He meisje!!

De meeste jaren deed ik mee en ging ik ook treinen met het boekenweekgeschenk. Soms was dat dan ook letterlijk alleen treinen. Ik kwam het station niet uit. Of de trein. Durfde dat niet. Vond ook dat dit niet voor mij was; iets leuks beleven. Had ook nergens henen te gaan en al helemaal naar niemand. Dacht ik. Was ik van overtuigd. Dat er niemand op een spontaan bezoekje van mij zat te wachten. Of een niet spontaan bezoekje. Dan genoot ik maar van het wisselende uitzicht. Heen en weer, heen en weer. Wel een beetje sneu.

Of dat mensen schrijven dat ze niet van spontaan bezoek houden en ik dat dus onmiddellijk op mij betrok/betrek. Of een lege agenda willen en willen houden. En ik ook dus dacht dat ik geen volle agenda mocht veroorzaken.

Of dat ik dat wel eens had gedaan, een spontaan bezoekje en dan was er niemand thuis. Of kwam het niet uit. (Wat ik uiteraard kan begrijpen, maar het is de pest voor spontaniteit).

Dus liet ik het maar en liep met mijn ziel onder mijn arm allenig door een museum. De snik van Andre Hazes verzon ik er zelf maar bij. Maar die dreef als een soort van stripballon zonder tekst (maar met snik!) boven mijn hoofd.

Nu snap ik beter dat ik last van allerlei angsten had en ik dat gevoel wilde vermijden en dat is nu stukken beter. Maar sluimert nog wel merk ik. Vooral als ik moe ben of in de piekermodus zit.

Vorige week had ik een aantal afspraken in mijn agenda staan en eigenlijk stond ik de gratis-treindag op dat ik niet weer 'eruit op' wilde. Sowieso....wohin?? Maar ook: waarvoor. En wie zal dat weer betalen, Zoete Lieve Gerritje. Want toch eerst weer naar een station reizen. En nee, dan ga en durf ik (nog) niet op de fiets. Voor het eind(je) fietsen niet en voor het risico dat mijn fiets daar gejat wordt niet. Ja, ik weet het, ik beperk mijzelf enorm. Ik doe het allemaal zelf. Eigen schuld, dikke bult.

Ook geen zin in geconfronteerd te worden met 'gezellige groepjes'. Of gezinnen. Zelfs geen zure.
Maar ook geen zin in een lek in mijn energie.

Dus vertelde ik mijzelf dat er niks hoeft. Dat het boekenweekgeschenk weliswaar in mijn bezit is, maar dat betekent nog niet dat ik er weer op uit moet trekken. En zeker als ik geen plan heb. En al zo'n voorgevoel heb van een hoge zieligheidsfactor, die ik er zelf op plak.

Ga in je tuintje rommelen. Lees een boek. Doe niks. Kijk terug op een paar dagen oppassen op je lieve kleindochter wat heerlijk was en zij was wederom heel schattig. En al blij met een gratis Ikea potloodje. Met vers geslepen punt. En drie vouwblaadjes. Of een leuk kleurboekje in de vorm van een konijn. En dan lekker buiten de lijntjes kleuren!

Als een kleine Najib Amhali riep ze naar een kindje in het speeltuintje: he..meisje! Meisje...Meisje.... (het broodje verzon ik er zelf bij). En uitgebreid kijken naar de bomen en de bloemetjes.

Ben achteraf blij dat ik die zondag besloot nergens heen te gaan. Want deze week is alweer - voor mij dan he, misschien lacht een ander zich rot om mijn 'drukte' - druk genoeg. Ook druk in de zin dat ik nog niets weet over die Participizzapunt. Of ik 'm krijg. Of niet.

Dus begon de dag maar met een ouderwets lied in mijn hoofd, in het kader van dat ik vooral kan kijken naar wat er wel goed gaat. Dus dank U voor deze nieuwe morgen!

En nu maar koffie maken gemaakt(fijn dat dit ook nog gewoon kan) en de rest van de dag beginnen. Gewoon mijn lijstje afwerken, kijk vooral naar je financiele status - GEEN achterstanden noch schulden - en wees blij dat je dat goed in de peiling hebt en houdt. 

He...meisje....meisje....je bent goed bezig!!