Zeg maar nee...

Van de week kwam ik met de trein langs een Ikea en ik was daar echt al een hele tijd niet meer geweest. Toen ik nog een auto had, was het een soort uitje.

Kopje koffie (gratis met familycard) in het restaurant en dan even door de Ikea rauschen...gewoon kijken wat er is en voor ik het wist had ik al wat oh zo nuttige zaken in mijn karretje gegooid. Het maakte niet uit, want daarna verdween het toch wel in de auto, dus sjouwen hoefde niet en ongemerkt gaf ik zo toch wel een paar tientjes per keer uit. Met de lease-auto hoefde ik ook niet na te denken over brandstofkosten.

En natuurlijk De Balletjes....altijd lekker, alhoewel ik die al 1,5 jaar niet meer heb gegeten.

Het valt me de laatste tijd toch al op dat alles zo gericht is op kopen, hebben, meer en meer. Maar dat zal wel komen omdat ik die drang niet (meer) heb en ook het inkomen niet heb om zomaar wat te kopen.
Ondervond dus dat als je al die kleine aankopen bij de Ikea - leuke pot, kaars, schilderijlijst, plank, kussenhoes, sprei etc etc...allemaal de trein en bus in moet schleppen...het direct een stuk onaantrekkelijker wordt. En dus verliet ik het grote Zweedse warenhuis met alleen maar een pak waxinelichtjes. Die ook echt op waren thuis.

Wat een besparing! Vind het nog steeds heel erg leuk om me te laten inspireren, maar hoef niet zo nodig alles meer te hebben.

Ook ben ik toen ik met mijn boekenweekgeschenk gratis door het land reisde bij het prijzen cir cus wezen kijken, maar ook daar overviel me een gevoel van jemig de pemig....wat veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel en hoezo moet ik nu alles nieuw, andere kleuren en bloemen op alles...Denk gewoon eerst goed na, wat je nodig hebt, wat je goed staat en ga geen impulsaankopen doen. Uiteindelijk kocht ik niets, maar meer omdat ik obstinaat werd door de koopzucht van iedereen om me heen. Wat nou crisis....er wordt nog zoveel gekocht en er is zoveel volk op de been op koopzondagen. Ik kan me goed voorstellen dat een  armoedige Afrikaan zich doodlacht om onze verzuchtingen rondom de Crisis. Niemand gaat hier met honger naar bed, iedereen heeft nog een dak boven zijn/haar hoofd. En dieeten doen het nog steeds als een tierelier.

Overvloed en keus zat.

Blonde vriendin

Droomde vannacht dat mijn vader een engel was en waakte over bijvoorbeeld mijn zusje die het moeilijk heeft. Ik werd wakker met een gevoel dat het wel een mooie taak is voor mijn vader. Juist omdat hij zovaak het emotioneel heeft laten afweten. Het simpelweg niet kon of niet zag of, door zijn ziekte, er totaal niets bij voelde. Wat het voor een ander betekende, zijn gedrag.

Of was dit een boodschap voor mijzelf. Dat ik meer moeite moet doen om me in te leven in een ander in plaats van narcistisch alleen aan mijzelf te denken, als middelpunt van mijn eigen kleine universum?

Anyways. Zondags een dagje getreind, maar had natuurlijk met niemand iets afgesproken (geen pitstoppen in leuke steden en daar met iemand een kopje koffie drinken of zo..ik vind het gewoon af en toe moeilijk om altijd het initiatief te moeten nemen, zoveel lijntjes uitstaan, maar alleen als ik iets laat horen dan vindt men het wel reuze gezellig. En het gevoel dat er niemand op mij zit te wachten; heb niets te melden, geen leuke dingen meegemaakt, niks in het verschiet...) en dus was het  enige wat ik deed van station naar station reizen, met dat boekje, en vandaar weer verder reizen. Reizen om het reizen zeg maar.
Voelde een beetje een eenzame sukkel of een dappere middelbare dodo, met mijn boekje en mijn tas met een flesje drinken en een appeltje. En verantwoorde schoenen.

Ik dacht ook aan een scene van Van Kooten en De Bie: Ik wil een opwindend leven, ik wil een blonde vriendin en ik wil niet mijn moeder....

Frank: "En ik wil helemaal niet zwieren met mijn moeder! Ja, met een lekkere del van een meid wil ik zwieren langs de cafés. Maar ik heb geen lekkere del van een meid, want daar ben ik voor behandeld."

Heb het mijn broertje erover gehad dat ik het idee heb dat mijn moeder nu elke keer uitjes met mij aan het regelen is. Nu wil ze naar de Bollen en daarna had ze ook al een ideetje....  Alsof zij mijn leven kleur geeft.

En dacht ik dat wat ik met mijn moeder besprak tussen ons bleef....van mijn zusje hoorde ik dat ze dezelfde zaken met de incestbroer bespreekt, ook daar klaagt over mijn werkeloze zus en vervolgens klaagt hij weer bij haar. Wat een vermoeidende manier van doen. En het zet geen zoden aan de dijk, want in onze familie is het moto vooral JE MOET. En nooit....wat voel je daarbij?

Of erger...Kom maar even hier voor een knuffel.

Wat een zeurblogje zeg! Ik weet niet goed wat ik hiermee wil. Misschien even van mij afschrijven. Dat het me soms niet meevalt, altijd alles alleen te moeten doen, of te denken dat ik dat moet. Niet te durven delen met een ander wat ik voel, omdat ik geen labeltje wil krijgen van zielig geval. Dat ik bij het kijken van een comedyserie de tranen voel zitten als de hoofdrolspeler tegen zijn vrouw zegt dat ze een goede moeder is geweest. Ze het goed heeft gedaan. Zoek ik erkenning? Mis ik dat? Of mis ik gewoon die arm om me heen, iemand die nou eens voor mij een maaltijd maakt, iemand die mijn zorgen even overneemt, of tegen me praat in de ochtend.

Komt nog bij dat dit weekend de herdenkingceremonie was voor de afrikaanse oma van mijn kinderen. Ook zij MOESTEN weer heel veel van hun vader. Hun vader gaf daar weer niets voor terug. Pronkte alleen met hen. Alsof hij al die jaren erbij was geweest. En het zijn verdienste was dat ze zo evenwichtig in het leven staan.  Het was een te voorspellen teleurstelling voor ze, die ik ze niet heb kunnen besparen.

Groen komt eraan!

Gisteren fietste ik van de ene naar de andere kant van mijn woonplaats en zag aan de grasvelden langs de kanten van de sloten dat het gras toch echt een stuk groener is geworden de laatste paar dagen. Ook de bomen hebben volle knoppen. Het mooist vind ik de kastanjebomen.

Dat nam niet weg dat het ijzig koud voelde met de harde tegenwind, maar lekker koud met de wetenschap dat mijn warme kop thee zo gemaakt was en een nieuwe buit boeken alweer binnen was. Van de bibliotheek wel te verstaan.

Wat een heerlijk gevoel, te weten dat de lente echt komt, dat je aan de kleine dingen kan zien dat het niet lang meer duurt. Dat het in de ochtend al vroeg licht is (alhoewel met het raam open slapen nu tamelijk koudddd is).

Gisteren een stukje jeugdsentiment op tv met Do ist der Bahnhof. Ik wil ook zo'n tuintje als de gebroeders Temmes hadden. Do...do ist der Bahnhof. Zo'n volktuin waar alles keurig netjes was, iedereen op iedereen let, alle huisjes keurig bruin gelakt zijn, met gordijntjes. Ook de fietstassen waren bruin. De huizen hadden schrootjeswanden, bruin gelakt... Ik begrijp helemaal dat Jan de Bouvrie een verademing was met alles wit! :)

Mijn vader had in de jaren zeventig zo'n lap volkstuin. Niet omdat het trendy was, maar omdat het met 6 kinderen loonde om gratis groente en fruit te hebben. Hij had zich alleen verkeken op het feit dat zo'n volkstuin arbeid, noeste arbeid vergt en daar was mijn vader niet zo goed in. Ook werkte hij gewoon fulltime en lag de lap grond niet naast de deur. Het onkruid groeide harder dan de groentes. Dus moesten wij meehelpen. Spitten, mest uitspreiden, bonen opbinden, oogsten en ondertussen de allerlekkerste aardbeien ooit snoepen. Hij had er geen bal verstand van,wij ook niet en dat betekende dat we 6 weken lang andijvie moesten eten, omdat alles tegelijk opkwam, maar goed...hij deed het wel. En er waren genoeg oude mannetjes op de volkstuin die hem ongevraagd goede raad gaven. Elke keer weer. En controleerden of hij de zaken wel 'goed' deed, waar mijn vader zich zeer aan ergerde. Die bemoeienis.

Ik kreeg een stuk van het achterste gedeelte van hem, omdat het stuk toch veel te groot was en verbouwde daar bloemen op. Voor in droogboeketten (dat deed iedereen medio jaren 70 zo voelde het) en die hingen bij bossen in mijn zolderkamertje. Stof te trekken. Mijn moeder vond het daarom helemaal niets,maar ik genoot van de geuren en kleuren. Daar zal ik wel mijn tuingroenevingers hebben opgedaan. Nog even wachten en dan kan ik weer tekeer in mijn postzegelachtertuin. Heerlijk!

Leuker kunnen ze het niet maken

Vandaag een afspraak bij mijn accountant gehad. Voor mijn belastingaangifte. Er waren wat zaken waar ik zelf niet uitkwam, ook niet met de hulp voor de voorgeprinte formulieren en ik heb dan zoiets van dat ik liever een vakman inhuur, dan uren zelf pielen, met minder resultaat. Ik vermoedde al dat ik geld moest  betalen en dat klopt, maar met zijn inbreng toch weer een stuk minder.

Ik mag hem graag, want hij is één van de weinige ondernemers die niet de ambitie heeft om alsmaar groter te groeien, nog meer geld te verdienen, maar weet wanneer het genoeg is. En is daarmee tevreden. En hij kan mij haarfijn uitleggen wat het is om ondernemer te zijn. En hielp mij ook vandaag weer om groter te denken, maar wel met je voeten op de grond te blijven.

Een heel dagje uit, want waar ik met een auto er nog geen half uurtje over doe, was ik met OV ruim 3 x zoveel tijd kwijt. Maar ach, ik had geen andere zaken op mijn agenda staan, het was koud maar droog en de extra beweging was weer mooi meegenomen.

Hij zit ergens diep in de b ollenstreek, maar er was nog geen bal bol te zien. Te koud nog. Terwijl ik me tijden herinner dat ik het zo prachtig vond bij hem om de hoek; hoefde helemaal niet naar De Keukenhof...dit was gewoon zo mooi en geheel gratis.

Kom Lente....het mag losbarsten hoor!

Weirdo!

Stond bij de Bijenkorf een boek uit te zoeken, met een kadokaart die ik 2 jaar geleden kreeg van mijn oude werkgever en zag boeken van Rascha Peper.

Vroeg me weemoedig af hoe het met haar zou zijn; ze lijdt aan alvleesklierkanker en in haar laatste interview gaf ze al aan dat de prognose nog een paar maanden zou zijn. En dat ze het zo spijtig vond haar laatste boek niet meer af te mogen maken.

Hoor ik net op het journaal dat ze is overleden. Waarom heb ik dat te regelmatig?  Dat ik aan iemand denk en dat die persoon dan langskomt, opbelt of ik iets over hem/haar lees.

Vanochtend had zowel de bus als de trein vertraging en moest ik wel een taxi nemen om op tijd te kunnen komen. Je kan immers maar één keer een eerste indruk maken en voor mij is te laat komen, de eerste afspraak echt een nono.

Sloeg wel een gat in mijn begroting en misschien was het handiger geweest een auto te huren, maar goed....you win some, you lose some zeg maar.

Interessant gesprek over werk. Geen idee wat daaruit gaat rollen, maar je weet maar nooit hoe een koe een haas vangt. En dus blijf ik maar praten met iedereen die dat met mij wil - over werk dan :)

Een hele verantwoorde lunch genomen, ook bij de Bijenkorf en daarna zat ik me al helemaal te verheugen op de terugreis, want mijn voeten deden ongelofelijk zeer. Het wordt vast weer ander weer.

Maar nu ik thuis ben, valt het allemaal wel weer mee. Niet zo piepen dus....Pluk de dag, morgen kan het over zijn!

Afscheid

Gisteren melde mijn ex-man me dat zijn moeder overleden was. De oma van onze kinderen.

Ze is erg oud geworden, ver in de 90 en ik zal me haar herinneren als een kleine sterke en vooral lieve vrouw.

Alweer een afscheid.

Gisteren ook uuuuuuuren met een zus  aan de telefoon gezeten. We konden ons samen verwonderen over de koelheid van mijn moeder - een arm om je heen slaan als je huilt kan ze niet -, het nog steeds zo zwartwit denken van onze moeder en het gebrek van inlevingsvermogen over het feit dat voor de kinderen het onze vader is die dood is. Het lijkt wel alsof ze ons verdriet niet begrijpt. Omdat hij een dominante hardhandige echtgenoot was. Verder heeft mijn zus erg weinig energie en is bang om over een paar maanden in de bijstand te verdwijnen.

Het hielp haar om te vragen waar ze nu echt bang voor is als ze in de bijstand komt? Ze krijgt nu al vrij weinig ww-uitkering dus kan al met weinig rondkomen. Niet dat dit haar voorkeur heeft, maar het lukt wel. Ze heeft zelfs al geld voor therapie opzij gezet en haar eigen bijdrage daarvoor.

Zo direct op pad voor een interessant gesprek over werk. Dus vandaag extra aandacht voor mijn kleding en kapsel.

Pay it forward

In de rij bij de supermarkt zag ik een man, een vrouw en een kindje staan met maar een paar boodschappen. De man had zijn hand vol met kleingeld.

Ik was direct jaren terug in de tijd en voelde de radeloosheid van niet genoeg geld voor boodschappen in huis hebben en alle jaszakken afzoeken voor nog een kwartje of een dubbeltje.

Toen ze aan de beurt waren zag ik dat de cassiere een zak rijst teruglegde. Ik gaf aan dat ik die wel zou betalen, maar ik denk dat ze me niet verstonden en ze liepen al weg, zonder hun zak rijst. Ik riep dat ze hun rijst niet moesten vergeten. En geen probleem; is al betaald.

Ik schaamde me; ik stond keihard aan mijn oude salesmanager te denken en op mijn tong te bijten, zodat niet in janken uitbarstte! Why...was ik zo goed bezig, de weldoener, met haar kar vol boodschappen? Moest ik applaus? Zag iedereen mij wel. Waarom die emoties zo opeens? En jemig....janken in het winkelcentrum....Hou toch even op joh!

Ik voelde me beschaamd omdat er kennelijk nog steeds gezinnen zijn die een pak rijst niet kunnen betalen. En ik weet donders goed dat toen ik nog met met mijn ex-man getrouwd was we geen slecht inkomen hadden, maar ook nooit geld. Dat besteedde hij liever aan een paar handgemaakte leren schoenen uit Londen, of aan zijn vriendin, of aan nog een paar andere kinderen in den vreemde, of iets wat hij in zijn neus schoof...Dus misschien heb ik net wel een zelfde soort eikel geholpen.
Ik voelde bij de kassa de eenzaamheid van weinig geld hebben, niet kunnen leven hoe je wilt, de schaamte van niet genoeg hebben voor de basale dingen. De schaamte die ik voelde en de eenzaamheid, want dit deelde ik met niemand. Niemand die wist hoe moeilijk ik het had. Hoe ik goochelde met rekeningen, met dubbeltjes en kwartjes en keihard werd uitgelachen door die ex-man. Een tripje met wat in zijn anus en hij had weer geld zat. Voor zijn eigen hobbies; ik heb daar nooit wat van willen hebben.

Ik wist niet dat zoiets simpels zoveel kon oproepen. Ik was weer helemaal terug in die eenzame zware tijd. Helemaal alleen door mijn keus voor deze man.

Het is de Flylady die vaak oproept om To Pay it forward. Betaal iets voor iemand die voor je staat. Die het zelf kennelijk niet zo goed heeft als jij.

Toeval bestaat niet?

Gisteren heerlijk naar de bibliotheek gefietst en daar een stapel interessante lees- en leerboeken gehaald. Nog even wat tijdschriften doorgelezen (die hoef ik dus ook niet meer te 'hebben") en toen weer, door de koude wind, naar huis.

Op weg naar huis belde broertje me. Hij moest voor zijn werk naar Brussel, maar het vliegtuig was omgeleid naar Schiphol door de sneeuw aldaar, daar moest hij uren wachten, er zou een bus komen maar uiteindelijk ging hij zijn vergadering missen en besloot weer terug te vliegen.

En hij had een paar uurtjes door te komen; of ik zin had om hem te zien? Tuurlijk. Snel naar huis gefietst, naar Schiphol getogen een paar uur met hem doorgebracht. Alsof het zo had moeten zijn.

Voel me al een paar dagen niet helemaal 100%. Pijn in mijn spieren en schouders en vannacht kon ik niet goed doorslapen en dus gunde ik mezelf toch die 8 uur slaap en ben wat later opgestaan dan ik normaal doe. Nu kan het (nog), dus doe het dan ook maar. En natuurlijk weer allerlei wilde dromen gehad.

En wat een zonnig weer vandaag! Alhoewel ik aan de voorkant van mijn huis sneeuwwolken aan zie komen.

Een beetje onsamenhangend log, maar misschien is dat ook wel mijn state of mind. Komt goed...de energie gaat wel weer stromen. Ik hoef niet elke dag nuttig te besteden.

Overvallen

Soms overvalt verdriet je. Als je iets leest of ziet wat je weer doet denken aan die persoon of situatie.

Zo keek ik net even naar Koffietijd en daar was de schrijver van een boek over dementie bij zijn partner. Hij schreef zo liefdevol over die man en gaf zo warm aan hoe moeilijk het ook voor die partner moest zijn om telkens bevestigd te worden dat hij dementie had. Ik schoot even vol.

En dacht aan de begintijd van mijn vader toen hij uit huis ging en verward was. Waarom mocht hij niet mee naar huis...wanneer ging hij weer naar huis?

De tijd dat hij, toen hij verplicht was opgenomen door een aantal psychoses, in het begin van zijn ziekte, een tijd in een isoleercel zat. Dood wilde en mijn broertje en ik zo kwaad op hem waren, toen hij hiermee dreigde. En verdrietig en onmachtig. Dat ik mijn broertje (nou ja...een volwassen man toen hoor, maar ik noem hem altijd liefdevol Broertje)  heb zien huilen en hem moest troosten. God.... het was zo'n verwarrende tijd. Je eigen vader zo van het pad af zien. Niet begrijpen hoe zijn gedachtenwereld eruit ziet. En pas later, nadat psychiaters en behandelaars, moeten concluderen dat er veel kortsluiting zit en zat onder die hersenpan en dat allerlei korte lontjes en gedrag verklaart, begrijpen dat het niet aan ons ligt.

Wat niet goed maakt hoe mijn vader als vader was, maar het wel begrijpelijker maakt. Een beetje dan.
Pfffff...het is veel te mooi weer om zo verdrietig te zijn.

Ik moet naar buiten. De lucht is blauw hier en helder en koud. Voel maar even dat je leeft. Dat ik wat ik mijn vader verwijt, alleen zelf anders kan doen in mijn eigen leven.

Als mens, als moeder, als vrouw.

Nou....genoeg op mijn bordje weer voor vandaag.

Snafu

Net terug van een blokje om. Had dan wel lopend wat boodschappen gedaan, maar het winkelcentrum is hier echt heel dichtbij dus kwam daardoor niet echt aan mijn dagelijkse portie (loop)beweging.

Het was nog even licht, het sneeuwde niet zo heel erg hard, mijn winterjas was nog warm van het boodschappen doen, dus maar weer snel aangedaan en de timer gezet. Zou eigenlijk 2 x 15 minuten = precies wat je minimaal nodig hebt per dag, maar ach...ik liep wel lekker met de wind en de sneeuwvlokken in de rug, dus nog even doorgelopen.

En dan lekker koud weer je huis in, kopje thee maken, 2 rijstwafels met pindakaas en genieten van opwarmende handen.

En een maandag die redelijk goed verloopt. In de ochtend mijn Bless the House rondje. De extra badkamer opdracht uitgevoerd (lekker ruikt dat dan weer...schoon!), een was gedaan en opgehangen en de rest van de ochtend administratie, wat nieuwe netwerkleden benaderen en een marketingplan uitwerken. En  voorgenomen om bij iedere hap goed na te denken of dit verstandig is en gezond of gewoon frustratietrek.

Na gisteren de laatste aflevering van Obese te hebben gekeken zag ik weer hoe moeilijk het is om je patroon blijvend te veranderen. Het is makkelijker, want bekend, om te doen wat je altijd deed. Vooral in tijden waar je het emotioneel moeilijk hebt. Ingebakken gewoonte; troost-eten. Of weg-eten van wat je echt voelt of bang bent te voelen. Men noemt dat Faal-angst als je iets niet kan afmaken waar je mee bezig bent.
Ikzelf noem het liever Slaag-angst.
Stel dat je wordt die je altijd had willen zijn....of doet wat je al jaaaaaaren wilde doen. Dat is in feite veel enger dan het maar niet te bereiken. Of af te zeggen, uit te stellen.

Zoonlief is gearriveerd in/op zijn nieuwe woon/werkplek. Handige uitvindigen, internet, what's app. Snel even contact. Hoe deden we dat jaren geleden ook al weer met luchtpostbrieven? Die je apart kocht op het postkantoor. Sorry...twee zaken die hele jonge lezers allang niet meer kennen. Postkantoor en Luchtpostbrief.

Dochter heeft alweer haar rondje trainen achter de kiezen in de ochtend. Die gaat gewoon door met haar nieuwe eetpatroon en slankere lijf.

Dus zoals ze in het leger zeiden: SNAFU   :)

One day I'll fly away

Zaterdagochtend...nog net dan.

Vanochtend op tijd wakker geworden. Beetje spierpijn her en der, maar nou niet echt van hard sporten of zo. Wel direct mijn dvd met Cher gestart en lekker de spieren losgeoefend. Daarna een ontbijtje met kwark en muesli en een heerlijk mandarijntje erdoor.  De krant lag op de mat. Driedubbeldik dus weer lekker leesvoer.

Ik dacht dat ik mijn dochter naar de sportschool hoorde gaan vanochtend, maar ze moest een ochtenddienst draaien en was al naar haar werk. Net even een appje gestuurd of ik wat boodschappen mee kan nemen voor haar.

Ze heeft een heel leuke verjaardag gehad in Spanje vertelde ze. En ze kwam thuis met een superleuke trenchcoat. Voor weinig geld en zo heerlijk dat ze in een normale maat iets kan kopen, niet hoeft te denken dat ze toch weer niets hebben.

Wat is het een mooie vrouw, van binnen en van buiten!

Mijn zoon kwam ook nog even een spoedbezoekje brengen met zijn vriendin. Hij had al allerlei afspraken gepland die hij niet kon afzeggen en moet dus morgen al naar Scandinavie vliegen. Een paar jaar terug heb ik hem een nieuwe laptop gegeven, toen hij beroofd werd (straatroof onder bedreiging van een mes) van de zijne en als arme student niet direct geld had om een nieuwe te kopen.  Hij had een tijdje terug een andere gekocht en gaf me toen al aan dat ik deze wel mocht hebben. Superfijn. Dus nu typ ik op mijn "eigen" laptop.

Ik gebruikte eerst die van mijn dochter, maar die gaf aan dat ze misschien wel uit huis gaat (hehe...)  Nu ik me bedenk..zit ik eigenlijk al jarenlang op tweedehands exemplaren te werken. :) Maar ach...ze doen het prima en ik hoef geen superduur notebook of macbook als bruin dat nu niet kan trekken.

Hij hoort vandaag hoelaat hij morgen vertrekt en is nu nog in Groningen om daar op de open dag van zijn opleiding mee te lopen als vrijwilliger. En natuurlijk ook wat maten op te zoeken en gezellig een biertje te drinken. Dan weer terug naar de Randstad, koffers pakken en dan morgen vliegen. Dus veel tijd om zaken te regelen is er niet.

En gelukkig hebben we internet, skype en whats app.

Ik ben het wel gewend om hem niet meer zo dicht om me heen te hebben. Hij heeft al meerdere keren in het buitenland gezeten voor studie-stages.

Stilletjes hoop ik dat mijn dochter zijn kamer overneemt en dat ze nu eindelijk eens uitvliegt (we hebben het overigens regelmatig over wanneer ze het huis verlaat, dus zo stilletjes is mijn hoop niet).....en dat ik dan ook wat meer rust en ruimte om me heen krijg. Het moederen is nu wel klaar vind ik.

Serendipity

Op de begrafenis van mijn vader moest mijn zoon reizen om naar een sollicitatiegesprek in het buitenland te komen. Hij moest eerder weg om zijn vlucht te halen.  Hij zat er mee dat het precies op die dag moest en dus eerder weg moest, maar diegenen die hij het heeft uitgelegd vonden dit een te mooie kans om af te zeggen. Werk in zijn branch, voor nieuwkomers is zeldzaam.

En nu: Op de verjaardag van mijn vader en zijn zus heeft hij eindelijk bericht gekregen dat hij weer een baan als piloot heeft. Hij is aangenomen en vertrekt dit weekend naar Scandinavie. Voor een half jaar minimaal.

Geweldig en wat een mooie samenhang van tijden en datums. 

Gisteren had ik een gesprek met een volksvertegenwoordiger in de Tweede Kamer over de arbeidsmarkt. En ja, ik had een jurk aan, dikke panties (jemig....te GROOT!!) en schoenen die ik mijzelf een tijdje terug, toen ze heel erg in de opruiming waren, kado had gegeven. Speciaal voor bredere voeten. Ze zijn wat felroder dan op de foto en ik had mijn rode blazer erbij aan die ik voor 15 euro een tijd geleden had gekocht. Wat leuk om jezelf met zorg te kleden en nieuwe combinaties in je kast te vinden. En door een paar leuke schoenen fleurt je hele outfit op! Nou ja...dat vind ik tenminste altijd.

Was verbaasd dat ik ze de hele middag aan kon houden. Ze moesten trouwens nog even uit toen ik door de controle ging bij (ik wilde schrijven Schiphol, want zelfde systeem) De Tweede Kamer. Riem af, schoenen uit, jas uit, alles in een bakje en door een poortje lopen, waar altijd de bellen afgaan. Dat zal wel door mijn beugel-bh komen, die hoefde gelukkig niet uit :). En wat een heerlijk weer om door Den Haag te lopen. Was een beetje warm met een winterjas!

Goed gesprek gehad en weer genoeg stof om over na te denken in ons netwerk.