Opeens was de zin daar. Volgens mijn herinnering al in 2019 kocht ik een pot lazuur bij Ikea. Moet haast wel 2019 geweest zijn. Want in 2020 ben ik vrijwel nergens heen geweest. Ikea? Mwaoh...moet ik even mijn blog nalezen ter geheugensteun.
Maar enfin...schilderspullen gepakt, want het was opeens Lente en dus moesten, van mijzelf, mijn tuinmeubels uit de schuur, waar ze voor het eerste jaar eindelijk droog konden staan en naar buiten. Wist al dat ik al die van Acaciahout gemaakte Ikea meubelen een laagje vernis moest geven. Ze zagen er kaal en dus armoedig uit, vond ik.
Afbeelding van Andreas Lischka via Pixabay
Hoppa...eerste ding klaar! Zo fijn. Misschien morgen de volgende, maar rustig aan, want mijzelf opbranden omdat het NU NU NU af moet zijn....doen we maar niet meer.
Moest even aan mijn vader denken, die als er iets geschilderd moest worden, ook zo maar spontaan begon. Waarop mijn moeder dan weer brulde dat hij zijn goeie goed moest verwisselen voor zijn schildersbroek en trui. Want anders overal klodders. Wat ook klopte. En eerst alles moest afplakken. (Deed hij niet aan). Maar alle spontaniteit werd er zo altijd wel uitgeramd. De goede bedoeling nooit gezien. Dus ik ben blij en rustig van geest dat ik dit project precies zo kan invullen als mij past. Zelfs in mijn goede goed (als ik dat zou hebben hahaha).
Perfectionisme werkt dan verlammend. Het 'mag' alleen maar goed. Niet half, niet een beetje, maar perfect. Anders afgekeurd. Of gewoon niet aan beginnen, want het kan toch nog goed genoeg.
Dus ben ik gewoon zomaar begonnen. Misschien niet goed, maar wel een heerlijk gevoel kijkend naar dat tafeltje. Die is klaar. Laat de Lente maar komen.
4 opmerkingen:
Hartstikke goed van je! Zoiets geeft zoveel voldoening. De lente is volop bezig, ik merk dat ik (als avondmens) zelfs 's ochtends beter mijn bed uit kan komen omdat ik wil zien hoe mijn tuintje erbij staat ;-)
Oh herkenbaar, ik had dat ook zo vaak. En altijd was er die persoon die zei, dat doe ik wel, dat kun jij niet... grrrr. Nog veel eerder vroeg ik vaak of ik niet ook wat kon doen, gewoon helpen. Nee dat was allemaal niet nodig.
Ik kan dus ook niks, want helpen en dus leren was er niet bij. Nog geen kroonsteentje ergens tussen prutten of een gaatje boren... Gemiste kansen...
Ik vind het juist harstikke goed van je!
Als ik ga verven doe ik nog wel iets anders aan, maar huishouden en tuinieren doe ik ook gewoon in mijn goede goed. Ik ken genoeg mensen die dan ook oude kleren dragen.
Ik ben mijn huisje aan het opknappen en dat gebeurt in mijn tempo iets waar mijn vriend (we wonen niet samen) wel eens moeite mee heeft. Hij is de laatste maanden hartstikke druk en woon niet direct naast de deur, dus helpen loopt niet echt. Maar laatst kon ik hem weer verassen door tijdens onze dagelijkse telefoontjes te vertellen dat ik aan de verwarmingen begonnen was. Ik kon aan zijn stem horen dat hij sceptisch was, was het wel strak? Nou vrijdag kwam hij voor een paar dagen en het eerste wat hij deed was het resultaat bekijken. Hij is nogal perfectionistisch dus ik verwachte wel wat commentaar. Wat vind jezelf? was zijn vraag, nou ik ben tevreden antwoorde ik. Zijn reactie was, ik had het zelf niet beter gedaan, wat uit zijn mond zoiets is als van je kunt trots zijn. En alhoewel zijn mening wel telt is het feit dat ik het zelf voor elkaar kreeg het allerbelangrijkste. Weer iets waarvan ik zelf niet wist dat ik het kon. Mijn ex was zo iemand als in de reactie van iris papilio, dus vroeger wachtte ik maar af tot iemand anders het ging doen ,als ik zie wat ik nu allemaal zelf kan, boren, schilderen, repareren, dan ben ik blij dat ik daar achter gekomen ben, vooral omdat geweldig is geweest voor mijn zelfvertrouwen .En nu op mijn 60e leer ik nog steeds nieuwe dingen, daarvoor is het nooit te laat.
Een reactie posten