Uitgerangeerd

Sinds ik aan diverse mensen voorzichtig aangeef dat ik momenteel niet zo lekker in mijn vel zit, krijg ik ook van hen te horen, dat zij dit soms ook hebben. De kunst voor mij is dan om dat stomme luisterende oor van mij even af te koppelen. Het gaat nu even om mij.

Nou treed ik niet in detail, maar alleen een eerlijker antwoord op de vraag hoe het gaat, geeft al meer ruimte tot begrip voel ik. En opent een nieuwe bron van energie. Andere energie.

Sowieso bij mij. Ik mag me ook ongelukkig voelen, ongezien, onzichtbaar en niet meetellend en gewoon ook bang en boos over het feit dat ik geen werk heb. En daardoor het gevoel heb niet meer mee te doen. Er niet meer toe te doen.

Vandaag had ik het met mijn bestuursgenoot over het feit dat we beide vinden dat er bij veel werkzoekenden weinig urgentie is bij het echt in aktie komen om aan de bak komen. Maar ook dat wij dit kennelijk zelf ook niet hebben/hadden/voelen/ervaren. Wat doe je als de rand van de afgrond echt zichtbaar is. Wanneer kom je effectief in actie. Heb je er dan ook nog wel de energie voor? Had je die plannen die je nu bedenkt, in paniek, niet een jaar geleden kunnen bedenken en rustiger uitvoeren?

Waarom komt er een tijd dat je als verlamd op de bank zit, weinig energie, weinig geloof in je eigen kunnen?

We zijn ervan overtuigd dat we aan de diverse fases in het werkzoekend zijn meer aandacht willen besteden. Leuk hoor die workshops over beter in je kracht staan of weten dat je eigenlijk het liefste wijnboer wil zijn in Noord-Oost Groningen, maar als je bankrekening leeg is en je weer onderaan de pyramide van Maslov zit, heb je aan dit soort fancy pancy workshopjes niets. Die workshops worden dan ook meestal gegeven door dames (echt...meestal dames) die een mooie achtervang hebben en nu eindelijk hun passie volgen. Met manlief als levensgrote buffer. Als de workshop hobby niet lukt...geen man overboord. Gelukkig kunnen we nog steeds met wintersport en de zomervakantie is ook alweer geboekt, he schat?

Hoorde vanochtend van een paar mensen dat ze zich zorgen maakte of ze in hun huis konden blijven als de uitkering afliep. En zich gefrustreerd voelden over de mensen aan de zijlijn die zo goed wisten te vertellen hoe je weer aan het werk kon komen, want een oom van een buurman en die zijn vrouw had ook een eigen bedrijfje gestart en oh oh....of piet van de overkant had zo'n goede sollicitatiebrief dat hij nu ook weer aan het werk is.
En hoe goed jouw CV ook is of hoe veel en vaak je ook solliciteert, je bent nog steeds net zover als 1,5 jaar geleden. Uitgerangeerd zo voelt het. Afgekoppeld. Niet meer nodig.

Tijd voor een andere aanpak.

Vanuit de achtertuin

In een uitzending van Een nieuw begin was een mooie vrouw te zien die 50 kg was afgevallen, maar zich nog steeds niet prettig voelde. Als eerste punt was daar die zak van huid die om/aan haar hing en haar het gevoel gaf dat iedereen nog steeds misprijzend naar haar keek.
En het belangrijkste punt was dat ze zich niet de moeite waard vond. Waarom deden mensen opeens alsof ze haar zagen staan nu ze op gewicht was. Was ze nu opeens beter?

Herkenbaar.
Deze vrouw heeft een man, kinderen, huis en kreeg tijdens de uitzending ook nog eens een baan. Hoppa...

Had van de week een soort van follow-up gesprek met mijn moeder en zoonlief - die toevallig weer even over was gekomen tussen zijn diensten door. Had er eigenlijk helemaal geen zin in, zat met allerlei zelfgesponnen gedachten en obstakels in mijn hoofd en daarvan was de grootste dat ik het zo moeilijk vond hoe mijn moeder me nooit geruststelde vroeger. Nooit zei dat ik goed genoeg was. Of een lief meisje of uhm...een mooi meisje. En dat zij nu me verteld dat ik mijn hoofd nog even recht moet breien, dan zal ik me, net als zij nu, veel beter in me vel gaan voelen. En nu wel zeggen dat ook ik de moeite waard ben. En toch voel ik het niet.

(Bleh...wat klink ik zuur).

En over vroeger hebben we het gewoon niet meer, dat was allemaal de schuld van de schoonouders of gewoon van mijn vader; als het aan mijn moeder ligt valt haar niets te verwijten. Schuldloos.

En als ik minder zuur ben, die andere bril opdoe, dan zie ik echt wel hoe ook zij slachtoffer van de omstandigheden is geworden of zich heeft laten worden en ook geen andere uitweg zag en maar bleef en bleef en bleef....en ik haar keuzes niet met die van mij mag en kan vergelijken. Ik durfde wel weg te gaan uit een slecht huwelijk en kon gelukkig heel goed mijn eigen broek ophouden. Ik zag zelfs af van partneralimentatie.
Dus ja, wat ik al zei op de begrafenis van mijn vader dat ik weet dat mijn vader geen makkelijke vader was, maar dat wat ik hem verwijt, ik alleen zelf anders kan doen, nu, in mijn eigen leven.

Volgens mijn moeder had zij die opties niet en zou zij bij de kerk moeten aankloppen en hoofd van die kerkclub was haar schoonvader, dus dat was voor haar geen mogelijkheid, zo bedacht zij zelf.
En ging het een tijdlang over hoe ze echt niet wist dat mijn vader ''iets had" en dat zij er pas later achter kwam dat haar moeder dit wel wist, maar ja...die had haar ook niet gewaarschuwd. Op mijn vraag of ze, zou ze het van tevoren hebben geweten ze ook was getrouwd kwam geen antwoord. Of moest er net koffie worden gezet.
En - nu ben ik wel heel erg zurig - dat verwachtte ik ook niet want ik was er al zeg maar, dus moet er getrouwd worden. Dus ja....ik was nou niet echt een kind uit liefde geboren vul ik zelf in. Ik heb dat in ieder geval nooit zo gevoeld. Ik ben meer de veroorzaker van dit slechte huwelijk. Waarmee ik een kind wel heel veel verantwoording geef.

Dus ik wilde haar niet met mijn zuurheid belasten omdat ik juist zo blij ben dat mijn moeder de laatste 5 jaar weer aan het leven is in plaats van overleven. En eindelijk een beetje leuke dingen is gaan doen.

Wat ook meespeelde dat ik minder zin had in het feedback geven, was dat ik zoveel lieve mensen in mijn omgeving heb die het in mijn ogen allemaal tien keer zwaarder hebben en ik me nog steeds bezwaard voel om dit pad te gaan bewandelen. Alsof ik het liever aan die anderen gun. En mijn eigen problemen maar minderwaardig vind. Die het meer waard zijn om hulp te krijgen.

Haalde zoonlief wederom het klassieke voorbeeld uit zijn beroepsgroep aan. Eerst bij jezelf het zuurstofmasker opzetten; dan bij je kind (of buurman/buurvrouw).

Volgens hem zat ik nu al jarenlang aan iedereen die het nodig had zuurstofmaskers uit te delen, behalve aan mijzelf.

Hele pakken zakdoeken volgejankt dus en dat voelde eng. Dat ik bij elk compliment wat ik kreeg mijn mascara testte (goed spul!). De hele avond door. En mijn moeder kan het dan nog steeds niet opbrengen om me te omhelsen, maar schuift een pakje zakdoeken mijn richting op. Immer praktisch. Aanraken is eng. Ben zo blij dat ik die erfenis NIET door heb gegeven aan mijn kinderen.


Voel me heel leeg en wiebelig. En ben blij dat ik een achtertuin heb, zodat ik toch nog buiten kom. Zie hoe de lente eraan komt. Wat zeg ik...er al bijna is. Buiten koffie drinken. Verbaasd dat de pot pindakaas alweer bijna leeggegeten is door de buurtvogels. Een beetje snoeien hier en daar.

Morgen weer een dag. Vandaag een beetje tot mezelf komen. Laten bezinken wat voor mooie dingen mijn zoon tegen me zei. Dat ik bijna niet kan geloven dat zo'n jongen mijn kind is. Zijn wijsheid en liefde voor mij en over mij verbazen me.

Onverstandig

Lijkt me heerlijk. Om eens een keer helemaal onverstandig te zijn. Gewoon niet op maandagochtend braaf hoppa de was in de machine,de vuilnisbak op een verantwoorde manier buiten te zetten - keurig naast de andere klikko's, deksel dicht, mijn rondje Bless the House te doen, om 10.30 uur mijn kopje zwarte koffie (geen slagroom, geen koekje en ZEKER geen suiker=het nieuwe vergif) te nemen, zonder koekje, braaf braaf geheel verantwoord. Goed zo...jij kan het. Jammer dat je er geen drol van ziet, maar goed hoor...braaf. Jij komt er wel.

Daarna braaf solliciteren, terwijl je al weet dat de HR manager van 35 denkt: Goh...53....dat lijkt mijn moeder wel....nee hoor die past niet in ons jonge team, ouwe trut...

Nog braver een witlofsalade maken, verantwoorde rauwkost, met een dressing van verantwoorde olijfolie, magere kwark, een kwak mosterd en dat heel braaf opeten.

Wat is dat toch dat ik al sinds ik me heugen kan geroemd wordt om mijn In Control zijn. Altijd het goede doen, altijd het rechte pad bewandelen, braafkaas eten.

Nou is dat niet helemaal waar, of misschien helemaal niet waar, maar het is wel een soort van imago wat ik kennelijk koester, anders deed ik wel wat anders.

Gisteren was de zonnigste zondag van februari, maar ik voelde me zwaarmoedig. Zoveel zon.....gatverjekkes. Ik kon niet wachten op de avond, gordijnen dicht, waxinelichtjes aan, niemand die hoeft te zien hoe ik mijn eigen efficiente ik niet meer trek. Die het liefste in een auto zou willen stappen (maar die heeft de verstandige ik niet aangeschaft natuurlijk, wat verstandig; nu kan ik gewoon nergens spontaan heen, zonder te kijken of je genoeg op je ov chipkaart hebt staan, nakijken of er bussen rijden, al moe worden van naar de bushalte lopen...fietsen is in mijn toestand geen optie, daar heb ik de kraaaaaaacht niet voor en dus blijf ik maar weer thuis en wacht op het donker)

Hoe ik het liefste ook een dom blondje zou willen zijn, die alle mannen te hulp schieten, die domme besluiten mag nemen en waarvan niemand zegt: Jeee...mensch...hoe kom je zo stom?? Maar ach en wee roepen en haar lekker helpen met een plank ophangen in haar keukentje, want dat kan een lief blond meisje niet natuurlijk.
Of een lekker losbandig vrij wijf...die alle mannen rond haar vingertje windt...Maar ook dat straal ik niet uit, al weet ik dat ik dat zeker kan zijn. Ook die rol heb ik aan iemand anders toegekend.

Wel ben ik die verstandig dikkige vrouw en aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaardige vrouw. Die haar eigen arsenaal aan boormachines in huis heeft. Voor geen gat te vangen (behalve haar eigen gat dan). Van alle markten thuis. Kan alles, weet alles en doet alles zelf.

Voila!

Die nog liever haar tong afbijt dan iemand te bellen dat ze haar goedige zelf even niet meer trekt. En als er dan iemand belt, ik al weer binnen no time naar hem of haar aan het luisteren ben. Die zijn direct vergeten dat ik een maandje geleden aangaf niet zo goed in mijn vel te zitten.

En ach...wat nou niet goed in mijn vel zitten. Flikker toch op met je pseudo gedoetjes....Die vriendin met borstkanker of die vriendin met meer dan een halve ton schuld; die hebben recht van zich niet zo goed in hun vel voelen zitten...Kijk dan! Jij toch niet. Je stelt je aan, je lijkt op een drama-queen waar je een hekel aan hebt, maar tegelijkertijd wel meer van wil hebben....ZIJ krijgen hun aandachtsmomentjes...keer op keer op keer...

Ik heb teveel en te goed in mijn hoofd ingeprent gekregen dat ik zeker niet waard ben om die 50 minutes of fame te krijgen. Zeurpiet, dik kind, lelijk kind, ongewenst kind... gatverdamme en ook nog ziek worden midden in een verhuizing. Je bent niet ziek...je stelt je aan, niet zeuren!!
Alleen maar aardig doen, want als ook ik boos zou worden dan zou mijn wereld ontploffen, met een altijd boze agressieve vader en een even gespannen snibbige moeder. Afleiden, aardig zijn, goed ...goed zo....niets afwijkends doen, want dat geeft weer aanleiding tot spanning. Is het weer jouw schuld dat jouw ouders ruzie hebben. Rotkind.

Uitgekakt - Zwijmelen/Zitten op Zaterdag

Mijn oude directeur van die grote Nederlandse bank was altijd nuchter hierover. Hij begon de dag altijd met een forse kop zwarte koffie en een sigaret en hoppa....dan was het klusje zo geklaard.

Toen hij dan ook een keer zijn stukken vlak voor een belangrijke vergadering kwijt was, verwees ik hem naar de laatste ruimte waar hij was geweest en ja hoor, de stukken lagen in het Directie-toilet.

Maar wat is dat toch?  Iets waar je weinig bij nadenkt als het goed gaat en veel zorgen over hebt als je niet kan wanneer je moet.

Ooit zei een arts me dat het ideaal is: Zitten, Poepen en wegwezen. Toch halen de meeste mensen dit ideaal niet en pakken er een sigaretje, boekje, Donald Duck bij om de periode tussen zitten en uitwerpen te veraangenamen.

Er zijn mensen die het niet bij anderen durven of erger, kunnen. Die gaan knijpen om de boel vervolgens thuis te kunnen lozen. In alle rust. Zonder de schande of schaamte van geur en remspoor.

Vond een leuke opmerking van Drs. P.

Drs. P., rijmkundige, gelauwerd met de Tollensprijs, windt zich in De Groene Amsterdammer op over de teloorgang van het Nederlands. Welbeschouwd is het een wonder dat het Nederlands nog bestaat, want de degeneratie begon volgens P. bij de Tachtigers. De 81-jarige drs. doet de nieuwe spelling verder af als een 'puinhoop' en 'debilisering.' En P. mijmert over het woord 'poep'. ,,Dat was in mijn studententijd een tussenwerpsel. Dat betekende niet meer uitwerpsel, maar... Poep! Je had poepoud, dat waren mensen die in corpsleeftijd ouder waren dan vijf jaar. In de Almanak stond achter hun naam P.O.'

En tegenwoordig is het helemaal hot om in plaats van 'shit' het nogal aanstellerige 'kak'' te gebruiken, wat hetzelfde betekent, maar in mijn oren toch anders klinkt.

Ome Willem was helemaal de man toen hij het over Het broodje Poep had. Wat stout.....rakkers... In sommige kringen werd/wordt er nog steeds niet over dit soort zaken gepraat zonder besmuikt te kijken en te doen alsof niet iedereen poept. Of zoals mijn ouders zeiden: Drukken. Of nog omzichtiger; Naar de wc gaan. Wat je daar deed dat rook je later wel..

Drukken? Moet je juist niet doen!

Wat is gebruikelijk bij jullie thuis?

What a difference a duvet makes...

Een tijd geleden bedacht ik me dat mijn dekbed toch wel erg frips aanvoelde in deze toch niet echt koude winter en legde een, ook al oud, éénpersoondekbedje, erbij.

Man....wat slaap ik toch heerlijk! Niet te geloven dat één zo'n laagje zo'n verschil maakt.

Vanochtend lekker mijn dekbedhoes en lakens in de was gegooid, die hangen nu alweer aan het zolderrek, schoon gewassen, te drogen. En een nieuwe set ligt klaar om erop te worden gedaan. Deze hele week was de focus van de Flylady op de masterbedroom. Niet uren boenen en poetsen, maar juist door iedere dag weer even een stukje aan te pakken, blijft het leuk en overzichtelijk.

Ik kreeg daardoor zoveel inspiratie - errug toch....ik krijg poets-inspiratie!! - dat ik van de week de hele zolder een sopje heb gegeven, gestofzuigd en al een tijdje aan het uitzoeken en opruimen. Iedere dag een beetje geeft aan het eind ook een groot resultaat tenslotte en het helpt mij me niet zo nutteloos en overbodig en onzichtbaar te voelen. Ondertussen een beetje schilderen en aandachtig de les die een schilderleraar me ooit gaf - niet teveel poetsen - in mijn oren knopend. Klaar is klaar. Volgend project.

Deze week zitten beide kinderen weer in het buitenland. De een voor zijn werk, de ander voor vakantie.
De laatste een beetje (veel) gesponsord door mij. Waar ik wel commentaar van de één op kreeg, maar goed, die ene is vergeten dat ik hem in het verleden ook flink heb ondersteund toen hij dat nodig had. En het mij eigenlijk niet uitkwam. Maar toch gedaan, want belangrijk voor zijn studie. En ik denk maar zo; ik eet er geen boterham minder door (eet momenteel helemaal geen boterhammen) en ik weet dat ze het terugbetaalt en ik zie liever nu een ontspannen gezicht dan dat ik ga wachten totdat ik overleden ben en mijn erfenis (1 antiek stoeltje) verdeeld moet worden. En ja...de lessen in budgetbeheer zijn bekend. Meer dan bekend. Het is gewoon nu nodig voor haar om weer verder te komen. Uitzicht te hebben op een toekomst. En ach...toen ik nog werkte had ik echt nooit een buffertje. En nu wel. Dus klaar.

Ik had vroeger graag gehad dat mijn ouders spontaan bijsprongen, maar hoorde altijd dat zij ook nooit hulp kregen, dus wij ook niet. Wat voor credo is dat nou? Dus zocht ik zelf wel naar oplossingen en die komen/kwamen ook altijd wel, maar van die calvinistische lesjes heb ik alleen maar de kilte onthouden.
En nooit een empathisch medeleven.

En dan horen dat sommige familieleden even moeten laten weten hoeveel zij cash op de bank hebben staan. Fijn... Ik telde de lege flessen om die week boodschappen te kunnen doen. En mijn trots weerhield me ervan dit ook maar aan iemand van mijn familie te vertellen. Die het zo goed voor elkaar hadden en die me ook nog lieten weten dat ZIJ nooit zouden scheiden.

Mmm...dit gaat een beetje de zure kant op en ik wil helemaal niet zuur zijn. Ik wil graag warm en belangstellend zijn. In het leven staan. Het verschil maken. Of de illussie hebben dat ik de rimpel in de vijver veroorzaak.

Ik ga zo lekker mijn bed opmaken, met frisse schone lakens om daar vanavond alvast naar uit te zien. Bekeek trouwens een reportage over mensen over de 40 die een sexchoach in de arm nemen om van hun maagdelijkheid af te komen en kijk.....baankans! Het gat in de markt....Van je hobby je beroep maken.

Hoe zou ik dit in mijn UWV overzicht kunnen verwerken??

Targets

Valentijnsavond liep er een jongetje door de wijk met een grote bos rozen, per stuk verpakt. Het waren geen superrozen, zoals bij de bloemist, maar ik vermoed dat er bossen rozen zijn gekocht en die nijverig per stuk zijn verpakt bij hem thuis. Nu moest hij, door de harde regen, de boer op.

En ach...voor één euro heb ik mezelf een Valentijnsroos geschonken. En het jongetje een leuke fooi erbij gegeven.

En nu staat dat roosje in een oud vaasje te pronken voor mijn keukenraam.

Zag ik mijn tuin allerlei bolletjes al uitkomen. Narcisjes, sommige tulpen zag ik ook al opkomen. Opeens krijg ik dan weer tuinkriebels. Ik ben al blij dat ik kriebels krijg en niet moedeloos op de bank blijf hangen.

En dat ik vanochtend mijn maandagrondje weer doe en dan helemaal voldaan met een kopje koffie kan zitten wachten totdat de keukenvloer opgedroogd is.

Dit alles is natuurlijk retesaai om te lezen en al helemaal om te Feestboeken, dus boek ik geen enkel item op Feestboek.

Van dochterlief kreeg ik gisteren nog een link naar een vacature en vanochtend direct gesolliciteerd.

Verder vanmiddag een boodschapje voor haar gedaan en wilde ook nog een kasstorting voor mijn s tichting doen, maar ik zag dat er wel een stuk of 20 collectebussen met net zoveel mensen in de rij voor me stonden bij de bank, dus toch maar weer met gevulde kaspot naar huis gefietst. Ook al heb ik in principe de hele dag de tijd, toch had ik geen zin om in de rij te staan. Kan morgen of overmorgen ook nog wel en dan heb ik gewoon nog een excuus om een stukje te fietsen. Haha!

Verder zat ik vandaag nog in mijn Master Bedroom, een rondje opruimen te doen en kwam een ordner met oude aantekeningen van mijn laatste Plan de Campagne bij mijn oude werkgever tegen. Goh..wat hadden we een leuke aktie bedacht, afdeling Marketing en ik en wat was het leuk om samen met een trainer van de club dit tot in de puntjes uit te werken met inlogcodes op websites en semacodes om direct in te loggen.. Midden in die campagne, kwam net terug van een bezoekje aan een potentiele klant, werd ik de laan uitgestuurd. Niet goed genoeg!

En wat grappig dat ik nu nog steeds contacten heb in die branche, dat de beste man van een grote farmaceut in de regio afgelopen week een workshop voor ons gaf en we goede contacten hebben aldaar. Zaken als netwerken doe ik nog steeds. Kan ik kennelijk ook nog steeds.

Alleen doe ik het nu voor mijzelf en mijn s tichting en word ik niet afgerekend op omzetcijfers in een rotmarkt.

Al met al heb ik mijn eigen target voor vandaag moeiteloos gehaald. En nu wat gezonds en lekkers te eten maken!

Door welke bril bekijk ik de wereld?

Ooit bij een Verkoop training kreeg ik na afloop een bril met allerlei perspectieven. Elke keer als ik keek zag ik hetzelfde uitzicht met een geheel ander perspectief.

Vandaag die bril maar eens afgestoft en meerdere malen opgezet.

Ik zit de hele dag in mijn eentje

Heerlijk; ik kan de hele dag doen wat ik zelf wil en hoef met niemand rekening te houden!

Ik heb geen reden om naar buiten te gaan en daardoor voel ik me ellendig

Een pyamadag!

Niemand belt me om iets leuks te gaan doen.

Lekker rustig; kan ik eindelijk die opgenomen James Bond film zien.

Ik ben al jaren niet aangeraakt.

Aan mijn lijf geen polonaise.

Niemand belt me om iets leuks te gaan.

Zeg....JIJ belt ook niemand@!#@

Ik zit de hele dag in mijn eentje

Fijn; een dagje make-uploos is goed voor je huid.

Niemand belt me om iets leuks te gaan.

Leuks doen is over-rated

Niemand belt me om iets leuks te gaan doen.

Gelukkig is iedereen die ik ken druk dit weekend en misschien wel gelukkig.

Niemand belt me om iets leuks te gaan doen

Gelukkig is zoonlief aan het werk en dochterlief ook en daarom bellen ze niet!

Niemand belt me om iets leuks te gaan doen.

He.....Irene Wust gaat zo schaatsen; kan je lekker live zien; leuk toch?

Ik ben al jaren niet aangeraakt;

He....lekker lang en warm douchen en daarna von Kopf bis Fuss met bodymilk in uhm..masseren (ok...door mijzelf...).

Niemand belt me om iets leuks te gaan doen.

Je kan die omslagdoek lekker verder breien en nog Irene Wust zien schaatsen....

Niemand belt me om iets leuks te gaan doen.

Ik zou mezelf ook niet bellen als ik zo zielig zou doen. 

Ik heb geen reden/zin om naar buiten te gaan en daardoor voel ik me ellendig

Geen geld uitgeven vandaag

Ik heb geen reden/zin om naar buiten te gaan en daardoor voel ik me ellendig
Jij hebt tenminste nog een keus of je wel of niet naar buiten KAN gaan. Je kan lopen/bewegen. Zeur niet!

Niemand belt me om iets leuks te gaan doen.

Ondertussen ben je al 20 x ge Whats appt door dochterlief en heb je haar wel 10 harten onder de riem gestoken!

Niemand belt me om iets leuks te gaan doen.

En de email werkt ook nog steeds.

Niemand belt me om iets leuks te gaan doen.

Wie zeg dat je perse iets LEUKS moet gaan doen. Blijf lekker thuis, lees een boek, maak een tekening, brei een trui, bekijk je Eksters in de Pindakaaspot.

Zaterdagzwijmel met meneer Gere in mijn hoofd

Gisteren was het Valentijnsdag en dat was een mooie aanleiding voor allerlei romantische films over de Liefdu op tv. Eentje was de al wat oudere, maar nog altijd fijn om naar te kijken Pretty Woman met Richard Gere.

Het was voor mij een beetje te laat om de film af te kijken, maar gelukkig hebben we de opname technieken dus kan ik hem dit weekend nog bekijken.

Onderstaand de titelsong.

Gisteren gesproken met een lid van mijn club die aangaf dat het niet hebben van werk en het niet kunnen vinden van werk haar soms zo depressief maakte dat ze wel 3 dagen een pyamadag hield. 20 sollicitaties per week en dan nog op niets worden uitgenodigd. Het kan toch niet zo zijn dat we van onze regering vrolijk mogen doorwerken tot 71 jaar maar dat je vanaf je 45e hoort dat je uitgerangeerd bent?

Ik ben blij dat ik zelf maar heel zelden pyamadagen heb en zeker geen aaneengesloten pyamadagen, maar ik begrijp het heel goed. Het niet meer meedoen hakt er enorm in. En dan hebben we het nog niet eens over moeten rondkomen van een veel kleiner inkomen. En een dreigende duik in de bijstand.

Ieder nadeel heeft zijn voordeel

Online een aantal vragenlijsten moeten invullen voor gesprekken met een therapeut/psycholoog. Je kon ook de uitslag van één van die vragenlijsten zelf bekijken en daar kwam een uitslag uit. Ik schrok er wel en ook weer niet van. Ik ben bekend met DMS V en de indelingen en dat als je alles leest iedereen wel een labeltje of een psychisch ziektebeeld heeft. Het is natuurlijk ook maar net in hoeverre je last ervan hebt of ervaart.

Bovendien vroeg de vragenlijst om na te denken over hoe ik me deze week voel. Een momentopname, zei de eigenwijze troel.

Heb, omdat mijn vader jarenlang in het Gekkenhuis  een Psychiatrische inrichting heeft gewerkt en later er ook nog heeft verbleven, iets meer inzicht dan een leek over hoe simpel het is om door te draaien en ook hoe graag men tegenwoordig overal een label op wil plakken. Al was het alleen al voor de ziektekostenverzekering. Die eist in 2014 al bij de huisarts dat er nagedacht wordt over de duur van de behandelingen en waarvoor. Dus als je verwijsbrief niet correct is, dan heb je dik (pun intended) pech gehad.

Werd vanochtend veel te vroeg wakker, beetje liggen lezen en toen toch weer doorgeslapen, waardoor ik natuurlijk ging dromen. Wel een mooie droom dus dat was een vruchtbaar doorslaapuurtje. Moest mijn best doen om toch te blijven relaxen ook al was ik veel later wakker dan normaal...maar he...er wacht toch niemand op me, dus waarom zou ik boos of chagerijnig zijn over zoiets simpels. Alle taken konden ook later worden gedaan toch?

Genoten van koffie met een schepje cocosolie,

in een rustig tempo de dingen gedaan die gedaan moeten worden en in de middag naar de bibliotheek om wat boeken te brengen en te halen en wat tijdschriften door te lezen. Leuke online Bucketlist gezien o.a. En voor morgenochtend, voor het kluppie een Valentijnsdag-traktatie gekocht. Is toch grappig om daar als werkzoekende een hart onder de riem gestoken te krijgen?

Was nog net op tijd thuis om alweer een aantal Olympische medailles te zien winnen door onze dames. Wat geweldig zeg. En wat een powerrrrrr die dames.

Kijk...als ik nou nog in The Ratrace zou meedoen/lopen dan had ik geen tijd om dat allemaal uitgebreid te mogen bekijken en te genieten van de medailles. Ieder nadeel hep z'n voordeel!

Mooi man!

Wat ben ik gezegend met een fijn gezin. Dacht ik vroeger nog wel eens dat ik geen gezin had, want geen man erbij, nu weet en voel ik dat dit onzingedachtes zijn. Ik heb een geweldig fijn gezin. We geven echt om elkaar en dat niet alleen, we durven ook elkaar aan te spreken als we ons zorgen maken over een gezinslid. Dus niet alleen maar "hé, hoe is het met mij?"

Zoonlief belde van de week dat hij zich zorgen over zijn zus maakte en ik gaf hem aan dat het me dan beter leek om met elkaar hier over te praten in plaats van tegen elkaar. En zo gezegd zo gedaan.

En wat doet het me goed om te zien hoe ze zich gezien voelt. Dat IS ze natuurlijk ook, maar ik weet uit ervaring dat het goed is om dit regelmatig ook te zeggen of te laten voelen. En dat ze weet dat wij er voor haar zijn; geen probleem of uitdaging is onoplosbaar. En dat het ook niet zo is dat omdat ik heb aangegeven met wat zaken te zitten er geen tijd of aandacht voor haar is. Of voor anderen.

Zo lekker wollig geschreven, maar voor mij is het voldoende om even te kunnen uiten hoe mooi ik deze aktie van mijn zoon vond. En de reactie van mijn dochter daarop.

En daarna even fijn een lunch gemaakt voor het gezin en de één naar werk en de ander richting vriendin.

Mooi man!

Freestyle skieen

Momenteel op tv; Freestyle skieen, freestyle slope style voor vrouwen.

Wat een power zeg! Ik verbaas me over mezelf dat ik het zo leuk vind, tussen de bedrijven door, naar beelden te kijken van de Olympische Winterspelen. Natuurlijk extra interessant als er Nederlanders meedoen, maar zoals nu doet er geen Nederlandse deelnemers mee en toch zit ik te smullen van de mooie beelden.

Gisteren waren mijn zoon en zijn vriendin even langs geweest. Grappig dat we tegen elkaar zeiden dat het lang geleden was dat we elkaar zagen. Voor zijn vriendin wel, maar hem had ik die ochtend nog gezien toen hij diverse pakketjes kwam ophalen die zijn werkgever naar mijn adres (zijn officiele adres hier) had opgestuurd. Een winterjas, sjaal en hij wacht nog op een aantal uniform-overhemden. Hij is van de week weer even overgekomen om wat zaken hier te regelen en leuk dat we elkaar dan weer even kunnen zien en vooral even knuffelen.

Wat een fijne vriendin heeft mijn zoon. Pittige dame en ontzettend lief ook nog eens. Ook iets om dankbaar voor te zijn en counting my blessings zeg maar.

Sprak ook Motormaniaman weer. Hij had het over het afwikkelen van financieen met zijn ex-vriendin en verbaasde zich erover en ook weer niet, dat zij er nu onderuit wil komen. Ik vind de bedragen die ze hebben afgesproken om te verrekenen met elkaar geheel niet realistisch en daarom dus ook zijn hoop op redelijkheid en afbetaling niet. Ik denk zelf dat hij zich niet rijk moet rekenen en er beter aandoet om dit af te schrijven en op eigen kracht verder te gaan. Maar wederom; hoeveel paren steunen financieel op elkaar en zijn apart niet in staat om hun eigen broek op te houden.

Toen ik hem vertelde over het aanbod wat ik kreeg van mijn kinderen zei hij dat ik dus ook depressief was. Maar dat voel ik niet zo. Ik voel een soort van belemmerende gedachten en overtuigingen ins kopf en dat plopt iedere keer weer omhoog bij situaties waarbij ik het onderspit delf of denk te delven. Daar wil ik vanaf. Het gevoel onzichtbaar te zijn, minder te zijn dan broers en zussen, buren en buitenlui. Gezien te zijn. Nou ja....work in progress.

Het is hier heel erg zonnig. Zonnig en weer droog. Mijn Flyladytaken voor vandaag alweer gedaan en ga ik nog maar eens kijken wat ik in een 15 minuten kan opruimen om weg te doen of weg te geven.
En nog maar weer even wachten op weer een pakketje voor zoonlief.

Reisoefeningen

Gisteren het boek met bovenstaande titel uitgelezen van de Nederlandse dichter Ingmar Heytze. Hij schrijft daarin over zijn reisfobie en hoe hij daarvan af is gekomen. Mooi boek, eerlijk boek en ook nog eens humoristisch en over een regio die ik goed ken.

Een hoofdstuk trof me. Waarom therapeuten eigenlijk nooit eens mee gaan - in zijn geval bij een reis, per trein of motorscooter. Waarom blijft het bij gesprekken in een kamertje? Hoe kunnen zij zien wat hij voelt op het moment dat zijn reis-fobie opspeelt.

Mmm...zo gaat het ook maar al te vaak bij dietisten. Die komen niet op huisbezoek en inspecteren je koelkast of gaan mee boodschappen doen. Zien niet hoe je je gedraagt als je langs de koekjesschappen loopt in de supermarkt. En natuurlijk kan je die in de luren leggen (dus eigenlijk jezelf) door braaf aan te geven dat je verantwoord eet, niet snackt en helemaaaaaal geen honger hebt.

Ligt daar geen braak terrein?

Ik was van de week met een aantal vrienden een borrel wezen drinken en toen ik ze vertelde van het aanbod van mijn kinderen en de vervolgstappen, schrokken ze. Ik was toch altijd een sterke vrouw, in control...hoe kwam het dat ik dacht dat ik niet zoveel voorstelde, er niet toe deed. Ik, de normaalste van het stel (dacht ik zelf)

Ik heb geprobeerd uit te leggen dat ik het moeilijk vind om mensen lastig te vallen met waar ik mee zit, omdat mijn problemen, dingen, isssues - in mijn ogen - vaak zo klein zijn vergeleken bij anderen en ik vind dat ik daar zelf maar uit moet komen. 

Ik zag de ontroering in hun ogen en ik moest zo ontzettend mijn best doen om niet in janken uit te barsten. Huilen in het openbaar..bleuh... en dan van die Utopia Hug hug sessies...Niets voor mij.. 

Dus moet ik het ook niet gek vinden dat ik afstandelijk over kom. 

Gisteren had ik een pannetje alternatieve erwtensoep gemaakt (geen vlees) en daar staat voor straks nog een heerlijke kom (of twee en nog wat voor in de diepvries) van voor me te wachten. Comfort Food, maar dan wel gezond. 

Merk wel dat het bezig zijn met opruimen van oud zeer me ontzettend veel energie kost. Ik slaap veel langer en doe minder dan ik zou willen. Maar kijk ik naar mijn afgestreepte To do lijst, dan moet ik eigenlijk concluderen dat dit een foute conclusie is. Ik doe gewoon genoeg.

Zaterdagzwijmel

Vond onlangs bij het opruimen van de zolder mijn cassettebandje van deze zanger. (voor de jongeren onder ons zal ik een foto van een cassettebandje toevoegen!!

Grijsgedraaid!. Mijn cassettespeler (een oerlelijk ding; design was toen nog helemaal geen issue) stond op een nog lelijker kastje wat ik van thuis had meegekregen in mijn eerste kamer in de D omstad. Vooral de tekst gaf me hoop. Ook ik zou toch ook wel eens iemand tegenkomen. Er is toch ook iemand die zelfs mij aantrekkelijk vind?

Nu denk ik; dat kon alleen maar ellende worden met zulke gedachten en overtuigingen in je hoofd. Dat je valt voor de eerste de beste kerel die ook maar een greintje aandacht aan je besteedt, omdat je zelf niet weet dat je recht hebt op 100% en niet slechts de kruimeltjes. Dat je zorgvuldig mag zijn aan wie je jezelf geeft, met wie je in zee gaat en aandacht niet verward met liefde. Of geilheid. Of nodig zijn.

Maar ja...het leven is een leerschool en kennelijk heb ik nog steeds geen diploma. Misschien alleen maar een certificaat.

Mad about the boy

Ben momenteel het derde dagboek van Bridget Jones aan het lezen; Mad about the Boy en ik moet eerlijk zeggen. Ik vind het een beetje tegenvallen.

Alsof de beste Bridget, die nu vijftig+ is, helemaal geen diepgang heeft verworven en nog net zo oppervlakkig met haar gewicht en het aantal keren dat ze dingen doet bezig is neurotisch bij te houden als toen ze een nogal oppervlakkige dertiger was, single en op zoek naar Mr Right.

Die Mr. Right vond ze, maar is ze helaas ook weer kwijtgeraakt. Dat is het leven zeg maar, maar er is werkelijk bijna niets wat me aan een vrouw van haar leeftijd doet denken. Ja, ze heeft nu 2 kinderen en is druk bezig met halen/brengen/ontluizen/school/huiswerk en haar werk en dat soort dingen (hartstikke jonge kinderen ook nog in mijn ogen, maar goed...die van mij zijn oud genoeg om mij Oma te maken en ik kreeg ze dan ook jonger dan nu de gemiddelde leeftijd is om moeder te worden). Ben ergens halverwege het boek, dus misschien komt de diepgang nog en tsja...is dit uberhaupt een boek om diepgang te verwachten. Het is kennelijk allemaal luchtig en hilarisch.

Ik hou er wel van en ben reuze fan van de eerste twee boeken en films en natuuuuuuuurlijk de geweldig Mr. Darcy.

Maar vertel me nou niet dat iemand van 50+ nog precies hetzelfde doet en denkt en belangrijk vindt als toen ze 35 was.

Of wel? Vertel eens...

Ik ben zelf eigenlijk pas een beetje gaan ontdekken wie ik ben toen ik ver in de veertig was en eigenlijk pel ik nog iedere dag meer lagen van mijn bol af (een ui is ook een bol toch?). En nog ben ik er niet. Is wie ik durf te laten zien niet de echte Bridget Jones.

Eén ei is geen ei, twee ei is een Paasei.

Ze zijn er al weer....Paaseitjes. En de rest van de Paasmeuk.

Wat vroeg!! En ook weer niet. Ik had al verwacht dat ze rond 2 januari in de supermarkten zouden liggen. Sinterklaasspullen/pepernoten kan je toch ook al rond september kopen?

Het doet me deugd dat ik er allemaal gewoon aan voorbij kan lopen, behalve dan dat ik even mijn mond weer dicht moet doen, omdat die op stand : OMG stond.

Vandaag mijn vest afgemaakt. De rand die ik eromheen had gebreid was te strak, dus nog maar een extra pen erbij genomen, met een stukje Buddie erop. Je zou zeggen; die is werkloos dus dat is in een poep en een zucht klaar. Toch is dat kennelijk niet zo. In mijn voorraad knopen gelukkig nog 4 dezelfde grote knopen gevonden en die erop genaaid. Alle draadjes afgehecht en afgewerkt. En nu bedenken wat ik nu ga doen. Qua breien dan.

Het was vandaag Anti-uitsteldag; dus wat klussen gedaan die ik niet zo leuk vond. Ik mailde o.a. met mijn vorige energieleverancier; wanneer kon ik de eindafrekening verwachten? Ze belden me binnen een uur al terug met een goed en duidelijk antwoord op mijn vraag. Ik complimenteerde de dame van de klantenservice. Doen ze netjes. Verder, in het kader van Februari - ruim je rommel op-maand, ook weer een kwartiertje op zolder dingen uitgezocht, koelkast uitgezocht op biologische experimenten (niks weg te gooien, ik eet alles op) alleen schoongemaakt dus.

Doe mee met de Nationale Eettest. Eens kijken wat mijn theoretische kennis is. Leuk en grappig.

Bedgewoonte

Vandaag al teruggebeld door therapeutencentrum en van de week word ik gebeld voor een intake. Er is een wachttijd, maar kan waarschijnlijk half maart aan de bak.

Natuurlijk ben ik al een tijd 'aan de bak' maar dan met iemand die mijn gedrag doorziet en me kan helpen om ingesleten overtuigingen weg te slijpen.

Gisteren had ik veel energie en doordat de zon pal op de ramen stond maar ook nog even de ramen gelapt, naast mijn gewone huishoudklusjes.  Met mijn magische paarse huishouddoeken van de vliegende dame. Werkt echt. Ik gebruik ze ook in mijn badkamer om, zonder chemische middelen, alle kalkaanslag van de tegeltjes in de douche te verwijderen. Ze geeft aan dat het beste middel spierkracht is. Gewoon elke dag een stukje met desnoods de shampoo waar je je haar mee wast (zeep is zeep) en dan worden die tegels echt wel weer glanzend.
Het scheelt dat ik veel geduld heb, maar ik zie heel langzaam weer glans inderdaad. Heeeeeeeeeeeeel langzaam.

In de middag een stuk gelopen en ook nog een uurtje gestudeerd, buiten de sollicitatie-activiteiten natuurlijk. Soms voelt het alsof ik op Kantoor Citroenvlinder zit. Elk uur is gevuld met nuttige zaken.

Wat ik heerlijk vind, is dat ik bedacht dat toen het wat kouder werd, ik een oud een-persoonsdekbedje van één van de kinderen over mijn eigen dekbed kon leggen en daar dan weer mijn bovenste doorgestikte sprei overheen. Ziet het er nog steeds fraai uit. Normaal heb ik dan 2 laagjes (mijn dekbed is oud en dun) en nu 3. Dat scheelt en daardoor slaap ik beter. Dus maar op mijn verlanglijstje voor mijzelf een nieuw dekbed zetten. Maar zo stom toch...dat ik nu pas zoiets bedenk. En me dat gun. En nee...de kachel doe ik nooit aan in mijn slaapkamer, dat vind ik niet lekker slapen. Vaak staat ook het raam nog op een kiertje.

Volgens mij is dit onderdeel van zachter voor mezelf zijn. En dan heb ik het over zoiets simpels als een lekker warm bed. Helaas zonder dito man erbij.

Als een bol

Vanochtend naar de huisarts geweest voor de verwijsbrief om therapeutische ondersteuning te krijgen en teruglopend vond ik dat ik wel een bemoediging verdiende. Ik deed een diepte-investering van euro 1,75 en kocht 3 hyacintenbolletjes. Die deed ik vervolgens in een rekje wat ik al een tijdje had en die in mijn schuur opgeslagen stond.
Vond die bollen wel symbolisch voor wat ik zou moeten voelen, weten.

Ik heb alles in mij om te worden die ik ben. Die bollen hebben geen bemoediging van buitenaf nodig, maar wel aandacht en de juiste bemesting om een bloeiende hyacint te worden. Prachtige kleuren en heerlijke geuren. Ze zullen geen tulp worden. Dat hoeft ook niet, want ze zijn in oorsprong prachtig. Als hyacint. Blauwe, Witte, Roze en waarschijnlijk nog wel meer varianten zijn er. Zit allemaal in die bol.

Leg je de bol in een donkere schuur, dan komt er geen prachtige bloem uit. Zet je de bol op water of in de aarde, dan wel. In het licht. De bol heeft dus een aantal zaken nodig om tot bloei te komen. Anders is de bol nog steeds een hyacint, maar zonder bloei. Deze maand ga ik dus op zoek naar bemesting en licht en luchtigheid.

Met minder geld meer tijd volmaken

Een aspect waar je maar weinig mensen over hoort - want kennelijk is het nogal iets waar je liever niet over spreekt, is het feit dat als je je baan verliest en een uitkering krijgt, je ook een ander sociaal leven hebt/krijgt Als je daardoor inderdaad een stuk minder inkomen hebt. Ik heb het niet over mensen die een riante oprotpremie hebben ontvangen en ook nog een partner hebben die het verlies financieel prima kan opvangen. Of daarvoor al een goede buffer hadden en financieel niet veel inleveren.

Sowieso ben je je week/weekend indeling in het begin kwijt. Iedere dag is leeg - zo voelt het en de noodzaak om al om 06.30 op te moeten staan om voor de file uit naar je werk of naar een klant te rijden, is er niet meer. Die auto is er niet meer.

In mijn geval dan. Ik ben alleen en heb ervoor gekozen om geen auto aan te schaffen. Om te kijken hoe het bevalt om met het OV te reizen (als ik al reis!) en voornamelijk alles in de buurt op de fiets te doen. Bevalt prima en is ook nog eens goed voor de conditie en portomonnee, die fiets dan, maar wat is OV duur (geworden).

Even een ritje naar een grote stad in de buurt met de bus is zo al euro 5,--. En dan heb je nog niets. Of zelfs maar naar ons centrum, ook een paar euro. Dus, gezien de grote hoeveelheid vrije tijd, zou je kunnen veronderstellen dat je vaker eens een dagje gaat stadten. Ik bekijk wel regelmatig hoe ik dan toch af ten toe eens uit mijn cocon kan komen en toch kan reizen. Fijn dat ze die kaartjes hebben van de K ruidvat of Blokker.
Maar moet dit echt budgetteren en de luxe die ik voorheen had, met mijn lease-auto van de zaak en brandstofkaart, om zo maar...als je daar zin in had aan het eind van de avond de zon in de zee zien zakken, of op een zondag naar kennissen te rijden of naar een mooie stad of gewoon even bij familie langsgaan, dat kan niet meer zonder daar over na te denken. Of na te rekenen.

Als je een groot budget hebt kan dit wel, maar ik merk dat, nu ik eindelijk een buffertje heb, die buffer eigenlijk intact wil laten voor nog zwaardere tijden en die niet wil opeten aan zomaar even ergens naar toereizen.

Ook valt het me op dat ik daardoor een veel kleinere sociale kring heb. Ik reis niet wekelijks een paar keer met de bus, gewoon voor de lol even ergens anders zijn. Ik fiets dan wel, maar dan is je reikwijdte toch kleiner en met prutsweer is de lol van ergens anders zijn er voor mij snel af (ja...luxepaard). En in een vinexgemeente wonen is qua leuke dingen zien niet erg avontuurlijk. Voornamelijk saai, winderig en heel erg op gezinnen ingericht.

Het gemak waarmee ik voorheen dus overal naar toe kon, dat is verdwenen. En daarmee kennelijk ook het gemak waarmee mensen bedenken, dan ga ik toch even naar haar toe. Het steekt me dat familie met vier auto's niet kunnen bedenken dat het voor mij niet mogelijk is om spontaan langs te komen, omdat me dat gewoon 25 euro kost. Die ik moet budgetteren. En als ik dan zie dat het al weer twee jaar geleden is dat die vier auto's bezittende familie de weg naar mijn huis vonden (op hun vier tomtom's) vraag me ik af of dat dan in balans is. Of ik uberhaupt op bezoek van dat soort mensen zit te wachten.

Maar ook of ik niet teveel in de slachtofferrol zit en boehoehoe wat ben ik toch zielig met mijn uitkering. Ik denk ook dat het onbegrip voortkomt uit het nooit hoeven ervaren hoe het is om met veel minder inkomen rond te moeten komen. Die familieleden waar ik het over heb, hebben nog nooit te maken gehad met verlies van baan en/of inkomens. Of zeggen heel arrogant dat echtscheiding iets is wat hen nooit zal gebeuren. En bedankt.

Wat ik in ieder geval heb geleerd is dat ik beter voor mijzelf moet zorgen. Op financieel gebied. En dat doe ik nu ook. En dat betekent dan dus ook keuzes maken en niet meer zoveel reizen en dit beperken tot wat je budget je toelaat. Maar wel kijken hoe je toch kan krijgen wat je hebben wilt. Dus maak ik inderdaad graag gebruik van de opties van een dag reizen voor 16 euro door heel Nederland en dan met mijn museumjaarkaart (Moederdagkado) mooie dingen zien. Die me weer inspiratie geven, mijn ziel voeden. (Jemig....dit klinkt wel hoogdravend zeg...). Maar gewoon even iets anders dan mijn eigen woning, straatje of winkelcentrum.

En vraag ik me echt af dat als je gewoon moet reizen, door ziekte naar een ziekenhuis of behandelaar, hoe regel je dit dan. Niets voeding voor de ziel maar pure noodzaak. En realiseer ik me ook weer dat ik zeur.

En niemand houdt van zeurende zure ouwe wijven. Ik ook niet.

Zaterdagzwijmel

Ooit ging ik met werkweek op de HAVO naar een voorstelling van deze man, in Parijs. Geweldig!!! We zagen hele kleine poppetjes op het podium want we zaten echt helemaal op de allerlaatste en hoogste rij, maar wat een energie!

En in de Franse les ontleden we zijn teksten. Wat zong hij nou (toen had je nog niet het even snel opzoeken via google en hoppa hele songteksten verschenen, maar luisterde je de LP of het cassettebandje gewoon 250 keer achter elkaar af, telkens weer dezelfde zin...wat zong hij nou?

Erg leuke Franse lessen waren dat.