Omarmen

Van de week bij een sessie met mijn psycholoog vroeg ze hoe het voelt als ik, na een vreetbui, gevuld ben met chocolade en/of (door maar en)ijs of andere 'verboden' middelen. Zeg maar de roes na een shotje.

Verbaasde haar en mijzelf met de uitspraak dat het voelt 'alsof ik mijzelf van binnenuit omarm'.

Voor even werkt dit. Een vol, een voluit omarmd, gevoel. Ook als demper op alle emoties die ik heb en die ik niet wil voelen.
Ik hoef niet mijn angst te voelen dat ik onder de brug eindig want geen inkomsten meer en mijn huis uit en alle reserves zijn op, mijn angst om kattenvrouwtje zonder kat (want die kan ik niet eens onderhouden en betalen) te worden, mijn angst dat ik een week alleen gewond in huis lig. Mijn angst dat niemand me wil. Echt wil. Mijn angst dat ik nooit goed genoeg ben. Nooit.

Maar net als bij cocaine, heroine, alcohol of verzin maar welk middel, is deze verdoving maar tijdelijk. En wordt mijn hoofd, niet mijn buik, vooral weer gevuld door schuldgevoel. En door schaamte.

Vullen bij gebrek aan warmte. Aan gezien zijn. Aan werkelijk omarmd worden. Fysieke ontbering van aangeraakt worden, naast het hoofdgevoel dat ik er los bijhang. Dat ik in ieder geval in de categorie " begeerlijke vrouw" niet meedoe. Al heel lang niet meer. Maar wel zo op mijn hoede ben dat ik weet dat ik kwetsbaar ben. Kwetsbaar om in handen van een Eikel te vallen en daar genoegen mee nemen, want dan heb ik tenminste iemand.

Been there, got the XXL T-shirt. Een heel stapeltje, dus dat pad nemen we niet meer. Dan ben ik liever alleen dan met een herfstvrucht.

Door te oefenen met al die Worst Case scenario's, helemaal te voelen hoe dat is, waar in mijn lijf ik dat voel, de zwaarte echt te voelen, de angsten, de boosheid, het verdriet en niet weg te mediteren of te beredeneren, kom ik er langzaam achter dat ik meer veerkracht heb en een groter netwerk dan ik denk.

Maar ook dat ik al heel wat Worst Case scenario's in het echt heb doorgemaakt. En ik ben er nog steeds. Ja, met een heel stuk minder financiele armslag, maar ik ben er nog steeds.