Aan te bevelen!
Vond het mooi geschreven en ook een bijzondere kijk op het leven van zussen die twee grote oorlogen meemaakten en daarin hun keuzes moesten maken.
Grappig dat er over een zus wordt gesproken die de Benjamin is, "slechts" 84 jaar oud.
Zoveel verschil qua leeftijd ik ook met mijn jongste familielid. Geen bloedband, maar op een andere manier familie geworden. En achteraf bekeken 'maar' 4 jaar samen opgegroeid. Daarna ging ik op kamers wonen en leefde ik mijn eigen leven, kreeg mijn eigen gezin en omdat we niet om de hoek woonden, zoals de rest van de familie, hing ik er maar een beetje bij. Of zo voelde ik dat. Bekritiseerd over mijn keuzes en mijn niet in het gareel willen lopen. Een andere broer zei het al zo prachtig: jij, jij moet altijd alles raar doen.
Vandaag het boek bij de bieb in de bus gedaan. Ik had het al verlengd, want had geen tijd/zin/mogelijkheid om het in te leveren. Dus maar vandaag gedaan. En niet in de verleiding gekomen om weer boeken mee terug te nemen. Er liggen er nog twee, waarvan ook een boek over zussen, tweelingszussen (nee, niet dat boekvan Tessa de Loo). Een Joodse familie in de USA die in de jaren twintig en dertig emigreert vanuit Oost-Europa, voordat en omdat daar alles te gevaarlijk is geworden.
Nam toen ook nog een boek, mee wat ik na kort lezen toch niet uitlas. Niet echt fijn geschreven, maar ook over het thema familie. Kennelijk speelt dat in mijn hoofd. Hahah!!
Blij dat ik mezelf opdracht gaf vanmiddag om een stuk te gaan fietsen. Mijn bovenbeenspieren zijn echt pap vergeleken met de jaren waarin ik elke dag op de fiets zat, door weer en wind. En niet bang was om af te stappen (opstappen dat gaat eigenlijk best wel goed en nu ook weer - als je het over damesdingen hebt, kruislings op de pedaal gestapt en dan de rest over de fiets geslingerd). Dat ging ook prima. Dus.
Heb nog steeds op mijn lijst van nog te regelen zaken een fiets met lage instap staan. Zelluf doen he..ik weet dat ik het kan. Dat onderhandelen zeker (huidige fiets inruilen). Maar om dat hele stuk (met afstappen voor stoplichten) naar het winkelcentrum te rijden en daar naar de fietsenwinkel te gaan en mijn voorstel te doen, dat is nu nog even een brug te ver. Maar komt wel. Op mijn tijd. Pas dan voelt het als een echte overwinning van weer een ding. Dus eerst die pap in de bovenbenen omzetten in spieren. Dus vaker fietsen.
3 opmerkingen:
Dat op- en afstappen op de fiets, zoals het eigenlijk zou moeten, heb ik nooit gekund. Ik stap over de 'stang' (want het is natuurlijk wel een damesfiets), zet daarna mijn ene voet op de pedaal en zet met de andere af en als ik op gang ben ga ik zitten. Tegenwoordig heb ik een fiets met lage instap, maar daarvoor had ik dat nooit. Dat op- en afstappen zoals het eigenlijk zou moeten, dat vind ik eng en dan ben ik bang dat ik val, dus dan gewoon maar de makkelijke manier, die ik wel durf.
Goed dat je weer bent gaan fietsen! Ik doe het opstappen net als mevrouw W. :) Ben ook de buitenbeen van de familie, en met mijn zusje heb ik geen band. Dat voelde jarenlang pijnlijk, maar helaas, het is niet anders.
Ik stap op als mevrouw W. en Judy.
Ben ook een beetje de vreemde eend in de bijt of zoals mijn moeder zei: “Doe bist altied al apart west” (jij bent altijd al afwijkend geweest).
Groet, Ikkelien
Een reactie posten