Magische Maandag

Hoe kan het toch dat ik zo van de maandag ben gaan houden. Ik heb geen betaald werk waar ik naar toe mag/moet/wil. Ik hoef niet eens, na een slopend (nou ja...bij wijze van spreken/wishfull thinking dan) weekend zou ik een gat in de dag kunnen slapen. Geen hond die zich daar druk over maakt.

Toch sta ik op een tijd op waarop ik makkelijk op kantoor zou kunnen beginnen en die oervervelende maandagochtend, gaap, slaapverwekkende, eerste bespreking van de week zou kunnen meemaken.

In plaats daarvan kijk ik in mijn e-mail en check wat Flylady aangeeft wat we deze dag gaan doen in huis. En doe ik dat. Nadat ik geschrobt en geboend en met schone kleren en make-up op beneden ben.
De avond ervoor heb ik even tijd genomen om mijn to-do lijstje voor vandaag klaar te zetten.

En ik gun mijzelf ook nog eens pauze. Koffiepauze, theepauze, lunchpauze...verzin het maar.
Maar ook even nadenk-pauze. Even terugkijken op wat ik allemaal al gedaan heb, hoe blij ik ben dat ik dat kan/mag/wil.

En nu wacht ik nog even tot mijn avondeten klaar is en ben ik alweer dankbaar dat mijn voorraadkast en diepvries vol genoeg zit. Ik hoef niet te bedelen, noch naar de voedselbank.

Zalig he!!

Er is niemand die ook tegen me zegt dat ik lekker bezig ben, maar ik ben blij dat ik de hele dag tegen mezelf praat dus zeg ik het maar zelf.

Bovendien ontdekte ik op een blog een manier om mijn afkeer van een eindje lopen in mijn uppie te combineren met iets goeds doen voor De Wereld. Gewoon een zak meenemen waarin ik afval kan verzamelen wat ik onderweg tegenkom, al is het maar 1 dingetje per keer. Heb ik ook nog een doel. En eigenlijk heb ik helemaal niet zo'n afkeer van dit alles, maar zit ik mijzelf in de weg met allerlei dwaze excuses zoals "schoenen aan, brrrr..., sokken...gatver hou ik niet van, heb een rok aan, daar passen sportieve schoenen toch niet bij...mijn voeten doen pijn, mijn teentje doet pijn...

Allemaal onzin mevrouw Citroen. Zat mensen die niks kunnen, moeten wachten op de thuiszorg (en straks misschien wel de buurvrouw) om de dag te mogen beginnen. Of mensen die elke dag met een busje naar therapie moeten omdat hun lijf niet doet wat ze willen.

Ondertussen veel contact met een familielid die in scheiding ligt. En niet kan begrijpen hoe een ander van de een op de andere dag verklaart dat de liefde over is. En de plannen van financiele onafhankelijkheid daardoor down the drain ziet lopen. Want alles moet wel netjes door de helft. Ook al heeft de ander veel en veel meer ingebracht dan de weglopende partij.