Ben nog niet echt in de feestelijke stemming. Te druk nog op mijn werk en ook nog te druk in mijn hoofd door hoe mijn familie (nou ja de "slechte" helft dan) heel voortvarend de zaken rondom mijn moeder regelt en de regie naar zich toe heeft getrokken. Nul ruimte voor input van de anderen (afvallige 3 anderen).
Wat mij altijd opvalt is dat alle mini-bonnen gedeclareerd worden. Dat als er iets voor de veiligheid in huis aanbevolen wordt door een geraadpleegde ergotherapeut, mijn moeder alles kan betalen.
Geen kind die zegt; Mam....regel ik (en betaal ik) voor je. Zo kan je goede sier maken op kosten van je moeder. Die toch op alles "Ja hoor kind, is goed" zegt, want a. ze wil geen ruzie en b. besef van kosten heeft ze niet echt meer en c (volgens een goede vriendin van mijn moeder ook) ze vindt dit ook wel heel makkelijk. Dus waar maak ik me druk om eigenlijk.
Als ik zou willen langskomen met Kerst dan moet ik dat eerst met het cluppie afstemmen, die haar al in de zomer geclaimd heeft en die afspraak in de agenda heeft gezet. Van enige spontaniteit is geen sprake meer.
Doet me zo enorm denken aan toen mijn vader dement was en in het verpleeghuis woonde. Mijn broer was altijd gebrouilleerd met hem en andersom, vroeger sloegen ze elkaar verrot, later enorme ruzies met schreeuwen en uitschelden en dan bleef die broer makkelijk heel lang weg van bezoekjes aan zijn ouderlijk huis en nu vader een oudere demente man was geworden, toen ging die broer opeens vader-zoon dingen met hem doen. Wat iedereen moest weten, hoe fijn het was. Ja, koekkoek, mijn vaders geheugen was kapot dus een andere man. Breekbaar en beïnvloedbaar. Serveer mijn vader een hazelnoottaartje en hij was zo mak als een lammetje.
En die constante toon in de mail. We MOETEN voor onze moeder zorgen. Nee....ik wil dat (en soms wil ik dat helemaal niet dus), maar ik moet niets. Hou toch op om mij de les te lezen!
Vergeten is kennelijk dat ik bij iedere heupoperatie weer zorgverlof nam. En bij haar in huis voor haar zorgde. Als enige. Kon ik dus salaris inleveren. Nee, niet gedeclareerd.
Of toen haar baarmoeder verwijderd werd. Ik nam ook toen alweer zorgverlof en bleef bij haar in huis. Al die mensen die nu zo goed zorgen, heb ik toen niet gezien, behalve Steelzus, maar die had toen al permanent geen werk en dus meer tijd dan ik. En ze woont op 5 minuten fietsen.
En ik zorg ook, maar ik denk niet zo geweldig en fantastisch als die drie. Niet te geloven hoe goed ze bezig zijn! Ook zo zichtbaar voor de buitenwereld. Kijk ons eens goede kinderen zijn. Precies zoals ze thuis meekregen.
Wat uiteraard een thema is in onze familie-dynamiek. Doe goed, doe vooral normaal en dan pas wordt er van je gehouden. Spreek je je uit of bespreek je moeilijke zaken of ga je je eigen pad dan ga je in de ban. Rotmeid! Rotkind. Ondankbaar en nog dik en lelijk bovendien.
U begrijpt dat er weinig van mij gehouden wordt. Maar dat is was voor mij al vrij normaal.
Heb moeten leren wat liefde is, houden van is. Hoe je dat geeft en ontvangt. Onbaatzuchtige liefde. Onvoorwaardelijke liefde. Ook houden van mijzelf. Ik hoop dat ik die levensles beter heb doorgegeven bij in ieder geval mijn kinderen en nu de kleinkinderen. Ik blijf student hoor. Constant bijlerend. Heb niet het idee dat ik klaar ben met leren. Hooguit diploma watertrappen.
En och...hoe stompzinnig is bovenstaande als je hoort dat je jongste kleinkind ademhalingsproblemen had/heeft, waardoor er in de nacht een ambulance werd gebeld.
Waar heb ik het dan over. Wat doet er dan echt toe?
11 opmerkingen:
Het doet er allemáál toe. Maar je kleinkind, wat een schrik moet dat geweest zijn. Zon kleintje nog... Hopelijk is het nu weer goed?
Gelukkig heb jij binnen je eigen gezin wel goede relaties. Kun je niet proberen het meer los te laten en je moeder dan maar financieel te laten uitkleden?
Ik hoop dat het van je afschrijven je heeft geholpen.
Het is en blijft een triest verhaal. Richt je energie op je eigen kinderen en kleinkindjes zou ik je aan willen raden, daar haal je veel meer liefde en voldoening uit.
Wat een schrik, klein baby'tje naar het ziekenhuis.
Wens je fijne kersdagen met hen die je lief zijn en een gezond, licht en liefdevol 2024
Marina
Wat een narigheid, ik voel met je mee! Dat is ook allemaal niet niks. Hopelijk knapt je kleinkind goed op?
Wat erg van je kleinkind. Hou je ons op de hoogte?
Ik hoop dat je toch op wat voor manier dan ook fijne dagen zult hebben en tot rust kan komen. Heel veel liefs.
Fijne en gezellige dagen met de mensen die je lief zijn
Het doet er juist wel toe. Jouw emmer loopt over en je kan je energie maar een keer uitgeven. Ik hoop dat het van je afschrijven heeft geholpen. Heel veel beterschap voor je kleinkind.
Ik hoop dat je kleinkind weer beter is!
Marijke
Jouw kinderen en kleinkinderen zijn voor jou nu de belangrijkste mensen om je mee bezig te houden. Je moeder als je het kan opbrengen. De vervelende familieleden lekker links laten liggen. Zonde van je energie!
Hopelijk gaat het met je kleinkindje alweer wat beter. Er gaan vervelende virussen rond.
Familie... jammer dat het zo moet gaan en en dat sommigen hun eigen belang vooropstellen.
Wat je schrijft is herkenbaar. Moeilijk hè? Om alles zelf maar te moeten uitzoeken, uitvinden en beslissen. Het is zoveel makkelijker als je mensen om je hebt hebt die er voor je zijn. Als je basis goed is.
Een reactie posten