Onderbroek-zwijmel

Toen ik gisteren een stelletje nieuwe onderbroeken kocht moest ik meteen aan een ontzettend leuke VPRO kinderserie denken. Ik werd altijd vrolijk door haar klunzigheid, haar hang naar goede sfeer en dan ook nog die zoektocht naar een knappe tafelheer.

Wat waren die zondagochtenden knus, mijn kinderen nog jong, soms lekker samen in mijn grote bed onder het dekbed naar de tv kijken als het snotweer was, lekkere warme broodjes uit de oven. Vooral gezelligheid en warmheid herinner ik me.

Gisteren kreeg ik een Whats-appje of ik tijd had om samen met mijn dochter langs de doe-het-zelfwinkel te fietsen. Ze had een kabel nodig voor de tv. Ik was in de buurt van zo'n winkel en gaf aan dat ik het wel even zou halen op mijn weg terug naar huis en het bij haar zou brengen. Scheelde haar weer een fietstochtje. Ze was een beetje lamlendig, niet echt ziek, maar wel een heet hoofd. Samen een kopje thee gedronken en dat was gezellig. En daarna weer huiswaarts. Ook fijn.

Voorheen zou ik zuchten en steunen en gewoon te moe zijn om weer helemaal om te fietsen (nou ja om...maar in mijn ogen dan). Nu gewoon doen. En nog genieten van het droge weer en de mogelijkheid om even lekker een middagje in ons stadje rond te neuzen en dan alleen met onderbroeken en een kadootje voor mijn moeder thuis te komen. Zoals op de planning stond.

En genieten van de wc in die doe-het-zelf-winkel, want al die hoeveelheden Groene Thee geven grote aandrang :)

Het verhaal van een medebestuurder aanhoren die in de bijstand dreigt te verdwijnen. Wat dat betekent en hoeveel je de controle over je eigen leven daardoor kwijtraakt. We raakten direct geinspireerd om ons programma hier op toe te spitsen. Niet alleen maar luxe te lopen denken over droombanen, omscholen, omdenken, maar gewoon ...wat betekent het nou om met veel veel minder geld te moeten rondkomen en hoe zorg dat je als de donder uit de bijstand blijft. Dat een lange ww-uitkering ook de urgentie minder maakt om betaald werk te vinden, zo snel mogelijk. Moet er natuurlijk wel werk zijn. Na meer dan 200 sollicitaties ga je je dat echt afvragen.

Hij is nu bezig met een plan en hoopt financiele ondersteuning van de bank te krijgen. Ik zie heel veel haken en ogen en zou zoiets niet ondernemen, maar bedenk ook dat ik hem niet ben en dat ik wel wat lef van hem mag lenen. Just do it. En kennelijk niet de hete adem van de bijstand in mijn nek voel. Dus me dit half jaar dit wel moet gaan voelen. En me meer moet gaan richten op wat goed voor MIJ is. Niet meer teveel moet bezig houden met anderen het naar hun zin maken. Goed doen.

Het valt me op dat veel mensen rondom me maar weinig beseffen hoe snel het echt fout kan gaan. Baan kwijt, partner baan kwijt, bedrijf failliet, huis onder water, grote schulden uit in tijd waarin dat kennelijk nog allemaal kon, elke 3 jaar moest er een nieuwe auto komen.

Maar ook dat ik zelf dacht dat ik wel een aardig salaris had en dan hoor wat mensen verdienen netto in bijv. een consultancy baan, echt nog twee keer zoveel en dan direct snap dat ze het moeilijk hebben. Dat hun hele ww-uitkering alleen al hun vaste lasten omvat. Dus niet rondkomen. En straks van de bijstand met een eigen huis helemaal niet weten hoe ze moeten rondkomen.

Dan ben ik wederom dankbaar dat ik door Motormaniaman een hele tijd terug ben wakker geschud en toen mijn financiele gezondheid ben gaan aanpakken. Soms wat beter dan anders, soms met een terugval, maar wel met constant inzicht.

En dat ik creatief ben, creatief genoeg om met weinig toch veel te hebben. In alle aspecten van mijn leven.

Nu nog weer een magneetje op de koelkast zetten en dan vanmiddag kijken of ik nog steeds magneetwaardig blijf. Ga naar de verjaardag van mijn moeder en dat betekent gebak, zoutjes en dat soort zaken. En mensen die omzichtig vragen wanneer ik klaar ben met mijn dieet. Misschien maar mijn eigen bak nootjes meenemen.

Net een lekkere bak havermoutpap gegeten en een verse bak koffie. Nu nog even een laatje ontrommelen. Maandag wordt de klikko geleegd dus alles wat weg is, is ook echt weg.