Hehe...eindelijk, eindelijk eens OP het strand geweest en de zee gezien. Wild en woest want keiharde wind, een voorbode kennelijk van een echte storm.
Maar wat was het fijn om mijzelf dat uitje te gunnen. Baalde dat het weer zo'n doorsnee zaterdag - boodschappen, krantje lezen, wat opruimen, schoonmaken en dat was het dan wel - zou worden. En de enige die dat kan veranderen ben ikzelf.
ERUIT jij!
Eerst met de fiets wat haltes verder gereden, dat scheelt weer in OV-kosten en daarna de bus en dan de trein richting strand. Moet je natuurlijk niet hebben dat de bus er sneller was dan de timing en je net de trein mist en dus een half uur moest wachten. Bummer.
Maar niet miepen, stel je voor hoe fijn het voelt om de wind om je hoofd te voelen, de zeelucht te ruiken. Toch maar wachten dus. Half uurtje later in de trein en jemig...ik waaide gewoon het station uit. Even nadenken wat handig was, welke route. Eerst maar eens tegen de wind in lopen, dan zou ik op de terugweg de wind in de rug/zijkant hebben. Zo blij dat ik eraan dacht een zonnebril in de tas te gooien. Die hield nog wat zand tegen.
Op de boulevard besloot ik dat ook ik gewoon langs de zee mag lopen (ergens in mijn hoofd had ik opgeslagen dat dit alleen voor leuke mensen is; daar hoor ik niet bij heb ik zelf geconcludeerd ooit kennelijk) en dus naar beneden, lekker op het strand. Vooruit, ga maar. Doen!
Och...wat heerlijk. En zo eenvoudig eigenlijk. Doe eens dingen anders dan de gewone routines en je krijgt er een nieuwe en in dit geval ook fijne ervaring voor terug. En energie. Appte mijn dochter hoe leuk het hier was, ook voor kinderen.
Liep lekker op het natte gedeelte van het strand, tegen de vloedlijn aan, waar er heel veel schuim lag. En kite-vliegers bezig waren in zee. En de zon scheen. Alhoewel aan het eind van de wandeling de zon toch weer achter dikke wolken verdween. Twijfelde nog even of ik nog koffie ergens zou gaan drinken, maar niet echt zin in. Wel in een visje eten, op de boulevard. Ook weer een klein ribje uit mijn lijf, maar verhoogde wel de feestvreugde. Vis en zee, die horen bij elkaar toch?
Keurig op tijd (onthouden wanneer) voor de trein en lekker terug naar de stad. Daarna de bus in en oh ja...nog een stuk fietsen en toen was het nog niet eens avond toen ik thuis was.
Honey...I'm home!
Stilte.
Even de schelp uit mijn tas vissen en terugdenken aan de vreugde die dit uitje gaf. Nu. Gisteren. Straks.
Waar ik heel erg blij van werd, waren de gesprekken met mijn zoon en zijn vriendin, tijdens het eten bij hen thuis.
Sowieso blij te zien hoe gelukkig ze samen zijn, maar daar ook hun best voor doen. En ook aan hun ontwikkeling aan het werken zijn. Niet alleen op werkgebied, maar op hoe kan ik een goed mens zijn.
Waar kom ik vandaan.
Zoals Tante Es altijd al vroeg "wie is je vader en wie is je moeder". Wie zijn je Opa en Oma, je broers, zussen. Wat is de familie-dynamiek.
Kon ik natuurlijk kort antwoorden: "Wij hebben een heel groot kleed en daar vegen de meeste generaties alles onder. Niet meer over praten. Wat je niet ziet, is er niet. Nooit geweest. Altijd beducht op het plaatje naar de buitenwereld". Maar dan vergeet ik dat ik misschien zelf ook wel lid van de kleedvegers ben. Oh nee...ik was altijd diegene die de pest aan dat kleed had. Wel over moeilijke zaken wilde praten en juist brak met die traditie. En dat heb ik moeten betalen met genegeerd worden. Er niet erbij horen, want ik doe altijd zo moeilijk. Uitsluiten, doodzwijgen, niet bellen, niet mailen, niks horen.
Mijn kinderen wel vertelde over moeilijke zaken, maar zo te horen, nog niet alles. Omdat die waarschijnlijk te moeilijk, te zwaar en teveel impact op mij hebben/hadden. Nog steeds hebben. Dus toch een kleedveger?
Wat draag ik mee. Is dat de last van mijn ouders? Wat geef ik door aan mijn kinderen? Maak ik mijn last hun last?
Frappant dat hij in dezelfde zaken interesse heeft en erover leest en zich erin verdiept als ik. Of misschien helemaal niet zo frappant.
Merk dat ik van een heleboel zaken wat vind. Dan denk ik ook tegelijkertijd aan het aloude gezegde "Wat je vindt, mag je houden!"
Of in mijn vertaalboek: het is niet nodig om overal je mening te spuien. Bovendien hoeft mijn mening niet de juiste te zijn. Het is maar een mening.
Denk even na verder of het iets toevoegt - die mening uiten. Of mijn oordeel. Of zelfs observatie.
Meestal niet. Dat het iets toevoegt.
Nu heb ik nogal last van het gevoel nergens echt bij te horen, ook weinig toe te voegen, maar nogmaals...ik weet ook dat die gevoelens kan laten wegwaaien als ik mijzelf afvraag of dat echt waar is. En ook me afvraag hoe het zou voelen als het niet waar is.
De dag waarop bijna alles weer 'mag' en ik niet weet waar te beginnen. Halve plannen en dan op die andere helft denken dat het allemaal nogal overbodig is.
Ja, wel zoals altijd de administratie doen, kijken of alles op tijd betaald is (jahaaaaaaaaa....al heel lang netjes op tijd), checken bij de zorgverzekeraar of ik zaken goed begrepen heb, in mijn papieren duiken en tot mijn verwondering (nou ja...verbazing) echt een afspraak zien staan, terwijl de beste hoorwinkelcentrale wederom niets kon vinden toen ik afbelde. Ging ik toch echt aan mijzelf twijfelen.
Ongehoord.
Dan is de dag alweer halverwege en voelt het onbevredigend. Dat ik alweer in mijn eentje op de fiets (halloo....had je dan graag iemand in het mandje voorop willen hebben?) kruip en maar weg ga en dan wel zie waar ik uitkom. Avontuuuuuurlijk.
Zo'n beetje zoals mijn leven nu voelt. Fietsen op een hometrainer. Wel beweging, maar toch nergens henen.
(Even bukken. Die moed weer uit de schoenen halen of beter. Even andersom gaan staan. Op mijn hoofd; dan zakt die moed vanzelf!)
Fijn: even een klusje gedaan in de keuken. Iets weggehaald, lekker makkelijk met mijn schroefboormachine (zo blij dat ik in mijn goede tijd elk jaar zo'n relatief duur apparaat kocht) weg te halen en direct een opgeruimder gezicht. Less is more zeg maar. Nu moest dat 'more' nog wel een andere plek krijgen en daar over na denken, alternatief bedenken en iets in de planning hebben. Leuk om te doen, met de nadruk op doen!
Voel mij ook een beetje iebelig omdat een familielid van mij liever gaat logeren bij haar incest-broer dan bij mij. Lekker veilig daar. Goede omgeving om te helen.
Maar wat ik in het begin al schreef; wat je vindt mag je houden.
Lekkere mok warme thee en dan op tijd naar bed. Om te ontspannen, nog wat te lezen en dan weer een volle werkdag.
Kwam tot de ontdekking dat alle Kastanjebomen die aan de overkant van de sloot stonden, nu ook gekapt zijn. Allemaal! Een paar jaar geleden allemaal al aan 'mijn' kant van de sloot. Zo jammer, want die Kastanjes doen me altijd weer plezier. Zo mooi hoe in het voorjaar opeens die takken openpoppen! En in de herfst natuurlijk de kastanjes.
De gemeente heeft aan mijn kant er wel nieuwe bomen voor teruggezet, maar geen kastanjes. Ziet er uit als Eik-achtig.Iele boompjes nog vergeleken met die fraaie dikke bomen die er eerst stonden. Ook nul schaduw nu natuurlijk.
Verwonderd over een actie van mijn moeder. Die zich een paar jaar geleden een bijna nieuwe maar andere auto liet aanpraten. Maar zich daar nooit echt prettig in voelde. Ze snapte de auto en de nieuwere techniek (vooral het audio en navigatie gedeelte) niet en maakte het haar ook nooit echt eigen. Dus maakte daar geen optimaal gebruik van. Dan maar geen muziek in de auto. Niet eens opgemerkt toen zij de auto kocht. Dat er geen CD-speler meer inzat, maar andere techniek. Waar let je dan op als je een auto koopt? Alleen de kleur. Of dat de stoel lekker zit?
Toen zij haar droom-auto inruilde voor deze auto vond ik het al raar dat ze deze en dit model koos en geen andere dakloze auto, maar toen ze vertelde dat een broer van mij erbij was, snapte ik wel hoe het ging. Die broer is net als mijn vader zeer dominant. En heeft een hekel aan alles wat mijn moeder doet en deed. Maar uit dat in een vorm van of negeren maandenlang, soms jaren. Er liggen nogal wat appeltjes in zijn mandje die hij wil schillen met mijn moeder.
Mijn moeder durft nog steeds niet voor zichzelf op te komen of haar echte mening te geven en sputtert dan achteraf en lijdt in stilte. Want dan ziet ze die broer dus heel lang niet, is er geen contact (de straf) en de kleinkinderen weten haar dan ook niet meer te vinden. Jong geleerd; oud gedaan. Volwassen kleinkinderen he.
(Voor mij een hele grote spiegel; hoe het niet moet).
Na een belletje hoorde ik het verhaal. Ingeruild en ja inderdaad, vond deze auto eigenlijk niet fijn en veel te groot (te groot? Gewoon een standaard kleine Japanner) en ze wilde terug naar haar allereerste model auto (Mam...die maken ze niet meer he..dat model) en ook te duur dus ze wilde bezuinigen. Aha...dus je hebt uitgezocht dat je met de auto die je zou willen minder wegenbelasting betaalt en ook minder verzekeringspremie? (Lange stilte). Ik snapte natuurlijk dat zij allang een andere had gekocht. Zonder vooronderzoek.
Maar niemand raadplegen of wat zij van plan was budget-technisch ook slim is. Of even alles online nakijken. Nee hoor. Weg ermee. Weg weg weg!
Veel te bang dat iemand haar mening niet respecteert (wat klopt; helaas is de ervaring dat dit zo is) en haar zelfs wat opdringt. Maar ook het gevolg van nooit echt hardgrondig Nee geleerd te hebben zeggen. Op een assertieve manier, dus niet NEEE NEEE NEEE.
Want toen mijn vader nog leefde een auto aangeschaft met makkelijke hogere instap voor hem (ze noemt dat soort auto's altijd Pausmobiel), maar zij vond het een lelijk ding. Standaard kleur, standaard model, bejaarden-auto vond ze. Maar ze deed het voor hem. Dat moest ik heel vaak horen. Wat ze voor hem deed en eigenlijk hoe zwaar dat voor haar was. Tsja..altijd het slachtoffer van de omstandigheden. Dat is een mooie rol natuurlijk. Die moet je je niet laten afnemen. Lekker in wentelen ook.
Na zijn dood kocht ze, na samen met mij en broertje uit het hoge Noorden online te hebben gekeken wat er allemaal mogelijk was, diverse proefritten hebben gemaakt, bij diverse merken en dealers, een cabrio. Haar droomauto.
Heb haar nog nooit zo blij en tevreden gezien dan in deze auto.
Sjans van bejaarde mannen, jaloezie van de dames van die mannen. Mijn moeder leefde helemaal op. Dakje open bij zonnige dagen en vrij vrij vrij. Een soort van Thelma & Louise, maar dan braver maar wel met Brad Pitt, maar dat is weer een ander verhaal. Ze gaf bij inruil voor deze auto haar Japanse pausmobiel nog net geen rotschop, maar het was uitermate grappig te zien hoe ze zo lang in een auto reed die niet haar echte keus was.
Maar nu dus ruilde ze haar nog vrij nieuwe ook weer opgedrongen auto in voor een auto met bijgeleverde schoenlepel en was nog blij dat ze een fijn bedragje terugkreeg voor haar oude auto. Alles al in kannen en kruiken. Auto staat nu voor het driedubbele te koop dan het inruilbedrag. Want die schade krijgen ze toch via de verzekering geregeld en met nog geen 20.000 km op de teller en perfect onderhouden lachen ze zich helemaal een bult. Van oud vrouwtje geweest! Altijd binnen gestaan.
Naaien zonder zoenen noemen ze dat. Maar mijn moeder is dat gewend. Dus kennelijk voor haar al een warm bad, genaaid te worden zonder zoenen. Toch nog iets. En zelf gedaan.
Dus ik ga dat haar niet inwrijven. Dat ze genaaid is door dat garagebedrijf. En niet voor een paar tientjes he. Duizenden euro's.
Ben wel blij dat ze in staat is om nog lekker auto te kunnen rijden. Haar gevoel van vrijheid is dat. Ook al maakt ze mini-ritjes. Ze kan het en ze doet het, geheel zelfstandig nog. Gun haar veel veilige en vooral ontspannen kilometers. Jammer dat het dak er niet af kan, maar bij wijze van spreken met het dak eraf. Mijn dochter heeft de nieuwe auto al gezien en haar Oma beloofd om wat te fixen in haar auto zodat ze weer fijn haar vertrouwde muziek kan horen als ze lekker toert.
De vrouw uit dit filmpje is in mei van vorig jaar overleden. Slechts 51 werd ze. Sabine Schmitz. Zalig als je zo je auto beheerst. Ik hou ervan. Met scheurende banden over het asfalt. En ben er nog goed in ook. Mijn dochter helemaal; die kan zo kampioen inparkeren worden. Alle soorten, achteruit, vooruit, file-parkeren. Beheerst, volledig controle over wat voor type auto ook. Meesterlijk! Gewoon niet bang. Rijdt beter dan haar broer.
Kan me nog zo herinneren toen zij haar rijbewijs vers uit het gemeentehuis had opgehaald. Mam..mag ik de autosleutels (toen had ik nog een auto, een ruime station) dan rij ik even naar mijn vriendin 160 km verderop. Ze bracht me nog wel even thuis vanaf het gemeentehuis en daarna - in de tijd nog voor de ingebouwde navigatiesystemen, hoppa..en route. Ze wist al precies welke snelwegen ze moest nemen, welke afslagen. Geweldig! Ik had toen nog zo'n dik stratenboek in de zijdeur.
Nu zit ik meestal in een grote rode Mercedes. Dat stond op de streekbus tenminste. Dus moet eigenlijk wel besmuikt lachen om het verhaal van mijn moeder. Die geld genoeg heeft om zo'n verlies te kunnen nemen kennelijk. En dan nog klagen. Dat haar pensioen niet omhoog gaat.
De ramen tegen elkaar opengezet; frisse buitenlucht even naar binnen. Mijzelf onder de douche haha! Rete-laat. Ook weer opgefrist. Schone kleren aan. Allemaal symbolische handelingen, maar die helpen wel voor een beter gevoel. Buiten nog steeds bewolkt en grauw.
Dit alles tegen de lamlendigheid en niet zien waar ik heen moet. Heen kan. Heen wil. Het voelt allemaal heel eenzaam in ieder geval.
Las dit online, bij een interview met een vrouw die uitprobeerde hoe het is om stand-up comedian te zijn:
Wie weet blijkt dat droomberoep wel helemaal niks voor je te zijn, dan ben je daar in ieder geval achter gekomen
Nu dacht ik heel lang dat ik in de branche waar ik nu werk zou willen werken. Dat dit echt zinvol zou zijn. Maar kennelijk is het saai invullen en aanmaken van dossiers en allerlei - in mijn ogen - nutteloze zaken doen omdat die software dat aangeeft en dit is hoe we nou eenmaal het doen, niet de mensen en ook niet hun toestand, niet mijn ding. It does not sparkle joy. Het gaat ook steeds meer tijd vragen, want niet efficienter werken, maar juist omslachtiger, want zo is de nieuwe software ingericht. Niet door mensen uit het veld ontwikkeld.
Zoveel handelingen om iets simpels te doen. Is dat nou de bedoeling. Dan ging ik wel bij de Belastingdienst werken!
Maar omdat ik al een aantal ervaringen heb gehad dat MIJN kop eraf moest als ik dingen aankaartte (als enige, want de rest zat bang onder zijn bureautje) ben ik daar ook klaar mee. Don Quichote rijdt niet meer uit.
Het is niet mijn taak om dit bedrijf te redden. Alsof ik dat zou kunnen he....de arrogantie van die gedachte alleen al.
CV maar weer eens gefinetuned. Nieuwe zoekopdrachten uitgezet, nog specifieker en tegelijk ook breder. Heb er zooooooooo geen zin meer in. Weer zoeken naar werk, solliciteren, weer die eindeloze stroom van mailtjes beginnend met "Tot onze spijt"... Had ik genoeg spaargeld dan begon ik er niet meer aan en ik ging zinvol vrijwilligerswerk doen!
Maar doe ik het niet, weer solliciteren dus, dan krijg ik juist reuze spijt. Dat ik maar heb zitten afwachten tot het beter wordt. Ik voorzie juist dat het alleen maar ingewikkelder gaat worden.
Schoon genoeg van! Van afwachten en lijdzaam toezien.
Op gewone werkweektijd uit bed. En de dag maar beginnen. Eerst even wat boodschappen halen. Niet teveel, want eind van de kas is bereikt (voor deze maand dan, speel met mijzelf dat spel - wil niet meer uitgeven dan mijn budget). Lekker vroeg, weinig mensen in de winkel en snel weer thuis.
Daarna een ritje op de fiets naar de bibliotheek. Boek uitgelezen en iets te laat terugbrengen. Schade 0,50 eurocent. Dat ken net. Daar heb ik geen nieuw boek voor tenslotte.
Had gehoopt dat deel 3 ook op de plank stond, maar alleen deel 1, 4 en 5. Dus maar iets anders te lezen mee genomen en thuisgekomen deel 3 gereserveerd van de Cazalets. Wil het graag in de juiste chronologische volgorde lezen. Was al 'not amused' dat aan het eind van boek 2 al een stukje van boek 3 te lezen was, maar ook een korte samenvatting en daar werd alvast iets verklapt, waarover ik gewoon graag had willen lezen. In deel 3.
Alsof er iemand bij de bioscoop staat die bij het binnenkomen in de zaal tegen je zegt: Die dikke met het hoedje heeft het gedaan!.
Enfin.
Zoonlief appte wanneer we even koffie gaan drinken. Gewoon bij elkaar thuis, want in een tentje kan nog niet. Dus eindelijk leuke afspraak gemaakt. En dan nog denken dat ik zo interessant niet ben.
En ook maar kaarten voor in het voorjaar voor het theater gereserveerd. Er is een wachtlijst, maar het doen en het uitzicht van een uitje, dat geeft de burger weer moed. Gewoon ervan uitgaan dat er dan weer dingen kunnen!
Even de saaiheid doorbreken en dat kan alleen door dus niet elke keer hetzelfde te doen en dan toch een ander resultaat te verwachten. Dus eind van de middag een rondje gefietst. Zonder duidelijk doel, maar genoot van het feit dat mijn benen het deden (en de grote bilspier) en ik even lekker doorwaaide. Zelf gedaan!
Nog een collega op mijn werk met een positieve test, maar de manager riep al dat we echt wel naar kantoor kunnen, want je hoeft niet in quarantaine als je geboosterd bent hoor!
a. dat gaat hem niets aan. Of ik wel of niet geprikt ben.
b. De richtlijnen zijn nog steeds; werk zo veel mogelijk thuis.
c. je zou het eerlijk gezegd niet zeggen als je me ziet (duh) maar door mijn overgewicht val ik dus onder de categorie risicogroep.
Ben gewoon voorzichtig. Wil de zorg niet extra belasten met een gevalletje jammer de bammer toch ziek geworden.
Keek gisteren nog een stukje van een special over Dolly Parton op de BBC. In haar jonge jaren zo prachtig. Om direct verliefd op te worden. Pittige tante die al jong wist wat ze wilde. En tegen vooroordelen moest opboksen en alles wat er nu ook speelt. Niets nieuws onder de zon.
Helaas kan ik niet zeggen dat ik dit nooit had verwacht. Want overal waar machtsongelijkheid is, speelt dit wel. En ik denk Ook voor jongens.
Het grote "houd je kop, want anders.... En: wie gelooft jou nou, jij bent een niemand" Macht corrumpeert maar al te vaak.
Opvallend dat de man met de meeste macht zich niet (meer) kon voorstellen hoe dat werkt. En nooit wat had gezien. En niemand had wat gemeld.
Had hier een heel verhaal staan over mijn eigen ervaringen binnen de familie, maar het is niet mijn ego-show. Zaak is dat mannen wordt geleerd dat dit niet kan. En vrouwen dat ze dit nooit hoeven te accepteren. Of eigenlijk laat dat mannen en vrouwen maar zitten; wij mensen moet elkaar dat niet aandoen.
Zo voelde het toen ik wakker schoot. Wat heeft het voor nut allemaal? Voor wie moet ik mijn bed uitkomen. Voelde mij even heel ongezien, onopgemerkt en er niet toe doen.
Toch maar onder de douche (zelfs daarvan denk ik dan...geen zin, geen nut), maar daar knap ik toch altijd wel van op. Dus fijn om het toch maar te doen. En dan direct ook maar wat zaken van Bless the House doen. Doorpakken en gewoon dingen doen die voldoening geven. Ook al ziet niemand ze.
Flylady geeft al honderd jaar aan dat als je dat niet op maandag kan doen, dan verspreid je het over de week. Het gaat erom dat je regelmaat houdt in schoonmaken en opruimen. Dus weg met die oude kranten/tijdschriften, even stoffen, stofzuigen, spiegels en deuren schoonmaken, de vuilniszakken overal in huis vervangen (die houden we er altijd al in; die routine op maandag bedoel ik); een fijn rondje snel en voor het oog weer netjes.
Ga ik zo direct mijn grote Winterboeket maar eens weghalen. Gemaakt van voornamelijk droogbloemen, gedroogde takken met besjes of nepperds, dus ook weer zo gedaan en dan is er ruimte voor iets anders. En verandering is altijd goed voor het humeur. Opruimen helpt ook meestal.
Zegde mijn afspraak bij de hoor-boer af. Dacht erover na, maar hoe de aanloop ging, het maken van een afspraak was al een foute boel. In de winkel moest ik 20 minuten wachten omdat zij een fout hadden gemaakt in de planning, terwijl de brief van hun organisatie wel het juiste tijdstip aangaf; dat geeft geen vertrouwen.
Nu plan ik zelf ook en ik heb dan meestal mensen met zeer veel stress aan de telefoon. Dus bevestig in dat gesprek wel 3 x de afspraak, zeg de dag erbij en vraag na afloop of het duidelijk is en of er nog vragen zijn. Uiteraard krijgen ze dan ook nog een brief met de afspraakbevestiging dus ik check ook altijd - ook al staan ze in het systeem of adres en e-mail gegevens nog kloppen.
Andere hoor-boer gevonden, maar ongehoord zeg, wat een wachtlijsten. Dus kon ik met reistijd (OV en fiets) een afspraak elders krijgen, maar dat is dan weer onder werktijd. En merk dat ik me daar niet comfortabel bij voel. Dan ben ik zo weer 2 uur weg. Plus dat ik nu juist graag alles in de buurt wil. Niet weer reizen ervoor.
Probeer ook alles altijd op mijn vrije dag te plannen. Heeft er niemand last van. Dus denk dat ik die afspraak naar mijn plaatselijke hoor-boer ga verplaatsen. Pas eind volgende maand tijd.
Moet vandaag even uit mijn tenen de motivatie vinden om er toch een fijne dag van te maken merk ik.
Deed nog even een zelftest en op de fiets naar de kapper. De lucht was zo grauw, dat ik al wist dat er regen aankwam. En ja hoor, haren geknipt en gedroogd en hoppaaaa..met een natte kop en de rest ook zeiknat thuis gekomen. Waarom overdekken ze dat fietspad dan ook niet?
Onderweg dacht ik; niet miepen. Thuis lekkere droge kleren aan, kopje thee en lezen in de Cazalets. Dat is pas luxe. Overdag lezen! Voelt als spijbelen. Aan het eind van de middag zelfs nog even in slaap gedommeld na een uurtje lezen. Niet lang hoor, hazenslaapje. Kennelijk nodig.
Heerlijk dat er bibliotheken en zijn en dat ze open zijn. Nu de rest van alles wat de ziel voedt (theaters, bioscopen, musea) ook nog.
Blij dat ik die kachel een tikje hoger kon zetten dan normaal overdag. Die warmte was weldadig (en nodig met nat hoofd). Dankbaar dat het 'gewoon' kan.
Hoe doen jullie dat; als je aan het begin van de dag eerst moet bukken om de moed uit je schoenen te rapen? En lukt dat altijd? Is het erg als het niet gelukt is die dag.
Qua reistijd nog steeds fijn dat thuiswerken. Nog even dingen afronden na de brievenbusronde, maar halloooooooo...begon al om 08.00 uur en met een 8-urige werkdag is dat toch echt om 16.30 uur einde werkdag. Niet om 17.30 uur. Klaar. Opruimen, dichtklappen. Naar beneden jij. Hup.....leg neer die muis!!!
Enfin; 1 minuut later thuis.
Eerst maar eens die vaas met tulpen opnieuw schikken en van de stelen een heel eind afhalen. Enorm gegroeid!
Blij (beetje verkeerde woordkeuze want wat er speelt nu is niets om blij van te worden!) dat er nu een groot schandaal speelt wat alle kranten en tv-talkshows bezighoudt. Zo blijven de perikelen op mijn werkterrein uit de luwte. Voor nu dan denk ik maar. Die mollen kruipen weer terug in hun holletjes en dan is er weer ruimte voor ander nieuws. Zoals altijd.
Ben tevreden over mijn werk vandaag omdat ik een client terugbelde en haar verder kon verwijzen naar waar ze wel antwoorden kon krijgen op haar vragen. Niet ophield toen alle vinkjes afgevinkt waren, maar net even laten merken dat we allemaal maar mensen zijn. Althans ik hoop dat ik dat gevoel kon overbrengen op haar. Op dat moment.
Maar huiver van hoe men ook dit weer oplost door te zeggen: Ga maar naar kastje 14. Daar vind u de sleutel van kastje 15 (en dat moet je dan ook nog eerst zelf in elkaar zetten met een Ikea-imbussleutel) en dan mag je met dat kastje 15 naar kastje 16 lopen...
Omdat een collega doorgaf dat zij het weekend een positieve zelftest had en daarna ook bij de GGD, deed ik er ook maar eentje. Want vorige week nog aan tafel gezeten en daar zat niet echt 1,5 meter tussen of een mondkapje.
Was not amused, want net dit weekend na tijden weer eens een bezoekje aan mijn oudtante gebracht.
Gelukkig is mijn tante nooit van het knuffelen en huggen, maar goed...ik voelde me niet jofel bij het bericht. Wat ik ook maar toevallig meekreeg, want oh ja...ik heb zo'n onzichtbaarheidsmantel. Iedereen bericht ze. Mij niet.
Enfin; waarom dit blogje. Omdat het me ineens duidelijk werd waarom hele bevolkingsgroepen uit kansarme wijken niet volop testen. Duur.
Kocht een set van 5 testen voor euro 18,-- bij de drogist. Stel je bent een gezin met 2,4 kinderen. Dan is dat doosje goed voor 1 rondje testen. (Dat 0,4 kind hoeft natuurlijk maar een half wattenstaafje!!)
Nu ga je als minima al weinig uit eten of naar de bioscoop (en nu al helemaal niet haha!), maar misschien wil je elke week Oma wel even bezoeken. Of allebei de Oma's. En heb je een loopneus. Dat worden dure bezoekjes. Als je het veilig wil doen. Of vraagt je werkgever of je eerst even wil testen voor je naar je werk komt. Elke paar dagen (voorbeeld uit de schoonfamilie).
Mijn drogist vertelde dat veel mensen de gratis testen van school gebruiken daarvoor. Heuh? Die ronde heb ik even gemist, want geen schoolgaande kinderen. Maar ligt daar dan een bak met testen waar je uit kan graaien?
Hoe doen jullie dat? En dan vooral mensen met een laag of minimum inkomen. Is het allemaal nog te betalen?
Doe eens iets anders dan je altijd doet, dan doorbreek je de sleur, dus belde ik in het weekend of het uitkwam dat ik even bij mijn moeder langs zou gaan. Dan moet ik eerst nog wel ruim anderhalf uur reizen van deur tot deur, maar dat is nou eenmaal zo als je met het OV reist.
Pak je de auto, dan stap je in en hoppa (tenzij er een enorme file staat en die staan er door de week altijd op dat traject) je bent 50 minuten later op de plaats van bestemming. Enfin. Bekend gegeven. Niet over blijven zeiken, Citroen!
Mijn moeder die komt nooit meer deze kant op. Wel een auto, maar ik weet dat ze het niet meer durft en ze vindt het ook te lang rijden. Fietsen doet ze ook niet meer. Ook te eng, sinds ze een paar jaar terug met de fiets is gevallen op straat bij een druk gedeelte van de stad.
Gelukkig geen schade, maar het idee dat je 'zomaar' kan vallen, daardoor durft ze dat niet meer. En bang dat haar kunstheupen uit de kom schieten. En loeizware fiets, maar ik ben opgehouden om alternatieven aan te reiken. Ze is onlangs 82 geworden, dus dan mag het. Niet meer willen fietsen. Snap ook heel goed hoe angst je kan verlammen.
Daar heb ik zelf ook een hele tijd last van gehad. Zat allemaal in mijn hoofd, maar beperkte mijn bewegingsvrijheid enorm. Hoe langer je niet meer opstapt op je fiets, hoe 'enger' het word. In je hoofd. Val je van je paard, dan moet je immers ook direct weer opstappen is de aanbeveling! Dus ben altijd weer blij dat ik weer fiets. Dat ik ook die fiets kon aanschaffen die beter bij me past en waar ik makkelijker op- en afstap. Maar fietsen is fijn. Wat zeg ik; ik stap zo direct nog even op de fiets om even in een andere omgeving te zijn.
Nu hoorde ik van haar dat broers van mij hadden voorgesteld dat ze een rollator moest nemen. Kon ze lekker handig daarmee haar boodschappen doen. Nu sleurt ze de fiets mee, gebruikt het denk ik ook wel als houvast een beetje en doet in haar fietstassen de boodschappen en met de fiets aan de hand loopt ze weer terug dan. Een fiets vermomd als boodschappenkar/rollator. Winkels zijn om de hoek. 5 minuten lopen voor een gemiddeld mens. Maar mijn moeder loopt wat langzamer, maar ze loopt wel, dus wat zal het bommen! En het stigma van die rollator. Zichtbaar een oudje, zichtbaar die kwetsbaarheid. Met een fiets kan je dat nog maskeren natuurlijk. Zelfs doen alsof je nog fietst! Snap mijn moeder wel.
Mijn moeder loopt stabiel, geen last van haar rug, benen of andere ongemakken, loopt goed dus dan lijkt me die rollator een beetje voorbarig. En nogal on-empatisch om dat zo te brengen. Wij vinden dat wel goed voor je. Maar helpen met boodschappen doen? En ook niet snappen dat even in de buurt een boodschapje doen, een uitje is. De kans om wat mensen te zien, ontmoeten, spreken.
Wel gaat ze een keertje in de maand 30 km verderop boodschappen halen bij een supermarkt in een dorpje verderop. Over provinciale wegen. Kan je fijn parkeren (groot parkeerterrein) en is gewoon een soort uitje. En lekker door de bossen rijden. Mooie route. Grappig hoe ze dan zegt geld te besparen, want wat de benzinekosten zijn voor zo'n ritje, doet die besparing weer teniet. Maar leuk uitje is altijd goed lijkt me. Of ze gaat naar een kaasboerderij in de buurt, of een leuke kringloopwinkel. Dat autootje is haar vrijheid.
Merkte wel dat mijn moeder sommige verhalen 3 x achter elkaar vertelde. Of de draad kwijt was en van mijn dan haar verhaal maakte. Maar mijn 'angst' dat ze aan het dementeren is, dat vergeetachtigheid het begin is, is die terecht? Ook moest ze van mijn broers het huis maar verkopen vertelde ze en naar een flatje verhuizen. Zonder grote tuin, lekker makkelijk. Maar ze wil dat niet. Niet meer verkassen. Opnieuw beginnen. Is haar huis nog geschikt voor haar nu. Nu wel, maar op termijn misschien niet. Nergens ingeschreven, kijkt nooit op funda (wa's dat???) dus is helemaal zelf niet bezig met stel dat dit huis inderdaad te groot en te bewerkelijk voor me wordt.
Mijn moeder is enorm op die tuin gesteld. Genieten van de vogels die in de tuin komen, van alles wat er groeit en bloeit. Lekker in de zon kunnen zitten in het beginnende voorjaar. Tuin ziet er goed uit, niet verwaarloosd. En ik gaf haar al eerder aan dat ze een tuinman kan nemen voor het zware werk. Helaas werd de tuinman ziek en nu weet ik niet of hij nog voor haar werkt.
Waarom die betutteling? Is dat hoe je leven moet eindigen. In een seniorenflatje? Of zoals mijn Oma's in een naargeestig gedeeld kamertje in een Verpleeghuis. Mijn ene oma mocht niets van thuis meenemen. Niets herkenbaars. De andere had veel meer inkomen en daardoor kreeg ze wel een plekje in een bejaardenhuis, die er toen nog waren, met verpleeghuisoptie en mocht daar in een kamer met eigen slaapkamer wonen met haar eigen meubels en spulletjes. Maar die waren allebei zo dement dat het gevaarlijk werd om zelfstandig te blijven wonen. Is dat ook mijn voorland? Of dat van mijn moeder.
Het kan weer, dus direct na de Persconferentie een afspraak online geboekt bij de kapper. Echt even fijn om me door iemand aan te laten raken en weer een goede coupe te hebben. Ergens in november voor het laatst geweest, dus het kon ook wel weer. Moet, nee wil, goed voor mijzelf blijven zorgen.
Gisteren vroeg begonnen, zodat ik in alle rust mijn taken van die dag kon afhandelen. En rekening houdend met de gillende spoedzaken, die nooit aan te kondigen zijn, maar verdacht vaak net voor weekend komen. Wist ook dat de telefoonbezetting minimaal was, simpelweg omdat er veel mensen niet werken die dag en had het nog met een collega erover dat er dan altijd mensen zijn die zeggen..'Oh...telefoon....helemaal niet gehoord' en nooit opnemen.
Hahaha....herkenbaar.
Nu was het ophangen, volgende telefoontje, ophangen, volgende, ophangen, volgende, ophangen volgende. Koffietijd ging volledig langs me heen tot ik er genoeg van had. Ben toch potverdorie niet de enige daar? Dus even uitgelogd, koffie gemaakt en even rust, wc pauze (echt...zit je nota bene thuis!) en doooorrrr. Had ook al aangekaart, dat er een nieuw telefoonrooster moet komen, maar daar klonk het Pizzalied alweer.
Een verhaal greep me toch wel bij de keel, dus daarvoor heb ik mijn manager aan zijn jasje getrokken. Zijn functie legt wel gewicht in de schaal, want vorige week had ik ook al aktie ondernomen met nul resultaat volgens de client en ja hoor..binnen een uurtje ging er eindelijk wat aan gedaan worden. Daar is een beetje latere koffiepauze peanuts bij. Begrijpen medewerkers wel wat het betekent als je door hun laksheid het weekend crackers met pindakaas hebt als enige voeding voor jou en je gezin.
Maar al met al een goede werkdag vond ik zelf en zelfs binnen de marge "stop nou echt op tijd!" de werkdag beëindigd. Uitgaande post lekker in de bus gedaan en daarna even rondje lopen. Zag tulpen in de aanbieding en even twijfelde ik, maar bedacht me hoe blij ik altijd word van een bos tulpen op tafel. Dus neem maar mee, doe eens lief voor jezelf.
Waar ik ook blij van werd is jullie tips en adviezen over de hoorapparaten. Heel fijn!
Ken je dat? Dat je voor je je werkdag begint alles klaarzet, koffie in de koffiemachine, hoef je straks in je zelfbedachte pauze, alleen nog maar het knopje in te drukken en klaar. Naar boven met een kop thee en gaan met die banaan.
Dan, toch wel iets te laat, die koffie in te schenken en overal koffieprut. Is het papierfilter dubbelgeslagen. Lekkerrrrrrr....
Zit je in de lunchpauze (ook al later dan je eigen planning) belt een collega over een vergadering die binnenkort plaatsvindt. Een waslijst aan punten te bespreken en je weet nu al dat dit grotendeels weggelachen gaat worden, want zo is de plaatsvervangende manager (er is een vacature al maandenlang). Die doet te vaak een Ruttetje.
En er zijn nu toch extra mensen aangetrokken?
De moed zakt me een beetje in de schoenen. Vooral over mijn rol. En kwaliteitsbewaking. Geen puntjes op de i, en soms zelfs helemaal geen i.
Had van de week een client aan de telefoon die helemaal over de rooie begon. Eerst maar even uit laten razen. Waar liep ze tegen aan.
Oh ja...grappig hoe men het prima vindt dat een stagiaire de telefoon beantwoordt en dan nogal lullige antwoorden geeft, of beloftes doet die niet nagekomen kunnen worden. Brieven met taalfouten of nog erger gewone fouten eruit stuurt. Zet op die plek nou geen kind van 18 neer, nog niet droog achter de oren!
If you pay peanuts...
Dan ben ik kennelijk ook een aap. En geen Bokito!
En dan heb ik het niet eens over de niet aan de realiteit getoetste ideeën van sommige managers in onze organisatie over hoe iedere client vooral digitaal moet worden bediend. Met laden vol ongeopende enveloppen. Papier. En dat al eng vinden. Laat staan een digitale wereld, zonder smartphone en zich geen raad wetend met DigiD.
Het lijkt wel alsof men niet kan invoelen waar je als mens met schulden mee te maken hebt. De realiteit. En ja...ik helaas wel. En ook het geneuzel met instanties, waar je als een onbenul wordt behandeld. Of twaalf in een dozijn. En van kastjes en muren. Een bepaald dedain voor onze clienten. Alsof men zichzelf 'veilig' waant voor zo'n situatie.
Werk ik ook bij een kastje? Geeft me dat daarom zo'n onbevredigend gevoel. Weer iets minder vandaag toen ik heel snel - lees de volgende dag - al een afspraak kon regelen zodat onze organisatie kan verhoeden dat een client uit zijn huis wordt gezet volgende week. En energie afsluiten gebeurt ook nog steeds vrolijk. Ook in de winter.
Maar ook dat overkomt 'anderen'.
Oh ja en dan ook nog die chagrijnige collega, die niet ziet dat een stagiaire de kantjes van de kanten eraf loopt. Waarvoor ik alles kant en klaar aanlever en dan nog zeiken dat ik ook nog een gezichtje van de client erbij moet tekenen, want anders moet ze zolang zoeken. En oh ja, niemand kan dat zo goed als zij natuurlijk. Dus vroeg haar of ze eigenlijk bedoelt dat ik niet goed ben in dingen opzoeken. Bedoel je dat? Sputter de sputter de sputter.
Gelukkig ga ik binnenkort even oppassen op mijn jongste kleindochter want het kinderdagverblijf is tijdelijk gesloten vanwege quarantaine. En dochter moet toch echt werken (dat kan niet thuis) en haar ex-man kon ook niet want ook werken. Kom maar lekker bij Oma hoor! Andere kleindochter kon gelukkig weer naar school en BSO.
In de middag nog zeer dichte mist. En toen ik terugkwam nog steeds. Had ik helaas voor niets mijn zonnebril in de tas meegenomen.
Volgens de hoor-boer had ik helemaal geen afspraak, alhoewel ik daar kwam met een brief van hun eigen organisatie. Na ruim 20 minuten wachten waren ze erachter. Ik stond ergens in de laatste maand van dit jaar ingepland. Maar ja...ik wil NU die afspraak. En dat ging ook gewoon door, want er was gelukkig nog een gaatje. (Ik had wel een GAT nodig vond ik).
Het ging al mis bij het maken van de afspraak. Die zou dan in december van vorig jaar kunnen op een dag die niet bestond. Waarschijnlijk werkt daar ook een stagiair. Werd teruggebeld met excuses dat dit niet kon - die datum bestond niet eens - door een andere medewerker en hij gaf mij deze datum door en diezelfde week kreeg ik ook de schriftelijke bevestiging.
Alleen haalde de stagiaire dus niet de verkeerd gemaakte afspraak uit het systeem en zette ook niet de nieuwe erin.
Zou bijna van aanbieder veranderen. Wekt dit wel vertrouwen? Ga ik echt beter horen hierna?
Dure grap hoor, doof worden. Her en der wat zaken gelezen, waar je aan moet denken en dat je die apparaten dan maar 1 x in de 5 jaar vergoed (gedeeltelijk) krijgt van de verzekering, dus zorgvuldig kiezen is belangrijk. Krijg je er ook DUCT tape bij? Ben echt wel bang dat ik die dingen ga verliezen, want nogal klein (vergeleken bij de toeters die mijn opa had dan). En in de ochtend snel je mondkapje opdoen als je in de bus stapt...heb al oorbellen verloren daardoor en die zitten nog met een haakje in een gat in mijn oor. Dit uhm...niet.
Past het allemaal wel? Ik heb altijd al moeite met oortjes in mijn oren van de headset van de telefoon. Die vallen er altijd uit. Dus van die losse dingen lijken me niets voor mij.
Doe je een leesbril/zonnebril erbij op - gaat dat wel goed. Past dat allemaal achter die oren?
Op het moment dat ik vond dat ik nu moest stoppen met werken vandaag, stapte ik gisteren in de trein, na een dagje kantoor. Had me al voorbereid op laat thuiskomen en dan ook nog een beetje afgepeigerd, dus had al klaarstaan wat ik wilde gaan eten. Alleen nog even in de waterkoker water koken, volkoren pasta maken en de saus uit de koelkast halen en opwarmen. Beetje salade erbij en heerlijk.
Vandaag mocht ik nadenken wat ik zou gaan koken. Gewoon vers. Gewokte spruitjes met paprika, ui en reepjes spek. Om kok Jeroen Meus te quoten..'zalig he'.
Vooral die 1 minuut van werkkamer naar keuken is fijn. Alleen even de deur uit geweest (he...nog niet donker!) om de post weg te werken en daarna nog even doorgewerkt dan is het maar weg. Moest ik toch echt mijzelf streng toespreken dat het nu klaar was. Klaar! Leg neeeeer die muis!
Grappig hoe de uitgaande post daar werkt - heb ik gemerkt al een paar keer. Iedereen dumpt uitgaande post op een bepaalde plek. En daar blijft het dan een paar dagen liggen, want er is niemand aangewezen die deze taak - gooi in een postbus - heeft. En kennelijk voelt niemand zich aangesproken (behalve ik dus, want verbaas me niet alleen erover, maar kom dan ook in actie en loop lekker te zeulen op weg naar het station met die baal post). Wat stom niet efficient geregeld. En nee...dat doen we niet anders (want dat kost geld).
Verbaas me erover dat ik nog 'wakker en alert' ben, want sliep de halve nacht niet. Wel hoorde ik diverse malen Maarten van Rossem over zaken zich opwinden of dingen uitleggen in zijn podcast, maar ik dommelde helaas er niet terug door in slaap. Helaas, of misschien moet ik schrijven - gelukkig - heb ik geen slaappillen of iets dergelijks in huis.
Las toch echt de dag ervoor online ergens een artikel dat 'we ons minder druk moeten maken over ons werk'. Niet beklijfd kennelijk.
Oh ja...en eraan denken altijd make-up op te doen, want natuurlijk kwam vandaag ICT met idee om even via zoom te contacten en mee te kijken. Zit je daar met versgewassen drogend (dus stomzittend) haar, daaroverheen domme headset en thuisbril aka niet erg flaterend en geen kleur op je gezicht. Ja, behalve blauwe wallen onder je ogen.
En verstond dus 8 van de 10 keer niet wat hij zei. Maar daar word ik voor behandeld. Software-probleem nog steeds (na 6 maanden) niet opgelost. Tsja...
Genoten van mijn spruitjes, die ik gewokt wel lekker vind en geniet zelfs van het schoonmaken en halveren ervan en nu aan de afwas en dan in ieder geval nog een flink aantal pagina's lezen in deel 2 van de Cazalets. Even tot rust komen.
(daar wil ik ook wel alle folders voor lezen van de diverse supermarkten en drogisterijen hoor).
Gisteren vroeg ik me af of ik echt naar de winkel moest, of dat alleen maar dacht. Kijk eerst eens naar wat er nog is. Genoeg dus. En het regende pijpenstelen de hele dag dus dat maakte de knoop doorhakken ook makkelijker. Nu ben ik al een week niet wezen shoppen (bij de supermarkt he...andere shops dicht vanwege Lockdown). Maar kennelijk heb ik een goede voorraadkast. En kan toveren met weinig. Restjesweek.
Plus een aanval van lamlendigheid die me overviel. (Je kan ook zeggen dat ik achteroverleunde in dat gevoel natuurlijk, wentelen zelfs (nog erger)).
Vanochtend alweer te vroeg wakker. Ergerde me aan de aangeschoten zelfgenoegzaamheid van Teun en Gijs die alles vertellen (jahaaaaaaa....luister er dan ook niet naar), de grachtengordel elite (en ja...ik snap dat deze zelfgekozen ondertitel cynisch is) in hun podcast einde van vorig jaar.
Keek gisteren naar een serie op Netflix (in het kader van verzet even je zinnen) die al langer bestaat maar ik nooit ontdekte: Manifest. Even lekker met een dekentje op de bank. Ondertussen hoorde ik het nog harder regenen buiten. Had erg behoefte aan even weg zijn uit mijn hoofd vooral.
Voelde een Gargamelletjes opkomen...ik HAAAAAAT dit.
Wat haat je dan?
Lamlendigheid, toegeven daaraan. Niet weten hoe ik dit kan doorbreken en het altijd weer alleen oplossen. (Hoor ik daar Gargamel roepen???)
Dus vandaag; hup onder de douche, alle kleren in de was en alles schoon en fris. Alle ramen tegen elkaar open gezet. Lekkere koffie gemaakt en zo direct even een hele berg oud papier in de bakken mieteren, plus een grote tas plastic etc. Opgeruimd huis, opgeruimd hoofd.
Nou ja, het is een begin.
Genoten van een jonge spreeuw die balanceren moet om uit de pindakaas-pot buiten te kunnen eten. Elke dag komt hij/zij weer even langs en het lijkt wel alsof deze spreeuw een prive-potje heeft. Kleine dingen die even blijdschap brengen.
Moest wel even grimlachen; bij het brengparkje aangekomen blijkt dat ik in een asociale wijk woon. De bakken zat overvol en er lag gewoon van alles naast. Hoe dan? Geen krant meer bij te krijgen.
Ik liep naar een volgend brengparkje (zo heten die krengen nou eenmaal) en ook die was vol gestouwd en overvol. Aangezien mijn bejaardenboodschappenkarretje ook vol zat, liep ik maar weer terug naar huis. Want met een volle bak, kon ik geen boodschappen doen en ernaast zetten daar doe ik niet aan. Enfin; wat extra beweging gehad dan maar. Niet gaan miepen nu!
Dus Grounhogday gespeeld. Weer dus met het nu lege bejaardenboodschappenkarretje naar de winkels. Even wat verse spullen in huis gehaald en koffie uit de aanbieding meegenomen. Voelde me direct weer 'rijk' met mijn voorraadje koffie.
Nu is het buiten weer grijs en grauw. Wat haaaaaaat ik dat weer.
Vooruit; pak de fiets en ga even weg. Ook al haaaaaaaaaaaaaaat je dit weer. Binnen zitten is niet goed voor je stemming. Fiets gelijk even langs de bieb en breng een boek terug. Mooi boek, maar gaat nogal onder de huid zitten. Boek van Manon Uphoff - Vliegen is als vallen.
Misschien moet ik het qua lezen maar gewoon bij Pinkeltje houden.
Mooie harpmuziek bij Witteman, al hoor ik eromheen teveel geruis. Van stressgeluiden in de oren en gewoon de hoge tonen klinken niet meer mooi voor mij. Jammer; kan wel wat kalmerende harpmuziek gebruiken.
Op mijn kantoor heb ik mijzelf een voetenbankje kado gedaan. Gelukkig had ik die op voorraad!
Nog een dagje werken zo direct en dan weer niks. Werd vanochtend wakker met het idee dat collega L. zo'n chagrijn is. Altijd snauwt ze op kantoor en op mailtjes antwoord ze met 1 woord. En tegelijk bedenkend dat ze al twee keer eerder een week vrij nam heel recent omdat ze het niet meer trok. Teveel dossiers op haar naam. Dat stemde me direct milder. Hoe zou ik reageren?
Hup...naar kantoor jij en denk na voor je oordeelt.
Lekker een spitskooltje (niet heel erg groot) en een hele rode paprika gewokt. Met spekreepjes die ook al een tijdje lagen te wachten. Superveel groenten en dat was precies de opzet.
De eerste werkdag in een andere ruimte thuis. Bewust gedaan om een betere scheiding werk en prive te krijgen. Dat ik niet nog even toch mijn mail check of toch nog even langer doorga (hahah....dat deed ik vandaag wel, maar wel met een half oog op de klok. En even lekker naar buiten nog net voordat de brievenbus werd gelicht. Tot hier en niet verder en dan ga je lekker eten koken en klaar met dat werk). En voor ik het weet ik elke dag aan het overwerken ben. Daar heb ik de functie niet voor en ik word er bovendien ook niet bovenmatig voor betaald.
Dus beter met mijn tijd omgaan en vooral blijven kijken waar voor mij de meerwaarde zit in mijn werk.
Stuur ik iedereen een online-kaartje om toch nog een beetje Nieuwjaarsgevoel te krijgen...echt zo weinig respons! Halloooooooo....de eerste werkdag van het nieuwe jaar en we zijn allemaal nog gezond en hebben nog een baan! Weet je hoe bijzonder dat is?
Deed me even terugdenken aan de tijd toen ik bij een grote landelijke bank werkte en een oud-minister directeur was. Dat het als een voorrecht werd ervaren dat je die dag - De Nieuwjaarsreceptie - een handje mocht schudden. Hij, die minister was geweest!
Misschien een virtuele Nieuwjaarsborrel voorstellen...beetje weg van dat tamme en uitgebluste wat daar hangt.
Op zondagmiddag even testen of alle apparatuur het doet op de wifi in de 'nieuwe' werkkamer. Dan staat ook alles direct startklaar voor de werkdag. Ja, de printer print (via wifi) en de werklaptop doet het ook prima. Snel kijken of er nergens bloed uit stroomt, maar het lijkt allemaal prima te zijn verlopen.
Kan makkelijk; mijn werk door een stagiaire laten doen! Ik en de ervaring die ik meebreng zijn geheel overbodig. Of zegt de cynicus in mij; ik ken mijn plek nu. Ik ben niet uitgekozen omdat ik die ervaring meebreng, maar omdat ik geen drol kost. En men nog subsidie kreeg voor een ouwe lul die ze uit de bijstand hebben gered. Win-win.
Maar stagiaires komen en gaan en hoorde via via dat deze wat langer blijft. Ook daar baal ik van; dat zaken die voor mij van belang zijn, ik niet rechtstreeks hoor. Ergens blijf ik buiten de loop. Oh ja..dat geeft alweer aan hoe weinig ik beteken. Dus deze week maar naar kantoor, een dagje, want dat onzichtbaar zijn, daar baal ik als een stekker van.
Beetje story of my life...hallooooooo; ik ben er ook nog. Zie mij en niet alleen als ik zelf contact zoek! En ja, voordat alle twee (vooruit drie) mijn lezers reageren dat ik daar zelf ook aan meewerk (dat onzichtbaar zijn en blijven). Dat zie ik zelf ook. En misschien vind ik het wel 'prettig'...bevestiging in mijn grootste angst; niet gezien zijn. Er niet bij mogen horen. Verlaten worden en zijn.
Maar zoals De Bie al ooit zei 'daar ben ik voor behandeld'..(niet zo goed dus blijkbaar).
Pffffffff.. Wil gewoon graag ergens tot mijn pensioendatum lekker en zinvol werken. Niet een routinebaantje, met veel routineklusjes die nogal geestdodend zijn, maar net voor die ene persoon het verschil maken. En voor die ander ook. Dat voel ik nu niet zo. Maar misschien wil ik dingen die niet mogelijk zijn.
Eindje wezen fietsen (mini-eindje hoor; ook dat stelt geheel niets voor in de vaart der volkeren) en ik zag zoiets moois in de lucht! Geen regenboog, maar een soort bal met alle kleuren van de regenboog. Lage zon en hahah...misschien was het wel mijn goedkope zonnebril. Maar toch; werd er blij van. (Zag het ook zonder bril op trouwens). Ook geen drank. En drugs doe ik ook al niet aan.
Als eerste prettige daad van het nieuwe jaar mijn bed afgehaald en lekker straks in een schoon nieuw bed slapen. Alles lekker laten doorluchten en de witte was ook gedraaid.
Simpele dingen, maar ik word daar altijd heel tevreden door/van (en dus gelukkig). Gisteren rond 22.30 uur lekker naar bed gegaan. Geen behoefte aan opblijven totdat de klok me zou vertellen dat er een nieuw jaar begon. Of die kernbomontploffingen in de buurt. Nog een poging gewaagd in bed wat tv te kijken via de app op mijn telefoon, maar ik viel in slaap. Het kon me allemaal niet meer zo boeien. Kijk wel een andere keer naar Peter Pannekoek. Of niet.
Werd wakker net na middernacht omdat mijn zoon me belde met Nieuwjaarswensen en hij en zijn vriendin in de buurt waren, dus of hij even kon langskomen. Nou nee. Kom maar een ander keertje. Andere keren zou ik in mijn kleren geschoten zijn en braaf gaan opzitten met mijn duffe hoofd, blij dat er in ieder geval nog iemand aan me dacht. Nu niet. Had er de kracht niet voor, om een zanger uit Aalsmeer te quoten.
Leuke digitale uitgave gelezen van mijn krant vandaag. Over geld. Budgetteren maar ook beleggen. Altijd fijn om te lezen hoe anderen hiermee omgaan, maar ook de instinkertjes lezen. Van elke dag koffie halen op het station. Wat dat je kost. Is al een oude instinker en ik herken de term De Latte-factor. Waar geef je geld aan uit onbewust. Maar lees het ook in de afschriften van mensen die schulden hebben. Toch elke dag even een dingetje 'kopen'. Terwijl het dan helemaal niet kan, eigenlijk.
Maar ook weten op welke dag van de maand je vaste afschrijvingen eraf gaan. Zodat je niet 'opeens' zonder geld zit. Bij de kassa voor lul staat. Nu overkomt me dat al jaren niet meer, maar ik herken het wel. Vanuit een periode van onbekwaam/onbewust zijn.
Zoals altijd het eerste weekend van een nieuw jaar maak ik een administratie ordner voor het nieuwe financiële jaar. Het jaar van 6 jaar terug, die ordner en inhoud, dat mag weg. Verscheuren, opeten, weg. Hoeft niet meer bewaard te blijven (voor de Belastingdienst alles zeker 5 jaar lang bewaren, uiteraard polissen etc langer, maar afschriften, bonnen etc...alles mag weg). Ordner zelf kan weer worden hergebruikt. Mijn digitale mapje Financiële administratie maakte ik al eerder aan, om een begroting voor het komende jaar te maken. Fine-tunen, kijken waar ik uit de bocht schiet, te weinig heb begroot, of juist teveel.
Zo reserveerde ik al 5 jaar lang geld voor het eventueel terug moeten betalen van Bijstand, toen ik tussen wal en schip viel en geen enkele partij me wilde betalen. UWV niet, werkgever niet. Ik gaf aan dat ik dit wil terugbetalen, direct in het jaar waarin het speelde. Wij komen erop terug. Gaf het nogmaals aan. Wij komen erop terug. Nogmaals... en nogmaals en toen werd het over het lopende jaar heengetild. Een vriendin die voor een gemeente werkt (niet deze) gaf me als tip door dat ik het kon laten rusten. Het gaf me veel stress. Had genoeg malen contact opgenomen hierover.
Het staat in de administratie; heb hier bewijs van dus laat nu de gemeente maar eens in actie komen.
Paar jaar later gaf ik eea alweer aan. Alweer dezelfde nogal arrogante reactie: daar komen wij nog wel op terug en nee, u hoeft geen referenties, data etc te geven. Het voelde alsof ik iemand was met verminderd denkvermogen. Kanniewaarzijn zou een normale burger toch denken? Zat toen nog volop in de burnout, dus koos ervoor om het te parkeren. Let it go!
Nog steeds nul reactie op gekregen en ik ben er nu wel klaar mee. Toch heb ik daar nog steeds een reserveringspotje voor. Te braaf ben ik, te schijterig en ik denk ook te angstig voor het moment dat ze toch bij me aankloppen en het het willen claimen. Want dat moment komt natuurlijk altijd ongelegen.
Als ik clienten af en toe laat weten dat ik niet alleen meeleef, maar ervaringsdeskundige ben, dan is de toon van het gesprek daarna compleet anders. We zijn gelijk; ik ben niet meer die mevrouw die vanachter haar veilige bureautje gaat vertellen hoe het wel moet (of dat denkt). Dat doe ik overigens nooit hoor.
Dacht dan vanavond, nadat ik ook nog de Kerstboom had afgetuigd (Sloan Pa!) en opgeruimd, dat ik dan nu wel aan de bubbels mocht, die fles lag er al te lang (denk meer dan 2 jaar of zo) in de koelkast. Geen rust in de kont om iets te vieren. Zonde van die bubbels in mijn uppie. Maar nu niet meer!
Kreeg ik de kurk er niet uit. Terwijl het zo'n champagnekurk is. Dus die hoort al op eigen kracht eruit te ploppen bijna als je dat ijzeren dingetje hebt verwijderd. Denk dat alle bubbels uitgebubbeld zijn. Zeker een half uur zitten klooien ermee en ook nog nul kracht in mijn handen.
Smemig@!de Pemig!
De kruk brak af - uiteraard, dus maar bruut geweld en dan de bubbels door een zeefje gieten, zodat er geen kurk in mijn glas zit/zat. Het was een mini-plopje!
