zondag 14 september 2014

In mijn eigen cocon

Geen nieuws willen horen vandaag, per ongeluk toch gelezen over alweer een onthoofding en hela hola wat prettig je kon nog kiezen of je op je vrije zondag ook gezellig nog even de beelden erbij kreeg. Wat wil een mens nog meer op zondag! Eerste rang bij een executie.

Wij zijn niet beter dan het gepeupel bij executies in vorige eeuwen. Gedrag waarvan wij nu denken dat dit onbeschaafd is. Dat we dit bij de borrelnootjes op de tv kunnen zien maakt het beschaafder natuurlijk.

Ooit was er een avonturenfilm,  net voordat de sport begon op de Duitse tv, en ik gruwde nog jarenlang van wat ik zag. Ik was een jong kind, maar dit was ook voor 45 jaar terug nogal beeldend.
Ik snap sinds die tijd niet waarom mensen houden van expliciete gruwelbeelden. En dan hebben we het nog over de film. Waarvan iedereen weet dat het namaak is en de hoofdrolspelers gewoon fijn doorleven; op naar de volgende film. Of een boek; ook fantasie.

Snap helemaal niets van het uitzenden van beelden van dood en verderf. Het helpt wel om de gelden voor Defensie moeiteloos op te mogen hogen, om het volk bang te houden en komt prima uit om her en der allerlei wapentuig extra te mogen verkopen. Het zijn weer gouden tijden voor de wapenindustrie.

Dus kies ik voor een dag als vandaag voor mijn eigen cocon. Scherm me af voor Dood en verderf (voor zover dat kan natuurlijk).

Lezen, Een eindje fietsen - geen zin in, maar dan moet je maar zin maken. Stofjes gekocht op de plaatselijke stoffenmarkt, dus aan de slag om er echt iets van te maken en oog-in-oog gestaan met de Paus, althans een afbeelding op ware grootte van de beste man, in een monument in mijn stadje, in het kader van de Monumentendag. Geheel cultureel verantwoord bezig dus.

Voel me onbemind en een beetje eenzaam in die cocon, ook ongezien en onbelangrijk, hoe veilig hij ook voelt. Maar geneuzel van een vrouw van een zekere leeftijd, tussen servet en tafellaken balancerend.


Gelukkig is het morgen weer maandag.








Geen opmerkingen: