Totdat de post op de mat viel. Een rouwkaart van mijn voormalige buurman. Nog maar een paar jaar geleden overleed zijn vrouw, veel te jong en dat was voor mij toen al een schok. Zo'n leuke levenslustige vrouw, lieve kinderen..dood. Haar dochters pasten soms in de avond op mijn kinderen, toen ze nog klein waren. Nu lag ze daar in haar kist.
En dan nu hij. Dezelfde tijd van het jaar, hetzelfde effect.
Verdoe toch je tijd niet aan piekeren, somber gestemd zijn en aan allerlei aannames hoe mensen denken of zouden kunnen reageren of dat ik nooit meer aan het werk kom. Ga toch leven mensch!
Jij mag niet doodgaan en ik wil niet sterven
laat staan onze liefste, denk niet aan ons kind
zijn dood zal ons leven voor altijd bederven
terwijl ze misschien een hemel daar vindt
niemand mag doodgaan, niemand verdwijnen
maar je weet net als ik, er gaat steeds zoveel mis
met auto's en veerboten,vliegtuigen, treinen
niemand weet hoe laat het is
is het vijf voor twaalf of net half zeven?
hoeveel uur heb ik nog of rest mij een kwartier?
hoelang mag ik doorgaan nog doorgaan met leven?
ik heb echt geen idee en ik grijp het plezier
5 opmerkingen:
Youp heeft wel gelijk.
Zo denk en voel ik het ook.
Wat een mooie uitdrukking, niemand weet hoe laat t is.
Zo waar en aan de ene kant zo eng maar wel weer duidelijk dat we er wat van moeten maken. liefs van mij.
Prachtig...en zo waar...laten we proberen het leven zo te leven...
Helaas gaan verdriet en narigheid aan niemands deur voorbij. Op z'n tijd relativeren, da's heel verstandig. Maar ook al doe je dat, dan nog ga je je na verloop van tijd je weer druk maken over dezelfde dingen, dat hoort nou eenmaal bij de mens. Moet je niet erg vinden.
Een reactie posten