Herpakken

Blij met alle lieve commentaren op mijn post van de afgelopen week. Dan kan ik me daardoor ook weer herpakken. Er wordt wel degelijk naar mijn bijdragen gekeken, ook al reageert niet iedereen die leest en meer nog, soms is wat ik schrijf herkenbaar waardoor ik misschien juist weer een ander wat moed heb gegeven. Of inspiratie. Of gewoon een kijkje in een mijn manier van denken, doen, beleven, die volgens sommigen vast heel saai en sukkelig is. Geen nieuwe kleding iedere week, of terrasjes bezoeken of nieuwe spullen. 

Nu ben ik zo gewend aan weinig kunnen uitgeven dat het een soort van tweede natuur is geworden. Plus dat ik me ernstig af heb gevraagd of dat nou vreugde brengt. Ja, eventjes, maar elke dag een nieuwe setje kunnen dragen met matching tas en schoenen? Sowieso toch niemand die dat ziet als thuiswerker. Waar zo te horen aan de berichten van het Kabinet binnenkort een einde aan gaat komen. 

Van de week was ik in de tuin aan het werk en mijn achterbuurvrouw deed haar twee-jaarlijkse snoeibeurt van hoog uitgelopen struiken aan haar kant, maar die overgroeien aan mijn kant. Ze vertelde dat ze zich zorgen maakten om haar achterbuurvrouw. 

Lief om te horen, want zij zat zelf begin van dit jaar ook aardig in de kreukels. Zij is inmiddels al ruim, heel ruim in de tachtig. Dus heb ik een kaartje bij die buurvrouw in de bus gedaan, want wist niet of ze thuis was of ziek op bed lag. Ze kwam naar me toe de dag erna en legde wat uit (hoefde niet), maar ik vind het prettig dat ze weet dat ze niet totaal onzichtbaar lijkt. Ook ik niet. 

Maar ik zie en hoor wel zaken. Juist daardoor. Hoop dat ik dan ook juist handel, niet alleen mijn hoofd schud en ach en wee. En ik heb geleerd om me minder af te sluiten en af en toe een praatje aan te gaan met buurtgenoten. Oppervlakkig hoor, maar als ik dat niet doe, dan blijf ik altijd me alleen voelen. Ongezien vooral. 

Herpakken ook door me te realiseren dat ik voorlopig geen inzage hoef te geven in hoe ik mijn geld uitgeef. Of opeens tandenborstel-controle. Of verlinkt worden (waarop??) door iemand. Dat ik 'relatief' vrij ben. Ik werk = ik geef een gedeelte van mijn tijd en inzet in ruil voor salaris. Maar mijn vrije tijd is van mij. 

Herpakken ook door vrij te kunnen kiezen om gewoon in mijn tuin te werken en voor ik het weet,  ik een heel stuk heb ontdaan van te enthousiast groeiende planten (Dovenetel; anderen zouden dat onkruid noemen). En de daaronder verblijvende slakken (verhuis maar naar de Groenstrook van de gemeente jongens!). En ook daardoor (werken in de tuin) in beweging ben en blijf. 

Dat als ik nu besluit om even weg te willen, dat dit kan. Nou ja...ik kan mijn fiets pakken en ergens heen gaan. Mijn benen doen het en ik heb een werkende fiets. Zou ik een auto willen dan kan ik er morgen eentje huren voor een dag. Want ik heb dat rijbewijs en ik durf en kan autorijden. Snelweg, langzame weg, overal. 

Of in een bus stappen en wat verder weg gaan zonder al te hoge kosten. Het kan allemaal. Die vrijheid heb ik. Besef het denk ik nog te weinig. Dus goed om me daar bewust van te zijn.

Koos ervoor om even naar een winkelcentrum wat verderop te fietsen *vakantiegevoel = naar een andere supermarkt gaan las ik *, mooie plant op een marktje te kopen, een gebaksbordje bij de HEMA en voor het eerst in tijden even bij de bibliotheek binnen te stappen. 

Gisteren zag ik al wat sterren door mijn slaapkamerraam en hoop dat ik vanavond ook weer kan kijken. Dat je eigenlijk iets ziet wat er al niet meer is. Maar dat zo mooi is en rustgevend. 

Door de koele avonden al tijden niet meer naar de sterren gekeken maar deze tijd met de Perseiden-storm altijd weer fascineren om naar boven te kijken. Kost niks. 

Afbeelding van Manuel-H via Pixabay