van je naam. Daar was ik gelukkig vrij goed in.
Ooit moest ik een jaar overdoen omdat ik 0,5 punt te kort kwam om over te mogen naar de bovenbouw, waar ik dat vak niet meer in mijn pakket zou hebben. Maar niets mee te maken; zo waren de regels.
Toen ik dat jaar dus nog een keer overdeed begon ik mijn eerste rapport met een 8 voor dat vak, tweede rapport een 7 en daarna ook weer zoiets. Of ik dan toch maar niet dat vak in mijn pakket zou kiezen. Ik deed het zo goed nu. Ik moest wel lachen; of mijn mentor vergeten was hoe de reeks het jaar ervoor eruit zag? 5, 4 en 3.
Hoe zou mijn rapport van Leuk Mens zijn. Of leuk mens, eigenlijk gewoon mens. Heel vaak denk ik dan terug aan dat jaar in de derde klas. Doe het nog maar een keer over. Niet geslaagd als mens. Je bent een vijf min!
Zou dat kunnen, sommige dingen in je leven over doen. En dan een goed rapport hebben, maar even vergeten hoe niet goed je daarvoor bent geweest? Of misschien heb je juist daarvan wel je les geleerd. En blijf je nu voor altijd een ruime voldoende! Of varieert dat gewoon per mens met wie je omgaat. Ben je voor de ene een 8 en voor de ander maar een 4.
En buiten dat; wie maakt dat rapport op. Wie bepaalt er dat jij geen leuk mens bent. Of bent geweest. Of niet goed genoeg voor leuke dingen. Of als vriendin of vriend?
Doet me direct ook weer terugdenken aan al die narigheid die de afdeling Human Resources heeft bedacht om zichzelf in stand te houden. Beoordelingsgesprekken. Ik noemde dat altijd maar Veroordelingsgesprekken. Dat je ieder jaar gewogen werd en soms te licht bevonden. Alweer een vijf min. Brrrrrr....Nooit meer.
Maar misschien is het ook een kunst om te leren accepteren dat je in sommige dingen/vakken geen inzicht hebt, geen talent voor hebt of totaal geen interesse. Misschien omdat je niet ziet hoe je ze kan toe passen in de School des levens, misschien ook wel omdat het normaal is dat je niet op alle vakken/vlakken uit kan blinken. Hoeft niet een rapport met allemaal tienen.
En verder denkend; zou ik al niet gewoon een 10 zijn? En al die punten die ik zelf aftrek alleen in mijn eigen hoofd afgetrokken worden? Is het een idee om helemaal van een rapportcijfer af te zien, want met wat en wie ga je jezelf vergelijken? En wie geef ik het recht om mij een cijfer te geven?
Een filosoof zei ooit dat de ene persoon aan de tafel een 6 ziet en degene die tegenover je zit een 9. Beide getallen zijn correct voor diegene die ze ziet.
Foto van Pixabay
Net even een stukje gefietst en man man man....nog steeds een 5- voor mijn opstapvermogens. En afstap idem dito. Lekker 5 minnerig. Was even snel naar de bieb gefietst want ik moet morgen wat boeken inleveren. Je kan ze daar in een speciale box inleveren, dan worden ze de dag erna van je conto gehaald. Kon ze natuurlijk online ook verlengen - ook nog binnen de limiet - , maar ik dacht dat dit wel een goed excuus was om toch weer even op mijn fiets te klimmen. En te bewegen daardoor.
Want af en toe hoost het hier, dus net even tussen de buien door gefietst.
Kan ik met een schoon geweten naar de laatste F1 race kijken. Wat ook leuk is van lekker buiten zijn is dat het dan binnen opeens weer relatief warm voelt. Terwijl ik de kachel nog niet aan heb; straks als het gaat schemeren dan mag dat van de Interne boekhouder. Want die houdt ook niet van negatieve cijfers in de administratie. En gelukkig komen die niet voor. Boekhouder blij en ik ook.
Nee, niet Annie hou jij mijn tassie effe vast, maar deze Annie is van Kid Creole en niet te vergeten zijn Coconuts.
Zag ze vorige week langskomen toen ik nog even zapte bij de Nacht van de Popmuziek en die dames waren zo heerlijk aan het dansen dat ik mezelf direct terug vond in Cartouche op die dansvloer met lichten.
Ik geniet van het ritme, de kleding en even terug naar een tijd waar het enige waar ik me zorgen over maakte of ik de rest van die week macaroni zou eten en op vrijdag uitgaan of toch maar niet.
Denk nu even aan Marja, die totaal andere zorgen heeft en aan haar man die zo liefdevol is. Waren onze zorgjes nog maar zo simpel als toen.
Maar wie weet denk ik dat over 20 jaar ook wel. Dus wees blij dat je kan lopen, praten, (teveel) eten en geniet van vandaag. Niemand weet wat de toekomst brengt.
John Cleese heeft tijdje terug een biografie geschreven en die heb ik momenteel thuis (uit de bieb) liggen. Hij lag er al even, maar had er de rust nog niet voor. Totdat ik gisterenochtend dacht dat ik helemaal niks volgens vaste regeltjes hoef te doen. Al zit ik de hele dag te lezen....who cares???
(Nou, mijn lijf...want enige beweging is toch wel fijn, net als frisse buitenlucht).
Maar tussen het schoonmaken van de luxaflex (op tempo Elfendertig) en een kopje koffie in, lekker in het oude haardstoeltje van mijn overgrootmoeder gaan zitten, die de ideale zithoogte heeft (alleen heb ik geen haard en staat de stoel bij de Centrale Verwarmingsradiator) en waardoor ik meteen op een heel ander plekje zit dan gewoonlijk. Dus doe anders, dan krijg je anders.
Wat een kostelijk boek. En komisch dat hij eigenlijk John Cheese heet. Jan Kaas. Jean Fromage.
Zou hij als John Cheese ook zover zijn gekomen? What's in a name tenslotte.
Hij werd door zijn ouders tamelijk teerhartig en angstig opgevoegd. Vooral zijn moeder was behept met allerlei angsten. Och zijn arme knie, och zijn arme beentje. Als enig kind en als kind van oudere ouders heel voorzichtig opgevoed. En dan wordt je er, als je naar school moet en je staande moet houden in de groep, er moeiteloos uitgepikt. Door de pestkoppen. Ook omdat hij op jonge leeftijd al vrij lang was, viel hij daardoor uiteraard ook al uit de toon.
Ik begrijp steeds beter hoe hij uitstekend in staat is om totaal verknipte maar oh zo normaal lijkende mannen te kunnen voorstellen.
Ik vind hem eerlijk gezegd steeds wel cynischer worden hoe ouder hij wordt. Wel is zijn talent dat hij dit komisch kan verpakken, maar ik denk dat een Jan Kaas daar niet mee weg zou komen.
Zo deed hij een aantal jaren terug weer een wereldtournee want hij moest de alimentatie voor zijn derde vrouw kunnen ophoesten. Ieder applaus ging rechtstreeks naar zijn derde ex zei hij dan ook.
Kreeg weer eens een blauwe enveloppe in de brievenbus en nu wil de belastingdienst een aftrekpost niet accepteren, tenzij ik bewijs dat die aftrekpost terecht is. Ze geven ook aan hoe ik dat kan doen.
Zou ik voorheen gaan hyperventileren en doemdenken, nu dacht ik alleen maar dat dit ook wel weer op te lossen is. Denk aan de raad van een lieve blogvriendin; Maak een plan van aanpak.
Want ik heb alle vervoersbewijzen/betaalbewijzen bewaard en ik heb een verklaring van de werkgever (toch??).
En zo niet dan zorgt hij er maar voor dat hij die voor dat jaar ook nog braaf ondertekenen gaat. En anders mag mijn advocaat dat nog even vragen.
(Net toch maar even de Ordner 2016 erbij gepakt - ok...voor de tweede keer vandaag - en MET leesbril alle tabs over werkgever en/of belastingzaken nog een keer doorgelopen. Aha...daar is de ondertekende verklaring van werkgever. Kan me nog herinneren dat hij zich hierover verbaasde. Ik was de enige die hierom vroeg. Zo..NU kan ik echt relaxen...hahaha....is de paniek echt wel zo onder controle dan Citroen??)
En die houding - niet direct meer in paniek slaan - is anders dan een tijd terug. Waar iedere enveloppe met het verzoek om, of de dreiging van met, mijn zenuwen op hol deed slaan. Dan werd ik badend in het zweet wakker hoe ik dat nu weer kon oplossen, kon ik dat wel oplossen en dat ik me zo alleen voelde en de hele santekraam aan oh wee en arme mij werd erbij gehaald.
Wat ben ik dan ook weer blij dat ik mijn administratie nog steeds zorgvuldig bijhoud. Dat ik nu al weet dat ik voor 2018 mijn begroting en budget mag opstellen. Om ook in 2018 controle te blijven houden. Beseffen dat ik met heel weinig ook kan leven. En dat dit geen overleven is, maar leven, waarbij er zelfs nog ruimte is - door veel lieve mensen om me heen die van me houden - voor wat franje en slingers.
En dat leven niet zit in hoeveel winterjassen, laarzen, schoenen, jurkjes je hebt of naar welk resort je dit jaar op vakantie gaat of hoeveel boeken je deze maand weer hebt aangeschaft, welke abonnementen je hebt, hoe je de allernieuwste snufjes hebt of hoeveel keren je op Feestboek post dat je gezellig uit geweest bent naar het theater, de film of restaurant. Of de allernieuwste inrichting in huis hebt met goedkeuring van VTwonen.
Leven zit 'm in tevreden kunnen zijn met alles wat er wel is en oog blijven hebben voor de schoonheid om je heen.
Mijn ex-schoonmoeder - uit West-Afrika - heeft tijden gekend waarin er grote hongersnood was. Dus toen haar dochters op bezoek waren in een hotel waar ex en ik toen een paar dagen zaten in haar land, namen ze alle broodjes, suikerzakjes, botervlootjes, jammetjes en melkcupjes mee. Nu vond ik dat niet zo raar, want er zijn nog steeds genoeg Nederlanders die dat ook doen en zelfs de badjassen uit hotels meejatten, maar alles wat de hotelbediening van de tafels weer zou afruimen en misschien weggooien, werd zorgvuldig in de tassen gestopt.
Kortom: als je deze Black Friday toch geld wil uitgeven, stort dan het bedragje van die fles parfum, of dat leuke rokje op de rekening van dit zeer goede doel, waarbij er geen fancy folders uitgaan, of leuke speldjes, maar alle gelden gebruikt worden voor het verlichten van nood.
Klik maar op onderstaande link, kan je het zelf lezen. Ik ben fan van haar en haar werk.
Gezaagd: een groot stuk van mijn Japanse Kers-boom in de voortuin. Die hangt een stuk over over de tuin van de buren en voordat ze gaan klagen over overlast, heb ik een grote dikke tak, met daarop/aan diverse vertakkingen verwijderd. Het kan nu nog, want het vriest nog niet. En alle bladeren zijn er nu afgewaaid, dus alleen takjes in de groenbak.
Sinds ik ontdekt heb dat mijn handzaag gemonteerd kan worden op de lange stok waar ook mijn bezem etc aan kan, is het snoeien een stuk simpeler en veiliger, want voorheen stond ik altijd op een ladder. Maar deze tak is tamelijk hoog dus op een ladder sta ik dan niet echt heel stabiel. En aangezien er niemand is om mijn laddertje vast te houden, laat staan om het zaagwerk uit te voeren, moet ik beter nadenken over hoe dan wel. Enfin....eureka en zo zaagde ik voort.
Wel altijd spannend of ik goed heb ingeschat en gezaagd, waar die dikke tak gaat vallen. Altijd opletten of er niemand langs loopt toevallig (en dan keihard TIMBER roepen hahah) en ook berekenen of de tak niet op het hekje van de buren dondert.
En toen ook nog maar, omdat het droog was, een zeil over de tuinstoelen gedaan, die allemaal opgeslagen zijn in de tuin. Heb geen tuinhuisje, zoals bijna iedereen hier in de tuin heeft staan, maar tuin. Maar zo gaat het ook prima. Vorig jaar rond deze tijd had ik helemaal geen energie of zin om dit soort dingen te doen.
Yeh me.
Bedacht dat ik nog even, voordat het alweer gaat regenen, een blokje om kon gaan. En ik deed mijn herfst/voorjaarsjas aan, want las al dat het heel zacht zou zijn buiten. Goed besluit, want het was warm genoeg.
Genoten van wat kleine boodschapjes doen (oh schattige Kerst-sokjes voor een lieve kleine moslim) en toen zag ik en hoorde ik dat het keihard regende buiten. Maar even wachten met naar huis wandelen, want plu niet meegenomen en het regende wel heul hard. Zo grappig; er stonden meer mensen met volle boodschappentassen te wachten.
Alweer een stukje luxaflex ontgrauwd. Iedere dag een stukje en uiteindelijk tegen Kerstmis is het wel klaar. Er staat geen deadline voor, dus dat is stressloos schoonmaken.
Veel om dankbaar voor te zijn dus. Als we dan toch allerlei Amerikaanse gewoonten gaan invoeren, dan zou vandaag alweer een goede dag zijn om vooral mijn zegeningen te tellen. Zoals elke dag. Want maar al te vaak vergeet ik wat er wel goed is en gaat.
En komt morgen mijn ex langs, dan is het ook nog Black Friday.
Las vandaag dat een idool uit mijn jeugd, David Cassidy, is overleden.
Ieder plaatje knipte ik uit de AVRO-bode en elke zondagmiddag (nadat we bij Opa en Oma of de andere Opa en Oma op bezoek waren geweest) zat ik klaar om hem te zien in The Partridge family. Hij speelde Keith Partridge. Hele verhalen met hem speelde in mijn tienerhoofdje. Och zo smoorverliefd.
Later kocht ik de bladen met zijn posters en die hingen boven mijn opklapbed (ook zoiets uit de jaren 70!).
Vond hem zo leuk. En nam die familie op de koop toe.
Och de tijd van enorme puntkragen, spencers, ribbroeken, overgooiers en van die matjes. Waarom hadden de jongens op school nooit hetzelfde haar als David?
Jaren later las ik dat hij de diagnose dementie had gekregen. Zo jong al. En dan nu zijn bericht van overlijden, pas 67 jaar oud. In mijn hoofd blijft hij altijd die mooie jongen met die fijne ogen. En lijf.
Doe trouwens overal al kaneel in. In mijn koffie, in het filter, in mijn havermoutontbijt, in de kwark. Omdat het lekker is en ik al eerder las dat het goed is.
Gisteren begon ik de dag met een positief bericht, want mijn glucosewaarde was alweer gezakt. Dat is mooi, maar direct denk ik dan...ja...omdat ik nog meer medicatie moet slikken en waarover mijn praktijkbegeleidster zegt waar ik me niet druk over moet maken, want ik ben nu niet in staat om zelf een gezondere levensstijl te leven, dus pillen. Ben ik straks in staat om weer wel stressvrijer te leven, dan kan die medicatie misschien wel minder worden. Maar is dat zo?
Dus pillen.Steeds meer zo lijkt het niet alleen, zo is het ook.
Wat me weer boos maakt. Op mijzelf. Dat ik naar de verdoving greep van lekkere broodjes, snoep, koek, ijs, chocolade, desserts en alles waarvan een normaal denkend mens weet dat je dat beter niet kan doen. En ik al helemaal niet. Omdat ik geen maat kan houden.
Dat ik ondertussen gesprekken heb over het waarom van het eten, dat ik veel beter begrijp dat voor mij snoep, koek en zopie werkt als een demping, als drugs. Die ik nooit heb gebruikt, veel te bang voor het lekkere effect daarvan. Net als roken of drinken.
En dat ik als iedere verslaafde moeite heb met afkicken. En in gevallen van stress weer teruggrijp naar wat vertrouwd is/voelt. En overal voorhanden is. Dat dit niet gezond is, dat snap ik en toch doe ik het.
Wat mijn schuldgevoel weer verder aanwakkert.
Een lieve vriendin gaf me het advies om eens een week achter elkaar elke dag een flink eind te gaan lopen (dus ook in de regen). Hoe ik me na afloop van die week zou voelen. En dat voelt goed, dat ik in staat ben OM te lopen, om te bewegen en om dit zelf te blijven doen. Maar het blijven eenzame rondjes.
En omdat ik vandaag in de ochtend dit stukje schrijf, betekent dat dat Man met Hond zich wederom afmeld voor vandaag.
Dus moet ik zelf mijn beweging regelen. En dingen zoeken die me energie geven. Blijf de mooie dingen zien en ervaren.
Ik kreeg gisteren in de middag het bericht dat iets waar ik graag naar toe had gewild toch nog een plekje vrij had. Maar inmiddels was mijn humeur en energie zover gezakt dat ik mezelf niet nog een keer door de regen naar een bushaltes zag lopen, naar een andere stad reizen, daar ook een deel door de regen lopen en dan kletsnat een avond 'genieten'. Dus toch afgezegd. Ik wist dat ik mijn plek beter aan een ander kon geven die er oprecht van kon genieten.
Ja...rare gedachten. Maar ik vond mijzelf niet goed genoeg voor zoiets leuks.
Maar me voorgenomen het vandaag anders te doen en dus heerlijk bij het wakker worden na een rotnacht want vaak wakker, mijn bed afgehaald. Alles lekker in de was (nou ja...gedeelte dan, de gekleurde was morgen) en straks mijn bed weer schoon en fris opmaken. Iets waar ik enorm van geniet. Verse schone laken en dekbedovertrek. En fijne gestreken slopen.
Mijzelf onder de douche geschopt en mijn haar lekker gewassen en daarna meegedaan met Heel Holland Hijgt. Gordijnen dicht, zodat niemand mijn gestuntel ziet. Lage energie, maar die pep ik wel op door energiek te blijven.
Straks weer een stuk van mijn luxaflex schoon maken. Alsof er een grauwsluier over heen lag. Wat knapt het op van een simpel sopje. Wel veel werk, want groot raam en veel smalle luxaflex onderdelen. Maar echt een voor- en na effect. Van grauwgrijs naar creme/witkleurig!
Foto van Pixabay
Kon ik mijn levenslust maar afsoppen.
Eerst straks maar de wandelschoenen aan, paraplu op en een rondje om de kerk doen. En zoeken naar de zin van dit alles.
Wil moet gaan ontdekken waar ik plezier en energie van krijg en dat dan ook doen of kijken hoe ik dat voor elkaar kan krijgen. Zo kreeg ik van de lokale busvervoerder een folder in de bus over de vernieuwingen na 10 december en een aanbod voor goedkope buskaartjes. Die lang geldig zijn, dus hoeft niet binnen 1 maand opgemaakt te worden. Dat zijn leuke dingen, goedkoop reizen, dus doen. Direct! En die durf om te gaan reizen die komt dan echt wel weer.
Want een tijdje terug kreeg ik een leuk aanbod voor een soort van lezing/optreden in een boekhandel en toen dacht ik daar nog een dagje over na en toen was het al uitverkocht. Ooit las ik dat als je iets leuk lijkt dat je dan direct in actie mag komen, waarom denken of jij dat wel mag? Gewoon doen. Hoppa! (Behalve natuurlijk als het buiten je financiele bereik ligt, want anders frustreer je jezelf uiteraard heel erg).
Wat ook prettig is dat ik, ondanks buitjes en buien toch maar even een rondje om de kerk heb gelopen vandaag.
Van de week wilde ik wel weer eens naar die Duitse supermarkt, maar fietsen ben ik nog niet een fan van, - nou ja, op en afstappen dus - daarom dacht dat als ik dan toch loop, ik wel kan kijken of ik daarheen kan lopen. Natuurlijk kan dat en ik moet eigenlijk heel blij zijn dat het kan, dat mijn benen me dragen, dat mijn knieeen niet knakken, mijn heupen niet meer werken of dat mijn longen opgeblazen worden. Alles doet het gewoon. Wel kon ik bij thuiskomst mijn katoenen shirt met lange mouwen direct in de was gooien, want nogal vochtige streken. Dan is mijn warme winterjas eigenlijk alweer te warm.
Voelde me heel voldaan toen ik het huis instapte na die "lange" wandeling. En nog nuttig ook :)
Een lieve vriendin vroeg me of ik dit weekend zin had om naar de bioscoop te gaan. En zo zat ik naar een film te kijken waar ik de afloop al van wist want het boek kende ik al (wie niet zou ik bijna zeggen) het was al een paar keer eerder verfilmd en ik had nog niet zo lang geleden het boek weer herlezen maar het bleef een mooie film om te zien.
Ook leuk omdat een van de hoofdrollen door een Nederlandse acteur werd gespeeld. En dat ik de favoriete balletdanser van een lieve blogvriendin terugzag. Mooie effecten en heerlijk om op een weekenddag 'uit' te gaan en niet weer zelf bedenken hoe ik mijzelf kan verrassen.
Wel apart dat sommige mensen in de bioscoop echt de hele film lang tegen elkaar praten. Constant. Misschien ligt het aan mijn prikkelgevoeligheid (ahum), maar ik vond het tamelijk vervelend gedrag. Ga dan koffie samen drinken.
Was voor mijn doen laat thuis, bij veel huizen waren al donker toen ik bij de bushalte uitstapte, dus dat voelde ook al anders dan anders. Heerlijk.
Gisteren nog even tussen de buien door nog wat snoeiwerk gedaan en dan ziet alles er weer wat verzorgder uit. Zag ook dat de boom in de voortuin nu bijna al zijn bladeren kwijt is en ik nog wat ingrijpend snoeiwerk kan doen (als in grote dikke takken afzagen om de boom mooier te vormen, zodat hij minder overlast geeft bij de buren).
Leuke job voor komende week dus.
Nu begint het te schemeren, de kachel mag wat hoger en ik ga mijn waxinelichtjes aan doen. Gezellig maken voor mijzelf. Vooral warm en veilig. En beseffen dat dit voor veel mensen op de wereld niet zo vanzelfsprekend is.
Weer een tijdje met mijn schattige maar ook pittige kleindochter doorgebracht en als ik dan in de trein naar huis zit kan ik maar aan een ding denken en dat is de tekst van onderstaande song.
Nu heeft ze al 4 tandjes, 2 onder en 2 boven, die elke dag met een mini-tandenborsteltje worden gepoetst wat ze enorm leuk vindt. Sokken niet; die trekt ze zo snel mogelijk uit.
Deze versie is ook fijn:
Hoop op een fijne Sinterklaas-intocht voor diegenen die gaan kijken en ervan genieten.
Moest heel erg hard lachen om een scene in het derde seizoen van Grace en Frankie op Netflix. Frankie zit met de dochter van Grace op een bankje naar voetgangers te kijken. En een plas op de stoep.
Blijkt dat die plas een enorm gat verbergt. Dus voetganger...loop, loop,loop en hoppa....tot zijn knieen in het water.
Zo opgeschreven is het minder om te gieren, maar goed ik hou ervan dat soort humor.
Gisteren een eind gelopen door de druilregen. Niet echt zin erin, maar het mot. Vandaar de motregen kennelijk.
Werd raar wakker, - stomme dromen - maar er dus maar direct uit en de dag begonnen door de de douchevloer schoon te maken en daarna weer vies door te douchen hahaha. Hoe nutteloos.
Zucht...kastje extra plank in gemaakt.
Ritssluitingen in mijn winterjas gerepareerd (die lipjes waren eraf)
Luxaflex weer een stukje schoner.
En nu toch maar weer lopen: loopschoenen aan (ingespoten), plu op en maar weer gaan. Blijf mezelf maar weer motiveren.
Van de week kreeg ik van een aantal Goede Doelen, waarvan ik donateur ben, post. Dure post. In plastic verpakte post. Grote zware enveloppen post. Enveloppen met daarin kleurige receptenboekjes gedrukt op duur papier. De Glossy's van de armoede. Leuk!
Wat staat me dit allemaal tegen.
Ik geef voor/om het Goede Doel.
Niet voor hun reclame campagnes. Of voor hun leuke broches/pins dat ik maar niet vergeet dat mijn vader Alzheimer had. Of misschien ik zelf wel straks/nu.
Al die prullaria gaat af van de besteding van waar het om draait.
Ja...ik snap het allemaal want ik heb ook NIMA A gedaan hoor. Zonder Marketing geen centjes. Maar het blijft allemaal poppycock!
Verspilling.
Wat betekent dat ik tegen het einde van het jaar weer eens ga nadenken of ik op deze manier wil doorgaan. En dan geef ik meestal ook nog dubbel, want vorige week kwam er een man met collectebus langs de deur voor de Alzheimer stichting. Toen ik zei dat ik vergeten was dat hij zou langskomen, kon hij niet lachen. Tsja.
Vooruit, u wint; had ik natuurlijk die speld op moeten doen. Dat ik van het cluppie was en zo'n foute grap mocht maken. Maar ik deed niettemin toch wat in zijn collectebus. Net als bijna iedereen die hier langskomt wat krijgt. Omdat het zulk kutwerk is, collecteren. Zelf ook een aantal jaren gedaan.
Net als het weer vandaag niet aantrekkelijk is. Fijne koude motregen. En een grijze lucht.
Niet echt lekker wandelweer. You'll never walk alone ging vandaag niet op. Dus moet ik de motivatie weer uit mijn tenen halen.
Ondertussen mijn luxaflex in projectvorm - kleine stukjes per keer - aan het schoonmaken. Ook geen feest, maar dat kan ik er wel van maken door het niet te lang achter elkaar te doen. En dan even blij naar het resultaat te kijken.
Wat zou ik eigenlijk graag als een beer in een warm hol wegkruipen en dan afgeslankt in het voorjaar weer naar buiten kruipen.
In plaats van wegkruipen kan ik beter toch maar even een rondje Bloemkoolwijk maken. Met plu. Mag ik daarna weer anoniem wegkruipen.
Voordeel van een ogencontrole bij de optometrist is dat je nog een uurtje erna alles lekker wazig ziet. Lekker in de zin van dat je daarmee geen auto mag rijden (of fietsen neem ik aan), maar daar had ik toch al niet zo'n last van want met de bus. Lekker in de zin dat alles wat waziger is en je in je eigen bubbel door het winkelhart van je woonplaats loopt. Geen prijskaartje kan je nog duidelijk zien.
Mijn ogen hadden van die grote pupillen door speciale druppels en ik voelde me net die kat uit Shrek
Of misschien zouden mensen wel denken dat ik high was. Hahaha!! En zijn dagen dat me dat heel aanlokkelijk lijkt.
Die controle verliep - uiteraard zou ik bijna zeggen - weer op een speciale manier. Want de software wilde niet opstarten en dan konden de digitale foto's niet worden doorgezonden naar de huisarts. Lokaal opslaan (he...dat vroeg ik me dus af he....want hij wist niet of dat een optie was) lukte niet. Het wachtwoord van de computer was kennelijk 'opeens' veranderd door "iemand".
Oh wat moest ik terugdenken aan mijn dagen in de IT. Dat onze afdeling support (en elke afdeling support) altijd als eerste antwoord had op ieder software probleem - Doe de stekker er eens uit en weer in. Grappig was dat ik in mijn horoscoop ook iets dergelijks las:
Anne Lamott wrote, “Almost everything will work again if you unplug it for a few minutes... including you.”
Ik merkte dat ik helemaal ging meedenken. Kon me nog net inhouden om niet zelf even achter het scherm te kruipen...en vroeg me af waarom ze geen Handboek computer hadden ergens. Of het nummer van de afdeling support snel(ler) konden vinden. Wel kreeg ik iedere keer de vraag of ik iets wilde drinken, dus dat was fijn, al hoefde ik niets.
Enfin een half uur later - toen zat ik er al ruim een uur dus - was het dan uiteindelijk toch gelukt - ik zal je krijgen kreng als je weer zeurt dat je nooit eens een uitje hebt!!! - en werden mijn ogen op de foto gezet. Twee prachtige bollen, net geheimzinnige planeten.
Wel moet ik waarschijnlijk nog een keer (ik schrijf expres een keer want ik ben een zogenaamde zorgmijder) mijn ene oog op nastaar laten opereren/nakijken bij de oogarts. Lekker dan...voor volgend jaar zou dat inderdaad betekenen dat ik mijn Eigen Bijdrage sowieso alweer zeker weten opmaak. Zo'n operatie kost nogal wat.
Maar ook daarover mag ik niet al te lang zeuren, want er zijn mensen die dat op 2 januari al op hebben gemaakt.
En het is goed het nu al te weten, want dan kan ik mijn positie beter bepalen omtrent hoe en wat qua zorgverzekering. Nu alleen de basisverzekering.
Hoe bevestigend dit weekend van een financieel expert te lezen dat de zorgverzekeringen ruim kapitaal in kas hebben, dus helemaal niet hoeven toeleggen op de zorgpremies. Dat die premies vele tientjes lager zouden kunnen.
Ga even terug in mijn herinnering dan denk ik aan die training van wel 30 minuten en dat daarna ons c allcentre-team klanten van grote zorgverzekeringsmaatschappijen (die allemaal hun premie weer verhogen) belden als hun "klantenservice".
30 minuten!! Inclusief hoe verwerk je de info op het beeldscherm.
Kan je dus echt veel beter zelf je goed verdiepen in de polisvoorwaarden.
Net natte sneeuw buiten. Van die felle korte buitjes. En daarna weer zon. Dus nu ingespoten schoenen aan en maar weer even wat frisse buitenlucht inademen. Plu mee.
Het viel me op; telkens als ik de deur voor Sint Maarten-vierders had opengedaan en naar hun liedjes had geluisterd - zelfs die van "mijn moeder is een dikzak", liep ik met een blij gezicht en pretoogjes weer terug naar de huiskamer.
Dat ik van zoiets simpels als uitdelen blij word. Dat het me niet druk genoeg kon zijn aan de deur.
Het ontroerde me. Zo simpel kan ik een rotgevoel uitdrijven. Door te geven. Maar ook door weer even terug in de tijd te zijn. En ja, het regende of waaide vrijwel altijd op die Sint Maartenavonden en een waxinelichtje in een lampion is geen goed idee want die waait om de hoek al permanent uit, maar wat was het heerlijk die koppies van mijn kinderen te zien. Dat voor ze te kunnen doen.
Wilde de rest van de avond niet door een telefoongesprek laten beinvloeden - ja inderdaad met diegene die altijd de lange telefoonmonologen houdt en gelukkig is er nummerherkenning.
Daarna een poging op dan maar op mijn mobiel te bellen. Ook daar had ik geen behoefte aan.
Daarna een dwingende SMS. Alsof ik geen sociaal leven heb - wat helaas geheel correct is - en op dagen waar andere mensen leuke dingen doen, ik beschikbaar ben voor ellenlange saaie gesprekken.
(Gelukkig is het Whatsappen nog niet mogelijk op die oldschool mobiel van de beller).
Dus tijd om daar niet meer in mee te gaan. En er anders mee om te gaan.
Foto van Flowmagazine
Las een lieve email van een vriendin en besloot zojuist of eigenlijk direct bij het lezen dat ik dan maar NU even een stuk moest gaan wandelen. Bewegen in ieder geval. Tussen de buien door. Parapluutje mee. Doe het gewoon. Niet te lang nadenken. Gaan zonder die banaan. Wel met plu.
Heerlijk. Niemand op straat en halverwege begon het te hagelen en regenen, maar mijn portie beweging in ieder geval al binnen! En ja, schoenen nat, maar die drogen wel weer. En morgen nog maar weer even inspuiten. En dan weer eruit. Kom op; je kan het!
Stukje borduren, zaterdagkrant uitpluizen, beetje breien, Formule 1 kijken, heel vroeg waxinelichtjes aan, want vroeg donker door de buien. Soepje staat op het fornuis.
As we speak rijdt Verstappen op positie 4, dus wie weet over een paar jaar zit ik ergens in de duinen naar hem te kijken, gewoon in Nederland want hij maakt F1 racen weer razend populair dus dan denkt onze koninklijke huizenmelker natuurlijk aan nog meer centjes verdienen door ook zijn circuitje nog beter uit te baten.
Van de week las ik het bericht dat Hans Vermeulen overleden is. Bovenstaande song was een van de bekendste van zijn band toen ik op de HAVO zat, maar hij is uiteraard nog van veel meer (op de achtergrond, in de achtergrond) bekend geworden. Wat schattig die Anita met een nog gewoon onregelmatig gebit.
Echte liefde is kostbaar en niet in geld uit te drukken. Echte liefde voor jezelf, voor een ander, voor je familie, voor vrienden, voor muziek, voor de natuur.
Op vrijdagavond op de BBC is er een heerlijke Engelse dame die al jarenlang meedraait in de comedywereld en nu, voor het tweede seizoen alweer, een geweldig programma heeft.
Ik word er in ieder geval vrolijk van en dat is altijd een plus. Meestal neem ik het op, want zo heel laat opblijven dat trek ik niet (meer).
Ze kan zelfs in de huid van mannen kruipen.
Vandaag de Flyladytaak maar direct in de ochtend afgewerkt. Kon ik daarna heerlijk koffiedrinken en de was ophangen, want die had ik al direct aangezet toen ik wakker werd.
Zo fijn gevoel; alles weer schoon aan de lijn hangen. Was het leven maar zo simpel. Kleine zorgjes, grote zorgjes, gooi ze in de wasmachien...Laat maar lekker draaien...
Het blijft een kunst om vooral de goede dingen te blijven zien en te blijven waarderen. Wat ik gisteren schreef, dat ik me weleens afgunstig voel. Niets menselijks is mij vreemd en uiteraard snap ik heel goed dat ieder huisje zijn kruisje heeft. Of kruis bij sommigen. Laaghangend kruis.
Dat er misschien wel mensen jaloers op mij zijn (oh nu moet ik toch echt even heel diep nadenken...op WAT dan?)? Dat is net zoiets onvoorstelbaars dat Gordon een echtgenoot zou vinden en nog lang en gelukkig samen met hem bleef.
Wilde mijn broek aantrekken vanochtend en zag dat er een spin inzat. Nog niets gedaan aan het maken van een web, maar ik vond het wel grappig. Die plek dan.
Heb de spin toch maar naar buiten gezet.
Deed me denken aan een uitspraak van een ex-minnaar. Die vond Hanneke Groenteman een zeer aantrekkelijke vrouw toen ze nog haar vollere postuur had, maar verdacht haar wel van een spinnenweb down under.
Waarom weet ik niet, want ik denk dat het juist andersom was. Laat Hanneke maar schuiven! Maar goed, hij had wel meer starre ideeen. Vandaar ex.
Kijk nog steeds, nog een keer, naar afleveringen van Grace en Frankie op Netflix (met dank aan zoonlief!). En dan vooral naar de Yam Man van Frankie. Heerlijke man.
Het is vandaag alweer geheel niet zonnig, dus moet meer moeite doen om het toch warm te krijgen van binnen en van buiten. Dan helpt even kijken naar The Yam Man altijd. (En die sokken).
Toch voel ik me ongedurig. Ik laat weinig gebeuren in mijn leven, het is van maandag tot en met zondag vrijwel elke dag hetzelfde patroon (saai) en soms merk ik dat die ongedurigheid de overhand neemt. Wil ik dingen die gewoon niet kunnen. Nooit meer denk ik dan weemoedig.
Ik wil gezelschap, maar wil daar ook me niet constant mee hoeven omringen. Wegkunnen als ik het niet meer trek. Wat al snel is hahah! Toen ik nog werkte was het constant geruis, lawaai, drukte en gekte om me heen. Hoesten, hard praten, zacht praten. Drama van medewerkers. Als een spons zoog ik dat op. Die koptelefoon kon niet genoeg helpen om me af te sluiten voor alle gevoelens van de rest van het reddeloze klupje te-laagverdieners.
En nu zeur ik erover dat ik niks hoor dan het geruis van mijn eigen oren. Rondcirkel in mijn eigen gedachtengangen.
Wat wil je dan??? Jemig!!
Voel ik me soms eenzaam. En soms niet. Onbegrepen. Onzichtbaar. Vreemde eend in de bijt. Anders. Boos. Maar goed...daar werken we dus allemaal aan.
Heeee...voor morgen een afspraak gemaakt. Helaas voor een ogentest in verband met de diabetescontrole. Dus alweer iets nuttigs. Niks leuks, tenzij je het leuk vindt om een uur lekker wazig te zien.
Juist omdat ik aangaf dat het financieel allemaal nog steeds op bijstandsniveau is qua inkomen, had de praktijkbegeleidster een aantal aantal adressen voor me waar ik niet direct bij een oogarts die controle kon laten doen, maar bij een opticien. Dus dat scheelde weer een ziekenhuisbezoek en kosten.
Stel nou dat ik dat niet gezegd had. Ik was daar niet van op de hoogte die optie.
Verder merkte ik ook irritatie bij iemand die me vertelde dat zij ''opeens'' een incassobrief had gekregen over een gedeelte Eigen Risico. En dat het bedrag dus was vermeerderd met het minimumbedrag wat voor dit bedrag van incasso geldt (€ 40,--) en dat zij dat ging aanvechten, want zij wist daar niets van. Had geen aanmaning ontvangen per post. Had zij dat misschien online ontvangen? Mwoah...maar daar wist ze niets van, dat het online zou zijn.
Ze wist er niets van? Volgens mij krijg je bericht als je ziektekostenverzekeraar alleen nog digitaal met je communiceert. Of op zijn minst zou je hun portaal moeten checken. Niet doen alsof je dom bent. Nou ja...je kan je wel van de domme houden en daar kom je kennelijk een heel end mee.
Toen ik zei dat ik in een overzicht bijhoud wanneer ik medicijnen haal, wanneer ik bloed moet laten prikken en andere zaken, zodat ik kan inschatten wanneer er een rekening komt want DAT er een rekening komt, dat weet je sinds het eigen risico is ingevoerd...toen verzandde ze in de eeuwige discussie dat gezondheidszorg geen geld zou mogen verdienen met incasso's op bla bla bla.
Natuurlijk; lijkt me heerlijk om mijn eigen verantwoordelijkheid te blijven ontlopen en zoveel schulden te hebben dat niemand meer bij me kan plukken omdat ik me voordoe als een kale kip. Die kennelijk nog wel een auto kan rijden, af en toe dingen aanschaft die het budget nogal te boven gaan. Hoe kaal is die kip dan.
Mmm...weer veel boosheid merk ik. Of jaloersheid.
Mag allemaal niet. Niet!!
Af.
In je hok.
Brave mensen horen netjes in hun hok.
Achterin de tuin.
Gisteren de laatste twee afleveringen bekeken van deze serie die op de Belgische tv werd uitgezonden. Het speelt in de Franse Ardennen.
Mooie beelden van een angstaanjagend bos, maar nog meer van angstaanjagende mensen. Die ogenschijnlijk jarenlang 'normaal' doen, zich aan de regels houden, maar dat is een grote googelaarstruc.
De serie begon te draaien in een weekend waarin Anne werd gevonden. Heb een paar weken gewacht om verder te kijken.
Vond het een klein beetje afgeraffeld, want had meer willen weten over bepaalde verhaallijnen, maar wel heel erg fijn om te kijken. Goede spanning en nu eens geen Deens of Zweeds.
Heerlijk om even weggedoken in een warm dekentje, waxinelichtjes aan, in mijn eigen "veilige" wereld te zijn.
Was het gisteren een stralend blauwe lucht; nu is het bewolkt en saai. Een beetje zoals ik me voel.
Ik kan uiteraard niet de zon commanderen om vanachter de wolken te gaan schijnen voor mij, maar ik kan wel ervoor zorgen dat ik me niet bewolkt blijf voelen.
Ga zo een lekker stapeltje slopen strijken. Heerlijk mindful.
Verder borduren aan een kussenovertrek. Idem dito mindful.
Denk na over een uitstapje - al is het alleen maar naar weet ik veel...als het maar iets anders is dan je dagelijkse routine.
Tuin - misschien volgend jaar wel budget voor bollen. Nu nadenken over indeling. Over slakken.
Mijn Flyladytaak lekker doen. Schoonmaken, opruimen werkt ook mindful.
Lelijke vuilniszak look-a-like- jas retourneren - he...uitstapje naar postkantoor (wie het kleine niet eert!).
Test of je stem het nog doet.
Doe eens net als je buren; gewoon lekker keihard de voordeur achter je dicht gooien. Hoppa!! Alle frustratie eruit gegooid. Elke dag weer. BENG!!! Of misschien is het Koreaans?
NIET naar die Big Bazar winkel gaan. Ik word daar echt kierewiet van alle prut en hebbehebbehebbedingetjes die die winkel denkt dat de consument graag wil hebben. Teveel aanbod in een te kleine winkelruimte.
GEEN Sint Maarten snoep alvast in huis halen, want ik weet nu al dat ik moet voorproeven. Alle 36 minimarsjes. Wacht maar tot vrijdag 17.00 uur.
Heel apart dat je in diverse 'vrouwen' programma's een dame voorbij ziet komen die vooral bekend stond om haar naai-capaciteiten.
Nu haakt ze ook heel veel.
Tsja...een goede neus voor wat de consument wil heeft ze zeker. Van naaien naar handwerken is een kleine stap immers.
Ik mag haar graag zien hoor, want ze is een prettige nuchtere verschijning en komt redelijk oprecht over. En ze maakt hele lieve en leuke beestjes. Die oprechtheid weet je natuurlijk nooit zeker, want tegenwoordig is heel veel fake (en vroeger ook trouwens hahah). En imago. Maar ga er maar vanuit dat je bij Haken weinig kan faken.
Ik denk dat haar boekwerkje zomaar bij veel dames op het verlanglijstje staat. En hahah...misschien ook wel bij mij. Als het over 3 jaar in de opruiming is.
Vond ik het kil in de slaapkamer. Nu heb ik daar vrijwel nooit de CV aan, want dat vind ik niet prettig als ik slaap en bovendien altijd het raam op een kiertje, maar nu dacht ik dat ik dan - naast de orgasme-sokken - ook nog maar op mijn herfstdekbed mijn gewatteerde sprei mocht leggen. Gewoon lekker warm in mijn bedje liggen. Een beetje ingebakerd, lekker veilig.
Door de kou denk ik kreeg ik van de week ook nog kramp in mijn bovenbeen/lies. Niet fijn. Moeilijk te stretchen die plek. En geen masseur bij de hand. Dus maar naar beneden gestrompeld - ook niet fijn - een banaan gegeten (ooit gelezen dat de kalium in een banaan helpt) en 3 magnesium tabletten geslikt.
Blij dat ik rustig bleef en dat deze actie hielp, zodat ik toch weer verder kon slapen.
Wat een lekkere droom had ik. Laat ik het zo zeggen dat de sokken hun geld waard waren!
Waar ik van baal is, doordat ik ben aangekomen, mijn 'loop'jasjes allemaal niet meer dichtgeritst kunnen worden. Mijn gewicht zit in de voorgevel en de buik/maag. Eigen schuld uiteraard. Wat alles is wat met dik zijn te maken heeft. Geen sympathie voor dikkerds. Je stopt het toch zelf in je mond. He...wat zeg ik; zo zijn mijn gedachten ook regelmatig.
Maar ik ken mezelf; dan wandel ik dus gewoon de hele winter met een jas die niet dicht kan. Lekkerrrrrrr...en hindert niet joh, heb het snel warm.
Nee...ik gun mijzelf niet eens een passende (loop)jas. Toen ik nog een auto had, kon ik dat natuurlijk goed verhullen. Toen gunde ik mijzelf niet eens een lekkere dikke winterjas, want ach....ik zat toch binnen. Dus droeg ik het hele jaar door een zomerjas. Sjaal om en hoppa...winterjas!
Ik zag mijzelf dit (wederom) doen en besloot een relatief goedkope jas met korting aan te schaffen. Kijk ik naar mijn kledingbudget, dan heb ik dit maandenlang niet gebruikt. Dus het mag. Van mijn interne warme boekhouder.
Jas ontvangen, maar jemig! Ik zie eruit als een wegwerker. Lelijk. Zal best wel functioneel zijn, maar brrrrrrrrrr....voornamelijk lelijk. Ook het materiaal is totaal onaantrekkelijk voor mij. Mijn bovenlichaam is een groot onherkenbaar blok. Droog blok denk ik. Maar desalniettemin een blok. Die gaat terug dus die loopjas. En ik weet zeker dat er een passend model langskomt. Waar ik me prettig in voel. En anders kan ik altijd nog een vuilniszak erover gooien. Hetzelfde effect.
Vind het al fijn te merken dat ik durf te snappen dat als ik iets niet mooi vind dit niet hoef te dragen. Doorzoeken tot er iets is wat en leuk is en past.
Het weekend zou ik iets leuks gaan doen, maar dat ging helaas niet door. Dus even slikken en maar weer doorgaan. Ik raak er wat minder van de leg af dan voorheen merk ik.
Werd blij dat ik wel genoeg energie had om het weekend even wat snoeiwerk in de tuin te doen. En mijn tuinkastje - wat voorheen gewoon een ladenkast binnen was - op en uit te ruimen. Niet lang hoor, maar gewoon weer even blik op oneindig en verstand op nul terwijl je buiten bent is heel fijn. Tuin-therapie.
De was draait, het bed is afgehaald en straks alles lekker vers opmaken. Nu nog even verder met mijn rondje Flylady.
Omdat ik van een restaurantketen een virtueel kadootje had ontvangen nog voor mijn verjaardag en een reminder kreeg, dat ik dat nog moest ophalen, vond ik dat ik dat dan maar eens moest doen. Een feestje is altijd leuk, ook in je uppie.
En probeerde opnieuw richting centrum te gaan. Nu wel met de OV-kaart op zak.
Ik had een paar kleine boodschapjes aldaar te doen en vond ook dat ik een beetje mocht rondkijken. Kijke, kijke maar niet (teveel) kopen was het credo. En vond ik het te druk, dan kon ik gewoon weer naar huis gaan. Niks moest.
En eigenlijk zag ik best wel mooie dingen, maar ik vroeg me telkens af: Is het voor de heb of is het echt nodig en zo ja...hoe dan?
Maar een Kijk- en Voelboekje bij de Ramsjboekhandel voor kleinkind haar verjaardag wel. Zo lief. Alle leuke dvd's liet ik maar links liggen. Komt vast wel een keer op tv of online. Niet perse nodig om te hebben. Wat zeg ik; ik heb onlangs een shopper vol naar de Kringloop gebracht. Niet van mij alleen, maar ook nog van de kinderen. Maar ja..die wonen ook al tig jaar niet meer thuis.
En de volgende keer als ik genoeg energie heb om bij de Kringloop te gaan kijken (erna toe te fietsen bedoel ik) dan ga ik bij de Kinderboekjes kijken.
Enfin; dat kadootje dus. Ik had van te voren al de app weer terug op mijn telefoon gezet. Want toen alle restaurants sloten een tijd terug, verwachtte ik niet dat ze weer terug zouden komen. Maar wachtwoord werkte niet. Nieuw wachtwoord aangevraagd. Werkte ook niet. Dus ik dacht; ga ik met e-mailtje wel naar de kassa.
Nee, dat werkt ook niet. Dan kunnen ze niet verwerken. Er moet iets te scannen zijn. Zou handig zijn als de barcode in de email stond.
De moed zonk al een beetje in mijn schoenen dus alles weer teruggezet en weer naar buiten. Dan maar niet en naar huis. Maar buitengekomen dacht ik: Nee! Nog een keer proberen! In het kader van dat ik ook gewoon iets leuks mocht beleven.
Nu lukte het wel. Dikke vingers kennelijk. Of toch niet goed ingetypt. Of even wachten totdat nieuwe password werkt. Weet ik veel.
Weer naar binnen. Stond ik daar met mijn dienblad, nogal gestressed dit keer, te wachten in de rij, zet een mevrouw HAAR dienblad bovenop het mijne, gaat voor me staan en zowat over mij heen leunend pakt ze wat zij wil hebben. Dus ik zeg iets van Goh das lekker inhalen in de file (maar kennelijk te binnensmonds, moet nog leren dat op GROOT volume te mogen doen, zeker bij dat soort brutale dames).
Mevrouw zegt poeslief dat ik wel voor mag.
Nee, mevrouw ik WAS al voor zei ik, nu hoorbaar.
Flikkert mijn gebakje ook nog om.
Is de cappuccinno ook nog op, de melk dan.
En geven ze haar eerder haar bestelling dan ik.
Maar de app werkt gelukkig.
Thuiskoffie, een keertje in de zomer
Had zo'n zin om die mevrouw eens lekker te schoppen. Een scene die ik van de week zag in een comedy. Iemand vroeg aan haar ex-man, nadat hij een rotverhaal had verteld " Welk been deed ook alweer pijn?"
Hij zegt het linker en zij geeft hem een rotschop tegen het zere scheenbeen. Ik moest daar enorm om lachen, wat geheel niet politiek correct is, maar goed, kennelijk heb ik een raar gevoel voor humor.
Waar ik bij andere bloggers lees van dingen die ze nog dit jaar willen, gaan of kunnen doen of alvast voor volgend jaar een Wensenlijst of (erger) To do lijst hebben gemaakt, merk ik dat ik niks heb.
Geen verlangens
Geen wensen
Geen lijst
Niks
En ook geen durf. Durf om te dromen. Om iets te willen, want te bangig dat dit niet gaat, kan, mag of een absurde droom of wens is. Leuk voor andere mensen, maar niet voor mij.
Kennelijk ben ik net als deze Leeuw een bangerik. Of bang gemaakt.
Maar; is dat echt zo. Kijk eens goed.
Financieel is het even rustig. Geen schulden al een paar jaar lang, zelfs nu met een minimum inkomen. Dus ik weet de tering heel goed naar de nering te zetten. Mooi! En moedig.
Elke dag maak ik iets van de dag. Al is dat iets piepkleins. En voor de meesten onzichtbaar. Toch vind ik heel zelden een dag een rotdag. Want ik word elke dag nog levend wakker. Er zijn vrienden die dat niet meer mochten.
Vandaag vond ik dat ik iets 'leuks' moest gaan doen, dus na een lange discussie met mijzelf
besloten om dan maar met de bus ergens heen te gaan. Voor de zekerheid bibliotheekboeken mee. Mocht ik in de buurt zijn, kon ik ze inleveren. Ik wilde het liefste naar een grote stad. Even iets anders. Even iets zeggen tegen iemand. Al is het maar tegen iemand achter de kassa. Ik zie te lang alweer niemand. En dat doe ik zelf.
Bijna bij de bushalte realiseerde ik me dat mijn OV-kaart nog in het sleutelkastje hing. Mmm...niet handig.
Dus teruggelopen en waarom pak ik niet de fiets eigenlijk, weer terug dat hele eind naar de bushalte is ook stom (eng!!! Fiets!!! , ik val om ben ik bang, ik kan niet soepel opstappen ben ik bang, iedereen lacht om mijn stuntelgedoe ben ik bang) deed de schuur open thuisgekomen, pakte de fiets en inderdaad; stuntelig stapte ik op maar was onderweg naar bibliotheek.
Boeken ingeleverd, nieuwe boeken - een paar maar - gevonden nog een gratis boek gekregen omdat ik meedeed met een enquete over Robots.
Joehoe!
En omdat ik er toch was, nog even wat bladen gratis doorgelezen, waarbij me opviel dat er geen enkel tijdschrift gericht is op mensen met een laag inkomen en een groot verlangen. Want al die zogenaamde hebbedingetjes moeten allemaal bij de dure winkel worden aangeschaft. Van dat blad dan. Ik kan er smakelijk om lachen. Hoe heel Nederland zich in die klote rieten stoeltjes uit de jaren zeventig perst. Die toen al niet lekker zaten.
Of opeens - hoe leuk - een hanger om een bloempot maken. Macramee of nee. En al je kunst in zwarte lijstjes. Die grenen lijstjes zijn absoluut uit!
En over een jaartje staat iedereen weer bij de Kringloop de zaken in te leveren. Want dan zijn de jaren 80 in. En moet iedereen zo'n witte Jan de Bouvrie inrichting hebben. Kan ze niet wit genoeg zijn. En al die tuintjes in een fles worden aan de weg gezet. Zo 2017!
En die schoudervullingen? Naai die maar weer in je blouses.
Leuke blauwe muur. Nee....die wordt wit. Alles wit. Origineel he??
Wat een onrust stralen die bladen uit. De onrust van meer meer en anders anders. Altijd anders. En zo heerlijk dat ik er geen eentje hoefde te kopen om te concluderen dat dit niet mijn 'ding' is. Lekker terug in het schap. Wel gelezen, maar niet de behoefte aan het kopen van tsja...gebakken onrust.
Lekker terug op de fiets. Nog steeds niet blij met de fiets, met mijn onzekerheid en aan het bedenken wat ik daaraan kan doen. Oefeningen om soepeler te worden, langere benen krijgen, kijken naar opties om nieuwe fiets om te ruilen voor lagere instapfiets??? Geef ik dan toe dat ik al in de categorie Bejaard val? Nou ja, als Anita Witzier al jarenlang reclame maakt voor een Electrisch aangedreven fiets met haar soepele en slanke lijf, dan mag ik toch wel naar een passende fiets verlangen?
Mag ik dat; moet ik niet maar gewoon genoegen nemen met deze fiets? Goed genoeg?
Anyway; ik ga dit idee eens even laten sudderen. Eens kijken wat ik daarmee kan. Hoe realistisch is dit idee. En ja, dan zal ik met een fietsenmaker moeten gaan onderhandelen, praten of weet ik veel. Maar he.....in een vorige leven werd ik Salestijger genoemd. Dus..van Tijger naar Leeuw zonder moed is een kleine stap toch?
En zo merk ik dat ik dus wel dingen wil. En verlangens heb.
Zacht ei
Babywangetjes
Zaadjes in de grond, wachtend op het voorjaar
Herfstbomen die hun bladeren loslaten, maar waar het begin van nieuw blad, de belofte van nieuwe groei al aanwezig is.
Een stukje uit Grace en Frankie zien, waarin Sol de Shabbat-kaarsen aandoet. Die eeuwenoude woorden. Zo mooi.
Babylaarsjes voor de verjaardag van kleinkind gezien. Zo schattig en zacht. En niet duur. En lekker warm.
Warm...vond nog wat Slachtfeestvlees in de diepvries en maak een heerlijk schaapstoofpotje met verschillende groenten en Ras-al-Hanout kruiden en mijn eigen mix. Hopelijk is het vlees straks zachtgestoofd.
Breiwerk-patchworkproject aan elkaar naaien. Heel veel te naaien, maar geen haast.
Blij zijn met mijn kinderen. Hun wijsheid en hun liefde.
Het gaat al schemeren dus mogen van mij de waxinelichtjes aan om het licht naar binnen te halen.
Zachtheid heb ik, hebben wij, heeft de wereld nodig. En dan is het goed om niet hijgerige programma's aan te hebben staan die over wereldbranden of wel- of niet- gedaan zaken praten. Of neuzelen over oppervlakkigheden.
