Een vijf min

Een vijf min was op je schoolrapport nog geen voldoende. Dat was eigenlijk een 4,6. Dus onvoldoende als je uitgaat van 10 tot 0. En we kregen altijd wel een 1 voor het correct opschrijven van je naam. Daar was ik gelukkig vrij goed in.

Ooit moest ik een jaar overdoen omdat ik 0,5 punt te kort kwam om over te mogen naar de bovenbouw, waar ik dat vak niet meer in mijn pakket zou hebben. Maar niets mee te maken; zo waren de regels.
Toen ik dat jaar dus nog een keer overdeed begon ik mijn eerste rapport met een 8 voor dat vak, tweede rapport een 7 en daarna ook weer zoiets. Of ik dan toch maar niet dat vak in mijn pakket zou kiezen. Ik deed het zo goed nu. Ik moest wel lachen; of mijn mentor vergeten was hoe de reeks het jaar ervoor eruit zag? 5, 4 en 3.

Hoe zou mijn rapport van Leuk Mens zijn. Of leuk mens, eigenlijk gewoon mens. Heel vaak denk ik dan terug aan dat jaar in de derde klas.  Doe het nog maar een keer over. Niet geslaagd als mens. Je bent een vijf min!

Zou dat kunnen, sommige dingen in je leven over doen. En dan een goed rapport hebben, maar even vergeten hoe niet goed je daarvoor bent geweest? Of misschien heb je juist daarvan wel je les geleerd.  En blijf je nu voor altijd een ruime voldoende! Of varieert dat gewoon per mens met wie je omgaat. Ben je voor de ene een 8 en voor de ander maar een 4.

En buiten dat; wie maakt dat rapport op. Wie bepaalt er dat jij geen leuk mens bent. Of bent geweest. Of niet goed genoeg voor leuke dingen. Of als vriendin of vriend?

Doet me direct ook weer terugdenken aan al die narigheid die de afdeling Human Resources heeft bedacht om zichzelf in stand te houden. Beoordelingsgesprekken. Ik noemde dat altijd maar Veroordelingsgesprekken. Dat je ieder jaar gewogen werd en soms te licht bevonden. Alweer een vijf min. Brrrrrr....Nooit meer.

Maar misschien is het ook een kunst om te leren accepteren dat je in sommige dingen/vakken geen inzicht hebt, geen talent voor hebt of totaal geen interesse. Misschien omdat je niet ziet hoe je ze kan toe passen in de School des levens, misschien ook wel omdat het normaal is dat je niet op alle vakken/vlakken uit kan blinken. Hoeft niet een rapport met allemaal tienen.

En verder denkend; zou ik al niet gewoon een 10 zijn? En al die punten die ik zelf aftrek alleen in mijn eigen hoofd afgetrokken worden? Is het een idee om helemaal van een rapportcijfer af te zien, want met wat en wie ga je jezelf vergelijken? En wie geef ik het recht om mij een cijfer te geven?

Een filosoof zei ooit dat de ene persoon aan de tafel een 6 ziet en degene die tegenover je zit een 9. Beide getallen zijn correct voor diegene die ze ziet.

Foto van Pixabay

Net even een stukje gefietst en man man man....nog steeds een 5- voor mijn opstapvermogens. En afstap idem dito. Lekker 5 minnerig. Was even snel naar de bieb gefietst want ik moet morgen wat boeken inleveren. Je kan ze daar in een speciale box inleveren, dan worden ze de dag erna van je conto gehaald. Kon ze natuurlijk online ook verlengen - ook nog binnen de limiet - , maar ik dacht dat dit wel een goed excuus was om toch weer even op mijn fiets te klimmen. En te bewegen daardoor.
Want af en toe hoost het hier, dus net even tussen de buien door gefietst.

Kan ik met een schoon geweten naar de laatste F1 race kijken. Wat ook leuk is van lekker buiten zijn is dat het dan binnen opeens weer relatief warm voelt. Terwijl ik de kachel nog niet aan heb; straks als het gaat schemeren dan mag dat van de Interne boekhouder. Want die houdt ook niet van negatieve cijfers in de administratie. En gelukkig komen die niet voor. Boekhouder blij en ik ook.