Met de nieuwe strengere maatregelen in het hoofd toch nog maar wel wat voorraadboodschappen gehaald. Jahaaaa..o.a. wc-papier. Dus vroeg in de ochtend al mijn rondje gelopen en een kar vol dingen waar je beter mee- dan om verlegen kan zitten. Dan voel ik mij wel een brave huisvrouw met mijn boodschappensleurhut op wieltjes.
Ook maar een mondkapje in mijn jaszak gestopt. Want mocht het nodig zijn, dan is het fijn om die bij de hand te hebben. En ik was ze trouw na ieder gebruik, dus niet een kapje wat je zo kan wegzetten en dan blijft het staan door het opgebouwde snot.
Daar was ook weer de dagelijkse afwijzing op een sollicitatie. Heerlijk. Zo fijn dat de routine ononderbroken door blijft gaan.
Blij dat de zon schijnt deze dinsdag. Dat is een andere aanblik en gevoel dan druilige regen. Vond het gisteren zo kil aanvoelen dat ik een vest aantrok eind van de dag. Had zin om mensen te zien vandaag, maar andersom niet. De week van de eenzaamheid was nu al begonnen, zo voelde het eventjes.
Toch maar even een stukje gefietst. Dan is de tussenjas toch weer te warm. En zonnebril wel handig, maar dat helpt niet als je 'm thuis in het kastje laat liggen. Direct een traanoog.
Slecht geslapen, maar ik dacht maar zo, dat ik dan altijd nog in de middag een dutje mag doen. Gewoon; omdat het kan. Toch maar op een gewone tijd eruit, want een 'werkweek'.
Gisteren als eerste de klikko aan de straat gezet en ach, had nu toch al schoenen en een jas aan, dus waarom niet direct en nu meteen dat ommetje maken? Dat ommetje waar Marlou van Ik kan Vliegen me op wees. Een onbekommerd ommetje. Doe het nou maar (weer eens). Gewoon gaan. Niet teveel denken en zoals Nike altijd al ons toeroept: Just do it.
Fijn. In ze pocket. Kan ik niet jammeren dat ik niks meer kan of doe. Of durf. Vooral dat laatste. Sowieso is dat nonsens. Maar voor ik het weet schiet ik in de negatieve gedachten. Dat heb je als er niemand thuis is die zegt: joh...stel je niet zo aan!
Daarna het rondje Bless the House gedaan. Ook gewoon een kwestie van doe het nou maar.
Hoorde ook dat de collega waarmee ik had samengewerkt negatief was getest. Dus ik mocht de straat weer op. Afspraken omtrent bloedprikken en controles had ik vorige week al afgezegd of verzet. En de moedertjestraining afgeblazen. Ja, je moet wat zaken opofferen.
Soep gemaakt van allerlei groentes die nog in de groentela lagen te wachten, courgette, broccoli, wat vergeten wortelen en uiteraard eerst een basis van ui en knoflook; wat ruikt het huis direct knus en lekker daardoor. De staafmixer erop en ik heb een lekkere gebonden soep, zonder toevoeging van bloem of bindmiddelen.
Dan de nieuwe maatregelen. Ben benieuwd of we nog van de burgemeesters horen of we 'gewoon' nog de grote steden in en uit mogen reizen, want dochter woont in zo'n grote stad en ik wil toch echt wel nog op bezoek kunnen. En ja, zeker noodzakelijk, want ze is ziek en hoogzwanger thuis.
Op donderdagavond op NPO1 is de nieuwste serie van Klem weer te zien. Een uitstekende Nederlandse serie, spannend en mooi gemaakt.
Vind het vooral komisch om het penoze Amsterdams te horen van een van de hoofdrolspeler. Die in Den Haag is geboren en opgegroeid.
Schrik me de touwtering
Relatie? Wij hebben geen relatie. Wij zijn getrouwd!
Kreeg een drijver voor m'n treiter
Ook grappig te zien hoe er goud wordt gesmolten en in waxinecupjeshouders wordt gegoten. Dat kunnen die cupjes helemaal niet aan qua temperatuur. Dus don't try this at home!
En hoe hebben ze Barry Atsma zo sexloos kunnen krijgen!
Alleen al voor de kleuren, sfeer en aankleding en kostuums is deze serie een aanrader. Iedereen die de film "One flew over the cuckoo's nest" kent, kent ook de naam Ratched.
Deze serie op Netflix gaat over hoe zij is geworden in de vrouw die wij van deze film kennen.
Eerst High-Brow, nu main-stream want te koop bij Xenos en Leen Bakker. Nu moet ik zeggen dat sommige aapjes heel vrolijk zijn, maar van die plastic exemplaren ben ik minder gecharmeerd.
U al een aapje in huis?
En lavendel snoei ik altijd tot net voor het hout, dus niet te laag, maar wel flink terugsnoeien. Het loopt dan in het voorjaar weer mooi uit en bloeit. En oor opent zich langzaam weer. Hoera!
Een paar jaar terug was er in het Rijksmuseum een tentoonstelling (High Society) waar het schilderij van deze man op de posters stond.
Was blij dat ik toen zin had om toch maar wel te gaan, want wat een prachtig schilderij. Trouwens; die hele tentoonstelling was erg fraai. De uitleg over de schilderijen, wie ze waren in hun tijd, erg interessant.
Kan me nog herinneren dat ik verkeerd om begon, want was de route een beetje kwijt; bij het laatste schilderij, maar dat is uiteindelijk nog wel goed gekomen. Indrukwekkende portretten.
Nu heb ik een boek over de man op het schilderij uit de bieb gelezen. Heel interessant. Veel illustraties die de tijd waarin hij leefde nog meer naar voren halen. Foto's, schilderijen. Aanrader!
Boeiend om te lezen hoe Fransen in die tijd dachten over Engelsen. En in het bijzonder over Engelse vrouwen. Onelegant en lelijk vond men ze. Dat dit soort denken nog diep ingebed is. Een Fransman die kon zich enorm erover verbazen dat Prins Charles een minnares had die lelijker was dan zijn vrouw. Typisch Engels vond men.
Vond hem (Dr. Pozzi) op dit schilderij toen al erg op die politicus met die enge ideeen lijken. Die van die Boreale denkbeelden. Die politicus past naadloos in die tijd van toen. Waar men dweepte met de Dandy en verheven ideeën erop nahield over adel en afkomst. Maar ook discrimineerde dat het een lust was.
Dr. Pozzi was niet alleen vrouwenarts, maar ook vrouwenliefhebber. Had jarenlang diverse affaires, waar zijn vrouw van op de hoogte was. Maar in die tijd en in die kringen was een echtgenote voornamelijk en vaak voor de voortplanting van het geslacht en een mooi braaf familiefront en voor de rest zocht je je plezier graag elders.
Aanrader dit boek. Want deze man heeft ook veel betekend voor de ontwikkeling van de gynaecologie. Vooral operaties om ziektes te bestrijden. En hij leerde veel over hygiëneregels van befaamde Engelse artsen.
Zo blij dat ik gisterenochtend ook mijn voortuin nog maar even gekuisd heb. Wat zaken (lavendelstruiken) gesnoeid en alles weer wat gestroomlijnder gemaakt. Want as we speak, is het begonnen te regenen. En niet lekker een motregentje, maar direct grote dikke druppels.
Nu ben ik het allebei. Want mijn ene oor zit dicht. Zo'n gevoel wat je hebt als je gezwommen hebt er er zit water in je oor. Dus drizzel er wat olijfolie in, want zo te merken een prop oorsmeer. En hoop dat het probleem zich zo oplost. Letterlijk. En anders niet en moet mijn oor denk ik uitgespoten worden.
Administratie weer bijgewerkt en wat ben ik dankbaar dat alles nog steeds betaald kan worden. Geen achterstanden, geen schulden. Maar dus wel als een boekhouder alles netjes bijhouden. Ook daarin niet makkelijk worden. Altijd de bonnen meevragen, nakijken, inboeken en checken of ik niet over mijn budget ga.
Nu scheelt het enorm dat ik weinig doe. Wat geld kost. Niet erop uit en of reisjes met het OV. Of kopjes koffie buitenshuis drinken of wijntjes. Wijntjes doe ik trouwens thuis ook minimaal. Geen hobby die geld kost. Of een drang tot verzamelen of nieuwe outfits willen. Retesaai.
Had mijn herfstdekbed uit de kast getrokken, want merkte dat ik soms wakker werd gewoon doordat het een beetje frips was in mijn slaapkamer. Sliep direct een gat in de dag. Nou ja...gaatje. In ieder geval was het al licht toen ik mijn ogen opendeed en ik was blij dat ik een keertje lekker had kunnen slapen. Heel belangrijk. Voor de weerstand ook.
Nog niets gehoord over de collega verder via mijn teamleider. Dus nog even afwachten en thuisblijven. Goh, niets anders dan gewoonlijk dus.
Zoals altijd op maandag weer mijn rondje Bless the House gedaan. En de witte was nog even lekker buiten kunnen hangen. Dezelfde middag weer droog. En mijn zomerdekbed ook maar uit laten wapperen.
De was doen; daar word ik nou blij van. Die frisse geur vooral als het buiten heeft kunnen drogen. En mijn bed weer met schoon en fris beddengoed opmaken. Ook fijne klus.
Simpele ziel eigenlijk. Maar ook niet. Want heb weinig nodig om blij of tevreden mee te zijn. Haha! En dat is in deze tijd helemaal niet zo simpel.
En zo ging de tweede quarantainedag moeiteloos voorbij. Met dank aan het fraaie weer en het bezit van een tuin.
Woon in één van de regio's met verscherpte maatregelen omtrent Corona vanaf 20/09. Fietste het weekend langs een voetbalvereniging/sportvelden en daar hoorde ik muziek en geluid. Dus al fietsend keek ik wat er gaande was. Groot feest. Waarbij veel mensen echt heel dicht op elkaar stonden/zaten en daar verbaasde ik me over. En neen, het was niet omdat ik het van een afstand zag dat het zo leek. Waren ook geen kinderen of pubers.
Maar goed; heb vrijwel geen sociaal leven wat dan weer positief is om Corona buiten de deur te houden. Ook niet werken helpt. Je ontmoet daardoor ook geen nieuwe contacten. Ik werk constant thuis hahah! Behalve als ik vrijwilligerswerk doe. Daar ben ik erg blij mee. Want helemaal geen mensen zien of spreken daar word ik toch wat raar van. Of naar.
Krijg ik vroeg in de middag een telefoontje van mijn teamleider dat er Corona bij een lid van het team is vastgesteld (heb ik niet mee samengewerkt) en dat een ander lid zich laat testen omdat hij klachten heeft en wel samengewerkt heeft met die persoon. En ik werkte weer met hem samen. Op kantoor houden we ons heel goed aan afstand en handen wassen. Maar goed; het kan dus zomaar misgaan.
Daarom is het advies thuis-quarantaine totdat de uitslag bekend is van die collega.
Niet onbekend fenomeen, thuisquarantaine. Zou bijna cynisch zeggen dat ik al een paar jaar in thuisquarantaine zit. Bijna.
Ga maar weer lekker (zo blij met de tuin en de vrijheid en de extra kamer die het geeft) naar buiten, nu het nog stralend mooi weer is. En blij met de voorraad in koelkast en voorraadkast. En nul afspraken deze week in mijn (sociale) agenda sowieso. Nou ja..een training dan. Daar kan ik nu natuurlijk niet heen volgens de richtlijnen van het RIVM.
Hoe wordt iemand de persoon die hij nu is. Wat maakt hij/zij allemaal mee wat bepalend is voor hoe zij/hij in het leven staat.
Slechte jeugd? Een vader die losse handen had of een zwakke moeder die niet achter haar kinderen stond. Of juist een dominante moeder? Of helemaal geen ouders? Broers of zussen die je klein hielden?
Of juist wel een fijn warm gezin waar je gezien werd en gestimuleerd werd om het beste uit je te halen?
Wat maak je mee op school? Op je werk? Welke keuzes maakte je. Of juist niet?
Hoe ben je de man of vrouw geworden die je nu bent. Kan je niet anders. Of wil je niet anders. Of durf je misschien niet anders.
Altijd interessant om die ontwikkeling te zien of erover te lezen. Kijk momenteel naar de spin-of van Breaking Bad genaamd Better Call Saul. Hoe is de hoofdrolspeler de man geworden die we uit Breaking Bad kennen.
Een beetje louche figuur, maar ergens toch geeft hij het gevoel dat hij wel een goed moreel kompas heeft. Alleen is hij dat soms kwijt. Als hem dat zo uitkomt. Of loopt de kantjes er een beetje af.
Gisteren fijn in de tuin kunnen werken en de was buiten gedroogd. Had afgesproken dat ik niet naar de winkels mocht. Nog genoeg in huis. Nou ja, in de diepvries.
Ondertussen kon ik vroeg in de middag net doen of ik ging BBQ-en. Qua lucht dan. De buren hadden 'm voor 15.00 uur al aanstaan en de wind stond lekker mijn kant op. Gelukkig had ik de was alweer binnengehaald. Rokerige handdoeken zijn toch wat minder fijn.
Ook maar even de slaapkamer ramen dicht.
Dan maar de lucht in. Nou ja. Het fietspad op. Even wat boeken naar de bieb gebracht. Na 17.00 uur is hij dicht en kan je je boeken in een speciale brievenbus droppen. Dan worden ze op een werkdag afgeschreven van je account. Maar ruim op tijd hoor met inleveren. Wilde alleen even wat te doen hebben. Prachtig weer trouwens.
Voel me soms schuldig als ik lekker aan het fietsen ben, dat mijn gedachten dan even niet bij The Big Shitty Thing is wat momenteel speelt. Mag ik wel vrolijk zijn?
Was het opeens zat. Mijn haar en hoe het viel. Nu heb ik best wel veel geduld met mijn haar, want ik was voor het laatst eind 2019 naar de kapper geweest zag ik in mijn administratie. Oeps.
Nu kies ik heel bewust voor een coupe die kan uitgroeien en dan nog steeds wel ok is (al denk ik dat een kapper daar anders over denkt; die ziet mij het liefst elke 6 a 8 weken in zijn stoel). En toen kwam Corona natuurlijk, waar niemand naar de kapper kon, maar dat was wel het allerlaatste waar ik me druk over maakte.
De zomer kwam. Als het warm is of ik werk in de tuin, dan steek ik het graag op met een grote klip. Makkelijk, geen haar in mijn gezicht en ook corona-proof, want je zit niet steeds aan je gezicht om haren weg te strijken.
En in de nacht in een opgeknoedeld staartje, tegen zweethoofden.
Het scheelt natuurlijk ook dat ik bewust ervoor heb gekozen mijn haar niet meer te kleuren of blonderen of iets. Dat kleuren, om te verstoppen dat ik grijze haren kreeg, deed ik sowieso thuis, maar daar ben ik een jaartje of twee geleden mee gestopt. Laat maar komen dan, die grijze haren. Maar ze komen niet overal te voorschijn, maar aan de voorkant vooral, bij mijn slapen. Van achteren gezien lijk ik nog een jonge vrouw hahah!
En dan nu die drang. Bijna komisch. Maar wellicht krijgen we te horen dat straks de kappers ook weer dicht moeten, dus dan kan ik beter van mijn stemming en de tijd gebruik maken om nu te gaan. Niet meer spontaan langslopen en wachten, maar op afspraak. En mijn kappers-potje zat al vanaf begin dit jaar vol, dus dat was ook geen bezwaar.
Heel fijn. Liep allemaal gesmeerd. Kreeg een mondkapje aangereikt nadat ik mijn handen had ontsmet en de kapster droeg ook een mondkapje. Had ze ook in mijn tas meegenomen van thuis, want je weet maar nooit. Omdat het op afspraak ging zat de zaak nu niet al te vol. Genoeg ruimte om afstand te kunnen bewaren. Niemand in de wachtruimte.
Fijn dat er even iemand met me aan het rommelen was. Mijn hoofd aanraakte. Me aanraakte uberhaupt, want dat dieet waardoor je huidhonger krijgt bevalt voor geen meter.
Vooral prettig als je daarna door het winkelcentrum huppelt en je haar ook en denkt dat iedereen ziet dat je 'geweest' bent. Niets overbodigs gekocht, alleen vitamine C in de aanbieding. Maar die winkel daar voel ik me niet zo senang. Te vol, te klein en dus weer snel eruit. Wilde eigenlijk wel weer naar huis. Nogal zinloos om te gaan shoppen.
Toch maakte ik nog een omweg en die was heel fijn. Langs de schapen op de dijk en dan 'het bos' in. De herfst kunnen ruiken en toch zonder jas op de fiets kunnen fietsen. Blij dat ik dat dan hier kan delen, want jemig...kreeg wel een beetje Remi gevoel. Eventjes maar hoor. Laat het maar gewoon weer voorbij waaien.
Had gisteren al een lekker prutje gemaakt met vegetarische blokjes en groente. In het kader van eet eerst de diepvries leeg. Dus had al een week geen boodschappen gehaald. En vooruit; ook omdat me dat budgettechnisch goed uitkwam. Blokjes nog gemarineerd eerst. Dus prutje stond al klaar in de koelkast. Niets koken; alleen opwarmen gisteren.
Oh...bedenk nu dat kapper blij was dat ik een mondkapje op had. Er zat aardig wat knoflook in het prutje!
Oh ja.. wat me ook opvalt bij de "Moedertjestraining", dat het gaat over wat je graag voor werk zou willen doen. Wat je droombaan zou zijn. Hoe je dat voor elkaar kon krijgen.
Allemaal laag-opgeleide, vrijwel 90% allochtone vrouwen die het Nederlands slecht beheersen en die hadden als droombaan "Grondstewardess" en dan het liefst bij die Blauwe. Een kennis werkt op HR bij die luchtvaartmaatschappij en die vertelde mij dat er 9000 mensen uit moeten. Inclusief hijzelf waarschijnlijk. Waarom zou je dan nu, in deze tijd, nog van zo'n job dromen? Lees je de krant niet? Kijk je niet naar het nieuws?
Nu willen werken in de luchtvaartbranche. Dat is toch totaal niet realistisch? Buiten dat je niet aan de eisen voldoet van de job. Ik vond dat opvallend. Maar nog opvallender ook dat dit niet werd afgeremd. Of bijgesteld. Dat hoort zo'n bureautje toch ook te doen. Hun morele plicht.
Vind het bijna misplaatst om in een tijd dat honderden ZZP-ers hun werk kwijt zijn door Corona, bedrijven moeten bezuinigen dus nog meer ontslagen her en der. In de media lees ik dat het UWV zelfs geen tijd meer heeft om te controleren of mensen aan hun sollicitatieplicht voldoen. Te druk met al die nieuwe ww-aanvragen. Om dan in deze tijd te gaan fantaseren over een droombaan. Plus dat er in de regels van de bijstand staat dat elke baan geschikt is. Elke baan, binnen 3 uur reistijd.
En dat het weigeren van zo'n soort baan betekent dat je gekort wordt op je uitkering.
Wat nou Droombaan.
Totaal niet pragmatisch.
Wat wel een droombaan is - lijkt mij althans -, is zo'n bureautje hebben. Vrouwen trainen die van toeten noch blazen weten en die makkelijk te beïnvloeden zijn. Al hun cliënten zijn verplicht hun trainingen te volgen. Hoe fijn is dat. Je klanten stromen vanzelf binnen, je hoeft er niets aan te doen en bij klachten....hahah...daar doen ze ook niets mee. Of de trainer kijkt - zoals hij ooit geleerd heeft - meelevend en zegt neerbuigend "Wat goed dat je dat durft te zeggen". En gaat over tot de orde van de dag. Er wordt niets mee gedaan.
Bureautje wat opdrachten krijgt over de ruggen van kwetsbare vrouwen, die de taal onvoldoende beheersen om zelf te kunnen lezen dat er stierepoep of gebakken lucht wordt verkocht. En dat die training op geen enkele manier is afgestemd op de werkelijke behoefte van de cliënt.
Bureautje kan dan na afloop diverse hokjes aftikken, samen met de ambtenaar van die afdeling waar hun klanten/cliënten vandaan komen.
Weer een training kunnen geven. Vrouwen weerbaarder gemaakt. Klaar voor werk. Zij weten nu tenminste wat hun droombaan is. Stukken beter dan vijftig keer per dag hetzelfde truitje opvouwen bij een grote goedkope kledingzaak uit Ierland. En na een half jaar is ook daar je contract weer klaar.
Direct aan de slag helpt me om meer energie te krijgen. Ik wek het als het ware zelf op. Moet ik alleen die energie beter verdelen over de dag, want inkakken is niet zo prettig.
Dus stond om 08.30 uur bij het adres van een vriendin van mijn dochter. Daar stond nog een auto-kinderstoeltje, wat dochter altijd als reserve gebruikt. Maar vriendin had geen tijd meer om het te brengen, druk met verhuizen, dus of ik het kon ophalen. Of eigenlijk was de boodschap dat dit een onmogelijke missie was voor mij, want te ongemakkelijk of te onhandig want ik heb geen auto. Bovendien is het gebouw dicht, dus ik kon er niets eens in.
Goh..is dat hoe ik word gezien. Dat ik niks kan (meer)? Straal ik dat misschien (onbewust) uit? Ooit een keer een grote leunstoel in de trein meegenomen. Wel met moeite, maar ik wilde dat het lukte en het ging daarom ook. Ook toen geen auto.
En natuurlijk een grote trigger; oh....zeggen/denken jullie dat ik het niet kan? Nou...wacht maar!
Met een paar oude snelbinders (zo'n spinding) was het easy peesy. Maar ook zonder denk ik was het wel gelukt. En dan niet fietsen, maar gewoon lopend terug. Ook geen probleem. Maar wel vroeg op de dag, zodat het nog niet heel heet is.
Zo; die is binnen!
Nu genieten van een kopje koffie en blij dat ik dat nog steeds kan. Zoiets simpels als een kopje koffie. Ik ruik het nog (niet dement haha, noch Corona) en het aroma komt je tegemoet inderdaad.
Een uitgeklede Prinsjesdag was het gisteren. Geen optocht, geen balkon-scene...nou ja; daar kwam ik toch al niet mijn bed voor uit. En de troonrede, wat staat ons te wachten. Dat vind ik wel belangrijk.
Kan me nog herinneren dat ik toen voor een grote krantenuitgever werkte en de hoofdredacteur Max Snijders altijd met een verhit hoofd in de ochtend even kwam vertellen dat de stukken uiteraard al binnen waren, maar dat er een embargo lag op het publiceren of bekend maken van de inhoud voor de troonrede uitgesproken was. Hij maakte een avondkrant, dus altijd weer spannend of hij de stukken op tijd in de krant kreeg. Nieuws van gisteren is immers oud nieuws.
Vond die spanning rond die dag altijd interessant. De redactie was een soort Heilige der Heiligen. Daar gebeurde het. Daar liepen sommige redacteuren ook rond met een air van 'weet jij wel wie ik ben'.
Later werd een van die redacteuren nog Hoofd van het NOS journaal. Was hij echt belangrijk. Eventjes.
Iemand in de Moedertjestraining zei dat ik bij heel veel verschillende soorten bedrijven had gewerkt. Dat is ook zo, maar niet zo verwonderlijk als je al bijna 40 jaar werkt. Nu is het alleen nog maar leuke vulling voor een blogje.
Zwierige robe, maar een beetje Dancing with the Stars. Het jurkje van Maxima. Ook, in mijn burger-ogen, niet heel passend bij deze sobere Prinsjesdag. Ook al is het een tweedehandsje uit eigen kast. Goh...draagt ze een jurk wel twee keer! Ze kan het hebben en dat moeten we ook allemaal zien natuurlijk.
Had haar schoonzus toch een wat ingetogener keus gemaakt.
foto: ANP
Onze Koning had alvast een passender outfit gekozen voor deze tropische dag:
cc Maurice van Berkel
Maar daar stak Maxima een stokje veur. Hup....in je officiële kostuum en rapido! En vergeet je dansschoenen niet!
Aangezien er weer hoge temperaturen zijn voorspeld, maar gelukkig niet voor heel lang, toch maar mijn bed opgemaakt a la Tropenrooster en dito temperaturen. Dus geen dekbed of hoes, maar een katoenen laken. Waar ik uiteraard mijn dekbed overheen kan doen als het toch te kil is in de nacht. Maar zweterige nachten die blief ik liever niet. Tenzij het met een leuke meneer is natuurlijk.
En dus moet ik flexibel mijn bed opmaken. Of mijn bed flexibel opmaken.
Witte was heb ik gisteren lekker buiten kunnen ophangen. Werd wederom vroeg wakker, dus ook vroeg de wasmachine aan en fijn gevoel al veel te hebben 'gedaan' of afgevinkt eigenlijk voor het middag was.
Op doordeweekse dagen vind ik dat er vooral veel 'moet'. Wat nogal dwingend is van mijzelf. Vooral nuttige zaken moeten. Geen ruimte voor leuke zaken (zo lijkt het; oh nee, zo is het momenteel).
En dan 'kak' ik in de middag in. Durf niets tijdelijk. Lijd even aan totale zinloosheid. Even maar hoor, maar het knaagt en schuurt. Machteloosheid heet dat denk ik en het werkt verlammend.
Geen zin om iets te koken. Gooi er dus maar een kom havermout in. Warm en toch gezond.
En wacht op het moment dat ik alle waxinelichtjes weer aan kan doen. Verstop me voor de buitenwereld. Nou ja..tot vanochtend dan. En met Sonja zeg ik toch altijd "En morgen gezond weer op"
Vond ik toch een eikel in mijn tuin. Half afgekloven, dus ik denk dat een vogel 'm verloren heeft onderweg. En ik had nog zo gezegd: GEEN eikels!
Nou ja, gelukkig kon ik heerlijk mijn postzegeltje gras maaien, wat snoeien aan de kolommen met klimop en genieten van het feit dat ik genoeg opslagruimte heb om wat grote zaken, nodig voor de nieuwe toekomst van iemand, op te slaan.
Een toekomst die met het opslaan van gekregen keukenapparatuur wel wat 'echter' lijkt te worden. Helaas.
Keek gisteren ook naar de Toscaanse F1, maar Verstappen zijn auto eindigde al heel snel in het grind. Een trucje wat zijn vader ook vaak deed. Maar nu kwam het omdat een collega hem aantikte.
Op Netflix keek ik ondertussen naar een serie over opruimen, maar dan opruimen tot in perfectie, met doorzichtige manden, rekken, op kleur, met labels etc etc. Mensen die hun boeken op kleur zetten. Omdat dit leuk staat. Zo niet mijn ding. Maar wel grappig om even in die wereld te duiken en te weten dat ik van andere dingen gelukkig word. Alhoewel ik wel weke knieën krijg bij de doorzichtige boxen van Ikea, waar ik het liefst alles in mijn hobbykamer/opslagruimte in zou willen opruimen. Op alfabet en kleur. Toch anaalgefixeerd dus.
Kleren die net niet passen (één maat te klein of te groot) die noem je ambitieuze rokjes/broeken/etc. Kleren die je al had voor je kinderen kreeg, mag je weggeven.
Waar ruim je nou vervelende herinneringen op? In een grote ondoorzichtige doos. Zwart? Met prikkeldraad eromheen?
Gisterenavond op de Belg was er een mooie en interessante Franstalige film. Over een leraar die een jaar gaat lesgeven op een school in een Vogelaar-wijk.
Fijn om Frans te horen. Maar ook een film van hoop. Dat kinderen, als ze op de juiste manier geraakt worden, in staat zijn om hun creativiteit aan te boren en dus wel dingen willen leren. Hun leergierigheid prikkelen.
Zo kwam de hoofdrolspeler, die een boekbespreking moest doen, met het ZKV van Ernest Hemmingway: Baby shoes. Iedereen moest in eerste instantie natuurlijk enorm lachen dat het hele 'boek' maar een paar regels lang was. Dat had hij slim bekeken!
Maar ze kwamen in het verhaal achter die paar woorden door erover na te denken. Wat wilde de schrijver zeggen? Wat wil de leraar stimuleren? Zelf nadenken.
Niet de Staatsloterij, want dan had ik natuurlijk eerst een lot moeten kopen, maar wel een exemplaar van de Crisiskalender 2021. Geschreven en gemaakt door Marieke Henselman & Erica Verdegaal.
Wat leuk!
Je kon deze kalender winnen als je een bespaartip had, dus heb ik er een aantal ingezonden. En dus plof! De kalender lag op mijn voordeurmat.
De dagelijkse vitaminepil voor je geldzaken. Vitamine G!
Was gisteren een mooie dag en ik was er wel toe aan even een andere omgeving of simpelweg uit de dagelijkse routine. Ondanks dat ik slecht sliep, had ik me voorgenomen dit te gaan doen, dus blij dat ik me niets aantrok van gammel of duf hoofd. Doe iets!
Dus fietste ik een eind verderop naar een tuincentrum en paste direct mijn eigen top-tip toe. Als je iets wil hebben, wacht dan. Een dag, twee dagen. Ik wachtte niet zo lang. Twee, nou vooruit vijf minuten en toen zette ik de fraaie bloempot weer terug.
Ga maar kijken bij de Kringloop. En trouwens...was het echt echt echt nodig?? Nee dus. Net als die planten. Erg leuk, maar nodig??
Ben trouwens, naar aanleiding van een blogje van Bertiebo ook uit een Gemberwortel een plantje aan het kweken. Kost niks extra. Wel een zakje tulpenbollen gekocht in het tuincentrum. Goed opletten dat het uit de goedkoopste klasse komt. Altijd mooi om in het voorjaar iets te zien bloeien. Knalrood. Daar hou ik van. Had dit jaar maar 1 bloeiende minitulp, dus hoop dit jaar op wat grotere opbrengst.
En bij terugkomst scheen de zon volop, dus even rustig aan doen. Wat lezen uit de stapel die ik ook al zomaar in de bus ontving vorige week en oh ja...ik had me ook nog voorgenomen om de ramen te wassen. Ook van de bovenverdieping want die zaten vooral door Sahara-winden nogal onder het zand.
Brief gemaakt voor de pensioenboer en op de post gedaan. Dus al met al een voldaan gevoel. Maar ook sinds tijden weer een beetje ontspanning gevoeld. Niet omdat de situatie anders is elders, maar omdat ik merk dat ik dat nodig heb. Maar nog wel onrust in de kont hoor. En die is me toch groot, dus plek voor veel onrust.
Grappig dat ik op dit moment in mijn financiële leven met mijn zoon praat over Financieel vrij zijn en hij me vraagt of ik een bepaald boek ken.
Ja, sterker nog; die staat in mijn boekenkast. En heb ik al zeker 15 jaar.
In die tijd trok ik veel op met een ex-collega die zeer veel interesse had in Financieel Vrij zijn, alleen hij vloog dat altijd op een manier aan dat hij er uiteindelijk niet echt 'vrij' van werd. Of vrijer. Investeren op de vierkante centimeter of juist in een soort "Als het te goed klinkt om waar te zijn-projecten".
Was denk ik beledigd toen ik hem erop wees. Dat ik niet zo van de luchtkastelen ben. En dat hij de dingen veel mooier voorschotelde dan ze in realiteit (en dat was helaas voor hem echt zo) waren. We weten allemaal hoe het met Palm Invest is afgelopen. Of eigenlijk met de investeerders daarin.
Maar misschien speel ik ook wel teveel op zeker. Of ben ik een bange schijterd die geen risico's durft te nemen. Nu kan je ook weinig risico nemen met niks, maar het gaat om het principe natuurlijk.
Een aantal van die financiële seminars gevolgd over hoe je nou echt snel rijk kan worden. Gewoon oude vrouwtjes uit hun huurwoning jagen en die woning opkopen en dan in kleine hokjes opdelen en voor veel huurgeld verhuren. De vrouw die dat seminar gaf vertelde dat met droge ogen en was nog trots op haar asociale aankoopbeleid ook.
Zij deed dat soort dingen in de UK en kon ook maar niet snappen dat hier de zaken toch wat anders gaan. En dat wij hier ook zoiets hebben als de BKR, dus mensen niet 15 creditcards kunnen hebben en geheel tot het maximum kunnen gebruiken.
Maar altijd interessant om te zien hoe de massa met open mond zo'n dame aanhoort en dol enthousiast denkt dat zij dat ook gaan doen. Of uberhaupt kunnen doen. Natuurlijk wel eerst haar boek kopen. Hee...dat kan je nu doen. En inschrijven voor de training. Ook nu doen. Met korting!! Maar wel nu beslissen. Loop je de zaal uit, dan eindigt de kortingsoptie.
Wat ik interessant vind, is dat ik nu met mijn uitkering op bijstandsniveau, me niet 'arm' voel. Omdat mijn rijkdom niet op de bank staat. Of in de stenen zit.
Een aantal jaren terug leek die dag het begin van een mooie verbintenis. Die moeizaam begon, er moesten in de familie van zijn kant nog heel wat vooroordelen verwerkt worden en ingeslikt.
En dan een Feest. Waar in de ogen van zijn familie maar een klein aantal mensen voor waren uitgenodigd. In haar ogen was bijna iedereen er van ooms en tantes en neven en nichten.
Het leek een mooie verbintenis en toch is het voor hem dat kennelijk niet. Want hij bedacht dat hij die verbintenis maar wil laten ontbinden. Officieel. En dooooooooor.
Door waarmee? En hoe? Maar vooral; met deze voorgeschiedenis en wetende dat er jonge kinderen bij betrokken zijn..Waarom en waarom nu? Waarop je natuurlijk ook kan antwoorden: Waarom niet? Of; beter nu dan later.
Veel vooral mannen die ik hierover spreek zeggen direct dat er dan wel een 'ander' in het spel moet zijn. Tsja; kan. Stom. Cliché. Weet ik veel. Uitgespeeld.
When given the choice, Cellie, think about smiles rather than frowns, laughter rather than crying, health rather than sickness, gains rather than losses, and income rather than expenses, because, after all, your followers are anxious to know how tomorrow's going to turn out.
Voordeel van slechter slapen is dat ik op dat moment van te vroeg wakker worden wel de wasmachine alvast kan aanzetten. Dan kan ik als ik wakker wordt op een normaler tijdstip die was direct ophangen. Ieder nadeel hep zijn voordeel zeg maar.
Weet heel goed waarom ik soms vroeger wakker wordt dan nodig zou zijn. Herfstvruchten en allerlei 'verplichtingen' waar ik kennelijk toch niet onderuit kom.
Dus is het zaak om voor mijzelf een methode te vinden waardoor ik toch 'vrij' in mijn hoofd blijf. Mijn hoofd, mijn gedachten, zijn van mij.
Snoeien in de tuin is fijn! Als ik snoei zeg dan komt altijd dit liedje in mijn hoofd:
En een fijn fantasietaal liedje en even terug in de tijd. Kreeg trouwens bericht dat een mini-pensioentje volgende maand uit zou gaan keren. Dus daar moest ik even induiken en regelen dat dit pas over een jaartje of tien is. Want tegen die tijd moeten we denk ik doorwerken tot een jaartje of 70.
Las ik net een artikel in Trouw dat we beter allemaal op ons 60ste met pensioen zouden kunnen gaan. En vooral mensen die zware lichamelijk arbeid doen. Heeee....daar heb ik in de jaren 80 nog VUT premie voor afgedragen.
Tenslotte: Wat een flinke vrouw zou mijn oma zeggen: Klik hier .
Blij dat ik dat kan zeggen; dat ik een tuin heb. Waar ik kan frustratie-snoeien. En geen enkele eikel in mijn tuin duld. Of hoef te dulden. Die ruim ik direct op. Mochten ze hierheen gewaaid zijn. Op dat soort eikels heb ik wel invloed gelukkig.
Muntplant die nu uitgebloeid is - had 'm laten bloeien voor de insecten en vlinders - kortwieken. Wel in een grote pot, tegen het door de hele tuin wandelen, gezet. Nog zelden rook een emmer snoeiafval zo lekker. Wel aangevroten snoeiafval, want slakjes en rupsen vonden de muntplant ook heerlijk.
Naar de F1 gekeken. Die van Monza. Spannend, vreemd en niet voorspelbaar deze uitkomst. En een vette crash. Gelukkig bleef de coureur ongedeerd. En nu eens een keertje niet het team van Mercedes op plek 1, 2 of 3.
Leuk om naar te kijken. Was leuk omdat nu niet de gedoodverfde toppers voorop reden. Er was zicht op de overwinning voor de underdog.
Las ook een mooi artikel in de krant over "Hoe goed kan de mens zonder perspectief?". Dat gaat over de strijd tegen corona. Het zicht op een vaccin en wanneer dan en komt dat er nog wel (op tijd?). Kunnen we wel zonder stip op de horizon? Is het nieuwe normaal normaal.
Als ik naar mijn werkperspectief kijk dan zie ik (momenteel even) geen stip. Noch horizon. Gelukkig zijn er meer zaken die belangrijk voor me zijn. Maar betaald werk hebben betekent ook dat ik niet allerlei dingen moet doen die niet bij me passen, waar ik ongelukkig van word, moe, opstandig en nog meer van dat soort termen. En boos dat er een hele industrie is opgebouwd rondom het 'bezighouden' van onze soort. Ongecontroleerd.
En bang, angstig en dat zijn dingen die ik nog maar kort heb. Want voorheen kon ik alles aan. Deed alles, durfde alles en niemand "fuckte" met me. (vanaf 8.55 op onderstaande filmpje).
Ben keihard in inkomen (en in aanzien) teruggevallen en heb moeten leren omgaan met een inkomen op bijstandsniveau. En dat daar ook bijhoort dat je nog maar weinig speelruimte hebt. Nadenken over waar ik mijn geld aan uitgeef. Of kan uitgeven. Het scheelt dat ik niet erg impulsief ben. En goed kan bezuinigen op zaken die mijzelf betreffen.
In diezelfde krant staat ook de bemoediging: 'Blijf ook in angstige tijden optimist". Die moet ik maar op een tegeltje borduren.
Genoten van dat er het weekend een krant op de mat lag, dankzij een goedkoop zomerabonnement. De laatste, want de zomer is voorbij. Maar er komt vast wel weer een leuke aanbieding langs. Ooit. Winterabonnement of zo.
Genoten van een pakketje wat in mijn bus viel. Zomaar van een lieve blogger die zelf het helemaal niet makkelijk heeft. En toch geeft. Haar angsten overwint en dit regelt en doet.
En dat inspireert weer. Blijven kijken naar wat er allemaal wel kan. Wat er wel goed gaat en is. Wat kan ik betekenen voor een ander. In wat voor vorm dan ook.
Nu heb ik mijn hoop maar gevestigd op het winnen van de Staatsloterij.
Daar maak ik denk ik meer kans op dan uitgenodigd te worden voor een sollicitatiegesprek voor een functie waarvan ik denk, nee weet, dat ik 'm pas als een handschoen. Waar anderen dat ook denken. Mij dat werk zien doen. Tsja...en dat is nog maar een sollicitatiegesprek he...
Dus uiteraard om feedback gevraagd. Ik wil weten waarom ik telkens na afloop het gevoel krijg nergens meer te voldoen aan de functie-eisen. Ben ik te min?
Hoe graag had ik tegen het trainingsbureau voor Moedertjes willen zeggen dat ik niet en nooit meer van hun diensten gebruik HOEF te maken want ik heb een baan. Een lange neus kunnen trekken.
En dan hetzelfde voor de Keesmanager. Dahaaag..ik kan weer zelf mijn broek ophouden en ook nog eens in een zinvolle functie.
Nope
Niets van dit alles
Back to square one.
Oftewel; weer terug naar niets.
Maar ook zing ik gewoon maar weer door. Misschien zijn we er wel bijna!!
Ya know how the bud of a flower looks? Already attractive, special, and unique yet still barely hinting at the splendor and magnificence to come. Oblivious itself of how its presence will add to the world.
Voor het eerst in jaren - en daar ben ik enorm trots op dat het me al die tijd lukte om rond te komen van een veel kleiner inkomen - stond ik rood. Rood. Een negatief kapitaal.
Opende mijn bank app in de ochtend om te zien of alle vaste lasten per de eerste van de maand waren afgeschreven (meten is weten tenslotte) en zag tot mijn horreur dat ik ruim € 800,-- in het rood stond. Heuh?
Heb die mogelijkheid tot rood-stand wel en zeer bewust aangehouden, want gewerkt hebbend bij bedrijven die het niet zo nauw namen met op tijd overmaken, heb ik ervaren dat het je soms echt even de winter doortrekt als je WEL rood kan staan. Maar alleen als je fondsen hebt om dit weer recht te trekken. Onmiddellijk eigenlijk, zodat je geen dure roodstand rente hoeft te betalen.
Kan je dat niet en ben je iemand die tot aan het gaatje gaat (dus maximale roodstand), dan raad ik dan niet aan. Want het kost soms jaren om die achterstand weer in te lopen.
Ik hoef me in ieder geval geen zorgen te maken of mijn huur wel betaald kan worden. Die is betaald. En andere vaste lasten die standaard en automatisch op de eerste van de maand afgeschreven worden.
Mijn uitkering wordt altijd of een dag voor of op de laatste dag van de maand overgemaakt. Kan je zelfs op de site van de gemeente nakijken wanneer dit is. Dat gaat tot nu toe altijd goed. Heb geen wijzigingen doorgegeven, mijzelf afgemeld (helaas nog niet) dus dan zal er waarschijnlijk wel een foutje met de betalings-batch zijn.
Dus direct nog voor de ambtenaren van dienst op kantoor waren (dat zag ik uit hun automatische reply die aanstaat bij out of office) daar een e-mail over gestuurd.
Gelukkig werd mijn uitkering in de loop van de ochtend gestort. Maar lekker voor de stresscijfertjes. Van mij. Ik denk niet dat op het gemeentehuis er iemand van wakker ligt.
En ja...ik LAAT me dat dus beïnvloeden. Had natuurlijk ook me nergens zorgen over kunnen maken en wie dan leeft, wie dan zorgt.
Toch iets teveel slechte ervaringen in het verleden gehad en die wil ik nooit meer ervaren. Als het aan mij ligt. En dus is mijn manier van dit voorkomen zuinig leven, goed mijn administratie op orde hebben en houden en een mini beetje spaargeld zodat ik dat negatieve kapitaal weer onmiddellijk kan veranderen in positief. Van potje C naar potje A en potje Z ook naar potje A.
Geen leuke oefening om te kijken of ik het kan, van een laag budget rondkomen, maar dagelijkse realiteit. Met bijbehorende hartverzakkers.
Kreeg een nieuwsbrief binnen dat er op een bepaalde tijd weer Lucht te koop zou zijn. Huh?? Te koop? Die ken ik wel vanuit de moppentappers-winkel. Dat je een spuitbus gebakken lucht kan kopen. Ooit kocht ik als souvenir uit Parijs een blik "echte Parijse lucht".
Dit betreft Lekkere Lucht. Parfum dus. Voor een spotprijs, want geen dure fles, geen design voor die fles nodig, geen dure marketingcampagne. Een flesje lucht, in twee variaties, voor onder de vijf euro.
Toevallig liep ik op weg naar de brievenbus langs de Zeeman winkel, die deze Lucht verkoopt en daar stond al een hele rij vrouwen die ook graag Lucht wilden kopen. Uitverkocht mevrouw. U kunt het online nog aanschaffen. Ik wilde eigenlijk alleen even ruiken. Of het wat was.
Dus thuisgekomen even gekeken. Het was net een paar minuten na 15.00 uur. Nada de noppes. Uitverkocht voorlopig. En ik las al her en der dat op Marktplaats op zo'n flesje van € 4,99 voor € 67,-- wordt geboden!!! Tel uit uw winst.
cc Zeeman
Iemand Lucht gekocht? En....is het wat? Of toch gebakken lucht.
