En toch kon ik denken dat het voor de aarde, mijn tuin vooral, wel prettig is.
Maar de dag beginnen dus. Met regen.
Yeah; iemand die me wil!!
Het klinkt heel saai en zelfs nogal nuffig en misschien wel jaren vijftig-achtig, maar ik begin de maandag al jarenlang met een rondje Bless the House. En toen ik nog werkte, deed ik dat rondje gewoon in de avond. Dat klinkt prachtig Blessing your House, maar houdt gewoon in dat je allerlei taken doet (en niet langer dan 10 minuten per taak, korter mag wel), die ervoor zorgen dat je huis er weer wat opgeruimder en schoner uitziet. Naast de taak van de dag. Juist omdat je dat wekelijks doet. En niet (meer) wacht totdat de stapels omvallen, of dat de vuilnisbak geheel uitpuilt (en stinkt) of dat je met een schraper je fornuis moet schoonmaken. Als het rondje klaar is, dan voel ik me altijd voldaan. Hoe simpel de taken ook zijn.
Het is meer een houvast. Een vast gegeven in de dag. Noem het structuur. Dat ik iets aan mijn huishouden doe. Maar niet zo veel of zo lang dat ik de moed maar weer laat zakken, want te onoverzichtelijk. En daarom werkt het voor mij. Want ook jarenlang moeten horen dat wat ik deed in het huishouden niet goed genoeg was.
Wat ik ook grappig vond is te lezen over het effect van Maria Kondo op Aaf in haar boek. Hoe ze las dat spullen opruimen in doorzichtige dozen niet echt opruimen is. Haha....herkenbaar. Dus zocht ik mijn voorraad eierdopjes maar eens uit. Hoeveel heeft een mens er nou echt nodig immers.
Maar ook het adagio van Kondo over Sparkle Joy. En aangezien er een plastic zak van de gemeente lag, waarin je overtollige kleding kon doen en die van de week wordt opgehaald, ging ik nog maar eens door mijn kledingkast. Tijd om wat dingen aan die Sparkle Joy test te onderwerpen. En ik kwam toch tot wat jurken (ook al weer meer dan 10 jaar oud) die nu wel weg mogen. En een vestje. En misschien - nou eigenlijk weet ik dat wel zeker - mag ik nog wel wat keren naar dat rek met te kleine kleding of kleding voor je weet maar nooit.
Want wachten totdat het past, tot ik slanker ben, is in feite tegen mijzelf zeggen dat ik nu niet goed genoeg ben. En dat heb ik vroeger al lang genoeg gehoord. En is niet waar. Ik wil gaan voelen, tot in mijn tenen, dat ik goed genoeg ben.
En ik moet ook concluderen dat ik misschien te snel mijn Dr. Rossi dr. Rossi noemde. Misschien heeft dat wel met alles onder controle willen houden te maken. Of het gevoel willen hebben dat niemand, niemand mij echt begrijpt. Of dat het 'makkelijker' is om de omgeving, je ouders, het weer, de kat van de buren of in mijn geval de psycholoog de verantwoording te geven voor mijn state of mind. Dan kan ik achteraf altijd zeggen dat ik niet vooruit ben gegaan omdat het aan de psycholoog ligt.
Ik slingerde mijzelf op mijn fiets, waar ik al 6 weken niet op had gezeten. Het zitten gaat prima hoor, het fietsen ook wel (heb heel wat oude fietsen gehad) en als ik maar een stoeprandje zie dan gaat afstappen ook ok. En een beetje vaart maken, zodat ik niet weer ter aarde stort terwijl ik de brug op fiets. En dan ingehaald worden door hordes bejaarden met hun e-bikes, die zo hard rijden dat ik me echt afvraag wat er gebeurt als zij vallen.
Had oa. een EMDR sessie, maar daarvoor - dat vond ik zo ontzettend toevallig, hadden we het over hoe ik wel voor mijn kind door het vuur ga en we kwamen over mijn zoon te praten. Waar ik net, een uurtje daarvoor het met een vriendin over had. Precies dat incident.
Kanniewaarzijn!
Het is meer een houvast. Een vast gegeven in de dag. Noem het structuur. Dat ik iets aan mijn huishouden doe. Maar niet zo veel of zo lang dat ik de moed maar weer laat zakken, want te onoverzichtelijk. En daarom werkt het voor mij. Want ook jarenlang moeten horen dat wat ik deed in het huishouden niet goed genoeg was.
Wat ik ook grappig vond is te lezen over het effect van Maria Kondo op Aaf in haar boek. Hoe ze las dat spullen opruimen in doorzichtige dozen niet echt opruimen is. Haha....herkenbaar. Dus zocht ik mijn voorraad eierdopjes maar eens uit. Hoeveel heeft een mens er nou echt nodig immers.
Maar ook het adagio van Kondo over Sparkle Joy. En aangezien er een plastic zak van de gemeente lag, waarin je overtollige kleding kon doen en die van de week wordt opgehaald, ging ik nog maar eens door mijn kledingkast. Tijd om wat dingen aan die Sparkle Joy test te onderwerpen. En ik kwam toch tot wat jurken (ook al weer meer dan 10 jaar oud) die nu wel weg mogen. En een vestje. En misschien - nou eigenlijk weet ik dat wel zeker - mag ik nog wel wat keren naar dat rek met te kleine kleding of kleding voor je weet maar nooit.
Want wachten totdat het past, tot ik slanker ben, is in feite tegen mijzelf zeggen dat ik nu niet goed genoeg ben. En dat heb ik vroeger al lang genoeg gehoord. En is niet waar. Ik wil gaan voelen, tot in mijn tenen, dat ik goed genoeg ben.
En ik moet ook concluderen dat ik misschien te snel mijn Dr. Rossi dr. Rossi noemde. Misschien heeft dat wel met alles onder controle willen houden te maken. Of het gevoel willen hebben dat niemand, niemand mij echt begrijpt. Of dat het 'makkelijker' is om de omgeving, je ouders, het weer, de kat van de buren of in mijn geval de psycholoog de verantwoording te geven voor mijn state of mind. Dan kan ik achteraf altijd zeggen dat ik niet vooruit ben gegaan omdat het aan de psycholoog ligt.
Ik slingerde mijzelf op mijn fiets, waar ik al 6 weken niet op had gezeten. Het zitten gaat prima hoor, het fietsen ook wel (heb heel wat oude fietsen gehad) en als ik maar een stoeprandje zie dan gaat afstappen ook ok. En een beetje vaart maken, zodat ik niet weer ter aarde stort terwijl ik de brug op fiets. En dan ingehaald worden door hordes bejaarden met hun e-bikes, die zo hard rijden dat ik me echt afvraag wat er gebeurt als zij vallen.
Had oa. een EMDR sessie, maar daarvoor - dat vond ik zo ontzettend toevallig, hadden we het over hoe ik wel voor mijn kind door het vuur ga en we kwamen over mijn zoon te praten. Waar ik net, een uurtje daarvoor het met een vriendin over had. Precies dat incident.
Kanniewaarzijn!
2 opmerkingen:
Bless the house? Hmmmm, ik wist niet dat het een naam had, maar dat doe ik eigenlijk voornamelijk zo. Ik ben niet zo erg van de enorme schoonmaak, zorg gewoon dat ik alles bijhoud. Scheelt een slok op een borrel.
Ik heb ook zo'n Afrikaanse man met een mening over mijn huishoudskillz, maar ik ben wat koppiger dan jij, denk ik. We hadden namelijk een schoonmaker (onder een Belgisch overheidssysteem slecht €5/uur!), en die heeft híj opgezegd. Ik zie niet in waarom ík dan harder zou moeten werken :D
Ik vind de verdeling aardig: hij het harde schrobben, ik het meeste opruimen, de administratie en de kinderen :)
Siebrie
Een reactie posten