Eruit!!

Beetje zoeken naar moed vandaag. Eigenlijk altijd wel nadat ik heb moeten nadenken over zaken bij de psycholoog. Dat mijn sessies bijna ten einde zijn. Want budget is op. Maximum bereikt. Maar mijn 'toestand' nog niet genormaliseerd. Vind ik zelf. Mijn 'bereik' is klein; ik kan weinig vind ik zelf en ben van de wap als ik meer dan 2 dingen verplicht moet op een dag. Sowieso als er verplichtingen zijn, wat gewoon bij een normaal leven hoort.

Ook liet de psych weten dat ze na de zomer (goh...is het al bijna zomer???) niet meer in mijn woonplaats werkt. Dus sowieso einde verhaal. Nog een paar sessies en dan is het klaar.

Zeker; ik zie wel dat ik minder somber ben, af en toe nog een terugval, maar wel met springveren onder den reet, want ik veer sneller op dan voorheen. En kan beter relativeren. En lach meer. Vooral om mijzelf.

Verder is er aan de (economische) situatie geheel niets veranderd. Alleen hoe ik er mee omga en hoe ik mijn rol daarin zie. Maar; geen licht te zien aan het eind in mijn tunnel.

Op woensdag geeft Flylady aan dat het een dag is om de zaken te doen die je altijd uitstelt. Dat kan iets kleins zijn, maar ook iets waar je tegen opziet. En dus uitstelt.

Dus gisteren ingeschreven voor woonruimte in een gemeente in de buurt. Die viel niet onder de inschrijving waar ik al een hele tijd genoteerd sta en ieder jaar verleng, want een tijd terug werd de samenwerking verbroken. Handig toch?. Zo drijf je de burger op kosten. Maar om mijn kansen te vergroten is het verstandig om me ook daar in te schrijven. Oeps...weer een leuk bedrag. Wel voor 5 jaar geldig, dus als ik het omsla over 5 jaar valt het ook wel weer mee. Niet zeiken. Wat moet dat moet.

Nu 'moet' ik vandaag iets leuks gaan doen. Van mijzelf. Maar ik wil niet. Maar het moet!! Het leven is te kort om elke dag thuis te zitten. Hup!!

Gelukt: net terug van rondje treinen met goedkoop kaartje. Had al tijden de wens om in Utrecht naar het Centraal Museum te gaan (tweede keer dit jaar) en daar de tentoonstelling over Jan Taminiau te bekijken.

En wat was het de moeite waard. Zo mooi. Hoe en waardoor hij geinspireerd wordt en hoe hij dit uitvoert in de meest prachtige jurken en jumpsuits, rokken en accessoires. Dan ben ik echt stil van zijn meesterschap. Hoe mooi geborduurd en hoe frele al die jurken op gaas. Kijken naar zijn mouwinzet, hoe de rits mooi verstopt is, maar vooral tienduizenden kraaltjes en pailletten.

Zijn bekendste jurk was er ook - die had ik ooit al in het Haags Gemeente Museum gezien, maar hij blijft prachtig. En nogmaals mooi om ze van heel dichtbij te kunnen bekijken. Jammer genoeg mag aanraken niet.

Dus helemaal in de sfeer van de tentoonstelling - bijna zweverig hahah -  en dan is het een beetje een afknapper als je sluip door, kruip door door het museum moet, om weer bij de garderobe te komen, waar mijn tas en portomonnee in een kluisje lagen.  Had wel zin in koffie, maar de zin werd me daardoor een beetje ontnomen en ook omdat ik tamelijke stalpoten kreeg. 

Richting station dan maar weer. En er was iets op het Domplein, dus mijn plan om daar ergens op een hofje iets te nemen onder de rook van de toren, viel ook in duigen en eigenlijk wilde ik gewoon even slapen. Hahah....Dom he.

Uiteindelijk toch ook nog deel II van mijn plan uitgevoerd, dus verder treinen (wat is Station Utrecht enorm veranderd...opeens een groot open plein ergens middenin, waar vroeger, gewoon Hoog Catherijne was en alle snackbars en bloemenstallen -  en ergens overstappen en zo stond ik met een grote blauwe tas, vegetarische balletjes achter de kiezen en allemaal gratis ministukjes laminaat (voor projectje als ik ooit genoeg puf krijg)  op een station te wachten en uiteindelijk weer op een bus, nog een bus en toen - toen regende het precies toen ik uitstapte, maar wat rook dat heerlijk zeg. Zo fris.

En een voldaan gevoel dat ik ondanks lichte tegenzin toch ergens geweest ben. Dankzij de Museumjaarkaart, die ik van mijn kinderen voor mijn verjaardag kreeg vorig jaar. Topkado.