Spitsmeid

Gisteren zag ik dat de trein terug de helft van de lengte had dan normaal. Dus snel via de eerste klas binnen, doorlopen en dan hopen dat er nog een plekje in de tweede klas is. Echt niet dat ik alweer ga staan (in de ochtend de helft van de reis, nog een trein vroeger om de hele superdrukke en volle trein te vermijden). 

Er zat een jonge vrouw van twee tafeltjes gebruik makend haar make-up te doen. Dure poeders, kwasten, sponsjes. En er zat al zoveel op. Dus gaf ik aan dat ik de stoel naast haar wilde gebruiken. Honderden euro's aan make-up spullen verschoven met enige tegenzin naar haar eigen tafeltje. En daar ging ze verder met shapen, shinen en weet ik veel. Een perfect ogend gezichtje, voor in de tv-studio met felle belichting, maar bij daglicht staat het toch onnatuurlijk al die poeders. 

Vind ik dan. Maar wie weet vind ze het zonde dat ik niks om mijn gezicht smeer of 'm shape. Rond is trouwens ook een shape!

Ze gaat altijd het station voor mijn station eruit, helemaal perfect eruit ziend en ik vraag me af of ze naar haar universiteit gaat, school, werk, schoonfamilie? 

Lees net dat vandaag ik helemaal niet naar mijn werk had kunnen reizen of met heel heel heel veel vertraging. Ook de reisplanner geeft dat aan. Zo blij dat ik vandaag niet hoef en lekker aan mijn vers gezette (geen concentraat of oploskoffie met water) kopje koffie zit. Zo direct de was ophangen. En verder hopen dat de wind wat minder hard is later op de dag. Nu ligt de tuinstoel weer platgewaaid in de achtertuin.