Mijn ene Opa sprak vrijwel nooit over wat hij tijdens WO II had gedaan of meegemaakt. Alleen dat hij zich op een gegeven moment onder de vloer van zijn huis had verstopt, want 'ze waren naar hem op zoek'. Hij zei ooit dat hij niet wist wie hij kon vertrouwen en je ook maar nooit wist of die tijden weer terugkwamen. Kon je beter niet teveel vertellen.
Mijn Oma, zijn vrouw vertelde wel eens verhalen over hoe ze een boompje omhakte in een bos. Dat mocht niet, maar ze had toch brandhout nodig. Van mijn vader hoorde ik verhalen over hoe hij gruwelijke dingen had gezien als jong kind bij het kamp wat in het bos lag. Daar kon en wilde hij ook liever niet over praten.
Andere Opa moest in Duitsland werken, is ontsnapt en is lopend teruggekomen en onderweg door lieve mensen opgevangen in het Noorden van ons land. Zijn vrouw en kind hadden niet veel te eten, want woonden in een stad. Mijn moeder heeft het nog steeds over de tulpenbollen die haar Oma toen maakte als eten. En onder de tafel zitten als er vliegtuigen overkwamen.
Allemaal hebben ze de oorlog overleefd.
Zo anders dan hele familie's die nooit meer terugkwamen. Opgepakt, weggevoerd en weg ermee.
Daar ben ik vandaag stil voor en van. Dan zijn die 2 minuten toch wel erg weinig.
4 opmerkingen:
Mooi geschreven! Ik (wij, man en kinderen) zijn ook heel stil.
Mee eens, 2 minuten per jaar is echt niet teveel gevraagd, fijn dat het ook op de Dam stil bleef.
'Stil voor en van', Dat is mooi gezegd, vind ik
Deze herdenking moet blijven, sowieso zolang er nog mensen zijn van de generatie die het meegemaakt heeft. De tulpenbollen ja. Mijn moeder woonde in de stad, was tiener en moest die ook eten en gekookte aardappelschillen. Mijn vader woonde in een dorp en mijn opa en oma hadden onderduikers in huis. Ze werden geholpen met eten etc door andere mensen uit het dorp. Pfff wat een tijd. De vrijheid is zo'n groot goed!
Een reactie posten