De innerlijke boekhouder

Dinsdag is bij mij sinds jaar en dag Administratie-dag. Ik werk mijn administratie in Excel bij, kijk waar ik nog zaken moet bijschaven maar meestal dus Afschaven en kijk vooral of ik binnen mijn zelfopstelde grenzen blijf qua uitgaven huishoudgeld en de post "onvoorzien".

Ik zit daar geen uuuuuuuuuren aan hoor; meestal niet meer dan een half uur. Omdat het altijd bijgewerkt is, is het niet zoveel werk meer.

Keek ook even naar de aangifte Inkomstenbelasting. Verwacht niet geld te hoeven terugbetalen, want laag inkomen en geen rare zaken die zijn langsgekomen op dat gebied. Nog wel even de bewijzen van mijn Anbi-giften opslaan, dan is dat ook weer afgedekt. En kan de aangifte digitaal de deur uit.

Mijn vader, herinner ik me, was in de tijden dat je alles nog op papier moest aanleveren, altijd helegaar hyper rond 1 april, toen de uiterste datum van inleveren. Dan reed hij op zijn fiets op 31 maart naar het Belastingkantoor en gaf daar, op de allerallerlaatste mogelijkheid om de zaken in te leveren op kantoor (herinner me dat dit in de avond nog kon), de hele bups bij het kantoor af. Hij deed ook nog de aangifte voor zijn moeder.
Je moest hem die week (of eigenlijk de maand) ervoor liever niet lastig vallen, want hij was alles aan het verzamelen en uitzoeken. En in klad aan het uitwerken.

Nu kan je dat al vanaf 1 januari van het lopende jaar doen. Gewoon als je aftrekposten hebt, daar direct een notitie van maken en via printscreen of een pdf van je afschrift het bewijs vastleggen. Of je overeenkomst met de desbetreffende instelling vastleggen. En je aftrekbare ziektekosten ook alles van bewaren, ook waar je nog geen duidelijkheid over hebt, maar wel bewaren dus. Beter teveel bonnen bewaard dan te weinig.

Een aantal jaren terug vroeg de belastingdienst om bewijzen van een aftrekpost (onbetaalde reiskosten woon-werkverkeer) en gelukkig had ik die van het hele jaar netjes opgeslagen in een documentje. Dus een kwestie van printen (grappig dat ze dan alles op papier willen hebben) en opsturen en de post werd gelukkig geaccepteerd. En alles lang genoeg bewaren natuurlijk. Voor een particulier is de bewaarplicht 5 jaar.

Dan is het het jaar erop alleen een kwestie van alle ballen verzamelen en goed nakijken of de reeds vooringevulde gegevens (dat was toen mijn vader de aangifte deed nog helemaal niet het geval natuurlijk) kloppen en eventueel wijzigen en of aanvullen.

Maar mijn aangifte is nogal simpel, want geen eigen koopwoning of dat soort zaken, geen bedrijf, geen grote sommen spaargeld en vorig jaar had ik maar 1 bron van inkomsten. Maar toch 2 jaaropgaves, want 2 verschillende smaken.
Enfin..

Image by cloudhoreca on Pixabay

Snap maar al te goed dat ik de regie van zaken - vooral die dingen waar ik nu mee te maken heb -  terug moet zien te pakken. Mijn eigen plan van aanpak blijven volgen, ook al is dat nogal vaag.

Dus ben blij met een gesprek voor vrijwilligerswerk wat - zie bovenstaande - goed bij me past. Zo kan ik ook weer wennen aan een werkritme en weer omgaan met 'echte' mensen. En oh ja..wat terugdoen voor de maatschappij.

Zag een storting op mijn bank voorbij komen, maar geen enkele specificatie daarvan of daarover ontvangen. Wat is dit. Is dit het? Een voorschot? Wordt de specificatie per post opgestuurd? Per postduif? Is er geen portal voor? Hoe communiceren 'ze' met mij als client.  Dus ga maar even zelf wat opsturen, want 'machteloos' alles maar moeten afwachten past zo niet bij mij. Wat heb ik een hekel aan op post te wachten en hoe absurd is dat in dit digitale tijdperk.

Helaas weer een droom vandaag die dit gevoel weer aardig weergaf. Dus was ik er ook niet zo van onder de indruk; snap precies waar het vandaan komt.

De hele slechte en vage ervaringen van een aantal jaren terug doen me het ergste vermoeden over een soepele gang van zaken. Zit nu nog steeds op uitsluitsel te wachten. Gelukkig hebben we de foto's nog zou ik bijna zeggen.

Je zou concluderen dat het meer gewaardeerd wordt om je oude moeder thuis te bewaren na haar dood en haar dood nergens te melden, want dan is het in ieder geval zeker dat je elke maand inkomsten krijgt. Haar inkomsten. En dan kom je ook nog eens op tv en schrijven ze een leuk boekse over je.

De mensen die netjes binnen de lijntjes lopen krijgen van niemand een uitnodiging voor een aktualiteiten-programma of van een schrijver over een 'mooi' verhaal. Want er is niets moois aan stressen en je zorgen maken kennelijk. Of een week brood met pindakaas eten, want de huishoudpot is leeg. En je wilt je reservepot voor ziektekosten niet aanspreken, want die is voor ziektekosten. Die je dit jaar echt nog gaat maken. Niet in februari al op nul staan.

Gisteren maakte ik mijn heerlijke Indiase Dahlsoep met rode linzen nog maar weer eens. Goedkoop, voedzaam en gaat lang mee. Hoef ik geen onnodige tripjes (en verleidingen weerstaan dus) naar de winkel te maken, want er is genoeg in huis. En dat is al heerlijk om te concluderen.