Het fixmannetje te paard

Eindelijk, na echt jaren met dingen gehannest die kapot waren in huis, een reparatieverzoek bij de Woningbouwvereniging neergelegd. Hup; doe het nou eens!! Gun dat jezelf! Kreeg het zelf niet meer in orde. Weinig kracht in mijn handen (vind ik zelf, vergeleken met 20 jaar terug toen ik 'alles' kon. En ook deed).

En dan nog omdat de batterijen in al mijn rookmelders begonnen te piepen, 7 jaar te vroeg, want die dingen zouden zeker 10 jaar mee moeten gaan zeiden ze toen die krengen werden opgehangen.

Het duurde nog 3 weken voordat er iemand langs kon komen, maar ach...na al die jaren maakte dat ook niet meer uit. Alleen werd het piepen iedere dag harder. En harder. En harder. En harder. En nog harder.

Het scheelt dat ik niet zo goed meer hoor.

Maar nu, na honderd jaar, kan ik eindelijk het raam in mijn keuken weer opendoen. Toen er tweehonderd jaar geleden een schilderbeurt plaatsvond, deden de schilders het raam dicht na het schilderen en ik kreeg het met mijn kippenkracht niet meer open. Een beetje wijkte het, maar niet genoeg om open te gaan.

Alweer hoorde ik dat ik niet te 'bescheiden' hoef te zijn. Gewoon dingen melden dan komt er een mannetje om het te fixen. Nog een leuke vent ook. Interessante info over zonnepanelen. Nu kan een raam weer normaal open, twee deuren weer normaal dicht en zit ik te genieten in de verse luchtstromen tussen keukenraam en tuindeur. Zonder piepende brandmelders.

In deze Corona-tijd gelezen dat vooral goede verversing van lucht heel belangrijk is, dus dubbele blijheidswaarde.

Bij de Moedertjestraining zaten wij in een lokaaltje met een lullig ventilatortje, waarover de week ervoor nog door het Rode Kruis werd geadviseerd om die juist niet te gebruiken, maar ramen en deuren open te houden ter ventilatie (en afkoeling). Met de chronische hoester gecombineerd en deuren dicht wel een ideale omgeving. Hoe het niet moet. 

En -uiteraard - alweer solliciteren, uitzoeken wie wat waar, de video van het bedrijf bekijken, bekijken waar ik aansluit met mijn kennis en kunde, mijn talenten tot hun recht zouden komen, maar meer nog; dat ik nooit meer naar zo'n moedertjestraining hoef! Dus weer goed nadenken over mijn brief, mijn motivatie en hoppaaaaa...Brief nummer 351 denk ik. En toch iedere keer hopen dat dit 'm wordt.  In je hoofd zie je jezelf dat werk al doen. Dat je ook weer bij een team hoort. Neem mij!! 

Waarom krijg ik dit laatste nog steeds niet gefixed? Ook daar wordt in de Moedertjestraining geheel geen aandacht aan geschonken. Dat het je soms ontzettend veel pogingen kost om terug in het zadel te komen. En dan bij voorkeur nog op een paard waar je je prettig op voelt. 

Oh nee..wij, de uitkeringtrekkende single moedertjes mogen een gegeven paard niet in de bek kijken. Alle paarden zijn goed genoeg voor ons. Ook de rare circuspaarden. Zebra's. Als er maar een zadel op past. 

Sollicitatiecommissie

Even relaxen met een komische Downton Abbey clip:

U begrijpt dat deze serie mij een beetje in de ban had. Onschuldige verslaving. Toch? 

BBC First is nu begonnen met de hele serie alweer vanaf het begin uit te zenden op weekdagen en op zondagen alles van de week, bingen achter elkaar. Ze zijn 'gestopt' bij de laatste aflevering van serie 4. Ben benieuwd of er nog meer afleveringen van serie 5 en 6 (de laatste) worden uitgezonden. 

Wat ik ook - nu al na 2 afleveringen van de 4 van serie 9 - mis is Vera op de woensdagavond. Opeens een 'Nederlandse Engelstalige detective. Die me niet zo kon boeien. Dus fijn dat ik haar toch nog even zag. Op een onverwachte plek. 

Heerlijk!

Iemand van jullie een onschuldige (kijk) verslaving?

Dag moederplant!

Mijn bananenplant had kleine stekjes gekregen en die wilde ik in een andere pot zetten. Konden ze lekker het huis uit en zelfstandig verder. Moeder plant blij, eindelijk die rakkers het huis uit en dan kon zij lekker op de bank en Netflixen!

Brak de moederplant af!

Nou stekjes...hoop dat jullie verder willen groeien, want een plant zonder wortels, die groeit niet echt meer lekker. 

Toch?

PS: Heb na het kijken van nog wat meer YT filmpjes, de moederplant een stukje afgesneden (de stam was nogal rot bleek) en in water gezet. Op hoop van zegen!

Zinnetjes

In sommige families lijkt het wel alsof uit alles de vreugde gehaald wordt. Bij voorbaat al.

'Dat kan jij niet'

'Daar ben jij niet geschikt voor'

'Dat is niet voor mensen zoals wij'

"Ik zei het toch!"

'Dat hou jij nooit vol".

"Jij moet je niets verbeelden".

'Net als je vader, maak je nooit iets af'

'Dit is niet echt hoor'

'Jij krijgt nooit een man'

'Zou je dat nou wel doen?'

"Jij bent zo slordig"

'Daar kan je je brood niet mee verdienen'.

Krijg je dat soort 'bemoedigingen' mee, dan maakt het je huiverig (of juist heel opstandig) om tegen de stroom in, toch je eigen weg te gaan. Want ergens zit dat 'niet voor jou' (en al die andere woorden) ingebakken. 

Dus herprogrammeer mijzelf dan maar. Met nieuwe zinnen. Maar wat zijn die oude zinnen hardnekkig zeg!! 

Hitte

Vanwege de hitte even mijzelf aan het uitwringen.

Pas na 22.15 uur gisteren alles weer open gezet aan deuren en ramen in huis en de gelukkig wat afgekoelde lucht binnen laten stromen. 

Bed had ik van de week al op hitte-stand opgemaakt, dus alleen een laken, geen dekbed. Die lag wel bij de hand mocht ik het toch te koel vinden, maar niet nodig. 

Het schijnt vandaag en morgen alweer te gaan onweren en dus afkoelen, dus hoop alleen vandaag nog even op het Tropenrooster te leven. Het scheelt enorm dat ik vandaag geen verplichtingen heb. Dus niets te klagen. 

Wat doen jullie aan Tropenmaatregelen?

Ongetemde hypothalamus

Eureka!

Heb gewoon een ongetemde hypothalamus in mijn kop. Die wil gerustgesteld worden. Dat hij zich dus geen zorgjes hoeft te maken of er genoeg eten binnenkomt. Dus ga ik in standje Wilders - Minder, minder, minder, dan komt hij in opstand. Hij wil uhm..hamsteren!

Om de tuin leiden moet ik 'm. Hamster noemen de de auteurs van het boek "De hamster in je brein" de hypothalamus.  Maar net als Basil denk ik: It's not a hamster, it'a rat!!

Die rat/hamster moet je en geruststellen - door wel voldoende te eten en vooral eten wat de hamster geruststelt dus een 'vol oftewel een verzadigd' gevoel geeft (vandaar dat al die bakken sla niet genoeg werken). En afleiden. Door te bewegen, want dan denkt de hamster dat je aan het jagen bent. Echt?? Jagen op voedsel? Op jacht naar Ben & Jerry's zeker. 

En rust geven, door genoeg te slapen. Dan gaan er weer andere hormonen en processen in je lijf aan het werk die jouw innerlijke hamster sussen.

En zeker niet te snel afvallen. Dus geen crashdieeten (oh jammer, is zo fijn om zo snel resultaat te zien). Het schijnt dat 200 gram per week afvallen gezond is. Hahah...dat is een keertje flink poepen! Vanuit mijn POH voor Diabetes hoorde ik al dat 500 gram prima is. En beter dan die kilo per week die je graag zou willen. Want van snel afvallen raakt die innerlijke Rat ook weer gestrest en gaat er dan alles aan doen om die tekorten aan te vullen. Eten!! Vullen die vetcellen.

Ook in afvalland klinkt de term duurzaam. Dus liever langzaam 200 gram per week eraf en dat is op jaarbasis 10 kg dan in 5 weken die 10 kg eraf met shakes en pakjes. (Been there got the small T-shirt wat niet meer past!).

Boek is geschreven door 2 artsen. Lijkt mij een goede insteek. Ook al omdat ik het gevoel heb dat die hamster constant rondjes loopt in zijn molentje. In mijn hoofd. Naast andere molentjes die maar draaien. Best druk daarbinnen.

Stuk uit Parool over dit boek

Hebben jullie ook zo'n ongetemde hamster/rat?

Wat wil je nou?

Was al vroeg wakker. Het was al licht. Nog even wat online gelezen, maar ik ben toch maar mijn bed uitgegaan en de dag begonnen.

Er lagen nog wat slopen om te strijken dus dat maar direct als eerste gedaan. Door de stoom wordt het altijd toch warmer in die kamer, dus dan maar gehad, voordat het nog warmer daar wordt door de zonnekracht en ik geen puf er meer voor heb.

Ook de tweede broek van mijn dochter geknipt en gespeld. Straks even rijgen en dan kan ik eea met de naaimachine definitief vastnaaien. 

Maar om dat midden op de dag te doen is geen goed plan. Dus ook maar vroeg in de ochtend. Op dit soort 'Tropendagen' gooi ik graag mijn schema om en doe ik de 'zware' klussen als eerste en vroeg op de dag. Dan kan ik met een gerust hart een Siesta inplannen. Zei de vrouw die verder niks omhanden heeft. 

Gisteren de laatste loodjes geregeld voor de vakantie voor mijn moeder. Goed dat ik haar belde om door te geven dat ze niets van thuis aan beddegoed hoeft mee te nemen, want dat is geregeld. En zo leuk te horen hoe blij ze is dat ze toch nog een keertje naar haar geliefde eiland kan. Met gezelschap.

Maar Mam, misschien krijg je toch weer de smaak te pakken en ga je de volgende keer weer daar heen. Ja, maar ik wil niet alleen. Daar hou ik niet van. Mam..heb je het wel eens uitgeprobeerd dan? Alleen op vakantie? 

Nee, dat niet. Maar ik wil dat niet. 

Dus dan gaat ze niet, tenzij ze iemand vindt die mee wil (ook moeilijk), ook al stoort ze ze enorm aan die persoon. En domineert die ander haar vakantie. Zo erg dat haar vakantieplezier vergald is, want die persoon wil niks. Tv kijken vroeg in de ochtend al en voor het huisje zitten. 

Mijn moeder houdt van leuke uitstapjes, naar een museum of wandelen in een mooie omgeving. 

Jaar in, jaar uit met iemand op vakantie gaan omdat je niet alleen durft te zijn. Dat is pas alleen zijn. Maar niet durven te uiten wat jij echt wil heeft dit tot gevolg. 

Gisterenavond nog even een stukje gefietst naar de bieb. Uitgelezen boeken - het fijne boek met mooie originele pentekeningen erbij van Jane Austen, Trots en vooroordeel - naar de bieb gebracht. Die kan je in een soort brievenbus dumpen en vanwege corona moeten nu iedereen daar zijn boeken bij teruglevering in doen. Na een paar dagen worden ze weer in roulatie gebracht.

Jammer dat de bieb nog niet in de avond open is, dus geen nieuwe gehaald. Maar dat komt ook wel weer. 

Haberdashery

Heerlijk woord. Het Engelse woord voor Fournituren.

Als je geen naaister bent, dan weet je misschien ook niet wat Fournituren zijn. Of wat dat betekent. Want dat is de Nederlandse vertaling van bovenstaand woord, Haberdashery.

Het zijn naai-benodigdheden zoals knopen, ritsen, linten, garen, naalden etc. Snap wel dat je het niet weet, want sowieso zijn winkels met naai-benodigdheden niet meer zo regelmatig in de winkelstraten te vinden als voorheen. Toen iedere vrouw wel een naai-mandje had. Of zo'n grote uitklapbare doos op poten met scharnieren met meerdere verdiepingen. Nu hoor ik dat mensen een overhemd met een knoop eraf het overhemd gewoon weggooien. Of een broek met kapotte rits. Weg ermee. Dus was vorige week blij dat ik naar de markt durfde omdat ik weet dat er een kraam met Haberdashery staat. Een met een groot assortiment. 

In het BBC programma - The Great English Sewing Bee - wat nu op de zondagavond op Max wordt vertoond mogen de kandidaten altijd in de Haberdashery afdeling hun spulletjes en stoffen uitzoeken. Oh heerlijke afdeling. En lekker woord. In zo'n winkel, daar voel ik me altijd als een kind in een snoepwinkel. En andersom. 

Leuk programma, maar ik heb deze serie al op de BBC gezien en weet dus ook al wie er wint. Maar blijft fijn om te kijken. Om weer zin in iets te maken te krijgen. Echt zin. Maar in de hitte zit ik liever niet achter de naaimachine.  Toch bezig met broek no. 2 aan te passen voor mijn dochter. Met mijn haberdashery uit voorraad en een stukje van de markt. 

Nog meer mensen die wel eens iets van Haberdashery kopen? (Leuk woord om uit te spreken als je tong het niet zo goed (meer) doet. 

Pokeren

Zag in het programma Gardener's World Don zijn klimrozen hoog tegen en aan zijn muur snoeien met een superhandige tool. Een snoeischaar aan een lange, uitschuifbare stok. Die gaat op mijn verlanglijstje.

En een item over een dame die enorm geniet van haar tuin, ondanks of misschien wel mede door haar handicap. Ze heeft een aangeboren handicap aan haar armen en handen en daardoor zeer korte armen en misvormde handen. Maar gebruikt haar voeten veel en vooral haar tenen. Trok ze zo het onkruid mee uit. Ze had ook 'tuinteenschoenen', zoals wij tuinhandschoenen hebben. Was inspirerend om te zien. Maar gewoon ook fijn om haar plezier in tuinieren te zien. Er daar heeft haar handicap niets mee te maken. 

Fijn om de dag mee te beginnen. Mensen die inspireren. Om boven jezelf uit te stijgen. En te blijven kijken naar alles wat er wel is. En goed is of goed gaat. Een simpel iets als gezond wakker worden. Zelfstandig je bed uit kunnen komen. Lekker kunnen douchen. Een roos die bloeit die ik van een vriendin kreeg vorig jaar. 

Realiseerde me opeens dat ik me een paar dagen niet zo prettig voelde, nogal sloom, weinig energie, vooral weinig puf en geen 'er zin in hebben', dat dit zou kunnen komen door de andere medicatie. Die neem ik ook sinds een paar dagen. Nou niet andere medicatie, maar andere aanbieder. Ben er nu al mee begonnen, zodat ik nog een doosje oude heb, mocht het helemaal niet bevallen. Kan ik nog terug naar de oude en bij de huisarts/apotheek regelen dat ik terug kan naar de oude leverancier. Als dat een optie is uiteraard. Want de mening van de verzekeraar gaat denk ik voor.

Raar toch..dat ik dat helemaal vergeten was. Maar nu vallen er wel  puzzelstukjes op hun plaats. Plus natuurlijk het verplicht moeten meedoen met die training voor Single Moedertjes. Daardoor merkte ik het weekend ook op dat ook als ik buiten zit, ik een geluid hoor. En ik dacht dat ik langzaam kierewiet aan het worden was, dat ik de CV niet goed onder controle had of er een apparaat 'aan' stond. Hoe vaak ik daar niet naar op zoek ben geweest.

En dat 'euvel' is opgekomen een paar jaar terug. Tijdens de overspannenheid/breakdown/burn-out. Vul maar in wat de juiste term is. 

Enfin. Was even fijn om me te realiseren dat ik niet gek ben. Maar dat dit iets Ins kopf is. Of in de oren. Ook al. Niet eens bij de keuringsarts van het UWV gemeld. Ik stond al stijf van de stress. Wat ik al eerder (jaren terug) schreef, dat ik naar de BBC keek, maar het Engels niet eens meer kon verstaan. Maar omdat ik zo'n beheerste uitstraling heb, leek het voor de buitenwereld alsof er niets aan de hand was. Kon ik toen maar pokeren!

En neen, ik kan niet 'zomaar' thuisblijven van zo'n fijne training. Of Fuck it zeggen en doen. Dan krijg ik te maken met strafmaatregelen in de vorm van strafkorting op de riante uitkering. Dat verzin ik niet of zeg ik vanuit mijn angst daarvoor. Van clienten op mijn vrijwilligerswerk hoorde ik dit soort cases al een aantal keren. En heb ik goed in mijn oren geknoopt. Want een gewaarschuwd mens telt voor twee. En nee, ik heb geen zin om mijn eigen proefkonijn te zijn. 

Dus uitzitten. Rekken en d'r bij blijve. Insteken, doorhalen en af laten glijden. Van de andere moedertjes hoorde ik trouwens dat zij dit soort dingen al veel vaker (verplicht) hadden gedaan. Nog steeds werkzoekend dus veel zoden hebben die trainingen ook niet aan de dijk gezet. Wat ook bekend is. Maar wat weten wij daar nou van. 

Meningen over zo'n training

recent nieuws over training

Net een Isobel Crawley

In een 'gesprekje' zei Lady Violet Crawley over Isobel Crawley dat ze kennelijk opleeft bij onrecht. Dan maakt niets haar zo gelukkig dan dat te bestrijden.

Dan lijk ik ook wel op haar. Want ook tamelijk allergisch voor onrecht. En ook ik mag me graag roeren. Iets 'eraan' doen. Zijn ze nou helemaal van de pot gerukt. 

Durft er nou echt niemand zijn mond open te doen. 

Oh ja...'we staan allemaal achter je hoor'. 

Sta je daar toch helemaal in je eentje als je je zegje gaat doen. De anderen hebben zich verstopt op hun werkkamer.

En iedereen te schijterig om zijn mond open te trekken. Hebben we het over volwassen mensen. Mannen. Met duurbetaalde consultant-banen. 

Violet zegt dan ook een keer tegen nicht Isobel: Does it ever get cold on the moral high ground?

Maar wat levert dat me allemaal op, die Moral High Ground? Me moeten roeren tegen onrecht? Toch spreken als anderen hun mond houden. 

Niet eens een televisieserie!

Voor het eerst weer naar de markt

En dan alleen omdat ik iets nodig had bij de Garen- en Bandjeskraam. En zo blij dat die direct op een hoekje te vinden was en ik niet moest 'zoeken', dus door de - gelukkig nog niet al te drukke - mensenmassa moest lopen. Iets wat ik maanden heb proberen te vermijden.

Grappig dat ik al afgerekend had en ik het hoofdonderdeel nog was vergeten te kopen. Gelukkig herinnerde ik me het op tijd. 

Wel zocht ik het hele winkelcentrum af naar Potten met Omega 3-6-9. In de aanbieding 1& 1 gratis bij diverse drogistenketens zag ik in hun blaadjes, maar overal stond er maar 1 pot. 

Winkel in, handen ontsmetten, zoeken, winkel uit.

Winkel in, handen ontsmetten, zoeken, winkel uit.

Winkel in, handen ontsmetten, zoeken, winkel uit

Winkel in, handen ontsmetten, zoeken, winkel uit.

Laatste winkel noppes de nada, maar nam wel 2 potten van iets anders mee, wat thuisgekomen niet het juiste bleek te zijn. Alzheimer light. En nog 2 potten ervan ook he..van iets wat ik niet gebruik. En ook niet ga gebruiken. Pffff...dan maar weer terug dus, maar neem maar even de tijd. Ik merkte dat zoveel winkel in en uit moeten; dat trok ik gewoon niet. 

Krijg de Youtube video niet geplakt (fijn dat vernieuwde Blogger), maar hier is de de link: 

https://www.youtube.com/watch?v=SBMpGlUq9Ts

In een ander winkelcentrum kijken maar. Maar niet dezelfde dag nog. Energie is nu al op. Zag wel veel terrasjes weer bemand. Het was nog vroeg in de ochtend en vond zelf dat ik maar gewoon thuis koffie moest drinken. De impact van de training is dat ik me er scherper bewust ben van dat ik beter een acceptatie-training kon volgen. Accepteer dat werk vinden en dan ook nog leuk werk, een gesloten boek is. Te lang 'niks' gedaan. Moedertje. Nee...Omaatje. Je bent uitgerangeerd. Jij hoort er niet meer bij. Maar die tijd en je talent kan je zeker wel anders gebruiken. En dat wordt nergens verteld. Alleen maar werken, werken, werken. 

Wat zal ik blij zijn als ik er wel weer bij hoor als ik mijn vrijwilligerswerk weer mag gaan doen. Als ervaringsdeskundige.

Nou, eigenlijk weet denk ik te goed hoe werkgevers mij zien. Als iemand die duur is gezien wat ik gedaan heb in het verleden, (nee hoor, ben erg goedkoop nu, met minimumloon ben ik al blij), die duur is voor het pensioenfonds (dat is zo, maar daar kan ik niks aan doen) en die te oud is om bij het 'jonge' team te passen. Of zich snel zal gaan vervelen (hoorde ik in een sollicitatiegesprek). 

Maar juist dat 'winkelen' dat heb ik maanden vermeden. Zo niet blij word ik daarvan. Gisteren liepen er nog 3 pubers op 50 cm achter me in een winkel. Dus ik draaide me om en vroeg ze even wat meer afstand te houden.

"Ja, maar we willen erlangs". In zo'n smal gangpad van een drogisterijketen die begint met een K.

Alle 3 tegelijk, aan elkaar geplakt? Hoe zit dat met die 1,5 meter, Dude?

Oh shit; ben nu echt een oud zeikwijf geworden!

Stond net al klaar om naar de supermarkt te gaan en toen bedacht ik of dat echt echt nodig is? Maak maar lekkere koffie en ga met je murve hoofd even buiten in de zon zitten. Niet weer naar de winkels. Zo geen zin an. 

Ja, oud zeikwijf. Die nog maar weinig kan hebben. 

Welkom

Dames, welkom op de training voor single moedertjes!

Hoorde deze uitspraak, nou vooruit het verkleinwoord werd niet gebruikt - nog net niet, daardoor  schoot ik direct in mijn 'WTF' stand. Weg Teflonlaag. Weg Pokerface. Denigrerend taalgebruik. Kom op zeg!

Zo heb ik mij nog nooit gepresenteerd. Staat ook nergens op mijn CV. Niet relevant. 

En dit is een training die ons, single moedertjes, weer terug in het werkproces moet brengen. Schiet mij maar lek dan. 

Plus dat ik de luxe heb gehad, altijd werk te kunnen vinden of zelf te maken. Tegen de stroming of economische toestand in. Altijd. Dus thuis zitten met de kinderen - wat geen optie was, want in de bijstand belanden vond ik voor mijn kinderen een slecht voorbeeld - nooit hoeven doen. Tot nu dan en ik vind dat nog steeds moeilijk. Dat ik mijn eigen stelregel niet op mijzelf meer kan toepassen. 

Eigenlijk moet ik wat meer compassie voor mijzelf opbrengen, want juist doordat ik altijd gewerkt heb en op het laatst werk ging doen - om toch die eigen broek op te kunnen houden - wat geheel tegen mijn normen en waarden inging (in opdracht de waarheid verbouwen), ging mijn lijf protesteren. Totdat ook mijn kop knapte. En dat is knap lastig. Want ben niet meer de 'oude'. 

Die stelregel is altijd geweest: Hou je eigen broek op; wees zelfstandig want de zekerheid dat er altijd iemand is die voor je zorgt, kan alleen jij zelf maar bewerkstelligen. Niet de overheid. Niet een partner.  En dan moet je er ook nog eentje hebben natuurlijk. En houden. En eentje zonder geldproblemen.

Dus vond deze introductie al enorm rolbevestigend. En ondanks dat ik voorafgaand aan de training mijn mond had afgeplakt met tape, moest ik er wat van zeggen. Ik kon het lonken niet laten zeg maar.

Verder was er denk ik ook etnisch geprofileerd. Dus ik hou dan helemaal mijn mond over mijn achtergrond; (die daar bijna naadloos bij aansluit, dat etnische profiel) want ook dat is niet relevant. En daar wil ik niet op beoordeeld worden. 

Trouwens, mijn beide kinderen zijn al jaaaaaaren het huis uit en hebben hun eigen leven. En werk. Daar maak ik me wel zorgen over - dat werk of meer de werkgelegenheid - , want door de Corona-crisis staat hun sector 'aan de grond'. Maar dat heeft verder niets met mij te maken. Sterker nog; ik ben een alleenstaand omaatje!! Zou ik dat eens in mijn CV zetten? Kijken of dat helpt?

Wat erg grappig is, dat er altijd op zo'n training wel eentje is die constant het hoogste woord moet voeren. Al direct haarzelf het stempel geeft dat ze een 'moeilijke vrouw' is. Nou...meer een vrouw die moeilijk haar kop kan houden. Die dan ook nog erbij zegt dat ze eigenlijk niets wil zeggen. 

En totaal niet wordt afgeremd door de trainer. 

Waarom moest ik dan constant hieraan denken: het is toch zo eenvoudig!

Waar een andere cursist ook niet mee ophield was hoesten. Mijn huisarts kan helaas mij geen brief geven dat het voor mij - ik val na online overleg met huisarts volgens huisarts inderdaad in een risicogroep wat betreft Covid-19 - niet verstandig is met deze training mee te doen met een hoestende cursist. Hij geeft aan dat hij dat niet mag, zo'n brief maken. Ik moest het maar met de trainer opnemen. 

Dat maakte dat ik me daarin vrij ongezien voel. Ongesteund. Zoek het maar weer verder alleen uit, maar blijf vooral je pilletjes slikken. En succes met je stressbeheersing he!!

Dus heb mijn ongerustheid bij de trainer neergelegd. Wat goooooooooooooooooed dat u dat durft aan te geven!! (Ok; ik haal het tape wel weer uit mijn handtasje, want dit noopte tot zeer sarcastische opmerkingen. Niet doen. Niet doen. Hou je in)

Er werd verder alleen gevraagd of de hoester  Covid-19 had want die daar, ik dus, maakt zich ongerust. Waar heeft de trainer zijn diploma gehaald. Bij een pak ontbijtkoek gekregen?

We hebben nu de optie om te testen toch. Er zijn Corona protocollen. Liever zetten we al die werkzoekenden lekker bij elkaar. Laat ze elkaar maar besmetten joh. Zijn de cijfertjes voor werkzoekenden straks weer lekker lager. Natuurlijk verloop. 

Baal er enorm van want wekenlang nergens heen geweest, kinderen en kleinkind niet gezien en zeer zorgvuldig geweest en nu...nu 'mag' alles kennelijk. 

Bij wie moeten we ons beklagen? Wij moedertjes. Die zijn toch allemaal te bang nog dieper dan dit putje te zakken en met maatregelen te maken te krijgen. Strafmaatregelen in de vorm van korten op je uitkering. En dat is precies nog een portie extra stress die ik vooral niet kan gebruiken. Laat staan een moeder(tje) zonder partner. Dan moet je pas echt veel bordjes draaiende houden. Of moeder van een kind die niet zo lekker in zijn of haar vel zit. Dat vreet pas energie. 

Dus eigenlijk heb ik het nog luxe. Als omaatje. 

Zo moet het gewoon zijn. In een ideale wereld dan.

Cellie, do you know what it's going to feel like when the day comes and everything you now want has come to pass? When you're living in total abundance, in perfect health, looking fabulous, with friends and laughter wherever you go?  It's going to feel like, "Yeah… of course."  That's how well I know you,   The Universe

Weet niks te schrijven, oh toch wel kennelijk.

Dus dacht dan publiceer ik wel een lege bladzijde. Maar dat is ook weer zo 'nikserig'. Toch maar wel de bonte was in de machine gestopt net. Heb ik in ieder geval daarover een voldaan gevoel. En maakt niet uit of ik het om 12.00 uur ophang of om 10.00 uur. 

Gisteren zag ik trouwens dat een buurtkat ook heel blij was dat ik het gras had gemaaid. Hij deponeerde daar als dank zijn uitwerpelsen en deed er netjes wat oud gras overheen, dus daardoor trapte ik nog bijna er op. Of erin. 

Knipte gisteren wat uitgebloeide rozen af. Altijd tot het eerste blad met 5 bladeren, dan lopen ze misschien nog wel een keertje uit om te bloeien. Dus zat onder de schrammen. Ook toen ik de palen met klimop wat strakker wilde bijsnoeien, want dat groeit waar je bijstaat en wordt dan zo wild en schieten vooral graag de hoogte in,  dat het een enorme klus is om weer in proportie te krijgen. 

En oh ja, zag een kevertje wat echt prachtig was, op mijn lavendelstruiken. En zag er nog eentje en nog eentje en nog eentje. En had net een tijdje terug gelezen dat die dus alle bloemen opeten. Dus haalde ze uit mijn planten en verhuisde ze naar het groenperk van de gemeente.

Het heet het Rozemarijngoudhaantje. Mooie naam, mooi kevertje maar toch wil ik heel graag bloeiende lavendel. Dus elke dag checken op kevertjes. En ze heel ver weg brengen. Doordat hij zo glimmend en met felle strepen eruit  ziet 'durven' veel vogels het niet aan 'm op te eten.

Ook andere planten, die anders elk jaar vrolijk bloeien, zijn helemaal aangevroten. Heeft hij denk ik ook gedaan. Alles maar wegknippen en hopen dat het volgende jaar weer beter gaat. 

Deze Kevers schijnen hier voor te komen doordat de winters relatief warm blijven. 

Uiteraard ook de Flylady taken doen en blijven onthouden dat 'gewoon even zitten en lezen' ook mag. 

Heb ook nog wat werkbroeken van mijn dochter gehad om aan te passen, dus ook leuk klusje. 

Dus vandaag weer op Keverjacht en zo direct eerst maar lekkere koffie maken. En zo kom ik toch van 'Niks" tot 'iets'. Ook al is het allemaal enorm kneuterig en kleinschalig. 

Alweer een financiele crisisperiode?

Dingdong...de laatste begon in 2008 en toen was ik net in een nieuwe baan begonnen. Nadat ik mijn baan kwijtraakte omdat mijn bedrijf failliet werd verklaard. Gelukkig had ik binnen 3 weken een andere baan gevonden, want ik zag toen de bui al aankomen en begon al te solliciteren. Dat was een zware tijd, want weten dat het mis gaat en hopen dat je toch de dans kan ontspringen door op tijd wat anders te vinden is niet echt prettig.

De bankencrisis die begon toen in de US een hele grote bank omviel. De effecten van die crisis werkten nog jaren door en ik verloor mijn baan erdoor. De klanten bezuinigden als eerste op onze diensten en dus werd het ieder jaar moeilijker om klanten te vinden en bestaande klanten te behouden. Werken in een krimpende markt en binnen een bedrijf wat ieder half jaar een andere manager aanwees; ook niet echt goed voor je gemoedsrust. 

Ben heel benieuwd hoe de aankomende crisis eruit gaat zien. Vooral omdat we niet zomaar snel weer terug naar af kunnen en creatiever moeten zijn zolang we nog met het Covid-19 virus te maken hebben. En dat kan zomaar nog wat jaren duren.

Begin jaren 80 van de vorige eeuw toen er een economische crisis was door de olieprijsstijging, had ik nergens last van. Werkgevers stonden al te springen om mijn diensten toen de inkt van mijn Directie-Secretaresse diploma nog niet eens droog was. En dat effect heb ik jarenlang meegemaakt. Waar in het journaal werd gesproken over de hoge werkeloosheidscijfers, kreeg ik zonder al te veel moeite weer een andere baan na een of twee sollicitaties. 

Had veel profijt van mijn particuliere opleiding voor jongedames met een parelkettinkje en een Gooische Rrrrrrr. Beide had ik niet. 

Ook toen ik eind jaren 80 verhuisde naar een andere provincie en mijn vaste baan daarvoor opzegde, zei iedereen dat dit heel dom was. Vond nooit meer een baan. Zeker niet met 2 jonge kinderen. Binnen 3 dagen na mijn verhuizing had ik al een andere baan. 

En daarna weer een andere en zo rollen we de eenentwintigste eeuw in. Constant aan het werk. En opleidingen en trainingen gevolgd. Nooit problemen met ander werk vinden gehad. Of veranderen van functie of carrierepad. Switchen? Ook diverse malen gedaan. Ik ben flexibel en heb dat al diverse malen bewezen. 

Maar nu lijkt de koek op voor mij. Of zit er nog een laatste ronde in, waarin ik mijzelf toch nuttig betaald werk zie doen en vooral mijn talenten kan inzetten? En de ham-vraag blijft; hoe ga ik dat voor elkaar krijgen? 

Ben pragmatisch, dus 4 mondkapjes verkopen, daar ga ik mijn onafhankelijkheid niet mee terugkrijgen. Of een keer een leuk stukje ergens geplaatst krijgen. Dat gaat 'm ook niet worden. 

Mijn vrijwilligerswerk is nog steeds niet opgestart en ik kreeg door dat dit voorlopig nog niet gaat gebeuren. Daar baal ik van, maar ik snap het wel. 

Wat denken jullie; komt er weer een diepe financiele crisis? 

Naaien

Dit weekend overleed Tineke Verburg.

Lange statige dame die zich de kaas niet van het brood liet eten. Toen haar man haar inruilde voor mevrouw P. Harpenau, knipte ze alle knopen van al zijn overhemden, deed alles in een vuilniszak met een briefje erbij voor de ex "Ze kan toch zo goed naaien?".

Dan krijg je van mij al 10 bonuspunten. 

Bekend geworden als televisie-omroepster van de Tros. Allebei bestaan niet meer in die vorm. Omroepen is een beroep waar niemand meer voor gevraagd wordt en de Tros is nu samen met de Avro. Later ging ze ook programma's presenteren. 

Ik schrok van haar overlijden en vind haar jong. Een jonger iemand zou 64 niet echt superjong meer vinden, maar je groeit mee met wat je 'oud' noemt. 

Ook raar vind ik het altijd willen weten waar iemand aan dood is gegaan. Dat zij dat privé wilde houden en ook niet bekend maakte ziek te zijn, snap ik. Wat voegt het toe om te weten wat de dood veroorzaakt heeft? Ga je dan anders over iemand denken? Krijg je bonuspunten voor een lange strijd? Of een vroege dood. Is de ene ziekte meer medelijden waard dan de andere?

Dit weekend was ik uitgenodigd bij een vriendin en haar man en hun volwassen zoon zou een BBQ verzorgen met zijn vriend en zijn ouders waren ook uitgenodigd. Alles lekker buiten in hun tuin dus dat durfde ik prima. En dan ook sinds maanden weer met een bus reizen en voor het eerst met een mondkapje. 

Daar word je niet vrolijk van dus was blij dat ik een grote smile op dat kapje had geborduurd, dan leek het nog wat. Maar had onmiddellijk een zweetsnor dus kon het kapje uitwringen. 

Zijn inmiddels al allebei gewassen, op de hand, met lekker veel zeep en heet water. En na het drogen gestreken, dus bleven prima in vorm.  Ook ik kan goed naaien.

Geen varken maar toch spekgeur

Had nog een bakje van de Vegetarische Slager met Speckjes in de vriezer. En gooide dat door mijn roerbakschotel met o.a. spaghettislierten van courgette. Dat was al een feest om te maken. Kreeg van mijn dochter zo'n apparaat ervoor en het neemt wel wat plek in, maar is enorm handig. Kan je voor meer groenten gebruiken behalve courgette. Is een leuke variatie op gewone pasta. Smaakt alleen totaal anders, maar het mondgevoel van die sliertjes is wel misleidend en dus goed.

Heel vreemd; ik weet dat ik vegetarisch heb gekookt en toch rook het naar uitgebakken spek. Wat lekker ruikt, maar ik nog zelden meer eet. Sowieso varkensvlees eet ik zelden.

Echt een aanrader als je toch nog even terugverlangt naar dat rokerige. Moest echt even in de vuilnisbak wroeten om het merk terug te halen.

Toch nog net een varkentje.

Afbeelding van Heidelbergerin via Pixabay 

Heerlijke Vera

Op woensdagavond is Vera weer gestart op NPO1. 

Kan ik echt in het verhaal opgaan, even de 'wereld' vergeten en vooral in de stoere en doorzettende en zich vastbijtend in een zaak, die Vera me verliezen. Met haar hoedje en geweldige oude maar goede auto. 

Was ik maar wat meer een Vera. Of misschien moet ik het anders zeggen; ik wil meer een Vera zijn.

Nou vooruit; ik vind mijzelf de laatste tijd wel een beetje een Vera. Aan je water voelen dat zaken niet kloppen. Dat wat iemand je vertelt niet klopt met hoe hij/zij doet. 

In psychologie-land noemen we dat niet congruent zijn. 

En wat 'kan' ik dan met die eigenschap. Dat aan mijn water voelen. Onrecht zien (en ook nog direct willen bestrijden). Nog niet zoveel. Nu. Behalve door de regen fietsen met mijn Vera regenhoedje en schijt hebben aan 'dat ziet er toch niet uit!'.

Om mijn opgewonden brein te kalmeren nog maar weer een mondkapje gemaakt. Van een heel fijn stofje gekregen van een lieve bloglezer. 

Schuilt er in ons allemaal een Vera?

Boek Jaap van Dissel of andere viroloog

Kon wel gniffelen om dit Klikbeet filmpje. 

Jullie ook?

Wijzer op woensdag

Cellie, don't all those goody-goodies who tell you that life is "how you take it" make you want to scream?! Me too, but let's have patience with them. Life's not about how you take it, it's about the glory of living deliberately and crafting circumstances, magnetizing players and forging alliances, leveraging the Universe and engaging the magic so that you can have the sun, the moon, and the stars.  Shall we?   The Universe

De dag waarvan je wist dat die (toch weer) zou komen

Gebeld door 'iemand' van dat trainingsbureautje wat mij weer in mijn kracht zou gaan zetten. Dat de training toch maar niet doorging in verband met de Corona-maatregelen begin maart. Wat ik snapte. Toen.

Bureautje zou echter de training online gaan geven. Wanneer; binnen een paar dagen gaan we al beginnen. Heel snel. Echt waar hoor. Eerlijk! 

Dus zat er klaar voor. Mijn agenda bewust niet 'vol' geboekt (hahah...met wat dan?).

Daarna hoorde ik twee maanden niets. Niets over de voortgang, niets over wanneer die online training van start ging. Helemaal niets!! Door alle Corona-gedoe was ik al een beetje van de leg, dus 'iemand' hierover aanspreken had ik uberhaupt geen behoefte aan. En iets met slapende honden. Hoe langer het duurt voordat die training begint, des te beter, zoveel zin had ik erin. Ongemotiveerd kan je wel zeggen. 

En nu gaat het toch weer beginnen. Gewoon ouderwets in een klaslokaaltje. Want de gemeente wilde dat online perse niet zei het bureautje. (Daar geleuf ik nu helemaal niets van).

Raar toch; overal wordt juist thuiswerken en online dingen doen aangeraden. Juist aangeraden. Dus nogal vreemd verhaal. Of misschien niet; de perfecte methode om van alle klaplopers af te komen. Laat ze Corona oplopen en hoppa; probleem opgelost.

Maar goed; Twee dagen per week. Kon nog wel kiezen voor de ochtend of de middag. Liever in de ochtend, want dan heb ik voor die dagen mijn kikkers plus kikkerdril weer geslikt! En al supersnel. Want nu weten ze mij wel te vinden. 

Zo. Geen. Zin. In!!

Plus dat de planning zo is dat er ook nog een zomerstop in zit. Dus tot half september ben ik aan het (onzin)trainen. Wat ik heb mijn eigen kracht juist weer ontdekt door vrijwilligerswerk te gaan doen. En te merken dat ik daar als ervaringsdeskundige gewaardeerd word. 

Heb aangegeven dat ik het uitermate slordig vind dat ik niets heb gehoord al die tijd. Had ook graag gehoord als men nog niets wist. Dat heet communiceren. Ook bij geen bericht. Ja, zelfs bij mensen helemaal onderaan de maatschappelijke ladder. Behandel mij met respect.

Oh ja. Nog excuses dan maar. (Laf; het excuus van iemand die betrapt is en zich schuldig voelt omdat dat zo hoort maar het uitermate vervelend vindt dat hij/zij betrapt is. Niet om wat er is gebeurt). Een soort Epsteintje.

En kijk; daar was ook het aloude afschuifsysteem weer.

Ja maar; Het komt door de Gemeente.

Door de Keesmanager.

Ja maar, Pas gisteren wat gehoord van de Keesmanager.

Ja maar, Pas gisteren op zoek naar andere ruimte. Oh ja?

Nog in dezelfde ruimte als waar het eerst gehouden zouden worden dus die vlieger gaat niet op. Bovendien...hoe vol denkt 'men' dat lokalen etc nu zitten. IEDEREEN werkt nog bijna thuis. Nul trainingen worden nu opgestart. Alles wordt naar september verschoven. Die ruimtes zijn blij met vulling!

Nou ik gooi 'm er gewoon nog een keertje in. Alleen vind ik het in dit geval helemaal niet grappig en hoop ik dat men er nu eens mee ophoudt. Met jokkebrokken. Afschuiven en doorschuiven. Al moet ik oppassen dat ik mijn enorme afkeer van dit soort bureautjes niet teveel laat doorschemeren. Want liever onder de radar blijven; rustiger en beter voor mijn stresslevels. Waren er geen onbemiddelbaren, dan bestonden namelijk ook dat soort bureautjes niet.

Dus oefen op mijn Pokerface. Mijn teflonlaag. Ga maar gewoon omdenken en net doen alsof ik er geweldig en enorm veel zin in heb. Binnen het jaar alweer een sollicitatietraining en leren hoe ik (na het 39 jaar al gedaan te hebben, onafgebroken) moet werken. Jemig de Pemig!!!!

Bovendien straks in de Post-Corona tijd klaar met een training en waarschijnlijk een diepe economische crisis. Jaaaaaaaaa, de kansen op betaald werk stijgen enorm!

Op momenten dat ik dit soort dingen moet 'ondergaan' voel ik mij enorm eenzaam. Ik WIL dit gewoon helemaal nooit meer. Zinloze dingen ondergaan. Maar ik ben in een positie dat mijn wil me is afgenomen. Die telt allang nergens meer mee. En dat maakt eenzaam, onbegrepen, ongezien. 

Oh ja...let erop, uw afwezigheid op deze training wordt doorgegeven aan de gemeente (aka; haal het niet in je hoofd weg te blijven. Dan korten wij u op uw riante uitkering!!).

Nog tips uit het veld hoe ik hier het beste mee om kan gaan? (Behalve een baan vinden en nee, ik heb ook door schade en schande geleerd dat ik niet meer alles zou willen en vooral kan doen. Kan niet; tenzij je me wil opdweilen en ik waarschuw vast; dat is een hele klus want veel, heel veel dweilen zijn daarvoor nodig).

Downton Abbey - lange sessie

Wist het niet, maar op zondagochtenden zendt BBCFirst de week-uitzending achter elkaar uit. Kan je in je pyama met een zondagochtend kopje koffie erbij lekker kijken. Vooral fijn als het regent.

De ster, heb ik al snel ontdekt, is het door Maggie Smith gespeelde karakter "The Dowager Countess of Grantham", de moeder van Lord Grantham.

Lijkt me een heerlijke rol. 

En dan nu weer een 'gewone' werkweek. Wat bijzonder is om te schrijven als je niet betaald werkt. En toch werkt het voor mij prettig. Om wel het verschil te blijven 'zien'. Dat er in het weekend ontspannen mag worden en door de week er een aantal verplichte nummertjes staan. Zou ik mijzelf gewoon huisvrouw noemen. Daar zijn er een flink aantal van vooral van mijn generatie en niemand die opmerkt dat ze 'niks' doen. 

Nou ja; ik zelf dan wel. Want leek me altijd heerlijk toen ik nog wel betaald werk had; dat je dat kon zijn omdat je iemand had die inkomsten binnen brengt. Of misschien wel de Staatsloterij zelf had gewonnen en het niet nodig was om te werken. Dat je daardoor ook je eigen tijd kan indelen. Niet na je werk nog alle huishoudelijke zaken moest doen en regelen, maar gewoon 'rustig' overdag. 

Maar dan schop ik waarschijnlijk veel mensen tegen het zere been. Dus laat ik maar niets verder daarover schrijven en me concentreren op wat er van mijzelf vandaag moet;

De was - misschien wel buiten ophangen of niet?

Bless the House

Iemand komt naar de dakgoot kijken, want er lekt ergens wat.

Poging 2 WC bril monteren

Flylady taak voor vandaag

Wat administratieve zaken

Jammer dat ik geen Brigade heb die 'downstairs' woont en al dit soort dingen regelt. Zodat ik alleen maar me een paar keer per dag hoef druk te maken over wat ik aantrek. Voor de lunch of diner. 

Twee emmertjes water halen

Toen ik gisteren wakker werd, regende het nog niet bij ons. Maar op buienradar zag ik dat het elk moment zou kunnen losbarsten. De zon was nog niet heel lang op, maar het was bewolkt en donker.

Dus snel een broek aan over nachtkleding en jas aan. De klikko aan de weg gezet en verder alle emmers die ik heb,  buiten gezet zodat daar water in kon worden opgevangen. 

Afbeelding van 5598375 via Pixabay 

Wat een heerlijk geluid, maar zo kort eigenlijk. Een paar uurtjes en toen was de grote bui alweer overgetrokken. Dacht ik.

Dus in de middag even snel wat dingen op de fiets doen. Langs de bibliotheek. Had een boek (bleek een boekje te zijn) gereserveerd wat past bij een boek wat ik uitlas en inleverde en nu ik er toch was ook nog maar even snel rondgeneusd en me over de niet-gezellige omgeving heengezet. Dat ging beter dan de eerste keer. En zo liep ik met een leuk stapeltje de biebdeur uit en zo heerlijk dat ik eindelijk tegen wat mensen kon praten. 

Ja, zij (van de bieb) vonden het ook niet als vanouds, maar gelukkig konden ze weer open. Daar was ik het mee eens en zo werd het kneuterig gezellig. 

Op de terugweg medicatie uit de snackbar/automaat bij de apotheek gehaald. Andere verpakking? Felgele doosjes Metformine lachten mij toe/uit. Er zat een brief van de apotheek bij waarom er voor een andere pharmaceut was gekozen. Geld ja. Altijd geld. 

Ga eerst maar eens uitzoeken of inderdaad alles hetzelfde is gebleven qua samenstelling, want ik blijf graag stabiel in deze stressvolle tijd. 

Daarna even snel de supermarkt ingedoken. Corona verantwoord. En daar kwam ik iemand tegen uit mijn buurt die ik al lang niet had gezien. We maakten een Corona-veilig praatje en ze vertelde dat ze de bibliotheek te duur vindt en net haar laatste boek had uitgelezen uit haar voorraad. Dus vroeg haar wat haar smaak is en thuis keek ik in mijn boekenkast en zag daar iets waarvan ik hoop dat ze het leuk vindt en deed dat bij haar in een tas aan haar deur, toen ze nog niet thuis bleek van boodschappen doen. Had geen briefje erbij gedaan, maar ik denk dat ze het wel snapt. En anders is het ook goed. Hoef niet in haar testament te komen of zoiets. 

Oh ja..deed een aantal zelfgemaakte mondkapjes voor mijn dochter op de post. Voorheen zou ik ze even naar haar werk hebben gebracht als ik wist dat ze dienst had, maar het idee van met mondkapje op in de bus zitten en dan nog meer aan reiskosten dan portokosten kwijt zijn, deed me besluiten om het maar zo te doen. 

Gelukkig bewaar ik altijd van die enveloppen met bubbeltjes, dus had alles al in huis voor verzenden.

Was net op tijd thuis voordat het wederom hard begon te gieten. Schenk maar vol die emmers!

Kijk eigenlijk zelden nog naar M. Kreeg steeds meer het idee dat het een klein Amsterdams grachtengordelbubbeltje was waarin zij en de redactie zich bevonden. Maar gisterenavond vertelde een aangedane Maurice de Hond over zijn zoon Marc. Wat hij (Marc) heeft gedaan voor zijn dood om het voor hem, als vader beter te kunnen verwerken en dat dit zo leek op hoe zijn vrouw jaren terug met haar dood omging. Alleen die zin al. Vrouw en kind moeten verliezen en daar dan een paar dagen later al over kunnen en durven praten. 

Kippenvel. Sowieso als je de geschiedenis kent van de familie. Die bijna geheel uitgemoord is in WOII. 

Nektapijt

Het matje schijnt weer hip te zijn. Het nektapijt in Belgie genaamd. Snap ook wel dat als je een aantal maanden niet naar de kapper kon, je misschien wel vanzelf een matje kreeg. Het Coronakapsel. In Duitsland is het constant populair geweest en heet het Vokuhila (Vorne kurz, hinten lang). 

Keek een tijdje terug naar de Netflix documentaire The Tiger King en deze King had een matje. A mullet. Had wel meer dingen waarvan ik dacht; 'beetje fout', maar dat is een ander verhaal. 

Joe Exotic, hoofdrolspeler in de Netflix-serie 'Tiger King'. ©AFP or licensors

Deze voetballer staat bekend om zijn matje. Zo lelijk dat je er bijna vrolijk van wordt. Kijk ook naar zijn zoontje!

Komen de jaren 80 weer terug in de haarmode? Moeten we allemaal ons innerlijke matje koesteren? Hebben jullie een matje? Wil je een matje? Heeft je partner misschien een matje?

Wat jullie?

Och!

Las vanochtend dat Marc de Hond is overleden. Pas 42 jaar mocht hij worden. Vond het altijd een hele knappe man, maar ook een charismatische vent. Iemand die wat in zijn mars heeft. Bovendien intelligent en empathisch. Ja, ik schrok ervan. Ook al wist ik dat hij kanker had. 

Wens zijn nabestaanden sterkte. 

Afbeelding van Birgit Böllinger via Pixabay 

Kijk op BBCFirst naar Downtown Abbey. Een fijne serie om even in weg te duiken. Voor mij nieuw, want op de een of andere manier heb ik deze gemist. Deze week is het ook daar moeilijk. Een van de  dochters overleed in het kraambed. Van die dingen waar je van weet dat het vroeger veel vaker voorkwam - nu nog steeds maar zeldzamer - en waarbij vaak moeder en kind het niet haalden. 

Staan we tegenwoordig niet meer zo bij stil. Alles lijken we onder controle te hebben. Je kan zelfs plannen wanneer je je kind wil laten komen. 

Toch blijft de komst van een kind nog steeds een wonder. Niet iedereen gegeven. 

Het regent hier. Niet heel hard, maar wel hard nodig. Ik sproei mijn gras niet, om luiheid van de wortels te voorkomen, maar her en der lijkt het toch een beetje op een hooiveldje. Niet overal gelukkig. Dus ik hoop dat de aankomende regenperiode helpt. 

Gisteren weer even fijn een klein uurtje therapeutisch naaien gedaan. Terwijl mijn buik het veranderende weer aankondigde. Moest zelfs even een powernapje inplannen.  Dus voor de rest van de dag kakte ik in - letterlijk -, terwijl ik zo blij was dat ik gisteren eindelijk naar een een industrieterrein fietste, verder dan ik maanden was geweest, om een nieuwe wc-bril te kopen. 

De oude was eigenlijk al jaren niet meer goed, (zat er zelf nooit meer op, want hij bleef maar 'losschieten') maar ik vond dat ik het er maar mee moest doen. En een paar weken terug vond ik dat niet meer en baalde van de armoedige uitstraling. 

Gelukkig was het vakantiegeld overgemaakt en kon ik zonder kopzorgen er eentje halen. Niet de allergoedkoopste, dat zit voor geen meter en slecht schoon te maken. Vooral dat laatste lette ik op. Bovendien hoop ik er weer jaren mee te doen. Toen ik hier kwam wonen kocht ik leuke nieuwe brillen in felle kleuren. Die maken ze niet meer. Of misschien wel, maar dan ver boven mijn huidige budget. Alles is nu wit, grijs of zwart. Alsof deze tijd de nieuwe saaiheid uitstraalt.

Nu nog even inplannen wanneer ik het kreng monteer. 

In de Kano met de Kaandorps

Zo heerlijk om te bekijken. Brigitte Kaandorp en haar zus gaan op Kanotocht.

Met dank aan Radio Oranje. Van Paul Haenen. Iedere dag gewoon 2 uur live een programma op Youtube had wat lekker voortkabbelt, maar ondertussen wel heel leuk bekend Nederland te gast heeft gehad. Online. Zonder subsidie, gewoon doen.

Gisteren wel tevreden over de dag. Bed afgehaald, Bless your House ingehaald, was gedraaid, opgehangen en weer in de kast opgeruimd, bed fris opgemaakt. En nog een verzoeknummer voor wat mondkapjes via mijn dochter voor een collega van haar. Wat leuk! Toch weer nuttig bezig. Oh ja, dinsdag is administratiedag, dus alles bijgewerkt en uiteraard weer ingericht op de maand juni. CV weer geupdate. Ben er weer helemaal klaar voor. 

Enfin: Brigitte dus:

Er is ook nog deel 1, die moet je eigenlijk eerst kijken, maar die krijg ik - met het nieuwe dashbord - niet geupload:

Dit is de link naar het Eerste Deel: https://www.youtube.com/watch?v=lwQPvhQauqg&t=436s

en daarna doooooor met deel Twee

Kwijt. Eerlijk waar.

Prachtig dat je als burger nu gewoon de Staatssecretaresse kan quoten als je voor de Belastingdienst stukken moet aanleveren maar ze 'niet kan vinden'. Want doen ze zelf ook. De allerhoogste baas zelfs. 

Niet te geloven? Tuurlijk wel. En hierna volgt waarschijnlijk een mooie verdere carriere in het bedrijfsleven of een commissariaatje elders. 

Moet ik toch heel hard aan dit liedje denken. Heel hard:

12.00 uur: op uw plaatsen?? En gaaaan!

Vandaag vanaf 12.00 uur mag je weer op een terrasje zitten. Met het huidige zomerweer en het feit dat het Tweede Pinksterdag is, lijkt mij dat het nogal druk gaat worden op de terrassen. Wat ik helemaal snap. 

Niks geeft een blijer vakantiegevoel dan om je heen mensen blij en ontspannen zien zijn, dat ze er even uit mogen en kunnen en iemand ze brengt waar ze trek in hebben. Niks zelf afwassen of zelf eerst in huis halen. Schaaltje Bitterballen erbij? En lekker mensen kijken.

Gaan jullie? Zijn jullie geweest? Was het fijn?

Ik niet hoor; zit op mijn eigen terras in mijn tuintje, versgemaakte muntthee erbij en mijn Pinkstervakantie-gevoel wordt nog versterkt door geluiden die ik bij vakantie vind horen. 

Het constante gebrom van een Jacuzzi. Achterburen hebben - hoera wij hebben toch zonnepanelen - zo te horen zo'n ding aangeschaft. Onder hun tuinbrede overkapping dus je hoort al die geluiden ook nog extra versterkt. Gewoon rijtjeshuizen. Ik wacht nog even op de eerste met een zwembad in de postzegeltuin. En dan niet zo'n opblaasbare. 

Iedereen is aan het barbeque-en. Ik ruik het, sommige kunnen het beter dan anderen of hebben gewoon betere spullen op het vuur en denk dan maar dat het een lekker Middellandse zee afhaal restaurantje is.

Kon me zowaar concentreren op een boek lezen. Onder de Parasol zitten ging gisteren niet, want het waaide nogal hard, waardoor hij telkens omwaait of omhoog stijgt. Kan ik er als Mary Poppins aan gaan hangen.

Kom maar door met de invulling van Tweede Pinksterdag.