Zoals ik al op mijn kantoorklompen aanvoelde, komen er grote veranderingen aan. Heel snel. Straks horen we allemaal via Zoom gezellig hoe ALLES anders moet en gaat. Om ons groepje het beste te maken. En de grootste. En de mooiste. En de leukste. En weet ik veel allemaal voor jeukwoorden. Managementbullshitbingo.
Meestal als het management taken en bedrijven gaat samenvoegen en het woordje efficiënter gebruikt, dan gaan er koppen rollen. Of mensen moeten werk gaan doen wat ze niet ligt, maar wel zeer efficiënt is dat jij dat doet.
En aangezien ik hier het laatst bij het clubje ben gekomen, voorzie ik een soort van Strike. Dat ik mijn bolwlingschoenen uit de berging mag pakken om weer weg te rollen.
Gezellig even met mijn dochter haar boodschappen gaan doen. In mijn eigen durp. Waar er nog gratis parkeren is. Kon ik met de kleinkinderen even bij een speelpleintje blijven, nadat we bij de supermarkt waren geweest en zij lekker snel door de diverse winkels rauschen. Kleindochter zo blij met haar mini-winkelkarretje in de supermarkt. En ik blij met al die losse winkelmuntjes in de zak van al mijn jassen. Is dat "horder" zijn toch nog ergens goed voor.
Kleindochter moest naar de wc, dus toch nog maar weer even langs mijn huis gereden, dat is dichterbij. Helemaal blij ging ze naar de wc boven. En deed daar een werkelijk enooooooooorme grote boodschap. Dat is nog wel eens een dingetje. Haar vader gooit er gewoon een luier om, maar daar leert ze niet van dat als ze aandrang heeft, ze naar de wc moet. Dus dat frustreert haar moeder. Maar nu ging het supergoed. Was trots op haar. Goed gedaan lieverd! Dat je als oma zelfs blij kan zijn met een op de wc-poepend kleinkind. Nooit gedacht dat ik zo'n kneuterige oma zou zijn!
Daarna naar hun nieuwe huis en helpen de boodschappen en kinderen naar boven sjouwen (geen lift). Ingewikkeld, in je uppie met 2 jonge kinderen, waarvan de jongste 10 maanden is en uiteraard nog niet zelf de trap oploopt.
Genoten van de lunch samen bij hen thuis en dochter wilde nog even langs een winkel bij haar in de buurt. Ga maar even alleen joh. Lekker snel op de fiets en jongste was eindelijk in slaap gevallen. Andere kleindochter mocht Netflix kijken. En liet zien dat ze bijna de handstand kon. En gaf mij instructies hoe ik de afstandsbediening moest gebruiken. (!!) Voelde mij nogal een digibeet. Bij een kind van vier he...
Haar slaapkamer met Unicorn (Eenhoorn) behang moest ik ook bewonderen. Zij zegt dus altijd Unicorn.
Zusje was weer wakker geworden en even haar poepluier verschoond. Smerig natuurlijk, maar voor je bloedjes doe je dat met liefde.
Deze week was de eerste week op de nieuwe school van oudste kleindochter bij haar nieuwe huis. Papa die niet meer thuis woont. Een nieuw zusje. Zoveel veranderingen. Je zou voor minder in je broek poepen. Maar ze vindt de school leuk zegt ze. En zit nu in groep twee. Viel me wel tegen dat ze me niet even voorlas.
Was heerlijk om ze weer even in hun eigen omgeving te zien. De gordijnen hingen, maar ik vond ze niet heel strak opgehangen aan de rails, te veel ruimte tussen de haakjes. Ze had niet genoeg oogjes meer gaf ze aan, dus dat ga ik nog wel voor haar regelen. Maar overal hangen gordijnen of jaloezieën. En perfect waterpas. Alles zelf opgehangen en ik kreeg mijn boor-en schuurmachine en waterpas en ijzerzaagje etc. weer retour.
De keuken is prachtig geworden. Aan beide kanten van het standaardkeukenblokje heeft ze er een stuk (van hetzelfde materiaal, via via gevonden) aan laten zetten en in een deel daarvan een ingebouwde inductieplaat. Andere deel een vaatwasser, die nu ook ingebouwd is. Zonder een keukenkastje ervoor hoeven opgeven. Er moeten nog wat puntjes op de i worden gezet, maar de basis ligt er.
Alles ziet er nu strak uit en niet allerlei losse elementen die weer lastiger zijn schoon te maken. Ze is gewoon voordat ze dit huis kreeg toegewezen in de buurt gaan kijken en aangebeld bij nieuwe bewoners (het hele blok is gerenoveerd en vernieuwd) om te zien hoe zij de keuken hadden ingericht. Want wel een Youtube filmpje gehad van de kale flat van de Woningbouw. Met een onhandig ingericht keukentje.
Wat een slimme dame! Had ook al helemaal een beeld in haar hoofd hoe ze graag wilde dat het eruit kwam te zien. Dus dacht in mogelijkheden en de lange termijn. En kreeg dat voor elkaar.
En ze schakelde veel mensen in haar netwerk in. Ook slim.
Van de week gaat ze mijn moeder en een zus van mij ophalen om het huis te laten zien. Oma woont niet om de hoek, maar ergens in het midden van het land. Moet ze dus vier keer heen en weer rijden. Mijn moeder durft niet zelf te rijden (helemaal naar de grote stad over de snelweg), alhoewel ze onlangs nog een nieuwe auto kocht. Jammer; zo verkleint ze haar wereld. Die zus durft ook niet te rijden. Ook al jarenlang niet. Mijn dochter had een keer een auto gehuurd speciaal voor haar om weer de snelweg op te durven en dat samen met haar te oefenen. Maar ze krabbelde terug. Te eng. Niet eens in die auto gezeten om het te proberen. Snap het wel, maar toegeven aan die angst werkt verlammend. Voor mij een grote spiegel hoe ik het niet wil. Wat je voorland is als je niet doorpakt. Jezelf bij de lurven durft te grijpen.
Het scheelt wel dat ik hele grote lurven hebt. Makkelijk voor het grijpen.
What if today was your "last" day, Cellie, or this week was your "last" week, and heaven had 10,000 angels waiting to serenade you, dancers waiting to dance with you, and reporters waiting to interview you?
Is there a grudge you'd still hold? Something you'd still regret? An unhappy memory that would matter more than forever and ever?
Interessant uitgangspunt voor deze film. We zouden eigenlijk constant 0,5 promille alcohol in ons bloed moeten hebben om een aangenamer en creatiever leven te hebben, bedacht een Noorse filosoof. Of hij gelijk heeft? Want; Hoe functioneer je dan. Elke dag een prettige roes? Heb je telkens iets meer nodig om dit effect te krijgen?
Het effect van twee glazen wijn, maar dan de hele dag door aanhoudend (dus dan moet je wel iets meer drinken dan die twee glazen). En wat doet dat met je lijf? Je hersencellen en je lever. Wat het voor de Gall&Gall doet snappen we wel.
Ken genoeg, vooral mensen van mijn leeftijd die stevig drinken. Ik noem dat stevig, zij waarschijnlijk sociaal normaal gedrag. Het is maar net wat je referentiekader is. Elke dag een glas wijn bij het eten. Vooruit twee. Glaasje sterke drank als je thuiskomt. Of lekker die halve liters pils naar binnen laten glijden, ijskoud op een warme dag. Kratje op het balkon of in de kelder. Het is maar net waar je aan gewend bent.
Merk, nu ik al lang vrijwel niets drink - ik mag in het weekend 1 glas van mijzelf en vaak heb ik er dan niet eens zin an - , dat het effect van slechts 1 glas wijn al genoeg is om lichtelijk aangeschoten te zijn. Slaap dan onrustig en dat is het me niet waard. Ook nogal sneu, in je eentje drinken. En bang voor een hellend vlak. In je eentje binge-eten is ook sneu uiteraard, maar daarom doe je dat ook in je eentje :)
Heb een heel assortiment sterke drank in huis voor gasten, maar ben blij dat ik het niet aanraak. Niet naar grijp en nodig heb om even weg uit de realiteit te zijn. Vind het wel heerlijk en kon er altijd goed tegen, maar ga er heel bewust mee om. Want ik schat in dat ik nogal verslavingsgevoelig ben. Dat ik in plaats van eten, dan mijn heil in drinken zoek. Iets om mijn emoties te dempen.
Op mijn werk is een directe manager met vakantie. Voelt direct een stuk rustiger. De nerveuze energie is weg. Grappig, want ik werk nog steeds thuis en toch voel ik het. Plus iedere keer instructies die toch niet kloppen achteraf of gewoon systeemtechnisch niet kunnen. Dat ik dan achteraf mijn "I told you so" dansje kan doen.
Oude werk-truc: altijd vrij of voor of na De Baas nemen, dan heb je extra lang rust aan je hoofd. Niet minder werk; alleen die rust. Maar ja, mijn verlofaanvraag werd afgekeurd, dus ik moet nog effkes doorwerken. Tot de blaadjes gaan vallen.
Hij straalt geen rust en zeker weten uit, maar oh oh oh...als de zaken maar goed in het nieuwe systeem staan, want anders...(ja, anders krijgt het bedrijf zijn centjes niet; dat snap ik ook wel; om maar iemand te citeren: ik kom niet uit een ei). Maar kennelijk ben ik gevoelig voor dat soort nervositeit. Kan er niet zo goed teugen zeg maar. Daar moet ik dus zelf mee aan de slag, want die ander gaat niet veranderen en zeker niet voor mij. Misschien is het ook wel bedrijfscultuur.
De manager die ik hiervoor had; geweldig. Ga je gang maar en ik heb er vertrouwen in. En op tijd een veer in mijn reet en daar ging ik weer. Nieuw project erbij? Doen we. Nog meer? Kan ik. Wil ik ook, want mijn kracht ligt in goed luisteren en analyseren wat er echt loos is. En zaken uitzoeken; hoe zit dat nou echt? En zelf bedenken hoe ik eea opzet en uitwerk.
Dat mis ik bij deze manager. Dat er vertrouwen is. In mijn kunnen. In mijn (werk)-ervaring over het algemeen. Hij is ook niet van echt managers-vlees gemaakt. Maar omdat hij er al zo lang werkt, promotie gemaakt (vul ik zelf in).
Moest enorm lachen toen ik de nieuwste afleveringen zag van Grace and Frankie en iemand haar functie Supervisor noemde in plaats van De Baas.
Het 'omkatten' van functienamen is ook iets wat geliefd is als er nieuwe managers zijn aangesteld.
Kende trouwens iemand die altijd heel fel werd als het woordje 'Baas' werd gebezigd. "Ik heb geen Baas; een hond heeft een Baas!"
Wat een beetje zon al niet kan bewerkstelligen. In mij, maar vooral in de tuin. De vlinderstruik (stekje van Helene), geeft paarse hoornvormige bloemenpluimen en die zitten vol insecten. Vlinders, hommels, bijen, wespen.
Zag een megagrote hommel helemaal geel van het stuifmeel van de Chinese Roos en die gulzigaard kwam ook nog even langshoppen op de Vlinderstruik. Is er nog wat te kanen hier?
En die Vlinders. Allemaal even snel in mijn pauze gezien, al ver in de middag die pauze, maar ik werd er licht en luchtiger van.
Heerlijke serie met foute zwarte humor. Pourquoi Pas schreef er ook al over. Al heel wat jaren fan van. Schreef een paar jaar terug over het servies in die serie (wat in meerdere CBS-series voorkwam).
Grappig nu de moeder bij een therapeut loopt, ze ontdekt dat ze ADD heeft (nou...daar ben ik ook al jaren 'bang' voor en dan ook weer 'dankbaar' dat me dit misschien wel heeft geholpen om in mijn hoofd ergens anders te zijn dan bij de misere) en dan dit labeltje als excuus voor alles gebruikt.
En ze verwacht dat haar therapeut haar helemaal uitlegt hoe zij in elkaar zit. En ze zit er klaar voor om weer eens teleurgesteld te worden:
Bonnie: We'll discuss this later once Trevor tells me how I feel. Trevor: I don't tell you how you feel. Bonnie: Which is another way you're letting me down.
Moest enorm lachen om haar trucje om als je wat ergs gezegd hebt (nou ja; een bom heb gedropt) stil te blijven, tot die ander reageert. Oude techniek; werkt altijd. Behalve als je Bonny heet (en ADD hebt).
Maar vervolgens ook haar therapeut gaat 'helpen'. Want de smaak te pakken.
Nadat ik in de zompigheid (er zit veel vocht in de lucht), zonder zon een stukje in de dikke zaterdagkrant had gelezen, behoefte aan wat meer actie.
Dus in de voortuin gaan snoeien. Lekker kort, want het groeit door deze regentijd als kool. En de bak was toch weer leeg, dus hoppa; volmaken. Maar niet doorgaan tot het gaatje; gewoon tot ik er geen zin meer in had (ok...bak vol was). En dan ligt de achtertuin er ook nog!
Zag een tijdje terug toen ik naar een straat zocht op google.maps hoeveel tuinen, vooral achtertuinen, vooral geheel betegeld zijn met een tuinset erin, parasol of zoiets, zwembadje (zo'n opzet ding, niet een echte, want vinexwijk), maar vooral GEEN onderhoud aan de tuin. En geen groen. Ja, kunstgras. Of grint, maar dat vooral in de voortuinen.
Gras vraagt regelmatig onderhoud. Ik maai mijn postzegeltje toch echt wel elke week. En loop de kantjes eraf.
Nu heb ik al veel bodembedekkers, maar dan nog moet je die wel in toom houden, anders wordt het een Urban Jungle. En nu met die vochtigheid een slakkenparadijs.
Leuk die (jemig kom ik niet op het Nederlandse woord...Ivy, oh ja..Klimop), maar het groeit en overal en hoger en hoger en hoger tot een paraplu van takken.
Wat een toestand!
Maar het houdt me van de straat *letterlijk. En bezig. En buiten. Dus een hele fijne combi. Meer nog dan ik werkelijk besef.
Lekker die kip gisterenavond; ik ben nooit zo goed in een portie koken voor een persoon. Maar dan vries ik de rest in of eet ik de volgende dag lekker makkelijk. Niet hoeven koken.
Na de werkdag, die wederom onvoorspelbaar anders was dan 'normaal', maar alles gedaan wat moet en ik hoop mijn steentje bijgedragen aan een paar mensen de eerste stap naar een gezondere financiële toekomst laten zetten.
Als ik nog maar even terugdenk aan de tijden van veel veel minder inkomen en geen zicht op verbetering, maar wel de rust van nul schulden; dan ben ik met terugwerkende kracht nog steeds trots op mijzelf dat ik snapte dat ik niet leuke reisjes moest gaan maken of eindelijk eens die kekke laarsjes kopen, maar al sneeuwballend al mijn schulden op nul gaan zetten. En snel ook. Want stel dat mijn inkomen heel lang zo laag blijft, dan zijn schulden zware ballast.
Koop geen dingen op afbetaling. De Wehkamps van deze wereld worden rijk van u! Al jarenlang. Heb het wel eens geschreven dat ik begin jaren 80 op het kantongerecht in Utrecht werkte en allerlei stukken moest uittypen (op een typemachine, met doorslagen, hand-aangedreven, fouten maken mocht niet. Dan was het stuk niet rechtsgeldig en moest het helemaal over.) Maar daar dus ruim 40 jaar terug gingen bijna alle zaken over Wehkamp. En achterstallige betalingen. En hoge rentes.
Heb je toeslagen aangevraagd, controleer regelmatig of je te verwachten inkomen van dat jaar nog klopt. Of de levensomstandigheden. Zet je salaris liever wat hoger, dan precies zoals het is, om terugbetalingen te voorkomen als er wel iets verandert.
En zorg voor dat noodbuffertje. Dat je dus niet die wasmachine op afbetaling moet kopen, omdat je het geld niet hebt. Ja, in mei heb je geld. Maar dat is dan inmiddels al in 10 verschillende zaken gegaan en he...je hebt ook recht op iets leuks! Dat gaat wringen.
Zet in ieder geval elke maand als je salaris/inkomen binnen hebt, 10% daarvan op een aparte rekening. Niet voor de rente, maar voor de buffer en daarmee minder stress.
Betaal altijd de huur, ziektekosten en energiekosten.
Let ook op wat je 'zomaar' uitgeeft. Op rekeningafschriften zie ik wel eens dat mensen dagelijks een tientje uitgeven aan een koffietje op het station, broodje erbij. Elke dag. Dat tientje is niet een dramatisch hoog bedrag natuurlijk op zich. Maar x 5 x 12 is dat geld wat deze persoon niet eens heeft. Maar omdat het om kleine bedragen gaat, merkt hij het niet.
Lees dit artikel eens. Hoe je door een systeem ook helemaal kapot gemaakt kan worden. Niet in een ander ver exotisch land, maar gewoon hier: Leuker konden ze het niet maken!
Kan me nog zo goed herinneren wat een angstig en vooral onbegrepen gevoel ik had toen ik mijn hele afgelopen jaar Huurtoeslag zou moeten terugbetalen (euro 3.000) omdat ik net een paar euro boven het max bedrag zat. Gelukkig kreeg ik zeer goed en vooral praktisch advies.
Maar het doet wat met je. Die angst, stress en het gevoel dat het niet mogelijk moet zijn, maar het toch gebeurt.
Zo...nu maar eens even uit de routine schieten. Weet niet hoe, er is totaal geen zon hier momenteel, wel zompigheid.
Hoog tijd voor een heerlijke kop koffie. Had gehoopt in de tuin, met een zonnetje erbij, maar dan maar in de tuin, zonder zon. Maar wel in vrijheid. Hoef niet over het hek bij Schiphol te kruipen om weg te kunnen komen.
Fles Olijfolie openen (nieuwe), het lipje er 'even' aftrekken en dan direct een guts olie over over je kleding. Hoppaaaaa!
Maar meteen in de wasmachine dat shirt, na er even wat vloeibare zeep op gesmeerd te hebben; moest toch gekleurde was wassen en hoe langer die olie intrekt, hoe moeilijker om eruit te krijgen. We zien wel hoe en of het eruit te wassen is.
Rare werkdag wederom. Maar had me al voorgenomen om me niet gek te laten maken. Gewoon mijn werk doen, op mijn tempo en is het tijd om de pen neer te gooien, dan gooi je 'm neer!
Vooruit; dan doe ik mijn laptop uit. En de telefoon op stil. Pen hindert niet zoveel.
Kwam er uiteraard nog op de valreep een telefoontje van een collega. Wel leuk telefoontje en fijn om even te kunnen praten. We delen de twijfel over allerhande ontwikkelingen op het werk.
Snel naar de brievenbus, voordat de post te laat voor de lichting zou zijn. En heeeeeeeeerlijk die regen!
Met die olijfolie een marinade gemaakt voor de kipreepjes die ik wil eten. En even afkicken door wat anders te doen. Groenten snijden. Even tot rust komen weer. En bewust genieten van dat snijden.
Heerlijke kip gemaakt, al zeg ik het zelf.
Was hangt inmiddels, olievlek zo te zien uit het shirt gewassen. En nu even niks.
Was gedaan, afwas gedaan. Nu even verstand op nul en blik op oneindig bij dat RTL4 programma over B&B en eigenaren op zoek naar De Liefduh.
Zulke mooie (soulvolle) muziek. Tekst kan ik moeiteloos meezingen. Vooral in de tijd dat mijn 'geliefde' een tijdje moest onderduiken, zodat de politie hem niet het land zou uitzetten. Al die illegalen ook!
Terug naar je eigen land en dan pik je hier ook nog 'alles' van 'ons' in! Dat zeiden 'we' al 35 jaar geleden he..
Jaren daarna werd een een soort song in mijn hoofd toen die Australiert terug naar huis was. Dat ik dacht dat ik hem overal zag, maar toch niet. Nee, muts, die zit aan de andere kant van de aardbol en voorlopig niet meer hier. Als in never ever.
Eindje gefietst (kippeneindje hoor), met opzet niet langs winkelcentra, want eigenlijk heb ik niets nodig en kom ik langs een supermarkt, dan ben ik maar al te snel te verleiden.
Wel langs een Kringloop en deed daar een diepte-investering van wel euro 1,95 voor een boek van Joyce Roodnat. Haar vervolg op het eerste boek over Stijl voor vrouwen tussen de 40 en 60+. Nou ja, ik had wel rode lippenstift op en zoals altijd oorbellen in. En mijn schoenen pasten bij mijn shirt. Net als die oorbellen.
Zag nog twee fantaaaaaaaaastische schilderijen van Het laatste Avondmaal. Jammer dat ze niet in mijn fietstas passen. Unieke kunst. Je moest er euro 25 voor neertellen. Per stuk. Stonden er twee van. Dus zo uniek waren ze niet. Twee lelijke posters in een lijstje. Daar werd ik wel blij van. Die uniekheid, de prijs en de lelijkheid.
Door polder en bos gefietst (wij noemen dat bos, is gewoon aangelegd groot park met fiets- en wandelpaden) schapen op de dijk en enorm veel schapenpoep ook (lekker die geur! not) en me afvragend waar de zomer toch bleef. Nu zwom er niemand in het water in het bos.
Alle elektrische fietsers fietsen me met grote vaart voorbij, helemaal als ik een bruggetje op moest. Nog ouderwets heel langzaam omhoog fietsend. Maar ach, ik doe het gelukkig nog en op eigen kracht is ook nog mogelijk (Kippenkracht weliswaar). Ken genoeg mensen die zouden willen, maar dat niet meer kunnen. Dus count mijn blessings nog maar weer.
Veel makkelijker om te kijken wat er niet is, wat je/ik denkt werkelijk nodig te hebben/recht op te hebben dan te zien en te waarderen alles wat er wel is. Niet de spullen, maar de liefde. Dat is ook alles wat er van ons overblijft. Liefde.
Goede serie op zaterdagavond op NPO2. Beetje te laat startend en helemaal eindigend, maar gelukkig kan je via NPOStart dit nog bekijken.
Vond vooral het einde van de eerste aflevering onverwachts. En dat maakt het al een interessante serie. De hoofdrolspeler heeft nu een nogal grimmige uitdrukking de hele tijd, terwijl ik hem vooral leerde kennen door de leuke serie Cold Feet.
En wat weet ik eigenlijk nog maar weinig inhoudelijk van The Troubles, wat zo kort geleden nog maar plaatsvond. Beelden op tv, krantenartikelen, maar de werkelijke impact, die voel ik niet.
Ademloos gekeken, soms even weggekeken, maar wat een verteller/schrijver Alfred Birney. Wat een leven ook.
Heb zijn boek (De Tolk van Java) volgens mij wel als luisterboek gehoord, maar was tijdens Coronatijd (oh dat is het nog steeds) en de gruwelijkheden en de impact op hem, een generatie verder en doordenkend daarover hoeveel secundair leed er is, deed me het niet afluisteren. Dat mensen dit elkaar aan kunnen doen. En geen historie, maar gebeurt nog steeds. Zal ook blijven gebeuren.
In mijn familie geen Indische familieleden. Denk dat dit hele hoofdstuk daardoor nooit zo sluimerde en pas later toen ik in aanraking kwam met mensen die me vertelde nog niet een Japanse radio te willen bezitten, daardoor, raakte ik hierover aan het denken. En erover ging lezen. Dat er, natuurlijk wel bij het vak geschiedenis geleerd, ook in Azië een oorlog was. En daarna de onafhankelijkheid van Indonesië.
Maar wat hij terecht zegt; het zou uit de gezinssfeer moeten worden gehaald en bij het vak Geschiedenis worden ingebed. Wat betekende dit allemaal. Waarom werd dit stilgezwegen zolang door iedereen, pers, overheid. Wat was de rol van Nederland in dit alles.
Niet afgezien, want te laat met de dag erna een werkdag (jahaaaaa...ook al rol ik uit mijn bed en dan ben ik op mijn werk). Dus ga van de week nog met genoegen verder kijken. In gedeeltes tot mij nemen.
Zaterdagavond toen de zon onder was even buiten gaan zitten om naar vallende sterren te kijken, maar het was nog niet donker genoeg. Uurtje later (eigenlijk ga ik dan altijd richting slaapkamer, maar he....doe eens gek!!) weer naar buiten. Vleermuizen vlogen om me heen (ok...eentje!) en het was donker en helder en ik keek en zag. En genoot.
Zag, alsof ik een drone had, mezelf in mijn tuintje zitten, alleen, turend naar het Universum. Maar was tegelijkertijd ook dankbaar dat ik het wel deed. Dat buiten zitten en kijken. Bewust zijn van mijn nietigheid, maar ook de schoonheid van de sterrenhemel. Zo ver weg, maar ook zo dichtbij.
In de tuin gewerkt. Bijna Therapeutisch Tuinieren, vooral op tempo elfendertig. Emmer na emmer onkruid of te groot gegroeide planten, dus gesnoeid, verdween in de groene Klikko. Zelfs nog even in de brandgang achter mijn huis alles netjes gemaakt. Er loopt nooit iemand; ik ben de laatste in het rijtje - het loopt dood bij mijn tuin -, maar alle zooi verzamelt zich wel door de wind hier. Of groeit tussen de tegels. Deed het ook omdat vorig jaar de achterbuurvrouw het weghaalde omdat ze last van die onkruid-aanwaaiers had (zei ze). En ach..kleine moeite om het nu even voor haar te doen. Vond het toen nogal overdreven van haar. Maar ja; mijn tuin is nogal ongestructureerd.
Het kost niet zoveel extra moeite om wat minder asociaal te zijn tenslotte. Buren naast me ook weer blij (een week, want met dit soort weer groeit alles de pan uit).
Dus lekker aangeklooid, ondertussen in de ochtend de weekendkrant gelezen en een stuk uit een bibliotheekboek. In de middag begon het harder te waaien, parasol waaide om, dus die maar even ingeklapt. Het weer gaat omslaan merk ik.
Fijne zondag; niets bijzonders gedaan, nergens geweest, maar vooral omdat er ook nergens het bordje "Moeten" aanhing.
Blij met alle lieve commentaren op mijn post van de afgelopen week. Dan kan ik me daardoor ook weer herpakken. Er wordt wel degelijk naar mijn bijdragen gekeken, ook al reageert niet iedereen die leest en meer nog, soms is wat ik schrijf herkenbaar waardoor ik misschien juist weer een ander wat moed heb gegeven. Of inspiratie. Of gewoon een kijkje in een mijn manier van denken, doen, beleven, die volgens sommigen vast heel saai en sukkelig is. Geen nieuwe kleding iedere week, of terrasjes bezoeken of nieuwe spullen.
Nu ben ik zo gewend aan weinig kunnen uitgeven dat het een soort van tweede natuur is geworden. Plus dat ik me ernstig af heb gevraagd of dat nou vreugde brengt. Ja, eventjes, maar elke dag een nieuwe setje kunnen dragen met matching tas en schoenen? Sowieso toch niemand die dat ziet als thuiswerker. Waar zo te horen aan de berichten van het Kabinet binnenkort een einde aan gaat komen.
Van de week was ik in de tuin aan het werk en mijn achterbuurvrouw deed haar twee-jaarlijkse snoeibeurt van hoog uitgelopen struiken aan haar kant, maar die overgroeien aan mijn kant. Ze vertelde dat ze zich zorgen maakten om haar achterbuurvrouw.
Lief om te horen, want zij zat zelf begin van dit jaar ook aardig in de kreukels. Zij is inmiddels al ruim, heel ruim in de tachtig. Dus heb ik een kaartje bij die buurvrouw in de bus gedaan, want wist niet of ze thuis was of ziek op bed lag. Ze kwam naar me toe de dag erna en legde wat uit (hoefde niet), maar ik vind het prettig dat ze weet dat ze niet totaal onzichtbaar lijkt. Ook ik niet.
Maar ik zie en hoor wel zaken. Juist daardoor. Hoop dat ik dan ook juist handel, niet alleen mijn hoofd schud en ach en wee. En ik heb geleerd om me minder af te sluiten en af en toe een praatje aan te gaan met buurtgenoten. Oppervlakkig hoor, maar als ik dat niet doe, dan blijf ik altijd me alleen voelen. Ongezien vooral.
Herpakken ook door me te realiseren dat ik voorlopig geen inzage hoef te geven in hoe ik mijn geld uitgeef. Of opeens tandenborstel-controle. Of verlinkt worden (waarop??) door iemand. Dat ik 'relatief' vrij ben. Ik werk = ik geef een gedeelte van mijn tijd en inzet in ruil voor salaris. Maar mijn vrije tijd is van mij.
Herpakken ook door vrij te kunnen kiezen om gewoon in mijn tuin te werken en voor ik het weet, ik een heel stuk heb ontdaan van te enthousiast groeiende planten (Dovenetel; anderen zouden dat onkruid noemen). En de daaronder verblijvende slakken (verhuis maar naar de Groenstrook van de gemeente jongens!). En ook daardoor (werken in de tuin) in beweging ben en blijf.
Dat als ik nu besluit om even weg te willen, dat dit kan. Nou ja...ik kan mijn fiets pakken en ergens heen gaan. Mijn benen doen het en ik heb een werkende fiets. Zou ik een auto willen dan kan ik er morgen eentje huren voor een dag. Want ik heb dat rijbewijs en ik durf en kan autorijden. Snelweg, langzame weg, overal.
Of in een bus stappen en wat verder weg gaan zonder al te hoge kosten. Het kan allemaal. Die vrijheid heb ik. Besef het denk ik nog te weinig. Dus goed om me daar bewust van te zijn.
Koos ervoor om even naar een winkelcentrum wat verderop te fietsen *vakantiegevoel = naar een andere supermarkt gaan las ik *, mooie plant op een marktje te kopen, een gebaksbordje bij de HEMA en voor het eerst in tijden even bij de bibliotheek binnen te stappen.
Gisteren zag ik al wat sterren door mijn slaapkamerraam en hoop dat ik vanavond ook weer kan kijken. Dat je eigenlijk iets ziet wat er al niet meer is. Maar dat zo mooi is en rustgevend.
Door de koele avonden al tijden niet meer naar de sterren gekeken maar deze tijd met de Perseiden-storm altijd weer fascineren om naar boven te kijken. Kost niks.
Moet bekennen dat ik de gast van afgelopen zondag niet kende en het me ook niet echt interessant leek. Toch moest ik daarop terugkomen. Keek niet live, maar zag stukken van de uitzending.
Alleen al haar achtergrond en haar levensverhaal is interessant. En de keuzes die ze maakt. Daar ben ik dan altijd wel geïnteresseerd in. Hoe komt iemand tot zulke keuzes.
\
Ook vond ik haar gezicht er vrij kunstmatig uitzien en nogal mannelijk. Maar weet ook dat plastische chirurgie in haar land/cultuur vrij ingeburgerd is.
Jammer, want een paar jaar terug had ze een zachtere naturelle uitstraling. En herinnerde waar ik haar toch wel van kende. Van die zondagochtenden met fraaie muziek. Ook niet meer. Net als dat heerlijke boekenprogramma daarna.
Paar dagen niets gepost. Niets te vertellen (vond ik zelf) en trouwens; aan wie?
Moet kennelijk weer overwaaien die donkere wolk. Uit mijn kop.
Zou even willen dat ik al die eerder opgedane ervaringen in het werkveld/kantoortuin even in de kast kon stoppen. De onrust die ik voel, de tegenstrijdige berichten, de semi opgewerkte mededelingen van Directie over dat alles anders gaat worden.
Meestal een opmaat naar het schrappen van banen. Minder FTE's en efficienter *lees met minder mensen meer doen.
Ik wil helemaal daar niet zo mee bezig zijn, maar het lijkt wel alsof ik al die onderhuidse gevoelens van collega's rechtstreeks binnenkrijg.
Bah!!!
Misschien vandaag toch even een Staatslot kopen. En dan een paar uurtjes dromen van FIRE zijn.
Vrijdag al om 17.05 uur alles opgeruimd van mijn werk, laptop in de kast, printer, documenten achter slot en grendel en de eettafel is weer eettafel. Al eet ik daar zelden.
Was om 08.00 uur begonnen dus in feite nog een beetje extra gewerkt, maar goed...dat doe ik zelf. Ondertussen ook nog even een sprintje naar de brievenbus voor de ouderwetse brievenpost tussen de buien door. En nu wel klaar met werk.
Wat een warrige week zeg! Blij dat het weer gedaan was. Qua werk dan.
Ben nu maar eens op mijn fiets naar een winkelcentrum iets verder weg gegaan, direct na mijn werk. Hup! Eruit. Ook goed om even uit de werksfeer te komen. Wasmiddel voor witte was koop ik al jaren bij de Lidl. Goedkoop, maar belangrijker; het doet wat het moet doen. Schoon en fris. En omdat het poeder is, blijft mijn machine ook nog in goede conditie erdoor. Voor de gekleurde was heb ik wel vloeibaar spul. Maar door het af te wisselen is het toch beter voor de wasmachineconditie. En een keertje in de maand op 95 graden de machine schoonspoelen.
Heb het gevoel dat de zomer of niet meer komt, of al voorbij is. Mis het zomervakantiegevoel. Dagjes uit. Niksen, lezen. Het is ook al weer een stuk eerder donker in de avond. Beetje melancholiek voelt het. Dus moet ik die wind buiten maar eens goed door mijn hoofd laten waaien.
Heb wel direct vrij gevraagd rond de Kerstdagen. Voordat ook dat weer wordt afgewezen omdat er 'niemand' is (eigenlijk omdat iedereen al voor mij vrij had gevraagd).
Blij dat ik geen schoolgaande kinderen meer heb waar ik rekening mee moet houden met mijn vakanties. Anders piepte ik wel anders natuurlijk dat ik geen 'zomervakantie' mag.
Voelt gewoon niet prettig. En dan druk ik me nog netjes uit. Het maakt dat ik me onzichtbaar voel en ook niet echt meetellend. Meer lekker handig dat je er altijd bent. Stom natuurlijk, want komt die tram morgen, dan moet het wel geregeld worden. En niet door mij.
Maar nu weekend: Bed afgehaald en de witte was in de machine gestopt. Dat voelt al direct alsof ik lekker bezig ben. Of het buiten kan hangen daar twijfel ik over, maar binnen droogt het ook prima; dus niet miepen.
Gordijnen voor mijn dochter haar nieuwe huis zijn allemaal af. Van de week haalde ze toen ze klaar was met werken, de laatste op en ook die kwam net onder de naaimachine vandaan. Alles zat mee, genoeg garen op de spoel, goed afgemeten alles en ik hoop dat ze mooi staan. Voelt prettig. Iets afgemaakt. Ze kwam een ijzerzaag halen en mijn waterpas en oh ja ook nog mijn meetlint, zo'n rolding. Blij dat ik die dingen in huis heb. Bij haar vader hoeft ze daarvoor niet aan te kloppen.
Ga voor haar ook nog zo'n ringsleutel kopen. Nummertje 13. Alle zaken met fietsenreparaties hebben die ringsleutel nodig. Hoe vaak dat ding hier thuis al gebruikt is. Zo blij ermee. En ik wil haar een gereedschapskist(je) kado doen. Met een goede hamer, wat goede schroevendraaiers, sleutels etc. Dingen die handig zijn voor kleine karweitjes.
Wil ook bewuster focussen op alle zaken die goed gaan. Waar ik dankbaar voor ben. Al te vaak vergeet ik dat toch weer en ik wil die lichtheid in mijn leven houden. En vooral die dankbaarheid.
Zo, lekker de was ophangen nu. Al genoten van een eerste kop koffie met (zag ik staan in de supermarkt net, jajajajaja...laten verleiden!) Baristo soja melk. Klopte dat nog op in een hand-opschuimertje en veeeeel schuim na in de magnetron te zijn geweest. Wat een traktatie. Doe eens gek!
Gek doen. Dat doe ik veel te weinig. Net als hardop lachen om iets grappigs. Wat ik lees of zie of meemaak.
Wat niet hielp (om in de luchtigheid te geraken) was dat ik de uitzending van Zomergasten afkeek (had al gedeeltes gezien, maar nu meer tijd) met Robert Vermeiren. En denk aan mensen, vrienden met kinderen of jongvolwassenen die het moeilijk hebben. Moeilijk en zwaar. En dat er zulke lange wachttijden zijn in Nederland in de GGZ om hulp te krijgen. En de juiste hulp.
Maar nu even pauze van mijn werk. Al gekloot met de printer gehad vanochtend en zelf opgelost. Dus even toe aan een kop koffie, ja alweer in mijn uppie.
In het weekend had ik nogal zwaarmoedige gedachten. Dat ik onzichtbaar ben en blijf. Want bel of schrijf ik niet, dan maakt dat geen drol uit. Dan verstomt het contact. Of jubel ik niet mee als mensen dingen besluiten waarvan je denkt...goh..dat is opportunistisch zeg.
Dames van mijn leeftijd die ik ooit tegenkwam op een feestje en me vertelden dat ze ieder jaar weer een nieuwe lover hadden, vooral zo rond de zomertijd, dan hadden ze in ieder geval weer een leuke gratis vakantie in het vooruitzicht. Dat hij een eikel was de rest van het jaar? Maakt niet uit; gratis vakantie en vervoer; joehei...en jij zit lekker thuis met je principes en je zurigheid! Dus wie is hier zo goed bezig?
Maffe dagen op mijn werk. Moest een groot aantal geplande afspraken op heel korte termijn gaan verzetten. Dat heeft o.a. alles te maken dat veel collega's het te druk hebben, aan hun max zitten en bovendien ook nog eens vakantie. Waar ik dan van denk; en nu gaan we de andere helft overvragen dan zit straks iedereen overspannen thuis. Iemand erbij of is dat een rare opmerking? Oh ja...dat kost geld natuurlijk. Hollen we liever eerst de bestaande medewerkers uit.
"Erbij" - het toverwoord en dan niet in de zin van er komt iemand bij, maar iemand doet werk erbij. Naast het gewone aanbod. Gratis en voor niets.
Dat maakte mij er nog bewuster van dat ik die grenzen van mijn werk (en thuistijd) nog beter moet bewaken. Niemand anders doet dat.
En dat ik moet blijven bedenken dat het 'maar' werk is. Geen levens-invulling. Geen carriere. Zeker niet met dit salaris op een soort van startersniveau. Twintig jaar terug verdiende ik bruto al meer.
Fijn om dan op mijn vrije dag me ook echt vrij te voelen. Heerlijk het is droog en de zon schijnt ook nog eens! Kan ik in de tuin rommelen. Omdat IK dat wil. Vooral geen moetjes op zo'n dag. Kennelijk ben ik in wezen nogal allergisch voor 'moeten'.
In een middag de hele groenbak stampensvol gekregen. Uitgebloeide Vrouwenmantel weggesnoeid. Wie weet komt er nog een tweede ronde, rozen gesnoeid, klimop, uitgebloeide planten kort en klein geknipt, gewoon weer wat lucht in de tuin. Lekker om zo bezig te zijn en je ziet steeds meer werkjes om te doen. Even niet aan de gordijnen gewerkt, bewust niet, want NU is het droog en de rest van de week weer binnen-weer. Dan kan ik dan dat soort klussen afmaken en haasten wil ik al helemaal niet meer. Dat geeft stress en het is de kunst om daar zo min mogelijk last van te hebben.
Ex-man is weer thuis uit het ziekenhuis. Onze zoon haalde hem eind vorige week op en bracht hem thuis. Hij vond het wel confronterend om zijn vader zo te zien en ook nog eens op dezelfde afdeling als waar hij zelf ooit lag (IC). Uiteraard hoorde ik vrienden vragen of hij Covid had, maar dat is het eerste waar je op getest wordt, zeker met dit soort klachten. En hij had gelukkig ook al een tijd terug beide vaccinaties gehad als risicopatient.
Blij dat hij weer thuis is bij zijn gezin.
De vriendin van mijn zoon had een suprise-party in een restaurant, nog voor zijn verjaardag, geregeld. Ook zijn zus en kinderen en ik waren uitgenodigd en veel mensen van zijn vriendenkring (wat veeeeeeel). Wat gezellig! Heel veel kende ik nog van toen ze 14, 15 waren en nu allemaal volwassen, een relatie en of kinderen en veel zwangeren ook op dat feest. Of vrienden uit zijn vlieg-opleiding, ook al weer tijden terug.
En vooraf nog een suprise voor hem. Ze gingen sky-diven!
Was even benieuwd of dat door kon gaan door het slechte weer, maar gelukkig wel, alleen wat later op de dag, dus alles daarna begon ook later. Dus toen mijn dochter me belde dat ze iets later bij mij zou zijn en ik net een appje van zijn vriendin had ontvangen dat alles daardoor een half uur later zou beginnen, gaf ik door dat ze zich vooral niet moest haasten. Dat halve uur zou waarschijnlijk ruim een uur worden (en dat was ook zo).
Fijn om weer even in zijn stad te zijn. De lift in de parkeergarage was defect dus met kinderwagen het hele stuk weer naar beneden gelopen. Maar de parkeergarage was vlakbij het restaurant (dat soort dingen weet ik allemaal wel als niet auto-bezitter dus kon mijn dochter adviseren waar ze kon parkeren) en er was nog plek.
Zo leuk om de verbaasde blik in de ogen van mijn zoon te zien toen hij zag dat al zijn vrienden er waren (en wij). Goud waard.
Heel fijn om een avond mee te maken, waar ik me nergens druk over hoefde te maken. Alles was geregeld, werd geregeld en afwassen hoefde ook niet na afloop.
Filosofisch gesprek met dochter op de terugweg over hoe alles er over tien jaar uit zou zien. Welke fases van het leven kwamen dan aan bod, of waren al aan bod gekomen. Waarvan De dood er uiteraard ook eentje was volgens mijn dochter. Die is al voorbij gekomen. Al meerdere malen. Maar voorlopig mag hij zijn zeis wel even parkeren.
En met deze vrolijke noot nog even genieten van het snertweer, maar daardoor kan ik wel wat binnen-klussen afwerken en genoten van de F1 en weer even mijn dochter en kinderen zien, want dochter had een Baby-shower van een vriendin in de buurt en parkeert de auto hier.
Goede Noorse serie op NPO3 (Nog terug te zien via NPOStar). Hoe een bedrijf van een lastige manager probeert af te komen.
Komt een beetje dichtbij want een aantal keren meegemaakt. Ben je kritisch, zie je dingen die het daglicht niet kunnen verdragen en ben je een soort van Klokkenluider, dan maken ze je liever kapot, breken ze je of kopen je af dan die waarheid het licht te laten zien.
