Count your blessings zei auntie Agatha

Merk hoe fijn het is als je een tuin hebt. Je kan naar buiten, zonder te hoeven nadenken over afstand houden. Je kan fysiek bezig zijn in die tuin, zo kom je aan de (brood)nodige beweging. En door het werken in de tuin, hou ik ook de muizenissen uit mijn hoofd.

Gewoon die palen en oude boomresten overdekt met klimop en voorzien van een soort van parapluutje helemaal terugsnoeien. Dat loopt wel weer uit, maar niet meer tot een grote wildernis laten uitgroeien. Er zijn nog genoeg plekken in de tuin voor vogels om te nestelen overigens.
Zag een enorme grote hommel en lees online dat dit dat een Hommelkoningin is. Hoe leuk!

Dus afgelopen week, met een stralend blauwe lucht en een zonnetje, zo veel en vaak mogelijk buiten geweest. Niet op straat, omdat ik nog een hoestje had, maar in mijn eigen tuin. Daar zie ik alleen vogels en wat buurtkatten overigens. Die zeggen weinig terug.

Tegelijkertijd besef ik ook dat vooral veel stadsbewoners die luxe niet hebben. Misschien woon je dan wel in een bruisende omgeving, voor 'buiten' moet je de straat op en een park in. En als je dan ook nog met kinderen woont en een partner, dan wordt het wel eens behelpen.

Dus mag ik eigenlijk niet echt klagen, met mijn postzegeltje en dus mijn buitenverblijf. Aangezien mijn budget voor boodschappen nu op is, kan ik niet eens (nou ja..van mijn innerlijke boekhouder dan, het zou nog best wel kunnen. Alleen doe ik het niet) shoppen. Dus moet ik tot 1 april wachten. Want gemerkt dat ik wel 2 weken zonder vers voer afkan. Zonder ditjes en datjes. En goed kijken wat er in de voorraadkast aanwezig is en vooral die voorraad opmaken, voordat ik die weer aanvul.

En aangezien ik qua inkomen al op de bodem zat, hoef ik me daar ook geheel geen zorgen over te maken. Al jarenlang gedaan. Nu even niet. En weet dat ik het ook hiermee - met dit lage inkomen - red. En die terugval in inkomen niet meer hoef te maken.
Al een aantal jaren geleden gedaan- terugvallen - en dat was pittig, maar ik kan het. Alles is al geschrapt, afgeroomd en gekaasschaaft. En geen vooruitzicht op verbetering maar me moeten realiseren dat dit het is. Waarschijnlijk voor een hele lange tijd. En misschien wel voor altijd.

Alles wat wel een stijgende lijn geeft is dan meegenomen.

Eigenlijk mag ik 'blij' zijn dat ik in deze tijd niet met een partner te maken heb. Een partner met vervelende nukken wel te verstaan. Want dan was ik toch echt als een speer aan het breien geslagen vrees ik:

Kan je beter gaan vrijen in plaats van breien. Maar ook dat kan je solo doen uiteindelijk. Een lieve aardige en empathische partner, daar heb ik het niet over. Maar zo'n type is mij onbekend.
Zoekt iemand nog een brei-patroon?