Een beetje verliefd

Geheel onbevooroordeeld vind ik mijn kleinkind toch wel het schattigste kindje dat ik ken.Nou ja...naast mijn eigen kinderen dan toen zij klein waren.  En pittig, en ondernemend. En met een energie die haar maar door laat gaan als dat Konijntje van de reclame van die batterijen, totdat ze uiteindelijk zo moe is, dat ze maar op haar dekentje op de grond en dan nog tegenstribbelend, in slaap valt. Nee Oma...niet in mijn bed, dan mis ik alle aktie. Nee Oma...kan mij dat schaap met die witte voetjes bommen...ik wil alles meemaken.

De veiligheidshaakjes die haar ouders op de keukenkastjes monteerden - tweestapsraket-model - weet ze nu al los te maken. Alleen heeft ze nog niet door dat ze aan twee kanten dit moet doen om de kasten of laden echt open te kunnen maken, dus ze maakt het na het losmaken ook weer netjes vast. Goed zo kind.

Lekker spelen urenlang met alleen een bal. Of ontdekken dat je de kinderwagen zelf helemaal naar de huiskamer kan rijden, net als een speelgoedauto. Dat doen we maar niet, lieverd.
Oh...die speelgoed auto kan ook op het balkon. He...die kan ik ook weer naar binnen trekken. Eerst afstappen en opstappen onder de knie krijgen, want best wel een grote afstap voor die kleine beentjes. He..Oma...en ook weer op het balkon. En weer naar binnen. En op het balkon. En dag...dag...dag!!!

We zwaaiden ook naar de lange stoet van avondvierdaagsevierders, die achter haar huis langs liep. Dag dag...en balen dat er - bijna traditioneel - onweer wordt voorspeld tijdens deze week.

Of stond ze verstopt in een nisje tussen muur en kast. Waar alleen een kind past. Of naast de kapstok. Of he...wat een leuke dingen die knoppen van het licht. Wat zeg je Oma...mag ik daar niet aankomen? He, is net zo leuk want dan gaat het licht aan. En uit. Oh...mag niet. Ook niet die van het balkon? Nee? He...

De oppasdag was lang en energievretend maar tegelijkertijd weer energiegevend. Omdat ze zo'n lief knoedeltje is. Mijn schoonzoon kwam later dan gepland thuis want zijn vliegtuig had vertraging en mijn dochter die zou na middernacht pas thuiskomen en dat bleek nog veel later te zijn want ze moest overwerken.
Had uiteraard wel gerekend op een logeerpartijtje, maar liever niet. Slaap het liefste gewoon in mijn eigen bed en huis. Maar de schone onderbroek zat in de tas hoor.

Kon gelukkig nog de laatste trein naar huis halen - schoonzoon wilde me wel brengen, maar ach...hij had net een lange reis achter de rug en moest de volgende dag gewoon werken en dan moest kleinkind weer uit bed en in het autozitje, gedoe gedoe en gelukkig doen mijn benen het nog, dus hup naar het station lopen dat moest nog wel gaan en ergens kon ik wel een nachtbus pakken dus thuiskomen dat zou wel lukken. Toch altijd weer dat onafhankelijk willen zijn en mensen niet willen belasten.

Maar moet er niet aan denken om dit elke week of elke dag of om de dag te doen (nu was het deze keer qua tijden extreem), dan ben ik compleet de weg kwijt qua energie. Tenminste hoe ik me nu voel. Hoe andere mensen dat jarenlang doen..pff. Lees wel over grootouders die elke week uren reizen om op te passen. Het is vooral het reizen wat voor mij het extra vermoeiend maakt. Naast het constant opletten, want watervlug. Gelukkig zijn alle stopcontacten met veiligheidsplaatsjes afgedekt.

Dit was een noodgeval en ik was blij dat ik het aankon en durfde. Maar dan nog merk ik dat ik mijn grens van wat ik aankan goed moet bewaken. Teveel geneigd om 'aardig gevonden te willen worden' en te weinig geneigd mensen op hun eigen verantwoording te wijzen. Toch heb ik het wel iets beter onder de knie, want toen ik hoorde van mijn dochter dat haar oppas er niet was, ben ik het niet alvast gaan invullen door een aanloopje te maken met : hoe doe je dat dan? Dat is hun verantwoordelijkheid. En dat hebben ze ook prima opgelost.

Ook heb ik geleerd dat als je als ouders telkens maar weer hulp aanbiedt voordat er uberhaupt om gevraagd wordt, je je kinderen eigenlijk klein houdt. Want zelf nadenken dat kunnen ze eigenlijk niet straalt dat uit, daarom bied ik, de alwetende ouder,  direct aan dat ik in de bres spring. En nog meer: ik kan dat ook beter dan wie dan ook. De reddende Engel uithangen. Van wegblijven dit gedrag.

Ik denk juist als ik maar door zou jakkeren terwijl ik dat eigenlijk niet kan of erger,  wil en daar op een onderhuidse passief agressieve manier mee om zou gaan nog veel schadelijker is dan het goed genoeg zijnde antwoord:"Nee" te geven.