He...hoe bedoel je emotionele chantage :)
Zij sporten allebei, vrij fanatiek ook, dus hebben allebei een gezond slank lichaam. Tenminste, zo ziet het eruit.
Mijn zoon moet beroepshalve regelmatig medische keuringen ondergaan en weet dat hij weer gezond is, vooral na zijn plotselinge buik-operatie, begin dit jaar. Hij is toen veel spiermassa verloren in heel korte tijd en heeft zich daarna nog meer verdiept in gezonde voeding en wat dat met je lijf doet. En eet bewuster en gezonder.
Mijn dochter gaf me aan dat ze weer een dieet gaat volgen; ze wil toch nog wat extra kilo's kwijt. Ik zie niet waarom; ze is prachtig, maar haar keus en ik zeg er niets over.
En daar zit ik dan: Mijn gedrag ziet eruit alsof ik in die Egyptische rivier zit, maar dan op zijn Engels uitgesproken. I'm in denial.
Soms schiet me weleens door mijn hoofd dat ik een soort van omgekeerde Body-dysmorfia heb. Ik kijk in de spiegel en ZIE gewoon niet dat daar iemand staat met zwaar overgewicht. Ik bekijk mezelf kennelijk met heel andere ogen dan de buitenwereld. Maar ook dan de werkelijkheid.
Soms schrok ik van een foto die van mij van opzij was genomen. Tsjonge....wat een enorme buik en maag zeg... en stopte dat gevoel weer snel weg.
Gisteren zag ik een uitzending bij die goede oude Dr Phil waarin er twee mensen zaten die heel heel veel overgewicht hadden en ja hoor, daar rolde het lijstje van kwalen die ze hadden of zouden kunnen krijgen al over het scherm.
Alles was gewichtsgerelateerd en er werd nog net niet gezegd dat het dus aan jezelf en aan je eetgedrag te wijten is als je straks ziek wordt, maar dat zat wel in elke zin verpakt.
De deelnemers waren heftig in ontkenning. Een dame noemde zichzelf Fluffy..in plaats van te benoemen dat ze dik was. En haar enige motivatie om te gaan dieten was dat ze dan leuke kleding kon kopen. Ze at grote hoeveelheden. En dan denk ik altijd; nou....dat valt nog wel mee toch, bij mij?? Ik eet niet midden in de nacht, patat eet ik zelden en zakken chips haal ik sowieso niet in huis.
Dus die hele riedel die door Dr Phil en nog een andere dokter, bedenker van alweer het ultieme dieet, kwam helemaal niet binnen bij die dame; ze wilde alleen maar slanker zijn om er leuker uit te zien!
Net als bij mij.
Ik heb (nog) niks. Ik vul formulieren in voor mijn staar-operatie en op alle vragen over ziekte, pillen en afwijkingen vul ik Nee in. En ben blij dat ik (nog) niks heb, want natuurlijk snapt mijn brein wel dat ik een enorm risico loop. En toch blijf ik dat lopen en ontken ik kennelijk dat ik in die risicogroep zit.
Ik zeg niet dat toen ik een beetje te fanatiek het gras in mijn tuin kortwiekte, ik mijn knie verdraaide en daar nog weken lang last van had. Want die knie moest natuurlijk ook nog 40 kg extra gewicht meetorsen. Dat als de bus te hard optrekt, er een pijnscheut door de knie schiet.
Ik zeg niet dat mijn conditie slecht is. Ik me een hijgend hert der jacht ontsprongen voel als ik naar de bushalte zou moeten sprinten.
Ik zeg niet dat ik al blij ben met 17 minuten kunnen Steppen met Cher. Dus naar een sportschool gaan dat is gewoon een brug te ver. Buiten dat ik een bloedhekel heb aan de Sportschool.
Ik fiets ernaar toe en dan is de eerste opdracht om 10 minuten te gaan fietsen!!
Ik ga niet 100% voor een gezonder leven. Heb ik net een traject bij de psycholoog afgerond, komen mijn kinderen weer dat ik niet goed bezig ben en ze zich enorm ongerust maken. Weer geen rust aan mijn hoofd. En bovendien triggert bij mij deze aanpak enorm het gevoel van Ik ben niet goed genoeg, waar ik net zo lang aan heb gewerkt.
Dat vertelt niemand je; dat als je enorm afvalt je aan alle kanten hoort hoe goed dat is en hoeveel beter je er nu uitziet en bent. Alsof je vorige versie dus inderdaad niet goed genoeg was. Ik voelde me gedurende dat hele traject helemaal geen ander mens. Of mooier. Of leuker.
En om het helemaal vreemd en raar en ontkennend te maken; mijn kijk op te dikke mensen is inderdaad van wow...wat zonde. Tien kilo minder en alles gaat minder zwaar. Waarom ik niet met die ogen naar mijzelf kan kijken en ik de oproep van mijn kinderen om nu eindelijk eens naar de Sportschool te gaan zoveel onrust oproept.
Ik ben bovendien stront-eigenwijs; wil de dingen op mijn manier doen; ook al werkt die manier niet (genoeg). Dus step ik elke dag met Cher. Elke dag ietsje langer. Kijk bewust naar wat ik eet, maar wil never nooit meer op een dieet met pakjes en zakjes waarbij vooral mijn bankrekening afvalt. En ik daarna nog niet heb geleerd wat verstandige keuzes zijn. Ik heb wel geleerd dat ik meer groente mag eten. Dat salades voor lunch een gezonde keuze zijn. Meer vis. En portie-grootte is ook iets waar ik beter op let. Niet meer 2 x opscheppen.
Ik weet alles, maar pas niet alles toe.
Gisteren stond ik voor het eerst sinds tijden op de weegschaal. Ik durfde niet; was bang dat ik accuut zwaar depressief zou worden, terwijl mijn kleding allang aangaf wat er aan de hand was. Mijn kleding die ik begin 2012 droeg (en had bewaard gedeeltelijk).
Ik schrok er niet eens zo erg van en ik stond vanochtend ook niet zwaar depressief op. Sterker nog; ik besef dat ik die rivier uit Egypte zo snel mogelijk achter me moet laten en ook alle chocolade- en koekjes. I am a secret eater. Die geheel in ontkenning is dat ze dat zelf doet en dat ze minder gezonde keuses maakt met als consequentie dat die lege vetcellen, die de hele tijd gefrustreerd waren want hun enige doel is vol zijn, nu aan hun trekken kwamen. En zich nog sneller vulden dan voorheen.
Maar man...wat vind ik het onrustig!!
21 opmerkingen:
Wat lijkt me dat vervelend. Als jij je goed voelt is het toch prima. Of maak je je stiekem toch zorgen?
Marja, daar ben ik het toch niet helemaal mee eens. Gezondheid is het allerbelangrijkste en ik kan me voorstellen dat haar kinderen haar nog heel erg lang in hun midden willen hebben. De risicofactor is gewicht, dus begrijpelijk dat de kinderen daarop wijzen. Ik hoop dat je toch de stap gaat nemen om gewicht kwijt te raken.
Tuurlijk ben je goed zoals je bent. Ik snap wel dat je kinderen zich zorgen maken. Het gaat hen om je gezondheid niet dat je niet genoeg zou zijn.
Ik lees al heel lang bij Francine (stukje bij beetje, link op mijn blog).
Zij is 60 kilo afgevallen met vallen en opstaan.
Een heel inspirerende vrouw!
Ze loopt hard en eet gezond. Maar ze is begonnen met kleine stapjes, letterlijk en figuurlijk. Misschien leuk om eens te lezen!
Liefs Petr@
Op je gewicht blijven, daar heb ik geen probleem mee. M'n lief wat meer en daarom eten wij als we in Spanje wonen, en dat is toch 8 maanden per jaar, bijna nooit meer 's avonds de uitgebreide warme maaltijd. Straks om 15.00 uur ook weer naar een chiringuito (strandtent) en dan heerlijk vis eten. Verder is Albert, ik deed dat al nooit, gestopt met alle tussendoortjes en ook dat helpt om niet aan te komen.
Sterkte met het afvallen en het nummer wat je vandaag uitgekozen hebt, nodigt mij vaak uit om het gaspedaal van mijn Honda CRX dieper in te trappen.
Fijn weekend.
Grtz Mara
Oh wat herkenbaar. Ik lijd ook aan een te positeif zelfbeeld, wat gewicht betreft. Ik ben heel tevreden met mijzelf maar zie ook wel op foto's of in etalages dat het niet klopt. Ik begin het ook steeds vaker te voelen. Tijd voor actie! Succes!
De weegschaal heb ik al heel lang geleden weggegooid.Maar mijn kledingmaat zegt genoeg ! Lekker muziekje !!
Héél erg herkenbaar - ben ondertussen één jaar post GBP en ik moet zeggen dat er aan het voedingspatroon bedroevend weinig veranderd is, minder dat wel, maar niet persé gezonder - gelukkig (?) is aan kilo's wel veel afgegaan ... vraag me binnen een jaar of wat nog eens hoe het zit ... succes xxx
Tja.... enerzijds snap ik die zorgen wel van maar anderzijds... ieder mens kan wel een reden bedenken waarom hij iemand te dik of te dun vindt.
Ik ben het eens met wat Marja zegt, zolang jij je goed voelt is het oke.
Heel dat geouwehoer om 'te' dik is zo'n hype en jaagt veel mensen de stuipen op het lijf.
Wij doen daar niet aan mee hier, een weegschaal hebben we dus ook niet.
Mijn man komt vanwege zijn gezondheid regelmatig in bij de ha en daar wordt zijn gewicht in de gaten gehouden. Noodgedwongen ivm zijn cholesterol en te hoge bloeddruk.
Misschien heb ik evengoed een tip voor je.
Toen mijn man (1.88 en 160kg) problemen met zijn gezondheid kreeg 'moest' hij van de huisarts naar een diëtiste. Die gaf hem de tip om elke 2 uur 2 boterhammen te eten. (niet 's nachts natuurlijk) .... dat zou ervoor zorgen dat de spijsvertering aan het werk gezet en gehouden werd en dan zou het gewicht gaan dalen. Aan die tip heeft hij gehoor geven, niets aan het voedingspatroon veranderend verder.... en het gewicht vloog eraf.
Als hij nu weer te horen krijgt dat er een paar kilo teveel aan zit dan doet hij dat weer een paar weken en het is weer weg.
Ik wens je veel wijsheid toe maar bovenal een fijn weekend.
Gaven wij onze ouders vroeger ook niet altijd goede raad, hoe het wel en vooral niet moest? Ik wel en nu denk ik wel eens 'waar bemoeide ik me toch me'? Trokken die zich daar iets van aan? Nee, gelukkig niet!
Dus heel misschien moet je het langs je laten afglijden en/of gewoon tegen je kinderen zeggen dat je hun goede bedoelingen waardeert en erover zult nadenken, maar dat je zelf de beslissingen neemt. Niet gelijk denken dat ze dan niet meer thuiskomen of je niet meer aardig vinden. Ze kunnen hoogstens denken dat je een eigenwijs geval bent.
Zelf tors ik ook wel iets (?!) te veel aan gewicht mee en neem ik me steeds voor van-alles-en-nog-wat te laten staan, maar het komt er niet van. Vind ik reuze slap van mezelf. Wij eten overigens wel gezond, maar ik lust er nog zo veel naast. Echtgenoot heeft veel meer discipline dan ik. Ik heb er qua gezondheid (nog) geen last van, slik geen pillen, loop altijd trappen ook al woon ik in een appartement met lift, fiets veel. Het enige echte nadeel vind ik dat je zo ontzettend rekening moet houden met je kleding. Maar zijn jonge, slanke mensen daar ook niet constant mee bezig?
Het is geen excuus, maar in al mijn 37 arbeidzame jaren ben ik - op een zwangerschapsverlof na - in totaal nog geen 3 weken in de ziektewet geweest. Iets wat al mijn magere collega's niet kunnen/konden zeggen. Het is dus ook niet waar dat te zware mensen eeuwig en altijd ziek zijn. Mijn zusje, die ook niet de magerste is, is ook nooit thuis van haar werk. Had zelfs ooit bij een cholesteroltest op het bedrijf het laagste percentage van allemaal. En nee, er werkten daar echt meer dan twee mensen.
Zorg dat het tussen de oren goed zit, dat scheelt volgens mij al een heleboel. En we kunnen natuurlijk eindelijk wel eens opnieuw beginnen met afvallen, kwaad kan het vast niet:-) Maar dan wel voor ons zelf en niet omdat anderen dat zo nodig vinden.
Fijne zondag, groetjes,
Je kinderen zijn bezorgd, begrijpelijk. Je gezondheid is belangrijk, maar dat zul je zelf het beste weten. Ik vind het moeilijk om tegen iemand te zeggen dat hij of zij wat aan z'n gewicht moet doen. Ieder mens is mooi op z'n eigen manier!
Liefs Frederique
Ja, niet stiekem. Weet en snap dat mijn huidige gewicht niet gezond is. Dus is het (weer) tijd voor aktie.
Fijn antwoord en goede tip!
Juist dat argument, dat mensen me graag in hun midden hebben, heb ik heel lang niet gevoeld. Nu wel, dus weet ik en snap ik dat ze ze zorgen maken.
Ja, haar blog ken ik en wat een transformatie zeg!! En inspiratie.
Tussendoortjes in de vorm van snacks zijn inderdaad fijne dikmakers. :)
Wegen is voor mij juist onder ogen zien wat de stand van zaken is. En die is momenteel dat ik te klein ben voor mijn gewicht.
Ik ben ook nooit ziek en zeker geen ziekten gerelateerd aan mijn overgewicht. Maar het ligt wel op de loer.
Dank je!
Wat een strijd. Je weet het allemaal zo goed te verwoorden... maar wat is het moeilijk om toe te passen. Ik heb de mazzel dat ik gek ben op sporten. Dat houdt mijn gewicht in proporties. Maar ik blijf strijden met alles wat er naar binnen gaat.
Ik hoop echt wel voor jou dat er een moment komt waarop het kwartje valt. En dat je daar dan ook vrede mee hebt. Sterkte in de strijd.
Je hebt een reuze grappig nummer gekozen bij een prachtige woordgrap, die blijk geeft van inzicht! Het lijkt me inderdaad een ontmoedigend probleem, overgewicht dat buiten de marges is of dreigt te gaan. Daar iets aan doen lijkt me nog moeilijker dan b.v. stoppen met roken...
Waar je misschien moet proberen onderscheid in te maken: ook al heb je nog zoveel overgewicht, wat niet goed is voor je gezondheid, dat diskwalificeert je kwaliteiten als mens niet!
En nog even terug naar denial: pas op dat je niet gebeten wordt door een Nijlkrokodil, en Nijlpaarden zijn veel gevaarlijker dan de meeste mensen denken, dus ga daar maar niet zwemmen!
Zag van de week een documentaire over iemand die in de voetstappen van Livingstone over de Nijl vaarde en inderdaad aangaf dat het juist de Nijlpaarden waren die gevaarlijk zijn. Mooie metafoor ook :)
Een reactie posten