You'll always walk...alone

Een hele tijd liep ik op dinsdagen met Man met Hond. Hij haalde mij met zijn auto op en dan reden we naar een bos hier in de buurt en gingen daar een uurtje of anderhalf en soms langer met zijn hond wandelen. In dat bos mochten honden loslopen dus dat was voor de hond heel prettig.

Enfin; ik maakte de wandel-verkering uit. Maar wandelde daarna eigenlijk, - als ik eerlijk ben-,  niet meer zo consequent. Of in feite; consequent niet. Het deed me meer dan ik wilde toegeven. Dat weer teruggevallen zijn op mijzelf.

Ja, naar de supermarkt wandelde ik. Of soms een bushalte verder of eerder. Maar wandelen dat werd een dingetje.

Ging ik zelf smoesjes verzinnen waarom ik niet kon lopen.

Bang om gezien te worden. In mijn eenzaamheid. Alsof ik zo'n tekstwolk boven mijn hoofd had;
Waarheen?
Waarvoor?
Te koud;
Te nat;
Te warm;
Geen goede wandelschoenen;
Loop voor lul in mijn eentje;
Voel me ook heel erg alleen dan;
Nee, niet op zondagen lopen. Dan is het gezellige-gezinnendag.
Zouden hier ook wolfen zijn?

Kortom; ik had erg veel last van mijzelf.

Terwijl het zo 'goed' is voor het lijf en vooral voor de kop. Nou ja, wat er nog in zit. Om dat nog leger te maken. Om te ervaren dat ik wel kan lopen. Of misschien enigszins sportief ben. Of gewoon; wel iets doe.

Dus sprak ik mijzelf ernstig toe en ging dat hele rijtje maar eens af. En streepte alles door. Tot de wandelschoenen en daar maakte ik een spaarpotje voor. Die opeens door een gulle verjaardagsgift uit het Oosten sneller was gevuld.

Zag dat de online schoenenwinkel voor moeilijke grote brede Hobbitvoeten nu een aanbieding had van Deutsche Grundliche Schuhe nu enorm afgeprijsd. In een kleur die het committee der Goede Wandelschoenen accepteerde. Dus bestelde ze. En zelfs daar moest ik nog weer over nadenken. Of het wel 'mocht', zulke dure schoenen. En duur is relatief natuurlijk. Voor mij duur. Voor mijn situatie nu helemaal te duur.

En ben ze nu al een aantal dagen aan het uitlopen. Ja, dat moet ik altijd. Heb echt nog nooit schoenen gehad die in een keer lekker zaten. Ik moet wennen aan de randjes en dingen en het de stand van de schoenen en dat duurt efkes.

Maar dus wel bewust aan het wandelen. Niet erg lang, niet ver, te bang dat ik pijn in de voeten ga krijgen en niet verder durf of kan dus weer ergens bij nummertje 1 uitkom. Maar ik doe het wel. En daar ben ik heel erg blij mee. Iedere dag iets langer. Iedere dag. Zet gewoon mijn timer en gaat de timer, dan mag ik weer richting huis.

Kan ik weer een groot ding van mijn lijst afstrepen. Of twee. En die 'goede' schoenen en dat ik de routine van wandelen weer oppak. Bewust.