Kogel door de kerk

Zal het maar bekennen: ik heb van mijn geheime minnaar een aanzoek gehad een tijdje terug.

Of ik nu eindelijk eens de knoop wil doorhakken en bij hem in zijn kapitale villa wil gaan wonen. We zijn al naar de notaris geweest, want hij wil graag dat zijn gehele vermogen naar mij gaat mocht hij eerder doodgaan dan ik. Heb hem gezegd dat ik dat helemaal niet wil, dat ik niet om die reden (zijn kapitaal, zijn huis, zijn status) bij hem ben. Maar ik moest niet zo truttig doen en halsstarrig vasthouden aan zelfstandig willen zijn en mijn broek op willen houden. Die ziet hij liever uit overigens hahah!

Mijn gedonder met die Participizza-wet breekt ook hem danig op. Hij kreeg het bijna aan zijn hart ervan. Zo wond hij zich op. Kijk...dat wil ik natuurlijk niet op mijn geweten hebben. Omdat ik op de formulieren moet invullen of ik een relatie heb. Jemig....niets is meer prive. Het is allemaal zo pril, maar door dat gesodemieter schiet alles nu in een derde versnelling. Of zelfs vierde.

Jan-Willem is in staat om de ambtenaar over zijn bureautje te trekken namelijk en dat lost helemaal niets op.

Dus moeten we ons morgenochtend om 09.30 uur bij zijn mooie gemeentehuis vervoegen, want uiteraard, wil ik dan wel gratis de zaken regelen. Principe kwestie. Een paar van zijn vrinden mogen er maar bij zijn, niet meer dan 10 en speechen mag niet. Maar we houden het sowieso klein hoor, dus die 10 halen we niet eens. De rode loper mag ook niet uit, maar ach....hij wil dat allemaal nog een keertje groots overdoen. In zijn achtertuin, als het weer beter is.

Jan-Willem zou blij zijn als ik dat hele Participizza-gedoe achter me kan laten. Geen zorgen meer over die paar centen, zegt hij altijd. De schat!

Turn up Charlie

Niet alleen omdat een van de mooiste mannen erin speelt - Idris Elba - maar ook gewoon omdat het enorm grappig is. Vind ik. Te zien op Netflix. Waar ik mag delen - voor nop - in het abonnement van mijn zoon.

En komisch die confrontatie met mensen die kennelijk alles hebben wat geld kan kopen en de 'gewone' sappelaars die dat ook wel willen, maar dan kleren op de markt kopen. Want daar is hun gulden nog een daalder waard.

En de ouders van de hoofdrolspeler die in Nigeria skypen en hopen dat hun zoon een carriere heeft en oh ja...kan je geld voor dit sturen en dat is kapot. Ook herkenbaar.

Licht en luchtig dus precies wat ik nodig heb.

Ontving vandaag een brief per post, op ouderwets papier in een envelop dus, over iets waar ik via de mail al bericht van had gekregen, maar daar was de juiste bijlage niet toegevoegd, dus wist ik nog niets, maar ach...daar ga ik niet meer over zeiken zeuren, en ja hoor 4 dagen deed deze brief erover. Binnen dezelfde gemeente en dan 4 dagen onderweg. Het zou maar iets 'belangrijks' zijn.

Oh ja...dat was het ook. Mijn onderdeel had ik van de week al verzonden, maar kennelijk nog niet gelezen, gezien noch behandeld.

Dus licht en luchtig maar. En veel lachen.

Afslanken; de ideale omgeving gevonden!

Kijk...dat lijkt me heerlijk. Je doet er niks voor maar door de omgeving waarin je bent, ben je opeens geen maat "L" meer maar een "M".

Waar kan ik me inschrijven als astronaut??

Een woordvoerster vertelde aan persbureau AFP dat McClain er na training op aarde vanuit ging dat ze een maat ‘L’ nodig had. Maar ze kwam er vorige week tijdens een ruimtewandeling met een mannelijke collega achter dat een ‘M’ toch beter zit. “De maat van een individu kan in een baan om de aarde veranderen, als gevolg van de veranderingen die gewichtloosheid kan veroorzaken in een lichaam.”

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay 

Que sera sera

Omdat de post tegenwoordig (guttegut...Oma schrijft!!) niet meer in de ochtend bezorgd wordt en ook niet meer op maandagen, maar nog tot uiterlijk 18.00 uur in je brievenbus mag worden gestopt, ontving ik vrij laat in de middag een brief waar ik op zat te wachten. Voor mijn participizza-dossier.

Dus wist ik ook dat als ik die liet liggen tot de volgende dag - want moe, geen zin, andere plannen - dit me weer een week wachten zou kosten, want degene die deze informatie zou ontvangen werkt maar een paar dagen in de week. In die paar dagen moet hij dus mijn informatie verwerken. En dan maar hopen dat de postbezorging inderdaad de volgende dag is. En de ambtenaar die dag aan mijn dossier gaat werken.

Dus aktie in de taxi en wel nu direct. Printer weer uit de kast, maak kopieen, schrijf een brief, he...snetverderrie ALWEER de inkt op? Gelukkig zo slim geweest om inkt op voorraad te nemen (ding dong...dat is relatief duur, nou ja..voor mijn beperkte budget dan), dus vervang die cartridge en niet zeuren...doorgaan.
Gelukkig deed de printer het nu normaal. Geen rare offline meldingen. Dat scheelt weer stressen.

Is de brievenbus nog open? Hoppa...snel snel snel..En oh ja...koop dus ook direct nieuwe inkt. Voor de voorraad. Want vermoed dat ik nog veel meer kopietjes en printjes moet maken de komende tijd. En dan moet dat budgettair dus ook nog maar kunnen. Maar zag dat het nog kon. Dus direct maar gekocht, want wie weet hoe ik er de komende maand voorsta.

Verder begon na het zien van die informatie het malen. Man man man...wat een gemaal. Echt de plaatselijke molen is er niks bij. Dus moest ik mijzelf echt hardop toespreken dat het nu wel genoeg was.
Want; wat levert al dit gemaal en gepieker mij op? Een vreetbui ja. En daar heb ik ook weinig plezier van. Dat is alleen maar om mijn angstgevoelens te dempen. Dus hield ook daar maar mee op. Met malen zowel in mijn hoofd als in mijn mond.

Mocht de rest van de avond niet meer piekeren. Que sera, sera. En wie weet biedt dat 'nieuwe' piekerscenario wel weer heel nieuwe openingen! Bekijk het eens positief in plaats van alleen maar oh wat errug. En door zo te denken, kreeg ik wat meer lucht. Moest er zelfs om lachen. Mijn situatie.

Natuurlijk ging de innerlijke boekhouder ook nog even snel een berekening maken, wat dat dan zou inhouden voor mijn financiele plaatje, voor mijn toeslagen, voor mijn huur. Is het echt zo verschrikkelijk? Kom ik in de problemen hierdoor? Niet nu, maar komende tijd.

Maar bovendien: er is nog helemaal niets besloten. Niet of ik een participizza-punt krijg, niet of ik niet in aanmerking kom, want kennelijk kan er een pensioenspaarpotje worden opgemaakt (dat verzin ik er zelf bij...nog niets over uitgesproken!), dus adem in en adem uit en neem het leven zoals het vandaag gelukkig toch weer komt. Heb wel een voorschot gekregen van 90% van mijn participizza-punt (zonder dure topping), maar ook weer bang dat ik straks alles mag terugbetalen. Dus zuinig zijn, heel zuinig zijn. En wees eens niet zo bang. Nergens meer voor nodig.

De witte was zit in de machine, lekker zo mijn bed verschonen. Ja, een bed lekker vers opmaken met schoon beddegoed vind ik een leuk werkje; echt! Bed and Breakfast Citroen maar dan voor mijzelf. De koffie was lekker en ik ruik hem ook nog bovendien, dus nog niet dement.

Solliciteerde op een leuke functie bij een leuk bedrijf en ik krijg vrijwel direct een mailtje terug van de tussenpersoon dat de functie al vervuld was. Bugger! Maar blij dat ik me er niet door van de wijs laat brengen. Ondertussen ruimschoots gewend aan afwijzing op afwijzing. En sites waar kennelijk vacatures opstaan die er niet zijn. En heel toevallig net vervuld zijn.

Toch maar gewoon kijken hoe het vandaag weer gaat en vooral wat er allemaal wel goed en fijn is. Dat is in de eerste plaats dat ik 'gezond' weer op mocht staan. Op kan staan. En vooral op wil staan.
Lieve kinderen die ook nog eens van me houden. En ik van hen. En ook nog eens een kleinkind. Superschattig, ze kan al knipogen hahah!! En een aantal lieve vrienden, niet dichtbij, maar wel dichtbij in mijn hart.

Van binnen uit beschrijven

De nieuwe roman van Robert Vuijsje - bekend van Alleen maar nette mensen - is uitgekomen. In een interview geeft hij aan dat niemand racisme  zo kan omschrijven als hij. Hij van Joodse komaf en gezien de gebeurtenissen in WOII niet als 'echte' Nederlander bezien, zijn vrouw Surinaamse en hun kinderen een mix.

Ik kan weliswaar mijzelf geen schrijver noemen, maar die subtiele zaken waar je hoort hoe mensen echt over 'anderen' denken die pik ik feilloos op, van binnenuit. Pikken mijn kinderen feilloos op. En ik denk straks kleinkind ook.

Familielid met een Turkse werkster: "Je moet ze wel in de gaten houden, want ze zijn toch heel anders'.
Ze eten zoveel zoet, daarom zijn ze zo dik (en dat zeggen ze tegen mij he...dubbel fout!)
He...overal afblijven he...Oh, dag mevrouw, oh...u bent zijn moeder. Aha, winkel maar fijn verder!
Is hij overal zo zwart?
Hij is wel erg zwart he.
Heeft hij nog meer vrouwen?
Hij kan zeker wel goed trommelen.
Mooie kinderen; waar komen ze vandaan? - Zelf gemaakt.

Wat ik hoorde van mijn zoon - De club is vol - als hij met vrijwel alleen donkergekleurde (allemaal Nederlanders) vrienden uit is. Een blonde vriendin die op dat moment binnen was, liet weten dat het geheel niet vol was. Komt hij daar met een aantal 'witte' vrienden is het ook nooit vol.

Waar kom jij eigenlijk vandaan?
Amsterdam.
Nee, maar oorspronkelijk...
Oh...Gorinchem!

Robert Vuijsje beschrijft dit tussen de culturen leven met vaart en humor. Wel enorm op het Amsterdamse gestoeld, want hoe zou het zijn om in een provinciestad op te groeien (oh ja...dat weet ik wel). The only gay in the village-gevoel.

De moeder de vrouw

Ouderwetse benaming van sommige mannen voor hun echtgenote. En het thema van deze boekenweek.

Dus keek ook naar boeken waar het over "moeder" gaat. Dat is natuurlijk nogal breed, want iedereen begint met een moeder of in ieder geval een biologische moeder. En sommigen worden dan zelf ook weer moeder.  Of lees artikelen met de titel: Help, ik ben net mijn moeder.  Of dat je partner dat tegen je zegt: Je lijkt net je moeder! (En dat is dan meestal niet als compliment bedoeld).

Annie M.G. Schmidt

Doe nooit wat je moeder zegt, dan komt het allemaal terecht

Dacht aan een boek van Mizee - En toen kwam moeder met een mes, of aan het boek van Marcel van Roosmalen - Het zijn de kleine dingen die het doen. Het boek van Hugo Borst - Ach moedertje (haalde ik uit de bieb), las eerder het boek van Cornald Maas over zijn moeder - Ach kind toch.

Nu ben ik zelf behalve moeder ook nog eens grootmoeder en dat maakt mijn moeder dus overgrootmoeder. Toen ik jonger was droomde ik nooit over getrouwd zijn of moeder zijn. Dat zat allemaal niet bij de dingen die ook ik mocht verwachten vond ik zelf. Want daarvoor moest je op zijn minst iemand hebben (dacht ik toen - als tiener he...) die jou aantrekkelijk vindt. Om levenspartner mee te worden. En ik zat erg in mijn hoofd met dat ik in ieder geval niet zo wilde worden als mijn moeder. Of zo'n huwelijk wilde krijgen/hebben. Zoals velen van ons dacht ik dat ik alles anders zou gaan doen.

En dan toch, het moment dat mijn dochter werd geboren en ik dus moeder werd, het ging vanzelf. Iemand noemt jou "mam".  Tot ze als onderstaand kind gaan doen, dan is dat "mam" weer iets minder ontroerend. En weer voer voor nieuwe boeken.

Leuk alle suggesties voor het te kopen boekenweekboek. Ga daar nog eens over nadenken. Nog even de tijd. Toch? Bij de bibliotheek nam ik het Boekenweekmagazine mee. Ook weer vol mooie boeksuggesties. Wat een keuzestress :)

Breek de dag, tik een eitje; goed voor het gras.

Bewaar de schalen van de eitjes die ik bak of in een baksel gebruik. En dan maal ik ze klein in de koffiemolen; goed voor het begin van het tuinseizoen om over de grasmat te strooien (niet bij harde wind...hahah) voor de broodnodige kalk. Gewoon gratis.

Dus gisteren dat kalk over mijn bescheiden grasmatje uitgestrooid. Nadat ik het gras wat korter had gemaakt. Want het groeide alweer de pan uit!

Afbeelding van Couleur via Pixabay

Beetje werken in de tuin, hier en daar wat snoeien, wat schoffelen, wat eruit halen. Of verplaatsen. Lekker buiten zijn. Een paar keer een emmer vol snoeispul in de Groene bak gegooid. En dan in de gaten houden dat ik niet over die 30% ga (70% voor solliciteren en de rest van de noodzakelijke uitzoekzaken) hahah!!

Maar wat is het weer fijn om een middag in de tuin te kunnen doorbrengen. Buiten te zijn. Zonder direct buiten de deur te zijn zeg maar. Die tuin is een veilige haven. (Alhoewel mijn poortdeur/tuinhek al jaren aan vervanging toe is). Wel met een jas nog aan buiten, maar dat hindert niks. De zon op je hoofd voelen, de hommels horen en zien aanvliegen. Genieten van alles wat toch weer opkomt.

En de tuinset onder het zeil vandaan gehaald en weer uitgeklapt en neergezet. Dat ziet er direct aangekleed uit. Als het droog blijft, ook een likje beits erover doen. Heb het blik nog van vorig jaar op voorraad staan. En even tussendoor een kop thee gedronken en een boek uitgelezen.
De laatste optie tot zon op het hoofd, achterin de tuin gezeten, met een zonne-leesbril op. Och..dat is zo genieten dan.

Zo direct vertrek ik naar mijn vrijwilligerswerk. Merk dat ik slecht kan tegen slecht georganiseerde zaken, rommeligheid. Maar dat ik ook mijzelf de tijd moet gunnen om te wennen, niet direct zo kritisch zijn (het is geen werk he...) en te kijken waar voor mij de winst ligt van weer iets te doen voor de samenleving.

Opschepperts

Even online een stukje van de overwinningsspeech van de heer Baudet beluisterd en ook online de uitleg bekeken. Vooral van de erudiete, voor het gewone ongestudeerde volk onbegrijpelijke, woorden en uitdrukkingen. Die inderdaad zo in het niet meer bestaande Nationale Dictee zouden kunnen. Boreale wereld? Oikofobie?

Zo heb ik aangetrouwd familielid die zich altijd erg laat voorstaan op het feit dat zij gestudeerd (en dan niet HBO he, maar echt..op een Universiteit) heeft. Krabte dan over haar arm en beklaagde zich dat ze zo'n jeuk aan haar Dermis had.

Heuh?

Oh, mijn huid.

Zo'n demonstratie van kennis op een verkeerd moment doet mij ook jeuken. Pedant komt dat over.

Las hoe Paulien Cornelisse dat verwoordt:

Op de universiteit had ik een docent die vond dat je een gedachte niet moeilijker moest formuleren dan noodzakelijk. Dan krijgt die gedachte al snel iets opschepperigs – ‘Kijk mama, ik weet wat ‘gremium’ betekent!’ Moeilijk praten is makkelijk, want je kunt je redenering verstoppen achter ingewikkelde termen. Makkelijk praten is een stuk moeilijker. Ik vond dit nuttig om te leren.

Welk boek is een aanrader deze boekenweek

Omdat ik al heel lang online enquetes invul en daarvoor punten krijg die je kan inruilen voor oa boekenbonnen, heb ik er twee van een tientje liggen. Daar spaar ik ruim een jaar voor he... Dus daarmee wil ik graag een boek aanschaffen, zodat ik met het boekenweekgeschenk een dagje gratis kan treinen. Twee, of eigenlijk drie vliegen in 1 zuinige klap.

Hebben jullie nog aanraders? Ik zat zelf te denken aan dat boek van Martine Bijl - Rinkeldekink, maar hou me aanbevolen voor andere titels, want wel een dun boek, dus zo uit.

Want de bibliotheek, daar kan ik ook alles lezen, dus zoek een boek wat ik echt graag in mijn collectie wil hebben. John Irving heeft helaas nog geen nieuwe roman op stapel of uitgegeven, daar hou ik van. En hij schrijft heerlijk dikke boeken altijd, met mooie verhaallijnen.

Roept u maar!

Foto van Pixabay

Pure luxe!

Hoe ironisch vond ik het, dat ik als iemand die nu onderop de sociale en inkomens ladder staat, een treinreisje per Eerste Klas maakte. Op een goedkoop Kruidvatkaartje met een upgrade (omdat het kan!) en zo, bij terugrekenen, wel € 60,-- minder uit was, dan dat ik het volle pond had moeten betalen.

Kaartje moet je nu of printen of op je NS-app downloaden, dus dag van vertrek dat nog even gedaan. Nu is mijn mobiel vaak heel snel 'leeg' dus ook maar de powerbank, die ik van mijn vrijwilligerswerk had gekregen, mee in de tas. En dat kwam goed uit, want kon geen foto's meer maken, want batterij op, maar gelukkig kon ik die weer met die powerbank opladen na afloop van het bezoek in het museum.
En mijn thermosflesje verse koffie en een lunchpakketje ook mee, wat ik de avond ervoor al had klaargemaakt. Zo hou ik de kosten relatief laag van een dagje uit en kom ik niet in de verleiding van ergens koffie drinken of lunchen.

Maar wel volop genietend van het feit dat het - erop uit gaan -  (nog steeds) kan.

Moest wel gniffelen, want ik zat in een Eerste Klas stiltewagon en het echtpaar wat beide met omlaag getrokken mondhoeken er ook zat, ging uiteraard iedereen vermanen die het ook maar durfde om te praten met elkaar! Foei! Ssssssssss!! (Het waren toeristen, ze spraken Spaans met elkaar; wisten zij veel!).
Eerlijk gezegd had ik niet gezien dat ik op een plek zat waar je stil moest zijn. Was al blij dat ik in die lange trein de Eerste Klas kon vinden. Niet gewend he.

Maar op naar Het Limburgs Museum. Want benieuwd geworden door de foto's op blogs van anderen, leek me dat een fraaie tentoonstelling. Klik hier voor de link: Evert Thielen

Net als Bertiebo schrok ik van de enorme rij wachtenden. Je loopt vanuit het station van Venlo zo op het museum aan en de wachtrij stond tot buiten aan het begin van de trappen naar de entree. Enorme belangstelling. Het leek wel de banendag van de Fanclub, eerder deze week,  waar ik henen was. Ook zo druk. En ook allemaal van dezelfde generatie leek het. Veel grijze lokken.

En dat op een gewone doordeweekse dag.  Sommige musea hebben een aparte rij voor museumjaarkaarten. Dat was hier niet. Alles stond door elkaar. En je moest ook nog bijbetalen. Dat was, voor een participizza-punt als ik, dan wel weer jammer, maar goed....het zij zo. Gelukkig zag ik nog een kluisje waar je tas en jas in kon proppen en hoppa....kunst kijken!

Foto cc Limburgs Museum

Heel indrukwekkend. Hij volgt inderdaad de oude meesters in zijn opbouw en kleuren en materiaalgebruik. Daardoor krijgt het werk een diepte en glans. Maar ook zijn thema's zijn gevoelig en meer diepgaand dan een oppervlakkige blik van zijn werk doet aangeven.

Ik vond vooral het schilderij "Metgezel" aansprekend en ook grappig. Sowieso die reeks Metamorfosen.

Wat ik enorm jammer vond, is de enorme belangstelling en dus drukte voor zijn werk. Er was geen moment dat het even rustig was in de zalen. Dat ik de tijd en rust vond om een werk goed te bestuderen. Dan kwam er een nieuwe lading bezoekers de zaal in. Met of zonder gids. Dus was relatief snel het museum weer uit. Wel blij met het kleine boekje wat je bij de tentoonstelling kreeg. Om alles nog rustig na te lezen. En eventueel online nog een keer op te zoeken.

Lunchen of koffiedrinken dat hoefde ik niet daar. Allemaal te duur. Maar kijk: de zon scheen volop, de lucht was blauw, de jas propte ik in de tas en buiten hadden ze twee picnick-tafels staan en dus heerlijk in de zon mijn bammetjes gegeten. Er schoof nog een dame aan. Die wilde gewoon even in de zon zitten. We raakten in gesprek, dat was aangenaam en ze vroeg zich af of ze met haar Postcodeloterij-card ook naar binnen kon.

Nu wist ik van Pourquoi Pas, dat dit bij veel musea kan, dus vertelde dat. Maar na een minuutje of twintig kwam ze weer terug en vertelde dat dit niet kon. En om nu € 18,50 te betalen, terwijl ze zo direct naar haar kleinkinderen moest dus niet teveel tijd had, dat was iets te gortig.

Snap goed dat 'zomaar' naar een museum gaan ook luxe is. Want vaak heb je nog reis- en parkeerkosten, koffie en/of lunch, dus reken maar uit. Dat ik me zo'n dagje kon veroorloven, daar ben ik enorm blij mee. En dat het ook nog zulk mooi weer was, was een bonus op de eerste Lentedag van dit jaar.

Toen ik weer terug treinde, nadat ik bij de servicedesk vroeg of mijn digitale kaartje het wel deed, want ik hoorde geen piepje - maar dat hoeft niet want Venlo is een open station, zonder hekjes, dus niet nodig, werd het weer steeds grijzer naarmate ik dichterbij huis kwam. Had een luisterboek van de bibliotheekapp bij me, ook oortjes gelukkig, dus dat was 'lezen' en tegelijk observeren.

Moest mezelf bedwingen om nog niet ergens anders heen te gaan, maar ik wist dat als ik nu over mijn Inspanningstax heen zou gaan, om maximaal te genieten van mijn 'goedkope' treinkaartje, ik de rest van de week het bezuren moest. Dus gewoon naar huis, hoefde alleen maar op te warmen, want vooruit gekookt en even alles laten bezinken wat ik had gezien.

Pure luxe was het. Heel fijn.

En hoe fijn; de mist trekt hier nu ook op en de zon breekt door.

Maarten heeft geen naaktfoto nodig

Hoop dat hoe Maarten de uitslag van de verkiezingen analyseert,  inderdaad ook zo gaat rollen. Hij hoeft in ieder geval niet net als de heer Baudet een kiekje in zijn Adamskostuum te laten circuleren om zieltjes (nou, zieltjes...denk dat het niet over de ziel ging) te winnen. 

Foto en tekst van de Facebookpagina van Maarten himself

After Life

Op aanraden van Min of Meer begon ik op Netflix met After Life.

Nu ben ik al jaren fan van Ricky Gervais, maar niet alles wat hij doet is even geweldig. Maar After Life wel. Ontroering, verwarring, gewoon keihard lachen.

En het thema natuurlijk; wat doe je na de dood van je geliefde. Hoe zie je toch nog zin in je leven en heb je zin in leven. Of krijg je dat weer.

Gisteren hoorde ik dat de schoonvader van mijn dochter plotseling een vlucht moest boeken naar zijn thuisland, want er was iemand overleden in de familie. Naast dat er een oom van haar man hoorde dat hij kanker heeft.

Las vandaag een ontroerend interview in de Volkskrant over de man met de eeuwige trui, Hans Spekman, die in zijn leven al veel verdriet en verlies kende en nu hoorde dat hij binnenkort zijn vrouw gaat verliezen. Wat me raakte was de diepe liefde die ze voor elkaar hebben.

Nu ben je er; morgen kan alles anders zijn.

Dus zojuist maar zo verantwoord mogelijk gestemd, omdat het kan. Omdat ik mag stemmen in dit land. Dat de harde stemmen, de grote bekken het niet winnen. 

Meneer Van Dalen wacht op Antwoord

Of eigenlijk is het mevrouw Van Dalen die wacht. Alweer een week. Op mijn aanvraag tot een langere aanlevertermijn van bepaalde stukken. Die een derde partij aan het uitzoeken is en moet aanleveren.

Bellen, e-mailen, zelfs de good-old brief, alle (nieuwe) communicatie-technieken schijnen niet tot deze ambtenaar door te dringen. Dus heb nog steeds geen duidelijkheid of ik nu onder de Participizzawet val. En toch al in januari aangevraagd.

Maar ach...als dat mijn grootste zorgen zijn...Had ook in een tram op weg naar iemand kunnen zitten gisteren. Met een gek in diezelfde tram.

Van de week ook mijn eerste ervaring gehad met nieuw vrijwilligerswerk. Een beetje rommelig verliep een en ander, - niemand om me op te vangen en welkom te heten - maar dat kwam door nogal vage communicatie van het hoofd van het clubje. En ik kan gelukkig wel tegen rommeligheid en zelf dingen oppakken. Moet ik mezelf afremmen om het niet direct over efficienter werken te hebben hahah...Het is geen werk, het is vrijwilligerswerk.

Wel leuk om te doen, om een paar uurtjes ten dienste van een ander te staan. Het is een functie waarin je mensen helpt met vragen over formulieren, aanvragen van allerlei zaken en andere dingen waar ze zelf niet uitkomen. Soms simpele dingen, maar vaak een heel dossier en dan je een afspraak maken met iemand die daar meer van weet en ook hun dossier kan inkijken op kantoor.

Viel me gisteren al op dat een vraag die een vrijwilliger moest beantwoorden en die hij niet zo snel kon beantwoorden, gewoon in mijn jaarlijkse rondje 'besparen' zit. Maar wijselijk hield ik mijn mond, want wil ook weer niet het Bijdehandje zijn. Maar kon wel mijn kennis delen over waar je kan zoeken en hoe.

Helaas moet ik wel naar een andere locatie verkassen, (de huidige ligt op 5 minuten lopen) want de huidige vrijwilliger wil liever niet een dag inleveren, maar de organisatie wil graag achtervang hebben bij ziekte of vakantie, dus vandaar de vacature. Gelukkig openen ze binnenkort een nieuwe locatie wat dan mijn standplaats wordt. Maar dus wel fietsen (en vooral op- en afstappen), dus dat moet ik maar flink gaan trainen. Want ik wil zo graag weer 'normaal' zijn.

Maar ook direct alweer te maken met Ego-gedoe. Alsof je weer terug bent op je werk. Enfin...Ego's heb je in iedere organisatie. En misschien ziet men mij ook wel als een typetje.

Nu nog maar een keer bellen. Luistert de ambtenaar wel de voicemail af?

Wachten....niet mijn sterkste eigenschap!

Afbeelding van CJ via Pixabay 

Naschrift 20/03
Aan de tijd in de e-mail te zien, nog voor hij zijn werkdag officieel moest beginnen, heeft de ambtenaar een antwoord, met excuses voor de vertraging, verzonden.  Dat ik uitstel krijg.
Dat is fijn.

Honderd procent

Hoorde van een coach als advies dat ik, als kennelijk iemand die nogal perfectionistisch is (nou ja, op het professionele vlak dan denk ik dan maar) dat ik op die manier weinig energie over hou voor de andere dingen van het leven als ik al 100% in mijn werk (of nu dan de zoektocht naar werk) stop qua energie.

70% is meer dan genoeg, dan hou ik nog ruimte in mijn hoofd en energie-meter over voor de rest.

Of eigenlijk; is het nodig om de dingen die ik doe - nu dan voor de Participizzawet-verplichtingen - op 100% (of eigenlijk meer, maar dat kan natuurlijk cijfertechnisch niet) te doen.

Met 70% heb ik een zelfde rendement. Goed genoeg.

Dus dat percentage, dat getal, dat humt door in mijn hoofd als ik weer te veel, te goed en vooral te braaf mijn dingen doe. 70% is goed genoeg.

Waar ik wel enorm om misplaatst moest grimlachen is dat hij zei dat ik mijn innerlijke Antilliaan wat meer moest toelaten.

Nu heb ik wel eens een Antilliaan in mij gehad, maar dat deze coach juist tegen mij die vergelijking maakte - die zo enorm fout is - daar moest ik toch wel smakelijk om lachen.

Hoezo vooroordelen en hahah..., wij snappen wel wat ik bedoel. Zou ik eens een familiefoto laten zien??

Tunnelvisie

Op weg naar mijn dochter en schoonzoon om daar op mijn kleinkind te passen, hoorde ik op de radio het nieuws van een extreem-rechtse terroristische aanslag op twee moskeen in Nieuw-Zeeland.

Op een vrijdag nog wel, waar veel moslims de moskee bezoeken voor het vrijdaggebed.

Werd er naar van.

Maar ook de tunnelvisie van diegenen die de aanslag pleegden. Onder hem mom van dat 'ze' hun land blank wilden houden. Beschermen moeten tegen invloeden van immigranten. Dat het blanke ras uit dreigt te sterven.

Dat blank was Nieuw-Zeeland vanaf het begin al niet, totdat inderdaad blanke kolonisten vonden dat ze dit land wel konden 'gebruiken' oftewel zich toe-eigenen. Dus wie dan de immigranten waren/zijn?

Maar heel eng te horen dat hij (ze) dan maar vond dat hij zelf maar een beginnetje moest maken aan het verminderen van het aantal 'immigranten'. 

Ginny Moon heeft gelijk

Nam dit boek mee uit de bieb om de illustratie op de voorkant en de aanbeveling van Greame Simsion, de auteur van het Rosie Project. En dat laatste boek (of boeken eigenlijk) vond ik erg prettig om te lezen.

Ook dit boek stelde niet teleur.

Ginny Moon is een meisje van 14. Ze is gek op Michael Jackson (vooruit...vergeven :). Als ze in de ochtend niet exact negen druiven eet, kan ze de hele verdere dag wel afschrijven. Bij haar derde pleeggezin heeft ze eindelijk een thuis gevonden. Iets waar een ander kind gelukkig mee zou zijn. Maar Ginny heeft haar eigen logica en bekijkt de wereld en dus ook haar wereld met andere ogen.

Het boek is in de 'ik' vorm geschreven. Wat maakt dat je nog meer in het hoofd van Ginny kan kruipen. En haar manier van logica wat meer begrijpt.

Mooi geschreven, niet te zoetsappig en inderdaad als je het Rosie Project leuk vond, dan zal dit boek je ook wel bevallen.

Omdat de vaste oppas in het ziekenhuis ligt ben ik deze week achtervang als oppas voor mijn leuke kleinkind. Dochter was zo lief om een auto te regelen en haha ik zei al tegen haar; wat een aso ben ik he...in de participizza en dan rij ik in een nieuwe wagen (of uberhaupt een auto). Het scheelt een uur aan eerder opstaan in de ochtend, dus heel fijn, vooral met dit weer. En fijn dat mijn vrijwilligerswerk pas volgende week begint.

En heel blij dat ik nog steeds kan autorijden en het ook durf. Want ken heel wat mensen (vooral dames) die het autorijden aan de partner overlaten en dan niet meer de snelweg op durven, want te druk. Eigenlijk is de snelweg vrij simpel; iedereen rijdt dezelfde kant op en er zijn geen fietsers of voetgangers. Maar belangrijk om het autorijden bij te houden, want stel dat je partner iets overkomt en jij hem of haar met spoed ergens heen moet rijden. Lijkt me heel moeilijk als je dan dat niet meer kan.

Maar goed; weer op tijd naar bed, want ik slaap nog steeds door het Participizza-geneuzel (nog steeds geen uitsluitsel, want een derde partij moet documenten aanleveren en dat doen ze binnen 25 werkdagen). Dus dan maar een voorschot aanvragen, maar dat kan pas 4 weken nadat je rechthebbend wordt. Zo vertelde mijn gemeente ambtenaar mij.

Hoe snel kom je in de schulden als je spaarpot minimaal is zou ik zeggen. Mijn aanvraag is bijna twee maanden geleden online gedaan he...

Toch heerlijk dat ik me nog steeds de koning te rijk voel als ik lekker aan het tekenen ben met kleinkind en zij in haar brabbeltaal roept dat ik ook moet komen zitten. Of als ik een verhaal van Haas en Beer voorlees (maar daar hebben we Konijn van gemaakt, want ze is dol op haar Konijnenknuffel (die ook eigenlijk een haas is...) en ze langzaam in slaapt valt.

Such Fun!

Ideetje om geld op te halen; gewoon je onderbroek thuis laten en dat dan wel laten weten onderweg natuurlijk.

Word altijd vrolijk van Miranda Hart.

Heal the world

Kleine stukjes gezien van de docu Leaving Neverland, maar dat was wel genoeg. Of de wijlen heer Jackson schuldig is aan het misbruiken van kinderen?

Hij heeft alle schijn tegen. En ja, hij kan zich nu niet meer verdedigen. Hoor en wederhoor. Snap ik.

Welke moeder/vader laat haar/zijn kinderen bij een volwassen man slapen. Welke volwassen man gaat op zo'n manier om met kinderen.

Oh...wacht, dit soort mensen ken ik. Iemand die zelf is misbruikt en zo slordig met haar dochters omgaat dat het me pijn doet. Maar die slordigheid is wel iets wat herkenbaar is uit gedrag van mensen die misbruikt zijn. Iemand die me opgetogen belde dat hij vader zou worden en verbaasd was dat ik daar helemaal niet zo blij mee was. Bang dat de geschiedenis zich ging herhalen. Want nooit met iemand gesproken over zijn gedrag. Maar wel hem verteld dat ik daarom helemaal nooit logeerpartijtjes zou dulden van mijn kinderen bij hem.

En dat ik dan daarmee de prijs moet betalen om die 'rare' te zijn in mijn familie. Die dingen bij de naam noemt en he....helemaal niet gezellig met iedereen omgaat. Oh ja...de boodschapper wordt altijd vermoord immers.

En dat is de prijs die mensen betalen. En als er geen halt aan dit gedrag wordt toegeroepen, dan loop je het risico dat dit aan de volgende generatie wordt doorgegeven. Slecht grenzen aan kunnen geven. Vaag blijven doen over dingen die wel degelijk zijn gebeurd, maar ach...'ze' waren toch niet echt familie. Of zo erg was het toch niet...Of "ik zei nee en toen stopte hij". Dat hij sowieso nooit had moeten beginnen dat lijkt me een zinniger uit te zoeken iets.

Misbruik gaat niet alleen over sexuele zaken, maar vooral over macht en controle. Precies dat wat uit die documentaire naar voren komt. En ja, misschien is de heer Jackson zelf ook wel een slachtoffer van misbruik en geweld (daar zijn ook diverse zaken over geschreven).

Maar verbeter de wereld, begin bij u zelf heb ik altijd geleerd. En dat laatste is al moeilijk genoeg.

8 maart Internationale Vrouwendag

Zat al in de trein naar hun huis, maar kreeg een appje dat mijn dochter en haar gezin elders waren om haar verjaardag te vieren. Dat wist ik - dat ze weg zouden gaan - alleen niet hoe laat precies en omdat ik toch in de buurt moest zijn voor de fanclub, leek me een verrassingsbezoekje wel grappig.

Maar kon dus nog net uit die trein springen stappen en bedacht toen dat ik wel naar die tentoonstelling kon gaan waar ik bij Bertiebo Klik hier voor haar log hierover over had gelezen. Ik was nog nooit in dat museum geweest, dus daar was het ook wel tijd voor vond ik.

Nu was ik al een beetje verhit door het gesprek bij de fanclub en door het toch weer moeten omzetten van de plannen, maar vond het grappig hoe ik een beetje ging zweven/zweten/hallucineren toen ik door de oranje/geel gekleurde gangen liep met spiegels overal. Voelde me net Alice in Wonderland. De Maartse Haas ontbrak alleen.

Maar heel interessant die tentoonstelling en inderdaad ook nog die van de Stoere Vrouwen-portretten. Er lagen stapels Margrieten, waar die foto's ook in stonden, waar je een exemplaar van mee mocht nemen, dus nog een extra kadootje.

Maar die tentoonstelling over 1001 vrouwen gaf een goed beeld van hoe de wereld, onze wereld aan het veranderen is en er nog steeds meer ruimte aan vrouwen gegeven kan worden. Of eigenlijk; hoe wij die nemen. Hoe hard sommige vrouwen op de bres hebben gestaan en gevochten voor zaken die voor ons nu vanzelfsprekend zijn. Die we ook niet zomaar moeten laten wegwaaien. Dus ga stemmen en wees blij dat je kan kiezen tussen werken of huisvrouw zijn. Of allebei. Als je spaarpot dat toelaat. Maar zie ook dat er soms geen keuze mogelijk is, omdat de economie er nu anders uitziet dan toen jij je leven begon en je op 1 inkomen een gezin kon onderhouden.

Zat ook voor het eerst op een Genderneutrale toilet. Ach...in feite is het principe hetzelfde als wat je thuis hebt: iedereen kan dezelfde pot op. Dus ik vond die Genderneutrale toilet nou ook weer niet zo bijzonder.

Voel dat ik voor wat veranderingen sta - die ik zelf in gang heb gezet - en dat voelt positief. Of misschien komt het door het inhaleren van Groene Zeep in mijn sopje voor de keuken. Lekker!

Image by geralt on Pixabay

Netflix: Dirty John

Op Netflix loopt momenteel de serie Dirty John.

Dirty John gaat over een vrouw die als een blok voor een op het eerste gezicht charmante man valt. Die - wat zij zegt - alles heeft; ziet er leuk uit, heeft een goede baan (arts) en hij is direct enorm verliefd op haar. Nou...wat wil je nog meer zou je zeggen. En hoppa, na 8 weken trekt hij al bij haar in. Oh wat romantisch. Als het een meisje van 16 betrof, maar dit is een volwassen vrouw, die al eerdere scheidingen achter de rug heeft,  met (bijna) volwassen dochters. Hoe ben je dan toch zo naief?

Ook op Netflix het echte verhaal van die Dirty John en die man heet natuurlijk niet voor niets zo. Niet omdat hij vieze onderbroeken draagt.

Waarom vallen vrouwen voor zo'n type man? Omdat hij kennelijk heel erg gehaaid is in vrouwen uit te kiezen die zeer vatbaar zijn voor Liefde. Nou ja...liefde, voor wat hij doet voorkomen als liefde. En dan nog bij voorkeur vrouwen die goed in de slappe was zitten. Dus op dat vlak geen behoeftige vrouwen, maar kennelijk wel gevoelig voor de status van een 'arts' en het plaatje wat daarbij hoort.

Foto van Pixabay

En dan begint hij met haar te isoleren van vrienden en familie en zoveel mogelijk uit die vrouw zien te halen. En als het 'klaar' is op naar de volgende.

Heb eerst de serie bekeken en daarna de documentaire en het viel me op dat ik me zo stoorde aan de dommigheid van die vrouw, maar zo was ze in het echt dus ook. Qua relaties dan. Na 4 scheidingen. Weinig geleerd kennelijk. Of erg behoeftig.

Laat maar dan maar fijn in mijn eentje wakker worden en de nachtmerrie die ik had is in ieder geval niet echt. En verklaarbaar.

Hoera! Luizendag

Lees dat het vandaag Luizendag is.

Wat leuk!! Doen de schaamluizen ook mee, of zijn die reeds uitgestorven, aangezien vrijwel niemand 'daar' nog haar heeft en wie het wel heeft schaamt zich erover.

Zouden er ook okselluizen hebben bestaan?

Image by Efraimstochter on Pixabay

En hoe vier je Luizendag het best? Ga je dan de hele straat uitkammen? Spuit je spiritus op al je plantenspul?

Het schijnt dat sommige mensen last van het zogenaamde Ekbom Syndroom hebben; dan heb je ooit een besmetting met jeuk meegemaakt en denk je dat je nog steeds luizen hebt. En blijf je krabben en jeuken en krabben. En volhouden dat je dussss luizen hebt.

Zou De Luis in de pels ook uitgeroeid zijn inmiddels? Of vieren vandaag ook zijn/haar dag? Want dan voel ik me wel een beetje feestelijk.

De innerlijke boekhouder

Dinsdag is bij mij sinds jaar en dag Administratie-dag. Ik werk mijn administratie in Excel bij, kijk waar ik nog zaken moet bijschaven maar meestal dus Afschaven en kijk vooral of ik binnen mijn zelfopstelde grenzen blijf qua uitgaven huishoudgeld en de post "onvoorzien".

Ik zit daar geen uuuuuuuuuren aan hoor; meestal niet meer dan een half uur. Omdat het altijd bijgewerkt is, is het niet zoveel werk meer.

Keek ook even naar de aangifte Inkomstenbelasting. Verwacht niet geld te hoeven terugbetalen, want laag inkomen en geen rare zaken die zijn langsgekomen op dat gebied. Nog wel even de bewijzen van mijn Anbi-giften opslaan, dan is dat ook weer afgedekt. En kan de aangifte digitaal de deur uit.

Mijn vader, herinner ik me, was in de tijden dat je alles nog op papier moest aanleveren, altijd helegaar hyper rond 1 april, toen de uiterste datum van inleveren. Dan reed hij op zijn fiets op 31 maart naar het Belastingkantoor en gaf daar, op de allerallerlaatste mogelijkheid om de zaken in te leveren op kantoor (herinner me dat dit in de avond nog kon), de hele bups bij het kantoor af. Hij deed ook nog de aangifte voor zijn moeder.
Je moest hem die week (of eigenlijk de maand) ervoor liever niet lastig vallen, want hij was alles aan het verzamelen en uitzoeken. En in klad aan het uitwerken.

Nu kan je dat al vanaf 1 januari van het lopende jaar doen. Gewoon als je aftrekposten hebt, daar direct een notitie van maken en via printscreen of een pdf van je afschrift het bewijs vastleggen. Of je overeenkomst met de desbetreffende instelling vastleggen. En je aftrekbare ziektekosten ook alles van bewaren, ook waar je nog geen duidelijkheid over hebt, maar wel bewaren dus. Beter teveel bonnen bewaard dan te weinig.

Een aantal jaren terug vroeg de belastingdienst om bewijzen van een aftrekpost (onbetaalde reiskosten woon-werkverkeer) en gelukkig had ik die van het hele jaar netjes opgeslagen in een documentje. Dus een kwestie van printen (grappig dat ze dan alles op papier willen hebben) en opsturen en de post werd gelukkig geaccepteerd. En alles lang genoeg bewaren natuurlijk. Voor een particulier is de bewaarplicht 5 jaar.

Dan is het het jaar erop alleen een kwestie van alle ballen verzamelen en goed nakijken of de reeds vooringevulde gegevens (dat was toen mijn vader de aangifte deed nog helemaal niet het geval natuurlijk) kloppen en eventueel wijzigen en of aanvullen.

Maar mijn aangifte is nogal simpel, want geen eigen koopwoning of dat soort zaken, geen bedrijf, geen grote sommen spaargeld en vorig jaar had ik maar 1 bron van inkomsten. Maar toch 2 jaaropgaves, want 2 verschillende smaken.
Enfin..

Image by cloudhoreca on Pixabay

Snap maar al te goed dat ik de regie van zaken - vooral die dingen waar ik nu mee te maken heb -  terug moet zien te pakken. Mijn eigen plan van aanpak blijven volgen, ook al is dat nogal vaag.

Dus ben blij met een gesprek voor vrijwilligerswerk wat - zie bovenstaande - goed bij me past. Zo kan ik ook weer wennen aan een werkritme en weer omgaan met 'echte' mensen. En oh ja..wat terugdoen voor de maatschappij.

Zag een storting op mijn bank voorbij komen, maar geen enkele specificatie daarvan of daarover ontvangen. Wat is dit. Is dit het? Een voorschot? Wordt de specificatie per post opgestuurd? Per postduif? Is er geen portal voor? Hoe communiceren 'ze' met mij als client.  Dus ga maar even zelf wat opsturen, want 'machteloos' alles maar moeten afwachten past zo niet bij mij. Wat heb ik een hekel aan op post te wachten en hoe absurd is dat in dit digitale tijdperk.

Helaas weer een droom vandaag die dit gevoel weer aardig weergaf. Dus was ik er ook niet zo van onder de indruk; snap precies waar het vandaan komt.

De hele slechte en vage ervaringen van een aantal jaren terug doen me het ergste vermoeden over een soepele gang van zaken. Zit nu nog steeds op uitsluitsel te wachten. Gelukkig hebben we de foto's nog zou ik bijna zeggen.

Je zou concluderen dat het meer gewaardeerd wordt om je oude moeder thuis te bewaren na haar dood en haar dood nergens te melden, want dan is het in ieder geval zeker dat je elke maand inkomsten krijgt. Haar inkomsten. En dan kom je ook nog eens op tv en schrijven ze een leuk boekse over je.

De mensen die netjes binnen de lijntjes lopen krijgen van niemand een uitnodiging voor een aktualiteiten-programma of van een schrijver over een 'mooi' verhaal. Want er is niets moois aan stressen en je zorgen maken kennelijk. Of een week brood met pindakaas eten, want de huishoudpot is leeg. En je wilt je reservepot voor ziektekosten niet aanspreken, want die is voor ziektekosten. Die je dit jaar echt nog gaat maken. Niet in februari al op nul staan.

Gisteren maakte ik mijn heerlijke Indiase Dahlsoep met rode linzen nog maar weer eens. Goedkoop, voedzaam en gaat lang mee. Hoef ik geen onnodige tripjes (en verleidingen weerstaan dus) naar de winkel te maken, want er is genoeg in huis. En dat is al heerlijk om te concluderen.

Such a shame

Met tegenzin, maar het moest van mijn strenge zelf, net een rondje gelopen en daarbij toch wel heerlijk uitgewaaid. Een route gekozen met veel tegenwind, dat loopt lekker. Er waaien geen haren in je gezicht en je voelt de windkracht goed.

De voorspelling was de hele dag regen, maar er is hier relatief weinig gevallen. Wat jammer voor de tuin is (en de natuur sowieso natuurlijk).

In de ochtend voor de wekker wakker geworden en hoppa, wederom een kutdroom en toen maar opgestaan. Op de rand van mijn bed zittend bedenk ik altijd wat ik vandaag zou willen doen. En dan is het prettig als dit ook nog lukt. Het lijstje niet te lang maken is het geheime recept. Maar ook niet te kort. De dagelijkse sollicitatie ook weer de deur uit.

Het weekend haalde mijn dochter me op en deden we eerst de boodschappen in een Lidl hier in de buurt (gratis parkeren). Kleindochter liep aan de hand mee. Ik hoefde haar niet zo krampachtig vast te houden want, zo zei mijn dochter, ze loopt niet weg. Hahah....dan lijkt ze niet op haar moeder. Die was altijd op onderzoek als ze kon. Ook grappig dat het sneller winkelen was zonder wandelwagen, want niet "uren" bezig dat ding uit de auto, uitklappen, kind erin en vice versa te doen, maar gewoon Oma erbij en klaar. En optillen en dragen daar doet mijn dochter liever niet aan, want ze ging niet in de winkelwagen, dus dan was het maar leren dat het dan ook echt lopen is.
Daarna nog even het grote winkelcentrum in, want ze had daar ook nog wat dingen nodig. Vroeg ook telkens aan mij of ik nog iets nodig had of wilde hebben. Wees allerlei leuke kleren aan, maar la maar.

Dan schaam ik mij en ik vind ook dat het niet hoort om een wensenlijstje op tafel te leggen. Omgekeerde wereld zo voelt het. Dus laat mij dat soort dingen maar zelf oplossen. Maar dat ze het ziet en ook nog aanbiedt is al fijn.

Daarna lekker mee naar hun huis en een stuk heerlijk zelfgemaakte quiche gekregen als lunch. Een beetje getekend met kleindochter (nou ja...zij krassen) en daarna een boekje voorgelezen bij haar bedje en toen deed zij haar middagdutje. Ze viel vanzelf in slaap en ik herkende haar favoriete slaaphouding (behalve dat grote knuffelkonijn dan).

Mijn schoonzoon had heerlijk vers brood meegenomen voor bij het avondeten en ja hoor, ook buitenlanders eten vegetarisch, want we aten Falavel in smakelijke Turkse broodjes met een lekkere salade.

In de avond weer keurig thuisgebracht. Zo fijn om een dag niet te denken aan wat ik nu nog allemaal moet voor de Participizzawet en of wat ik doe wel genoeg is en of ik niet straks weer ergens MOET werken wat geheel en al mijn keus niet is. En ik weer opfik.

Lees online dat het hebben van een potje FuckYou geld goed helpt bij het tegengaan van een burn-out.

Toch denk ik zelf dat het ook een mindset is. Dat je niet perse tienduizenden euro's hoeft te hebben, maar leert dat er veel zaken ook anders ingevuld kunnen worden dan zichtbaar voor de buitenwereld. Wat is nou echt belangrijk. Nu ik op nog maar 25% van mijn voormalige bruto inkomen zit, heb ik die les inmiddels wel geleerd. Maar dat je in die positie zit omdat het moet, niet omdat het kan, dat maakt het toch wat minder plezant.

Doet me ook denken aan wat ik hoorde van mijn zoon; dat ze in het land van zijn vader juist met bekers van die bekende Amerikaanse koffietent lopen, want dan kan je je wat permitteren. Dat het lege bekers zijn, dat doet er niet toe.

Las een interview in het Parool met een onderzoeker, Arnoud Plantinga, over wat armoede met je doet en ik denk dat ik helemaal in dat plaatje pas. Voel me zo passief als de neten na een Prioderm-behandeling en mijn sociale netwerk was al niet groot, maar nu heel klein. Maar wel allemaal hele lieve en echte mensen.

"Schaamte is een negatieve emotie waar mensen erg onder kunnen lijden. Schaamte gaat vaak gepaard met stress, piekeren en een verminderd gevoel van controle. Als mensen lange tijd schaamte ervaren, trekken ze zich sociaal terug en worden ze passiever."

Techneut in da house

Toen ik een aantal jaren terug mijn kabelmaatschappij belde om korting te bedingen op mijn abonnement, kon dat uiteindelijk wel, maar dan moest ik een ander soort abonnement afsluiten inclusief bijbehorend kastje.

Dat kastje hoefde ik niet, maar het moest opgestuurd worden, anders werkte de deal niet (kennelijk). Tsja...een beetje overbodig, maar wie ben ik om zich met interne processen bezig te houden. Ik had wat ik wilde - korting - en het kastje kwam en borg ik ergens in huis op.

Dus toen gisteren mijn kastje waar ik ook mee kan opnemen, de geest gaf - ook na uren van de stroom en andere kabeltjes te hebben gelegen, schudden en smeken het toch niet weer ging doen, bedacht ik dat ik nog een kastje had. Grappig dat de afstandsbediening een knopje Record heeft, maar dat dit pas gaat werken als ik er een harde schijf aan koppel. Die was nou net niet meegeleverd, wat ik snap want dat zou helemaal een duur grapje worden. En misschien kijk ik nog wel even of ik het oude kastje open kan schroeven en wat ik met die harde schijf kan doen (whaohhhaaaaaaaa; nu bluf ik!).

Enfin...alles aangesloten, gemonteerd en geinstalleerd en gisterenavond fijn op de Belg nog een keertje naar de serie The Miniaturist kunnen kijken, met die prachtige kostuums en sets. Aanrader!

Nu ik dus niet kan opnemen, moet ik slimmer gebruik maken van gratis terugkijken via NPO start en selectiever kijken. Nog selectiever. En niet te lang wachten met kijken, want dan mag je er alsnog voor betalen, want nogal vreemd is voor een serie die via de Publieke Omroepen wordt uitgezonden. Vind ik.

Vond ook dat ik best wel naar de bibliotheek kon fietsen, want had een stapeltje uitgelezen boeken en het was bovendien nog droog en toch geen andere dringende zaken, dus ga nou maar. Niet teveel piekeren over op- en afstappen; GA!

Enfin; ook weer een leuk stapeltje mee terug genomen, dus hoe fijn is dat abonnement op de bibliotheek. Had er ook nog alle zaterdagkranten kunnen lezen als ik wilde, maar liep liever nog even een stukje verder en haalde een boodschapje wat ik vergeten was in de ochtend. Dus twee vliegen in 1 klap; fietsen en lopen. De meeste mensen zullen hun schouders ophalen. Fluitje van een cent. Doe ik elke dag.

Ja, ik ook voorheen, maar nu niet meer en dus ben ik al blij als ik wel de moed en de energie ervoor heb. Want dat ik sinds ik van de Participizza eet (of eigenlijk dat ik het menu heb gelezen, want eten doe ik concreet nog noppes de nada), droom ik vrijwel elke nacht nogal beklemmend. Precies zoals het overdag voelt en soms ook is. Dus dan is het de kunst om de balans te vinden.

Britse tv

Keek naar een opgenomen aflevering van de nieuwe serie van The Great British Sewing Bee. Heerlijk programma, waarin amateurs een aantal naai-opdrachten krijgen per aflevering en er wordt gekeken hoe de kledingstukken technisch in elkaar zitten, maar ook naar de fantasie van de maker.

Erg fijn programma, altijd op dinsdagavond op BBC2. En het wordt ook nog herhaald, ik meen op zondag of zaterdag. Deze week maakten ze een jeans met wijde (Flares) pijpen zoals die in de jaren 70 voor het eerst werden gedragen. En dan van (rib)fluweel, zodat je ook nog goed moest opletten op de vleug van de stof.
Als je dikke benen had, dan was op een gegeven moment er geen rib meer te zien op de stof tussen je dijen. Haha!!

Verder keek ik op Spike naar oude afleveringen van TopGear. Met de drie originele presentatoren.
Hoewel ik met mijn inkomen me geen enkele auto kan veroorloven, blijf ik het heerlijk vinden om naar aparte en snelle auto's te kijken. Hoe de heren kunnen malen over of ze nou kiezen voor een Porsche 911 of een BMW en waarom dan en waarom dan ook niet. Geweldig. Met The Stig.
Ik hou ervan. De nieuwe presentatoren vind ik vanaf het begin al helemaal niks. De magie is weg.

Net als de Formule 1. Ook al jaren fan van. Onbegrijpelijk maar ik geniet er maar van. Het is toch fijn om ergens blij van te worden.

Droomde alweer heel helder en ook voor die droom hoefde ik geen droomuitlegger voor te zijn om 'm te snappen. Ik was in mijn huis, maar alle gordijnen waren weg, net als mijn kleren. En voor het raam stond iemand te kijken en ik kon mij nergens verstoppen, want aan de andere kant stond hij ook alweer te kijken.

Ja; duidelijk genoeg.

Naschrift: Net nadat ik dit opschreef bedacht mijn kastje om uit te zenden en op te nemen dat 1 maart een goede dag is om er voorgoed mee op te houden. Gelukkig had ik de Sewing Bee net bekeken.
Heb het apparaat maar even afgekoppeld van alles en probeer het later nog wel een keer en anders, tsja...dan maar niet. Met de Chromecast kan ik via mijn laptop toch op de tv dingen zien. En anders komt er vast wel weer een oplossing voor dit 'luxe-probleem'.