Bitch

Mijn ex noemde mij een Bitch (dat was weer eens wat anders dan Lelijk en dik)  toen hij uitrekende dat ik pas bij hem wegging toen een lening volledig was afbetaald. Dat had ik zeker zo berekend!

Inderdaad.

Geen trek om met zijn schulden mijn en ons nieuwe leven te beginnen. En ja, dat betekende zorgvuldig berekenen wanneer dat punt bereikt was. En langer bij elkaar blijven dan 'gezellig' was. Grappig was dat hij zelfs toen ik de scheiding had aangevraagd, verhuisd was naar mijn nieuwe woning (nadat ik letterlijk elke dag de afdeling huisvesting van onze gemeente had gebeld wanneer ik aan de beurt zou zijn), hoorde dat ik een nog grotere Bitch was, want nu kon hij geen lening meer krijgen. Omdat hij voor onze kinderen hun levensonderhoud moest betalen. Mijn schuld natuurlijk. Dus verwees ik hem vriendelijk naar zijn advocaat als hij daar problemen mee had.

In die tijd had je een reclame van een bureau waar je 'makkelijk' een lening kon regelen. Vola Vola Vola...voor geld. Ik was daar totaal niet mee bekend. Bij ons thuis werd geleerd dat je eerst voor iets moest sparen en dan pas uitgeven.
Maar nee...die grote tv moest er natuurlijk nu direct komen. Voor hem. Voor zijn vrienden om te laten zien hoe goed het hem ging. Ik kwam ons huwelijk in met niks qua apparatuur. Geen mega-speakers, een lullig cassette-spelertje en dat was het wel. Goed genoeg. Maar daar maak je uiteraard geen indruk mee. Als je leven bestaat uit vooral indruk maken op anderen dat het je voor de wind gaat, dan heb je daar spullen voor nodig. Veel spullen. En kleding.

Vervloekt heb ik mezelf later, dat ik mee-ondertekende, maar goed..nu wist ik beter en deed ik beter. Dat geld was nooit voor onze gezamenlijke huishouding, maar altijd voor hem. Voor zijn dingen, zaken en wie weet voor zijn andere huishoudens.
Ik leerde tijdens mijn werk op een advocatenkantoor dat als je in gemeenschap van goederen bent getrouwd ook alle schulden straks na de scheiding worden gedeeld. Dus was me heel bewust van de consequenties voor mijn latere leven, waar ik toen al stappen voor maakte. Want zag gelukkig wel, dat ik helemaal aan het oplossen was. Niet lichamelijk, want er kwam steeds meer van mij, maar mijn echte ik. Geen goed voorbeeld voor mijn kinderen. Een vrouw die kennelijk dit soort leven accepteerde.

Een jaar nadat ik bij hem weg was gegaan, belde hij woest op. Door mij kon hij nu geen hypotheek krijgen. Hij kon zijn huurwoning (ons oude huis, waar ik bewust uit ben vertrokken, alle inboedel mocht hij ook houden) kopen van de Woningbouwvereniging, maar ja....hij had niet genoeg vermogen en te hoge vaste lasten.

Zo heerlijk om geen discussie te hoeven aangaan, maar alleen maar te zeggen. Goh..jammer.

En klaar.

Zo blij dat we nooit samen een huis hebben gekocht.

Dus misschien kan je je voorstellen dat ik enorm schrok van het feit dat de gemeente bij de aanvraagformulieren voor mijn participizza-punt ook het scheidingsconvenant wilde hebben. En in het convenant afgesproken dat ik geen cent van hem eis van zijn opgebouwde pensioen en andersom ook niet. En ook geen partner-alimentatie wilde.

Denk je dat je alles afgedicht hebt, jarenlang zuinig geleefd en hard gewerkt om zelfstandig te kunnen zijn en blijven en dan achtervolgt een stap in je leven toen je nog jong en naief was, je nog dertig jaar later.

Een voormalige directeur van een onderneming waar ik werkzaam was, zei het ooit - toen begreep ik hem niet, nu des te beter - dat als je trouwt, je in feite met de overheid trouwt. Alles wat je doet, daar heeft de overheid ook een grote vinger in de pap. En houdt die. Veel te lang.

Lees ik net in het plaatselijke suffertje dat iemand die ik nog van vroeger uit de kerk kende, is overleden. Een aantal jaren terug haar man, relatief jong (onder de zestig)  en nu zij. Maar een paar jaar ouder dan ik.  Dat bericht greep me aan, net als dat van haar man toen. Want het waren lieve en betrokken mensen. Echt betrokken. Niet alleen op zondag.

Ja, het leven is een glijbaan waar je uiteindelijk altijd bij het eindpunt onderaan - de dood - uitkomt. Maar sta "aan", de tijd dat je glijdt! Sommigen met een lekker matje onder hun kont, anderen gewoon met hun billen op het hete staal.

Afbeelding van Wim Vander Elst via Pixabay