Niks

Had een collega van de week aan de telefoon, die ook vrijwel nooit (meer) op kantoor werkt, want vliegende keep en dan ook nog de corona maatregelen en het was echt even 'Knabbel en Babbeltijd'. Dat missen we allebei. Niet even zien dat je collega's nieuw kapsel heeft. Of oorbellen. Of gewoon een Bad Hair Day. Of er even doorheen zit. Even door een glimlach elkaar 'zien'. Gezien zijn. Even tijd voor die ander maken, koffie halen voor de groep. Simpele dingen die voor binding zorgen. Samen zeuren over de Software. Of over de stagiaire die taalgebruik van de straat in officiële mailtjes gebruikt en gewoon niet open staat voor opbouwende kritiek. Nou ja...er is gewoon nul begeleiding. Dus snap het kind ook wel. Men is al blij dat er iemand zit zo komt het over op mij. Kwaliteitscontrole tsja?

Maar er is nergens tijd meer voor. Iedereen zit als een Razende Roeland dossiers vol te maken en rapporten, brieven, verklaringen e-mails en weet ik veel wat allemaal uit en in te voeren. Afspraken af te handelen. Gesprekken te voeren en dat laatste minimaal vanwege de nog steeds geldende Covid-regels.

Geen tijd voor Zoom-overleg. Dat is al een paar maanden geleden afgeschaft en ging dan toen ook alleen maar over de nieuwe software. Niet over ons. Het team. Toen heb ik al voorgesteld om die meetings door te laten gaan, maar dan even een contactmoment voor het team. Geen respons. Niet van collega's, niet van leidinggevenden. 

Dus zien we elkaar helemaal niet meer. Als je thuiswerkt. Zit je op kantoor dan is er nog wel contact, maar ik voel me wel regelmatig een buitenboordmotor. Onder water en onzichtbaar dus.

Wat zou ik graag in een organisatie werken waar dat teamgevoel er wel is. Af en toe voel ik het wel hoor, maar dan moet ik altijd zelf moeite doen.  Het water voor het warme bad moet ik zelf erin laten stromen. 

Dus: Wel onthouden wanneer iemand jarig is of wat er speelt. Even een aardig mailtje sturen. Kost niks, maar ik weet wat het effect is. Je bent gezien. Je hoort erbij. Bij mijn vrijwilligerswerk had ik dat wel. Nog steeds. Erg fijn.

Zo was er een collega ziek en had dat aan een andere collega doorgegeven, maar hij niet aan mij. Dus ik wist van niets en stuurde tot 2 x toe een mailtje (kreeg hem niet telefonisch te pakken) dat ik toch echt heel graag antwoord wil op iets qua planning. Pas na het weekend hoorde ik van die persoon zelf dit verhaal. Nee, wist ik helaas niets van. Niemand informeert mij.

Dus altijd voorzichtig zijn met de toon in de e-mail, want je weet niets. Grote NIVEA-factor!

Kreeg ik van de week een mailtje van een collega en uiteraard mailt ze dan in cc naar de manager hoe het met inplannen van bepaalde zaken stond. Werd een beetje pissig, want dit had ik allang doorgegeven, in dossiers vermeld en al geregeld alleen snap ik heel goed dat met 200 dossiers op je naam, je dat allemaal niet meer onthoudt. Maar eerst even checken (is dat zo?) voordat je wat uitstuurt, dat doe ik altijd. 

Bovendien; was het werkelijk een pissig mailtje of maakte ik dat zelf ervan? Dus even parkeren en pas toen ik mijn zakelijke toon terug had gevonden een antwoord verzonden. Dat parkeren, nadenken en uitvoeren heb ik nul-feedback van collega's bij. Wel door veel jaren werkervaring wijzer geworden. Dus nooit in emotie iets publiceren. Of dronken (maar dat geldt dan weer voornamelijk privé)

Maar: Niet fijn dat op eieren lopen want iedereen overbelast, buitenboordmotor gevoel en dan ook nog de werkdruk.

Dus ben al om me heen aan het kijken en wat vuurtjes aan het opstoken.