Op de markt is uw gulden..uh Euro

Voordat ik bij mijn kleinkind ging oppassen, stelde ik zelf voor dat ik met dochter (en dus ook kleindochter) even naar de Albert Cuyp in Amsterdam zou gaan om stof uit te zoeken voor haar feesttuniek. Ze had me een aantal foto's van het voorbeeld gestuurd en ik had een vaag idee dat ik dat wel kon maken voor haar.  Ik wist (nog) dat daar genoeg winkels en kramen zijn met stoffen en dat er, daar was ik al 20 jaar niet meer geweest, een winkel zit met alle linten, ritsen, knopen en ditjes en datjes waar we de rest konden vinden.

Eerst had ik nog gezegd dat ik het te warm vond om te shoppen, maar later bedacht ik me dat het deze week elke dag te warm zou zijn. Dus maar liever direct regelen, dan is dat ook gedaan. Vooral nu ik nog energie had. Bovendien was ze nu nog vrij, de rest van de week moest ze werken; dus niet zo jammeren; gewoon gaan! En wie weet is het nog leuk ook hahah!

Dus nog vroeger op pad, dochterlief vertelde me hoe ik moest reizen toen ik in de trein stapte, want eerst naar haar huis was voor mij heel erg om zei ze, dus ergens halverwege op een station uitgestapt en daar de tram genomen. Dan zouden we elkaar op een tramhalte in de buurt ontmoeten. Voelde me echt een boertje van buut'n in de grote stad. Mijn dochter is zo goed met de weg weten en wijzen. Jaren terug reed ze al de singels en grachten op en af als ik iets in de stad had en ze mij op ging halen.

En ja hoor, volop keus, ook in winkels die speciaal feestkleding maakten dus kon ook nog eens advies vragen. En die winkel met knopen, ritsen etc...daar verwezen zij me weer naar, want die hadden een heel groot assortiment.

En wat leuk, na jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren weer eens op de Albert Cuyp geweest. Maar dan niet slenteren, want we hadden een doel, het was heel warm en mijn dochter moest daarna naar haar werk. Maar toch even leuk en dan vraag ik me echt af waarom ik zo'n huismus geworden ben. Ik kom vrijwel nergens (zo lijkt het); beleef niks opwindends (zo lijkt het in mijn hoofd).

Had zelf een tuniek in de kast hangen wat ik als voorbeeld gebruik om het patroon te tekenen. Oh...waar is dat patroonpapier ook alweer. Ah...gevonden. Jemig...nu al warm en klam in mijn naai/hobby/oude kamer/annex opslagruimte van zoonlief.

Heb op mijn whiteboard een stroomschema getekend. Wanneer het af moet zijn en welke onderdelen ik moet tekenen, berekenen, knippen, en verstevigen. En dan nog honderd meter kant aan de boorden naaien. Dat is denk ik het meeste werk. En omdat het een andere kleur heeft ook nog nadenken over andere kleur op de spoel dan de bovendraad. Of net andersom. Iedere dag een beetje eraan werken maar wel met een harde deadline. Maar niet jakkeren, zoals ik vroeger wel deed toen ik 'opeens' iets bedacht en na mijn werk nog 'even' iets maakte.

Maar het houd je van de straat. Al kwam ik daar ook niet meer haha!

Ik ben geen coupeuse hoor, dus het wordt niet heel erg strak en professioneel, maar heb wel een goed oog en gevoel ervoor. Een uniek stuk, op maat gemaakt en dat is altijd leuk. Want dan loop je niet het risico dat iedereen jouw jurk of tuniek heeft.

Daarom ben ik  er deze week direct ermee begonnen. Niet de dag na het oppassen; toen moest ik even bijtrekken. En zweefde ik ergens tussen aanwezig zijn en het hijgend hert. Helaas is mijn energielevel niet meer wat het ooit was. Maar dat ik zin heb in iets, daar ben ik zo dankbaar voor.

Ze appte me nog een schattige foto van een soort tuinbroek voor een kind. Voor volgend jaar voor haar dochter. Al had ik heel stilletjes in mijn hoofd hetzelfde idee voor nu. Als ik daar genoeg tijd voor heb en energie. Ik vraag namelijk altijd graag wat meer stof. Sowieso als ik me verreken of verknip en voor de leuk. Vroeger maakte ik graag iets voor mijn kinderen. Een shirtje of een broekje. Van een stukje stof wat ik toch nog had liggen. Of een coupon. Maar ja...toen had je nog in elke stad stoffenzaken. In de vorige eeuw!! Oma spreekt.

En ja, ik ben ermee bekend dat je veel online kan kopen, maar er is niets zo fijn als stoffen door je handen laten gaan, voelen of er rek in zit en hoeveel, de kleur echt zien en nog ouderwets advies krijgen. En dan niet van een chatrobot.

Zo, nu weer verder. Voordat de hitte weer me lam maakt/legt.