Toch maar op tijd opstaan, douchen, badkamer swishen en swipen en bedenken dat het grote pakket waar het winterdekbed inzit toch best wel opgeruimd mag worden in plaats van in een hoekje van de slaapkamer te zijn gedumpt. En n direct doen dus.
Dus, zucht, steun, luik onder schuine wand opengemaakt en ik dacht toch echt dat dit helemaal leeg was....Zie ik nog een oude koffer, een aantal plastic zakken...Pffffffffffffff.
Maar niet zo zuchten en kreunen: pak het gewoon aan: Flylady zegt dat ik in de kinderkamer 27 dingen mag wegdoen en goh...ga ik straks toch gewoon een kwartiertje schatgraven achter dat luik.
Gewoon doen. En wegdoen. Niet langer bewaren...
Gisteren ook maar gewoon tuintafeltje gebeitst. Werkje van niks met een rollertje, maar wel een mooi resultaat. En fijn voor de komende herfst/wintertijd. Bij sommige mensen zie ik grote plastic hoezen over de tuinmeubels. Alles ingepakt. Of de meubels in een tuinhuisje gezet (zoals mijn moeder heeft; die heeft gewoon alles en beseft dat allemaal niet zo lijkt het wel).
Dus eens na gaan denken hoe ik mijn houten tuinmeubelen de winter doorhelp.
En mijzelf uiteraard.
Heb energie nodig!!
Stort me nu in de keuken en maak een bakse Havermout met allerlei gezonde (dat denkt men nu tenminste) toevoegingen..en maak gelijk een lekkere bak koffie. Ik wil af van dat gevoel van brrrr. bah...ik doe er niet toe...
Na dat kwartiertje (timer gezet!):
5 grote vuilniszakken vol met oude kleertjes van mijn kinderen - had ik 20 jaar geleden al aan iemand kunnen geven, oude stofjes, restjes, sentimentele dingen die er nu niet meer toe doen...dus het meeste kan in de container voor oude kleding en echte rommel in de vuilnisbak.
Ik zie wat ik door de jaren heen heb gemaakt voor mijn kinderen, voel de minachting van mijn echtgenoot - het stelde allemaal niets voor; hij kende altijd iemand die dat zooooooooooo goed kon, naaien (ja...duh!!), nee veel beter zelfs, nooit hoorde ik gewoon wat ik nodig had, - en zie nu zelf hoe goed ik van niets, couponnetjes, hele leuke kleding maakte. Zie een zelfgebreid truitje; heb IK dat gemaakt...mooi, regelmatig..Ik haal een klein patchwork dekentje uit de vuilniszak. Voor over de kinderwagen, model jaren zestig, zo'n grote kuip met een soort van winkelwagenformaat mand eronder, dezelfde kleuren groen als de kinderwagen , gehad van een vriendin van mijn moeder, heeft de rand van het dekentje. Toen al oog voor detail. En goed kunnen zien wat combineert.
Wat zonde van de tijd, wat zonde van zo weinig geloof in mijn eigen kunnen. wat zonde dat ik me zo klein heb laten maken. Wat ik deed stelde nooit wat voor, vooral niet prijzen, dan gaat ze naast haar schoenen lopen... Dat begon thuis en ging naadloos over in mijn eigen huis toen ik getrouwd was.
Maar nu is het niet meer nodig om die stemmen te geloven. Ik weet en zie dat ik veel dingen goed kan. Laat je niet meer in de luren leggen...
Zo...nu eens kijken hoe ik die zakken zo snel mogelijk mijn huis uit krijg. Geen auto om ze snel in de achterbak te gooien en hoppa te dumpen bij de Kringloop. Dus maar in kleine porties verdelen en op die manier komt het ook goed.
Baby-steps!
Na dat kwartiertje (timer gezet!):
5 grote vuilniszakken vol met oude kleertjes van mijn kinderen - had ik 20 jaar geleden al aan iemand kunnen geven, oude stofjes, restjes, sentimentele dingen die er nu niet meer toe doen...dus het meeste kan in de container voor oude kleding en echte rommel in de vuilnisbak.
Ik zie wat ik door de jaren heen heb gemaakt voor mijn kinderen, voel de minachting van mijn echtgenoot - het stelde allemaal niets voor; hij kende altijd iemand die dat zooooooooooo goed kon, naaien (ja...duh!!), nee veel beter zelfs, nooit hoorde ik gewoon wat ik nodig had, - en zie nu zelf hoe goed ik van niets, couponnetjes, hele leuke kleding maakte. Zie een zelfgebreid truitje; heb IK dat gemaakt...mooi, regelmatig..Ik haal een klein patchwork dekentje uit de vuilniszak. Voor over de kinderwagen, model jaren zestig, zo'n grote kuip met een soort van winkelwagenformaat mand eronder, dezelfde kleuren groen als de kinderwagen , gehad van een vriendin van mijn moeder, heeft de rand van het dekentje. Toen al oog voor detail. En goed kunnen zien wat combineert.
Wat zonde van de tijd, wat zonde van zo weinig geloof in mijn eigen kunnen. wat zonde dat ik me zo klein heb laten maken. Wat ik deed stelde nooit wat voor, vooral niet prijzen, dan gaat ze naast haar schoenen lopen... Dat begon thuis en ging naadloos over in mijn eigen huis toen ik getrouwd was.
Maar nu is het niet meer nodig om die stemmen te geloven. Ik weet en zie dat ik veel dingen goed kan. Laat je niet meer in de luren leggen...
Zo...nu eens kijken hoe ik die zakken zo snel mogelijk mijn huis uit krijg. Geen auto om ze snel in de achterbak te gooien en hoppa te dumpen bij de Kringloop. Dus maar in kleine porties verdelen en op die manier komt het ook goed.
Baby-steps!
3 opmerkingen:
Die plastic hoezen scheuren bij ons altijd zo snel. Er zal waarschijnlijk wel verschil in kwaliteit zitten tussen de verschillende merken en blijkbaar kopen wij dan weer net altijd de verkeerde. Nadeel is ook dat het hier aan de kust vrijwel altijd (hard) waait. Als we echt niet meer buiten gaan zitten, dan gaat alles in een schuurtje.
Dikke knuffel. Behoorlijk actief geweest al, hoor!! Dan mag je ook inderdaad lekker even uitrusten van de activiteiten, en genieten van wat je al bereikt hebt vandaag. Goed gedaan! :-)
Als je nu eens zóveel opruimt, dat er in een slaapkamer houten tuinmeubelen als setje neergezet kunnen worden? Sterk gedaan hoor!
Een reactie posten