Nu ging het over een vrouw die een vriendin heeft die alsmaar dikker wordt. Of zij daar iets van moest zeggen en hoe.
Beatrijs vond van niet en toch stoorde ik me enorm aan onderstaande aanname in haar betoog:
Ze lijdt eronder, daar kunt u zeker van zijn, ze vindt het verschrikkelijk en ze haat zichzelf.
Zij kent deze vriendin niet persoonlijk, weet helemaal niets van haar, behalve dan dat ze iedere keer dikker wordt, volgens het verhaal van de vriendin en trekt dan zo haar eigen conclusies. Ik zou bijna zeggen: Projectie.
Foto van Pixabay
Wie weet is die vriendin tevreden met hoe ze eruit ziet, accepteert ze de consequenties en vindt ze zichzelf de moeite waard, ondanks haar groeiende omvang. Of misschien wel dankzij haar omvang. Of heeft ze een ziekte en is daardoor zo dik geworden. Of vindt haar partner haar enorm sexy met haar volle dijen en borsten. Maar zichzelf haten? Eronder lijden?
Ik haat mijzelf ook niet. Want ik zie en voel maar al te goed dat dit het lichaam is waarin ik leef, dit lichaam heeft 2 kinderen mogen dragen, dus wat zou ik het haten? Nooit gedaan, wel lelijk gevonden, maar haten gaat veel dieper en verder.
Lekker weer een dikke vrouw in een veilig hokje geperst. Kijk; een dikke vrouw, oh die haaaaat zichzelf! Pas als je 'normaal' bent, dan is alles in balans.
Vanochtend draaide ik me om in bed en werd enorm duizelig. Alsof je in de draaimolen zat. Dan snap en weet ik dat dat komt omdat het te snel gaat voor je evenwichts-orgaan om bij te houden (ben ik een keer snel; ook niet goed!), dus maar rustig aan gedaan. Viel wel bijna, hoppa, de hobbykamer in, alsof ik dronken was. Baal wel, want zat juist in de stemming van hoera, het gaat iedere dag weer wat beter. Maar luisteren naar mijn lichaam en dus niet te druk doen. Of veel plotseling bukken.
Gelukkig had ik gisteren het gras al gemaaid. Wat niet minder groen is dan bij de buren.
Be
9 opmerkingen:
Volgens mij is hij afgewezen door een dikke vrouw...ook niet netjes zo'n gedachte.
Wat een flauwekul opmerking zeg. Erg kort door de bocht.
Zeer kort door de bocht van Ritsema!
Toen ik jong was heb ik op een persbureau gewerkt en de leidinggevende vrouw was een heel bijzondere,...als wij, jonge meisjes, weer eens klaagden of zeurden over te dik, of een rolletje hier of daar, sprak zij altijd de legendarische woorden: je mag al blij zijn als je recht van lijf en leden bent. Als ik iemand zie die dat geluk niet heeft moet ik altijd aan haar woorden denken en schaam me voor mijn gezeur over het uiterlijk, so unwichtig!
Hopen maar,dat men die opmerking niet gelooft
Alsof slank zijn gelijk staat met geluk. Nou nee!! Ik vind trouwens al die heisa over slank en gezond zijn nogal overdreven. Alsof we allemaal in één en hetzelfde malletje moeten passen. Maatje zoveel en anders niet. Dan val je buiten de boot... Iedereen is uniek en inderdaad, wees blij als je je goed voelt.
Slank zijn is misschien wel gezonder maar wordt schromelijk overschat. Beatrijs Ritsema ziet er op de bijgeplaatste foto in de krant ook een stuk voller uit dan een jaar of tien geleden, waarschijnlijk spelen haar eigen gevoelens een rol bij deze opmerkingen.
Een tijd geleden kwam een vriendin een gezamenlijke oud-collega tegen. Goh, zei ze, wat zag Marietje er goed uit, ze is slank geworden ! Een paar weken later stond haar overlijdensadvertentie in de krant. Ze was overleden aan leukemie.
Ik ben ook best dik, 92 bij 1,75. Vandaag was ik in de sauna en je mocht zowel in badkleding als naakt. Mijn zus, ongeveer gewicht als ik maar stuk jonger en beter verdeeld. Wij liepen lekker naakt rond, dat voelt toch echt veel lekkerder dan natte kleding de hele dag. De meeste ouderen waren naakt en liepen vrolijk rond.
Wie hadden badkleding aan? De mooie jonge meisjes en dan nog een extra handdoek strak eromheen, volgens mij voelden die zich ongelukkiger in hun lichaam dan wij.
Vreselijke opmerking waar ik mij groen en geel aan erger. Altijd die vooroordelen. Een tijd terug was ik flink ziek geweest plus alle spanningen waar je wel vanaf weet. De kilo's vlogen eraf.
Mensen vroegen of ik wat mankeerde en zeiden maar dat ik te dun werd. Wat niet zo was. Ik werd zo onzeker dat ik drie keer per dag op de weegschaal ging staan. Ging snoepen om maar bij te komen. Terwijl het een heel misplaatst beeld was.
Nu bekijken mensen het maar. Ik ben tevreden zoals ik ben. Dik of dun. Hoe je van binnen bent is echt veel belangrijker.
Liefs Joanne
Een totaal onzinnige opmerking! Zij weet toch niet hoe een ander zich voelt en dan zou iedereen die te zwaar is zichzelf haten. Rare gedachte.
Ik ben jarenlang veel te dun geweest (mijn dieptepunt was 42 kg) en die opmerkingen die ik kreeg... niet normaal! Wat zou die Beatrijs dan wel niet over mij gezegd hebben, vraag ik me af? Als een te zwaar iemand zichzelf haat, hoe zit het dan met iemand die veel te dun is? Bij mij was het lichamelijk en kwam het door een darmziekte en nu weeg ik 20 kg zwaarder dan toen. Ik had dus ook geen hekel aan mezelf.
Als je te zwaar bent is het niet goed, ben je te licht dan is het ook niet goed. En waarom zou je gewicht uitmaken of je jezelf haat of niet?
Een reactie posten