Laatste

Op mijn werk is het extra druk en de stagiaire drukt haar snor, want wat ik geef om uit te werken zie ik eind van de dag weer terug. Niets aan gedaan. Weet ik dat ik de volgende dag nog meer mag uitwerken. Of zaken toch halfbakken doen. Moet ik weer controleren en zelf invoeren of zaken goed zijn gedaan. 

Maar even mee gestopt. Lijkt me duidelijker dat aan het licht komt dat zij die dingen niet uitvoert zoals ik heb uitgelegd.

En dan ook nog 2 weken er niet zijn, want Kerstvakantie (oh ja, schoolvakantie, maar dat telt niet op kantoor he...).

Er werd gevraagd of ik na mijn dienst van de week nog even bij het team kon komen. Er zou wat te vieren zijn. Gezellig. Dus in plaats van naar huis te gaan om aansluitend thuis aan een project te werken, meld ik me bij de afdeling waar iedereen al aan het lunchen is. De oppermanager zegt dat hij nergens van weet. Vieren?

Na lang te hebben gewacht (en ondertussen gewerkt uiteraard) ga ik toch maar richting station. En ook aan de leidinggevende doorgegeven uiteraard. Dat vieren doen ze dan maar zonder mij, want ik moet aan de bak. Anders komt mijn werk voor mijn project niet af. Doei!!!!!

Hoor ik achteraf van mijn leidinggevende dat hij telkens de Kerststol van de directie (dat was wat er te vieren was) wilde gaan aansnijden, maar niemand van het team reageerde. Pas ergens eind van de middag kon dit. 

Nee joh...je moet het niet vragen, maar mededelen! Zeker hoofdstuk 1 gemist van effectief leidinggeven.

Was grappig om van mijn jongere collega's het commentaar te horen. Deze leidinggevende voelt weinig aan, snapt niet hoe hij de meute in bedwang kan houden, heeft geen inzicht in de werkprocessen of hoe hij effectief leiding moet geven en geeft ook niet het goede voorbeeld. 

Nu moet ik zorgen dat ik toch echt in de Kerststemming kom. Had voor mijn collega's Kerstkoekjes meegenomen voor de gezelligheid en een andere collega maakte heerlijke koffie voor ons (op de afdeling waar ze goede koffie hebben, niet zoals bij ons slootwater) en haalde ook nog een oliebol voor ons bij een kraam op de markt. Dus die laatste werkdag was heel erg ontspannen: noest doorwerken, maar in een fijne sfeer. En die sfeer is heel belangrijk voor me merk ik. 

Niet constant klagen, zeuren en zaniken (zit in de ochtenden op een werkplek waar iedereen elke dag laat weten hoe zwaar het is met zweetvoeten, vet haar, allergieën, hoofdpijn, reumatiek, waterleiding, gasfabriek en mopperen op hoe goed mensen met een uitkering het hebben en dan ondertussen hun Luxe Kerstdiner bestellen telefonisch en uitweiden over hun nieuwe koopwoning en wat ze allemaal gaan verbouwen en wat dat kost in dat huisje). 

En nu zeur en zanik ik dus ook! Ik zeur dus vrijwel elke dag (nou ja, alleen tegen mijzelf dan) over het feit dat mijn trein:

a. niet komt (cancelled);

b. vertraging heeft.

c. en dan ook gecancelled is en ik de volgende optie moet nemen.

d. Omrijden, overstappen en later aankomen dan mijn bedoeling was.

e. Propvol zit.

Vroegen collega's of ik niet liever met de auto zou willen reizen. Maar dat betekent ook file rijden. Het traject naar en van mijn werkplek gaat dwars door de Randstad en daar staat altijd file is mijn jarenlange ervaring. Zonder file is het 3 kwartier rijden. Tel daar maar een kwartiertje bij op minimaal. 

Dus zie nu niet heel veel voordeel in een auto aanschaffen (of je vraagt gewoon een lease-auto gaf een collega aan. Nou neen; geen extra verbintenissen met deze werkgever graag. Naast dat ik wel zeker weet dat een lease-auto niet past bij mijn functie. Of dat ik daardoor (auto van de zaak) dan opeens nog een projectje 'erbij' krijg).

Gisteren laatste keer werken voor de Kerst. Fijn dat de trein nu eens 'gewoon' op tijd kwam, op tijd op mijn eindstation was, al was het wel weer heel druk, de bus net weg was, maar de volgende snel kwam, kon ik nog heel lang naar die mannen luisteren die op volume 300 roepen dat je hier een Taxi kon krijgen, een dronken man op de stoel voor me zat te mompelen wat hij zag bij elke bushalte (hij rook sterk naar bier), maar ach...hij deed niemand kwaad, mijn fiets stond bij de bushalte, het regende inmiddels nog maar een beetje. Werktassen thuis afgeleverd en direct even wat boodschappen gehaald en daarna, daarna..hoefde er niets meer! Alleen de Kerstspirit vinden :)

Hing in ieder geval een Kerstkaart met inhoud voor de bezorger van de ochtendkrant aan de deur. Die komt, alleen op zaterdagen bij mij, altijd zo vroeg de krant in de bus doen, dan ik haar nooit tref. En er voor veel mensen elke dag uitmoeten om die krant te bezorgen; fijn dat ze dit wil doen. Op werkdagen zie ik haar wel in de buurt rondbezorgen. 

Net een pakketje bij mensen in de buurt gebracht. Verkeerd bezorgd bij mijn buren, die gaven het weer aan mij, was al een paar keer aan de deur geweest, niemand thuis, maar nu zag ik de bewoner fietsen en dus snel die kant op gegaan. De kerstkaarten voor mijn buurtgenoten in de bus gestopt. En nog even heel erg lekkere mandarijnen gehaald. Omdat die, eigenlijk grote sinaasappels, me zo aan Kerst van mijn Zondagsschool doen denken. Met in je tasje, naast die mega grote sinaasappel (jaren 60 he....toen was dat nog iets!) ook een grote chocolade musketkrans met rood lintje en een boek van W.G. van der Hulst zat. En dan een spannend verhaal, de kerk helemaal donker, alleen de Kerstboomlichtjes aan, voorgelezen door het hoofd van de Zondagsschool, die dat heel erg goed kon. 

De boom staat, de piek staat erop en dat voelt toch wel goed. Dat ik gepiekt heb dit jaar.

Hele fijne dagen aan aan mijn lezers. 

Hoop dat je ze mag invullen zoals bij jou past. En zo niet; doe het voortaan anders als je daar last van hebt. En wees vooral voorzichtig met wat je wenst. Een eenzame Kerst is alleen leuk voor de recettes van de nazaten van de volkszanger en zijn professionele weduwe.

Oh...realiseer me dat ik niet eens "Kerst-eten" in huis heb gehaald of bedacht heb wat ik ga eten. Is dat erg. Geen Kersdiner? Dinner for one M'am? Lekker soepje is ook al fijn. In je uppie.

Blij dat ik trouwens dit jaar NUL kerstversiering heb gekocht, behalve led-lichtjes voor in de boom in de plaats van de gewone lichtjes. Nog zoveel spullen, die ook nog eens dierbaar zijn. Mijn versiering is zo ouderwets dat het weer helemaal trendy is.

En een dak boven mijn hoofd en genoeg te eten in huis bovendien. En een aantal lieve vrienden en familie en vooral mijn kinderen en kleinkinderen.

Zo'n soort dag

 Herkenbaar?

Dat je nog wel voordat de wekker gaat om 05.30 uur wakker wordt, maar liever nog even blijft liggen. Niet doen natuurlijk dus hup eruit en dan onder de douche  - hoe weet ik ook niet - de dop van de doucheschuim open klikken en net die ene druppel in je oog krijgen. Vanuit het deksel of zo?

Sta je direct heel lang je oog (als je die open krijgt) uit te spoelen en weet al dat je een lekker Rood geaderd oog hebt. Als je kijkt of je dan nog op schema loopt, dan loop je dat niet. Je had al beneden moeten zijn, de plamuur aanbrengend.

Dus besluit ter plekke me niet gek te laten maken door mijzelf en dan maar de volgende bus te pakken. Dat lijkt goed te gaan. Fiets gaat netjes aan het nietje, ik ben niet uitgegleden hoera. Bus is op tijd, zo op tijd dat ik misschien toch nog wel die ene trein kan halen, die ...... net wegrijdt op het perron. Dus niet.

Dan maar een beker Happy Hour koffie voor maar 1 euro bij de grote AH to go. Want nog 20 minuten wachten. Uiteraard zijn ze daar bij allebei de machines gelijktijdig de melk aan het bijvullen. Van die grote plastic melkflessen van 5 liter. En de rij groeit. 

Bij de zelfscankassa krijg ik uiteraard controle. Welke soort koffie ik heb. Mens....dat maakt geen bal uit want Happy Hour en dan is alles 1 euro! Je weet toch! 

Maar ik glimlach als een Mona Lisa en zeg dat ik zwarte koffie heb. Heb ook mijn gehoorapparaten nog niet in (de herrie op een station is verschrikkelijk!) dus moet alles drie keer vragen en zeggen. Mijn schuld. Wil gewoon nog even niet al die herrie binnenkrijgen.

De trein krijgt onderweg toch heus weer vertraging. Dat lijkt al bijna het nieuwe normaal te zijn. En dan moet de werkdag nog beginnen.

Zo'n soort dag dus. 

En toch kon ik me er eigenlijk niet echt druk om maken. Het gaat gewoon zoals het gaat. Of ik nou stress of niet. En de koffie was heerlijk!

Me voorgenomen me niet gek te laten maken vandaag. Vooral niet door mijn eigen reacties op zaken. Nog maar 1 werkdag te gaan. Misschien dat ik dan eens eindelijk de boom neer kan zetten. Wil zetten. 

Nu nog niet in de stemming ervoor. 

Elsaatje

Kom op, pak door en ga voor de positieve zaken. Dus wel de kerstboom neerzetten. Maak het gezellig; voor jezelf! Stuur die kerstkaarten! Regel wat geregeld moet worden en doe wat leuks! 

De blauwe plekken maken dat ook ik meedoe met de Regenboogtrend. Gewoon gratis erbij gekregen.

De administratie weer bijgewerkt. Even gekeken of er geen rare dingen op de rekeningen van mijn moeder spelen. Gelukkig niet. Nieuwe passen zijn onderweg. Met nieuwe pincodes. Geld, op haar verzoek, op haar spaarrekening gezet. 

Verder heeft mijn broer alle lampen in mijn moeders huis vervangen door led-lampen. Zij is nog zo zuinig, dat de gloeilampen eerst op moesten. Of wist niet welke soort lamp erin moest. En liet het dan maar. Heb haar ook al vele malen aangeboden om te kijken naar haar hoge energierekening. Hoeft niet hoor. Maar ben bang dat komend jaar die rekening nog hoger gaat uitvallen. Ziektekostenverzekering idem. Hoeft niet hoor. Is wel goed zo. Ja, dan laat ik het. Mijn moeder is niet wilsonbekwaam en kan het betalen. Dus prima dan. Haar keus.

Ben aan het lezen in het (eigenlijk werk)boek De Fontein, vind je plek. Pijnlijk verhelderend. Moet denk ik zorgen dat ik weer op de juiste plek kom te staan, want dat sta ik nu niet. Dat ik loslaat wat niet van mij is. Klinkt een beetje hoogdravend of zweverig, maar ik snap precies wat de schrijfster bedoelt. Vandaar dat ik bij sommige zaken die ik las tamelijk emotioneel werd. Blij dat het vandaag mascara-loos was. Maar aan het werk dus. 

Voel me tamelijk zwartgallig, teleurgesteld en verdrietig momenteel. Daar moet ik dan maar even doorheen. Of nee, ik moet het voelen. Niet eromheen. Voelen. En loslaten. Om te zien dat er toch echt wel Licht is. En vooral altijd zelf proberen om goed naar mijn eigen gedrag en zaken te kijken. Hoe recht-door-zee en betrouwbaar ben ik dan? Kies ik altijd het juiste? Nee dus. 

Als ik mijn moeder (en vader, maar die is al 10 jaar dood, dus beetje sneu van mij) verwijten blijf maken over zaken die eenvoudig weg niet meer te veranderen zijn, hoe doe ik dit dan in mijn eigen rol als moeder, als grootmoeder. Hoe kijken mijn kinderen naar mij.  Volop fouten makend in mijn rollen denk ik.  En met de beste bedoelingen. Zoals mijn ouders. En hun ouders voor hen.

Horizontaal fietsen

Met alle ijzel en gladheid gelukkig niet gevallen, geen botsing met de auto veroorzaakt en niet in een slip geraakt. Ook niet lopend.

Dat moest natuurlijk nog komen. Op de ochtend dat alles weer weg gedooid zou zijn. Echt niet. Nog steeds heel erg glad hier op de stoep en straat, dus maar met de fiets aan de hand richting bushalte. Pas op het fietspad durfde ik het aan op mijn fiets te stappen. Dat ging geweldig goed, tot ik bij het talud kwam waar de bushalte op gebouwd is.

Nogal stijl en na 1 stap merkte ik het al, megaglad. Ik lag opeens op de tegels met de fiets boven op me. Was niet eens lekker warm. En het regende ook nog.

Wat voelde ik me knullig. En alleen. En ik wist voor 2 seconden even niet hoe ik weer zelfstandig en onder de fiets uit moest komen en weer op moest staan, want werkelijk, de hele helling was glad. En ik wilde even heel hard janken, maar toch maar niet gedaan. Ik moest in actie komen.

Dus eerst de fiets van me afgepeld. Daarna omgedraaid (ik lag als een dode kwal op mijn schouder en rug) en op mijn handen en knieën naar een prullenbak gekropen en me daar opgetrokken aan de ijzeren stangen rondom die bak. 

U ziet het voor u?

Gelukkig moet ik altijd heel vroeg de deur uit, dus publiek was er niet. Wel was mijn broek zeiknat van al dat dooiwater en kruipen door de prut hielp ook niet en deed mijn schouder en elleboog pijn. Fiets opgeraapt, gleed natuurlijk een paar keer weg, maar aan het nietje gezet en daar weer nagedacht wat te doen. Ja, wilde het liefst diep onder de wol wegduiken. 

De bus halen natuurlijk slimpie! En door naar je werk. Niks aan de hand. Niets kapot, pijn gaat wel weer over en zo besloot ik toch maar verder omhoog te schuifelen (denk aan een Pinguin) en op de bus te wachten. Maakte allemaal niets meer uit. De eerste bus zag ik toen ik daar beneden lag al vertrekken, dus pak dan maar ook de volgende trein. 

Liet op alle zitplekken een natte plek achter. Gelukkig in de trein, nep-leer, dus dat hindert niet. En die vroegere trein had ook nog eens 10 minuten vertraging, dus die haalde ik wel. Dus het zat weer mee.

Op mijn werk even aan het team uitgelegd dat ik wat trager dan normaal kan bewegen (ja...nog trager!) en waardoor dat kwam. Wel fijn dat mensen begaan met me waren. Gooide er wat pijnstillers in en de rest van de dag ging verder wel ok, als ik tijdig mijn drugs nam. Gelukkig had ik die van de huisdealer, het Kruidvat, in de tas.

Dacht nog even dat ik halverwege de middag in het licht naar huis zou gaan, maar druk en zag ook niet de noodzaak hiervan in. Het zal nu echt wel gedooid hebben, dus maak je niet druk en bovendien: Dat zien we dan wel weer. 

Ook de trein terug had weer 10 minuten vertraging, waardoor ik een eerdere trein toch kon halen. Maar door de vertraging onderweg nog meer vertraging opgelopen dus was maar 5 minuten eerder thuis al met al. Wat een tijdswinst!

Nu, wat eten (gelukkig al op voorraad) en daarna mezelf warm houden, plekken insmeren met balsem en op tijd naar bed. Dan zien we wel hoe het morgen allemaal voelt en is. 

Niet meer doen dus; horizontaal fietsen.

Afbeelding van Hands off my tags! Michael Gaida via Pixabay 

Vertrouwen

Vertrouwen komt te voet en gaat te paard, is het gezegde. En soms gaat het in een F1 auto.

Zat ik toch al een beetje aan de cynische kant van hoe mensen met elkaar omgaan, dit akkefietje met mijn zuster maakt dat ik me nog verder die kant op beweeg. En dat wil ik helemaal niet.

Maar ook dat maar altijd met de lieve vrede bedekken van wangedrag. Flikker toch op! Wordt dan maar eens een keer echt goed boos. Ze is niet eens mijn biologische zus. Of dan de band beter zou zijn of dat ze dan niet zou liegen en bedriegen, dat weet ik zo net nog niet. 

Maar dat is ons niet geleerd van huis uit. De waarheid op tafel leggen en daarmee dealen. Wel zwijgen, jezelf kapot maken, eten, of juist niet eten, beschadigen, snijden, ziek worden, mokken en dwingelanden. 

Als het maar niet naar buiten gelekt wordt. Naar buiten toe zijn wij dat leuke grote gezin. Daar doe ik al heel lang niet meer aan mee. 

Hoe ik hier nu het beste voor mijzelf mee moet omgaan, daar ben ik nog niet uit. Ik kan natuurlijk wel zeggen dat ik niets meer met haar te maken wil hebben, maar of dat effectief en vooral goed en helend is, dat is de vraag. 

Help ik mijzelf daarmee. Mijn kinderen? Dat is iets waar ik goed over na moet denken. Hoe ik in het leven wil staan. Wrokkig, boos? Of kunnen loslaten wat niet van mij is, niet mijn verantwoording. 

Dus geniet ik van mijn kerstverlichting, van de kracht van het Licht, mooie muziek 

en de hoop dat er altijd zicht op Licht is en zal blijven. 

Deurwaarder

Droomde  van de week dat er een deurwaarder aan de deur stond met een enorm hoge door mij vergeten rekening. Duizenden euro's. Zo hoog dat mijn complete spaargeld daardoor direct op was. Al dromende snapte ik ook wel dat dit niet waar kon zijn, dus ik werd niet angstig wakker. Het was een aankondiging van iets waar ik mee zat.

Oh...snap ook direct waarom ik zoiets droomde. De betaalrekening van mijn moeder zag ik alweer steeds leger worden en haar AOW en pensioen komen pas rond de 22e van de maand. Straks stond ze bij de supermarkt en kreeg te zien dat ze niet kon betalen! Wist ze dit allemaal nog wel? Moeder bankiert nog ouderwets, met papieren afschriften die ze eenmaal per maand krijgt. Bovendien is er een zus die haar pasje ook gebruikt en die doet dat regelmatig. Onder het mom van helpen.

Dat is fijn als er boodschappen voor onze moeder mee gehaald worden - op haar verzoek dan  -  en ook thuis afgeleverd, maar er gebeuren meer zaken mee. Al heel lang. Dat familielid haalt de boodschappen voor haarzelf en dan ook nog wat voor mijn moeder en betaalt met de pas van mijn moeder. Mijn moeder krijgt bloemen. Maar die betaalt mijn zus met de pas van mijn moeder. Dus een sigaar uit eigen doos. Zo kan ik ook heel gul zijn!

Onduidelijk voor mij (en ook voor mijn moeder kennelijk zo blijkt,  toen ze te weinig geld op haar rekening had om iets te betalen) is waarom er bedragen afgeschreven en overgeschreven worden. Voor mij omdat ik de enige gemachtigde ben voor haar bankpassen. En ik schrijf niets over zonder vooraf toestemming te vragen. 

Al eerder op aangesproken of er wel een bonnetje van de aankopen aan mijn moeder wordt gegeven, maar daar wordt volstrekt hysterisch op geantwoord en dan weer wekenlang sta ik in de negeerstand. Ze loopt weg, draait de zaken om en beschuldigt mij dan ervan dat ik niets voor mijn moeder doe. Wij (de broers en zussen) zijn eigenlijk allemaal stom en doen niets. Zij is de enige die onze moeder helpt. Ja, van haar geld afhelpt bedoelt ze. Besodemietert.

Een simpel antwoord - overleg gewoon de bonnen van de spullen die je met de pas van je moeder koopt - komt er niet. Wel enorme rookgordijnen.

Mijn moeder roept iedere keer dat dit echt de laatste keer is. Iedere keer als ik het aankaart. Dus ze weet wel dat er dingen scheef lopen, maar durft de directe confrontatie niet meer aan. Want heel hard gezegd; wie doet er dan boodschappen voor haar en pint geld? Ze laat het zich ook wel aanleunen. Want houdt niet van ruzie. Altijd de kool en de geit sparen. 

Het heeft alle schijn van wat dr. Phil noemde Moocher-gedrag. Waar mijn moeder ook al jarenlang aan meewerkt. Want...ach, 'het kind' is toch wel sneu. Het kind is ruim 50. 

Nu heb ik dit besproken met mijn broer, ook omdat ik niet iemand vals wil beschuldigen en zie ik het wel goed, hij weet van dit gedrag, maar ziet niet echt hoe het in de praktijk werkt. Totdat hij nu voor de Kerstdagen op bezoek is bij mijn moeder en ze iets niet kon pinnen, waar hij bij was. Te weinig geld op haar rekening. Uiteraard betaalde hij het toen en nee, geen tikkie.

Dus toen wilde hij van mij de recentste stand van zaken weten, in overleg met onze moeder. Want moeder internetbankiert niet (ingewikkeld) heeft ook geen smartphone, dus of ze maakt zaken over met een acceptgiro, die ze in de bus moet doen bij de bank of ze betaalt cash. Dus geen recente afschriften. Even vanuit de app een printje gemaakt en duidelijk te zien hoe of wat. Hoe kan het dan dat zuslief zaken kan overmaken. Hoe werkt dat? Weet onze moeder daarvan? Waarom vindt onze moeder dat goed?

Heb jaren terug ook al zaken uitgelegd over internetbankieren, maar ze wil er gewoon niet aan en laat voor het gemak dus die zus wat dingen regelen. Die het werkwoord afromen heeft uitgevonden. En onbetrouwbaar is met geld van anderen kennelijk. Ook een verleden heeft waarin ze onverantwoordelijk met haar eigen geld omging. 

Had in mijn spreadsheet al maandenlang deze bewegingen gevolgd. Veel onduidelijkheid, veel cash opnames en overboekingen naar de rekeningen van dat familielid. Heb dat ook telkens met mijn moeder besproken, maar dan krijg ik alleen maar te horen dat dit dan echt echt echt de laatste keer was. Dat mijn moeder het niet meer wil en nu is het klaar. En de week erop zie ik weer een overboeking. 

Lang verhaal kort gemaakt; broer is ontploft naar familielid toe. Heeft ook haar geconfronteerd met haar gedrag en haar een dief genoemd. En toen kwam er nog meer boven water. Ook de andere rekening van mijn moeder werd vrolijk geld vanaf gehaald. Daar was ze deze week aan begonnen (oh ja, die andere rekening was leeg natuurlijk) Dus passen moesten ingeleverd worden. Ik ga zorgen voor nieuwe passen met nieuwe pincodes. Opgenomen geld gaat stukje bij beetje teruggestort worden en opeens zijn er wel bonnen te vinden.

Mijn broer gaat naar de bank met mijn moeder om te laten nakijken welke passen er nog in omloop zijn, want we hebben samen gezien dat er in het begin van het jaar een pas met een andere code werd gebruikt. Dus lekker uitzoekwerkje zo na een drukke werkdag. En dan hebben we het nog niet eens over de schending van vertrouwen en familieverhoudingen.

Maar dit is echt bij de beesten af. Want niet alleen drukt ze geld en goederen achterover, maar ze laat de hele familie ook geloven dat mijn moeder half dement is en niets meer kan, dus daarom doet zij dat. Moet zij dat wel doen, want niemand anders doet zoveel voor mijn moeder als zij. Haar diensten zijn zeer zeer noodzakelijk. 

Het was dus een drukke en stressvolle week en ik paste ook nog een avond op omdat mijn dochter een Kerstborrel had van haar werk. Al maanden terug afgesproken. Net de avond dat het hier ijzelde. Ze had een auto voor me geregeld, dus ik was daardoor sneller thuis, maar moest dus wel met de ijzel rijden. En ook de kleinkinderen ophalen uit BSO en KDV.  Al die kleine tegeltjes op de stoepen waren glad aan het worden, het begon net te sneeuwen en andere ellende. Werd nog door iemand gewaarschuwd dat het glad aan het worden was. Maar kinderen smelten niet van wat natte sneeuw, dus maakte het leuk en gezellig. Wel gaan lopen, niet met de auto, want had ook geen kinderzitjes in de auto. 

Snelwegen terug geen probleem, maar alle binnenwegen waren vooral in mijn woonplaats spiegelglad. En dan moet ik terug langs het water. Mijzelf gedwongen om dit wel te doen, want schijterigheid brengt me niets. 

Ervaren dat het kan, dat ik het kan werkt beter dan dingen niet meer doen. 

De dag erna met die auto naar mijn werk. Kon ik ruim een uur later van huis vertrekken. Nog nooit gedaan, ik gebruik altijd het OV, dus ook nog even uitzoeken waar ik dan de auto moest parkeren (heb geen pas van de garage bij het bedrijf) en hoe ik daarheen moest rijden in die stad. Geen tijd om de navigatie uitgebreid te leren kennen van de auto, want laat en moe. Wel even op de ANWB site gekeken globaal naar de laatste stukjes van de route. 

Maar hoera, ik kon het zonder navigatie prima vinden. Nam de juiste afslag, reed de goede richting op en kwam uit waar de parkeergarages waren. Pleurde de auto in een garage waarvan ik het idee had dat dit dichtbij mijn werk zou zijn, zag wat bekende gebouwen, wat ook klopte, bij mijn werk was het niet glad gelukkig (kennelijk plaatselijk en men had gestrooid zag ik) en toen kreeg ik verzoek in de pauze van mijn broer om nog even over eea te overleggen en gaf ik aan dat ik dan na mijn werk wel naar mijn moeder zou komen. Makkelijker dan appen of bellen. En ik had nu toch een auto, dus helemaal makkelijker. En niemand die zegt dat dit niet kan of dat ik de aardappels moet opzetten in de avond. En ook nog moet schillen uiteraard.

Hoe ik van mijn werklocatie naar mijn moeder moest rijden wist ik ongeveer en ook daar heel blij dat ik de kaart van Nederland ergens in mijn hoofd heb opgeslagen en weet waar de snelwegen lopen, de topografie ken en waar de afritten heen leiden. En dat ik het ook kan en durf. Op de radio hoorde ik dat de snelweg waar ik op reed aan beide kanten vertraging kende vanwege een politiecontrole, maar ik kachelde lekker door met de vlam in de pijp.

Mijn dochter betaalt de auto en de brandstof (electriciteit) en gaf al aan dat als ik 'm nog langer wilde gebruiken dat dit geen probleem is. Doe nou maar Mam!  En denk niet in problemen. 

Heel laat terug naar huis en nadat ik over de rivier bij mijn geboortestad reed begon het enorm te misten. Fijne combi; mist en gladheid. Maar gewoon opletten (wat rijden er zo laat veel zwalkende auto's op de weg. Drank?? Snel inhalen maar die hap!) en doorrrrrrrr.

Maar de auto keurig achteruit geparkeerd hier voor de deur. Wel nogal gaar nu maar ach..dat mag van mijzelf.  Ga de auto vanmiddag maar eens terugbrengen en dan inderdaad niet in problemen denken dat het zo enorm glad overal is en eng, maar gewoon doen. 

(Niet huilen voor je geslagen wordt, om maar eens iemand te quoten :)

Want ik kan meer dan ik denk. En ik ben ook niet gek. Ik zie en herken onrechtmatig en kutgedrag ook nog eens heel goed. Heb het goed gezien.

Ben er wel verdrietig en vooral boos over. Al die maanden dat ik me onbegrepen, ongehoord en ongezien voelde toen ik dit bij mijn moeder aankaartte.

Uitgekiend

Het hele jaar krijg ik het plaatselijke suffertje niet meer in de bus. Tot een week geleden opeens weer wel. In december, de maand ook waarin je je trouwe regelmatige bezorger iets extra's geeft. 

En deze week alweer dat krantje. Twee keer bezorgen is ook regelmatig. Nou ja, van de 52 weken.

Economisch slimme bezorger! 

Zo lees ik dat het winkelend publiek eindelijk naar openbare toiletten kan in het grote winkelcentrum alhier, maar dat een theater gesloten gaat worden. Te duur en geen gemeentelijke subsidie meer. Is nog wel een 'oud' en leuk gebouw!

Anders wist ik dat allemaal niet. 

Wind

Zo heerlijk. Zit je in de volle (alweer vertraagde) trein en dan ruik je opeens dat iemand een zachte wind heeft gelaten. Natuurlijk kijkt iedereen vol overgave op zijn of haar telefoon. 

Mijn Oma zei altijd: wie het eerste ruikt, heeft zijn poepertje gebruikt. Dus vooral niet snuffend om je heen gaan zitten kijken. 

Bevroren zadel

Toen ik uit mijn werk thuiskwam en bij de bushalte mijn fiets wilde pakken, zag ik dat er over alles een laagje ijs zat. Over de fietstassen, stuur en ook mijn zadel had een dun laagje rijp. Pakte het doekje uit mijn fietstas, maar die was stijf bevroren. Grappig gezicht. 

Pas toen kwam het besef dat het dus echt vroor. 

Blij met mijn aankoop van vorig jaar. Een dikkere winterjas. En een beetje waterafstotend ook nog graag. De vorige had ik heel lang en was nogal dun geworden. En stoorde me al heel lang aan de kraag met knoop die altijd precies in mijn gezicht waaide en au....rotknoop! 

En ook blij met mijn leren handschoenen. Daarvan kocht ik twee paar in Helsinki. Vond het toen wel even een aankoop, maar ik weet dat ik er enorm veel plezier van heb. Warm en fijn voor mijn handen. 

Thuisgekomen snel omkleden naar een dikker thuisblijfvest. Alvast kleding voor morgen uitgezocht. Hangt het maar klaar. Altijd met zorg doe ik dat. Omdat ik dat waard ben (cliche cliche, maar ik zag dit weekend een filmpje van een dame die dat uitlegde. Niet wachten tot je dunner/dikker bent voor iets moois of iets waar je je echt goed in voelt. Elke dag mag je er zijn. Was een opbeurende vlog).

Alweer gezeik onderling op mijn werk. Als een stoïcijn trok ik me er niets van aan, maar moest wel alle klaagzangen van iedereen horen tijdens de lunch. Zo blij dat ik ergens anders zat tijdens het gezeik. En vorige week ook al. Ook gemist. Hoera, want echt....zo klaar met vooral dit wijvengezeik! De enige man gedraagt zich ook als een wijf trouwens. 

Ik misschien ben ik ook wel een zeikwijf (geworden/aan het worden). Hou toch op, ga lekker werken en maaaaaaaal niet zo lang over iedere scheet die hier gelaten wordt.

Kutvoedselbank

Op mijn werk had ik een lang gesprek met iemand die vertelde hoe zwaar hij het heeft momenteel in zijn leven. Behalve financieel zwaar ook nog ver weg van zijn familie en dan ook nog zwaar ziek. Weet dat hij dit niet verzonnen heeft, want zijn contactpersoon gaf dit ook al aan. 

Zit je zo in zwaar weer dan heb je maar een paar tientjes per week te besteden. Om alles extra moet je bijna op je knieën smeken en telkens met de billen bloot waarom. Waar ik gewoon naar de winkel kan gaan en een nieuwe trui of zo zou kunnen scoren, is dat voor sommigen helemaal niet zo gewoon. 

Ben je dan ook nog niet mobiel, dan is het helemaal een opgave. En nee, er is geen Voedselbank to Go of de Picknickvoedselbankservice. Dan moet je naar een plek waar met grote koeienletters staat "Voedselbank". En daar shop je niet omdat je dat zo lekker vindt. Maar wel zichtbaar voor iedereen. 

Nu snap ik ook wel dat mensen soms geheel verkeerde keuzes maken en dat dit dan de consequentie is van die keuzes. En dat heel veel mensen geheel niets leren van hun foute gedrag. 

Maar ik vond dat ik het toch wel heel erg luxe had, met zeuren over af en toe een trein die weer niet kwam en dat ik dan maar een troost kopje koffie ging halen of een lekke band of een klein percentage prijscompensatie. 

Behalve een luisterend oor, kon ik echt niets meer dan dat doen? 

Dus maar gedaan, voordat ik er weer op terug zou komen. Want voor het zelfde geld is het een verslaafde, stopt hij alles in zijn neus en ook mijn bijdrage. Of gaat lekker gokken ermee. Koning Toto here I come! Ben ik de druppel op de gloeiende plaat. Of sus ik mijn geweten op die manier?

Tien

Tien jaar geleden alweer overleed mijn vader. In dat zelfde jaar, een paar maanden daarvoor, werd ik ook ontslagen op een nogal nare manier. 

Alweer tien jaar geleden. Toch voelt het als gisteren. Beide zaken. 

Heb geen feestboek waar ik heel opzichtig kan melden dat ik hem mis op zijn sterfdag. Of verdriet heb over zijn leven. De keuzes die hij maakte. De man die hij was. De vader die hij was. Maar dat betekent nog niet dat ik het wel voel. Hoe het had kunnen zijn. Maar de gemakzucht van blijven doen wat je altijd deed. Of de onmacht door kortsluiting in zijn hoofd. 

Las wat zaken terug over mijn vader, hoe hij telkens, door de Alzheimer, meer verloren raakte. Hoe mijn familie daarmee omging. Hoe ik daarmee omging. Hoe het leven ook niet makkelijk is geweest voor mijn vader. Noch voor mijn moeder. Dat die twee niet echt het beste in elkaar naar boven haalde. In tegendeel. Jammer dat ze niet snapten wat het effect op hun kinderen was.  Onveiligheid.

Afbeelding van Pexels via Pixabay 

Zijn we tien jaar verder wat slimmer geworden? Ben ik dat? Doe ik dingen nu anders? Beter? 

Mwoah....

Nu staan we met onze moeder aan misschien wel het begin van zo'n proces. Misschien, want iedereen trekt zo zijn eigen conclusies, inclusief ik, zonder dat daar een arts aan te pas is gekomen. Een van mijn zussen spiegelt ook haar eigen angsten en frustraties op de situatie. Nu ben ik de oudste thuis, maar voel me dat heel vaak niet. En al helemaal niet de wijste. 

Mijn zoon heeft me aangeraden om het boek "De Fontein, vind je plek" te lezen. Gaat over familie-opstellingen en verhoudingen. Heeft voor hem wel zaken verduidelijkt. Hij vertelde heel casual iets over de relatie met zijn zus en dingen met betrekking tot hun vader en de ex- man van zijn zus. Die ik niet wist. Wat weer een ander licht op een en ander werpt. Of eigenlijk op die ander. De herfstvrucht.

Het valt mij altijd op hoe wijs mijn kinderen zijn. En hoe ik nog veel juist van hen kan leren. 

Net even de boel gelucht hier. Goed voor de luchtvochtigheid. Nog niet de kachel aan. Eerst maar even koffie maken, straks mijn bed verschonen ook altijd fijn om te doen en te weten dat er een schoon vers bed op me wacht. En even mijn bibliotheekboek inleveren. Stom boek, alleen op de titel uitgekozen. En even wat waxinelichtjes bij de Action halen. Die zijn het beste. Gaan echt 6 uur mee namelijk en niet maar 4 uur en nog wat. 

Mijn contract is met een jaar verlengd. Even de druk van de ketel. Even maar, want de sfeer op de werkvloer blijft onprettig mede door een leidinggevende die geen leiding geeft (het ook niet kan) en ook is nog steeds niet duidelijk wat de toekomst van ons bedrijf daar is. Plus dat een gedeelte van mijn werk naar een andere partij gaat en daarmee de optie om te kunnen thuiswerken. Daar moet ik dus ook mee aan de slag. Want thuiswerken geeft me net even wat energie en rust. Geen kantoortuin geluiden dan.-

En even kijken hoe de gewijzigde dienstregelingen van zowel de bus als de trein voor mij uitpakken. En ik morgenochtend niet wordt overvallen hierdoor. En de rest van de tijd heel egocentrisch geheel aan mijzelf besteden. Beetje Netflixen, oh ja, nog wat rekeningen voldoen en nog iets aan een goed doel overmaken (ook belastingtechnisch handig!).

Foutje; bedankt.

He, lekker zeg, de bus is alweer net wat vroeger dan zou moeten bij mijn station en dan kan ik de vroegere trein halen.

En ik stapte in, de trein vertrok prompt en haalde even mijn telefoon tevoorschijn en logde in op het Wifi treinnetwerk; "Welkom in de intercity naar Vladivostok". 

Heuh? Gelukkig wist ik dat deze intercity ook een stop had waar mijn trein stopte en ik over kon stappen op de intercity naar mijn werkplek. Blij dat ik net besloot om even iets online te checken. Anders zat ik nu op een station in Vladiweetjewel!

Dus altijd opletten en niet blindelings instappen. Wel avontuurlijk zo de dag beginnen. Maak ik ook eens wat mee. 

Spelende vrouw

Omdat jongste kleinkind herstellend was van een gemene krentenbaard infectie en nog niet naar het KDV kon, vroeg mijn dochter of ik op mijn vrije dag kon oppassen. 

Tuurlijk. Mocht wel 10 minuten langer uitslapen dan de werkdagen. En gelukkig reed de trein op tijd. Gezellig om even het begin van de ochtend met de dames mee te maken. Zaten allebei nog aan hun fruitontbijt. Lekker! En al snel vertrok dochter met haar andere dochter, nadat ze eerste de haren van beiden had gevlochten,  naar school en werk. 

Had knutselspullen mee en ook daar had de jongste grote interesse in. Kleuren, scheuren, sorteren. Kom maar door Oma. Zo leuk om te zien hoe snel de jongste zich ontwikkelt. Praat veel, zegt iedere twee zinnen: Kijk Oma!! Leest ook graag. Op haar manier dan. En zo leert ze ook weer nieuwe woorden. 

Ze moest antibiotica oraal nemen en dat vindt ze enorm vies. Dus daar maar de dag mee beginnen. Maar geen worstelpartij bij mij. Het injectiespuitje ging zo leeg in haar mond. En in de loop van de dag zei ze zelfs "Lekker". Hahaha, dat koppie van haar erbij ook. Alsof ze op een citroen had gebeten. En dan de andere keren verstoppen in huis, maar uiteindelijk lukte het alle keren. 

Zo leuk om dat allemaal van dichtbij mee te mogen maken. 

Lente

 I heard a bird sing

In the dark of December

A magical thing

And sweet to remember

'We are nearer to Spring

Than we were in September,'

I heard a bird sing

In the dark of December.

Oliver Herford

Topics

De ochtend voordat men opeens besloot dat je als abonnee op een krant niet meer gebruik van Topics (artikelen uit andere kranten van dezelfde uitgeverij) kon maken, want men had besloten ermee te stoppen, kregen we een mailtje. 

Had je nog net even de tijd om de stukken die je had aangemerkt als nog een keertje willen lezen of bewaren, elders op te slaan.

Dus die avond gekeken wat ik echt nog graag wilde bewaren en opgeslagen. Maar wat een werk. En ook weer niet; want uiteindelijk is alles wel weer ergens op te zoeken.

Waarom men dit besloten heeft? Geen echte uitleg. Uiteraard omdat het niets opbrengt en alleen maar geld kost. Nu kan je alleen nog maar artikelen uit een andere krant lezen als je ervoor betaalt. 
Of gratis in de bibliotheek, maar daar zit ik niet elke dag. En juist zo leuk dat er op basis van jouw voorkeuren er een selectie was gemaakt.

Voorheen kon je de artikelen van DPG kranten via Bendle ook lezen, maar ook dat is een hele tijd terug opgehouden. Net als dat de NRC al snel afhaakte. Waardoor Blendle het vooral van buitenlandse kranten en tijdschriften moet hebben. 

Nog meer Topics fans?

Inflatiecorrectie

Sint zat te denken

Hoe hij toch een passende inflatiecorrectie aan de werknemers kon schenken.

Maar telkens fluisterde de Hoofdpiet in zijn oor.

Dat plan gaat echt niet door.

We geven ze gewoon een vet compliment

Daar leeft men namelijk helemaal van op en kost ons geen cent.

Ik haal wat veren van mijn pietenmuts af

Die stop ik dan in ieder zijn poepertje op een draf.

Is iedereen weer heel ontroerd en voelt zich gezien

En ik gebruik zelfs nog Vaselien!

Afbeelding van Willem van Luijk via Pixabay 

Lek(ker) niet.

Fietsband niet lek, maar ventiel inderdaad als geintje opengedraaid. Wel netjes het dopje er nog weer opgedaan, dat zegt ook weer wat over de dader. 

Ook niet positief getest voor Covid. Al kan dat nog steeds komen. 

Dus lekker heen en weer kunnen fietsen en wat een vrijheid geeft dat. Als ik even terug denk aan de tijd dat ik niet meer durfde te fietsen en een fiets had die niet zo goed was, maar ik deed het er maar mee, ben ik me nu bewuster ervan dat alles wel een beetje moet kloppen waardoor ik makkelijker van het beeld dat ik ga omvallen met die fiets verdwijnt af ben gekomen.

Grappig was dat ik dat ooit bij een psycholoog vertelde (bang om te vallen van mijn fiets), ging er wel op de fiets heen en dat ik dan ook nog omviel net voorafgaand aan de afspraak. Moest zo zijn. Om fietsen te vermijden nam ik de bus of ging lopen. 

Gelukkig durfde ik (zo bang was ik kennelijk dus niet) toch weer op te stappen en naar de afspraak te fietsen, maar toen ik daar zo lag voelde ik me heel even geheel alleen op de wereld. Wat ook niet zo was, want een hele aardige puber hielp me overeind en vroeg hoe het met me ging. 

Besef heel goed dat ik makkelijk praten heb, want ik had kunnen sparen voor een nieuwe fiets en ook nog de mazzel dat ik mijn voorgaande fiets kon inruilen. Dus korting. 

En dat ik heel goed inzag dat als ik dit alles (psycholoog en toch weer in het zadel gaan zitten (in dit geval erop) niet deed, ik geen meter vooruit kwam, zelfs achteruit zou gaan. In hoe groot mijn wereld is en blijft en bewegingsvrijheid en mogelijkheden. En zorgeloosheid. Wil ik ergens heen? Hop, pak de fiets en gaan met die banaan. Hoe meer er vooraf gedacht en vooral gepiekerd wordt, hoe moeilijker het is om zorgeloos dit soort 'normale' dingen te doen. Dus train ik in minder piekeren en mijzelf toespreken als ik dat toch wel doe. Omdat het hele systeem van piekeren nul zin heeft!

Heel laat mijn warme bed uit, wel vroeg wakker hoor, gelezen en online dingen bekeken en toen pas douchen, haren wassen en de dag echt beginnen. Lekkere koffie met opgeklopte sojamelk. Gewoon; omdat het kan. 

Fijn toch!

Lek(ker)

 De streekbus reed kennelijk iets sneller zijn route, dus ik was er nog net voordat de trein zou vertrekken voor mijn beoogde Intercity. Kijken of ik die kan pakken? 

Nope. Stond op het knopje te drukken, maar de deuren gingen niet meer open.

Nou jammer de bammer dan. Ik vond dat ik wel een Happy Hour megamok koffie voor maar 1 euro mocht halen. En had een grappig praatje met iemand bij het apparaat.

De beoogde trein ging op tijd, had een lekker hete bak koffie onderweg en genoot van het feit dat ik kon zitten en bovendien nog koffie had!

Werk verliep nogal chaotisch, maar ik merk dat ik goed kan improviseren en tamelijk flexibel ben. Mijn collega niet, die raakte al een beetje in paniek. Dus kwam de leidinggevende de afspraak maar doen. Ook weer geregeld. Was hij niet voor niets op kantoor een keer.

Oh ja...voor ik het vergeet. Op het station kwam ik een collega tegen. Hij werkt ook aan de desk waar ik zit. Naast mij. En hoestte al langer. En nu was hij op weg naar huis. Op het werk een testje gedaan (oh waarom niet thuis??) en positief. Dus weer omgedraaid en lekker de trein weer in en verder hoesten. 

En andere collega die ook al ziek zwak en misselijk was, maar verstandig thuis aan het werken was, maar waar ik geen contact mee heb gehad, had ook een positieve test. Ga ook wel testen. En op de terugweg kon ik afstand houden, want genoeg plek en ergens waar niemand naast of voor me zat. In de bus terug idem dito.

Enfin. In de middag lekker kunnen doorwerken. Oftewel veel kunnen doen van mijn to-do lijst. En op tijd naar huis. Zou ik de 'vroegere' intercity kunnen halen? Ik had nog tijd. Echt genoeg tijd ook. 

Op het station aangekomen zag ik al iedereen naar de borden staren en constateerde al snel dat mijn trein was 'gecancelled'. De volgende intercity ook. Dus dan maar met het boemeltje. Die had ruim 10 minuten vertraging. Maar ik was al lang blij dat ik 'maar' 25 minuten had staan wachten en een dikke winterjas had.

Boemeltje was prima. Vooral omdat ik geen plannen had, behalve thuiskomen, lekker mijn werkkleding uit en in de relaxzone. Had al gekookt voor meerdere dagen, dus alleen opwarmen en salade erbij. 

Bleek bij het busstation bij wegfietsen dat mijn achterband lek was. Nou ja, dan maar lopen naar huis, ik hoefde in ieder geval niet die zware tassen te sjouwen, die kon ik in mijn grote fietstassen doen. 

Afvalbak weer van de stoep gehaald. Fiets in de gang gezet voor nader onderzoek en direct ook de fietspomp erbij. Aha...ventiel zat helemaal los. Had denk ik iemand gedaan die dat wel lollig leek. Heb niemand horen lachen, dus een beetje raar gevoel voor humor.

Dus achterband oppompen en kijken hoe die er morgenochtend bijstaat. En dan kan ik alsnog Plan B bedenken. Ik kan goed fietsbanden maken, maar dit is een extra brede band en ik weet niet of ik dat nog steeds zelf kan. Mijn eerste lekkage namelijk met deze fiets. 

Grappig dat al deze tegenslag me niet echt uit mijn humeur haalt. Kan er goed mijn schouders over ophalen en kijken naar alles wat er wel goed gaat. 

En dat het weer lekker weekend is! En de kachel wat hoger mag, de kaarsjes aan en gewoon even breien en tv-kijken. 

Vogels

Mag graag even naar buiten kijken wat voor vogels mijn boom interessant vinden om te bezoeken. Zag ik toch, terwijl Brigitte Kaandorp op de achtergrond speelde, heel veel verschillende soorten tegelijkertijd.

Dat deed me denken aan Nicolien Mizee en haar leuke vogelboekje. Gekregen met inscriptie van haar. Zij is ook weer een vriendin van Brigitte, dus zo kwam ik van B. naar N. Kleine wereld toch!

(He...en straalt dit niet een beetje op mij af hahaha, fluisterde mijn ego!).

Enfin; die vogels dus (oh wat errug, nu denk ik aan de oudste Nederlandse zin..Hebban olla Vogula, hoezo mindhoppen?).

Zag een Roodborstje (teken dat het kouder gaat worden, al gaven mijn tenen dat ook al aan), een Merel, huismus, Koolmeesjes-echtpaar en een (die moest ik even opzoeken, wat een mooie) Nog niet gevonden, welke vogel dit was, maar dat komt nog wel. Misschien bezoekt hij/zij mijn tuin nog wel een keertje. Oh ja, nu het kouder gaat worden ook weer vetbollen etc gaan ophangen. En inspiratie bij mevrouw W. om die vetbollen zelf te maken. Leuk werkje!

Ik huil niet meer..

Had een vriendin meegevraagd naar de show van Brigitte Kaandorp & Jenny Arean in Carre. Ook in het kader van doe eens wat leuks en wat luchtigs en daar viel dit heel erg en zeer zeker onder!

Al een paar maanden terug zag ik dat ze ook hier optraden en na nog even twijfelen (best wel duur) toch maar voor mijn doen, snel de knoop doorgehakt. Nu of nooit, vooral toen ik keek hoeveel plekken er nog waren. En ook; gaaaaaaaaaaaaaaaaa dan eens als je dit zo leuk lijkt. 

Even bedenken hoe daarheen te reizen. We gingen ieder apart, want wonen niet dicht bij elkaar. Maar allebei met OV, dat was het simpelst. Nou ja, voor mij geen keus, want geen eigen auto. 

Juist die middag kwam ik uit mijn werk en grote chaos op het station waar ik overstap naar de streekbus. Het hele station was afgezet, een enorme overmacht aan brandweer, politie en ambulances en mannen in bijzondere pakken voor giftige stoffen stonden binnen en buiten en dus omlopen naar de bushalte. Treinen vertraagd (sommige met wel 40 minuten), ook de mijne, maar nu snapte ik waardoor. 

Even checken online wat er aan de hand is, want had net ook die ochtend een brandalarm op mijn werk meegemaakt. Stonden we twintig minuten buiten te wachten tot we weer naar binnen mochten. En in de ochtend waren de intercity's naar mijn werkplek uitgevallen omdat er iets met een spoorbrug was. Dus met het boemeltje en overstappen was de enige optie en daardoor weer later dan ik wilde op mijn werk. Dus al met al lekker hectisch.

Dus met die ervaring in mijn achterhoofd telkens gekeken of de treinen weer normaal reden, alternatieven bekeken dus niet echt ontspannen daarhenen gereisd. Maar alles liep, reed en ik vond ook nog waar ik moest zijn. Vriendin was er al en dan de hoge trappen op naar onze plekken. Die een goed zicht op het podium gaven en ook blij dat ik alles goed kon horen. 

Mooi theater. En een nog mooiere show van twee vakvrouwen. Het is bewonderingswaardig hoe goed de stem en conditie is van Jenny, die toch echt al 80 is! Brigitte is dan nog een jonkie! Zei ze zelf, meerdere malen. Hahah! Wat zijn ze leuk samen en die vibe voelde de zaal ook en gaf dat weer terug. 

Enorm genoten. Lach en een traan, maar vooral lach. Jemig dat had ik nodig! En ook het gezelschap van mijn vriendin. Zo dankbaar dat ik dit kon regelen en nu eens iets voor haar kon doen. 

Was pas de volgende dag thuis (dramaqueen he...gewoon een stukje reizen met OV en fiets en dan 1 minuut over 00.00 uur thuiskomen). Maar daar had ik rekening mee gehouden. Had nog wel onthouden een vuilnisbak bij de stoep te zetten, dan hoefde ik dat niet vroeg in de ochtend te doen (het was ook al vroeg in de ochtend..). Want wist al dat ik niet supervroeg mijn bed uit zou zijn. 

Nu wat administratiewerkzaamheden, zo de was ophangen en even de stofzuiger door de slaapkamers en jemig wat is het frips in huis. Doe bewust de kachel nog even niet aan, zolang ik actief blijf staat de temperatuur op 15,5 graden. Kan best. Kan ik het niet betalen dan? Is het zo erg gesteld? 

Nee, gelukkig niet. Uit zuinigheid en preventief. Want stel dat ik wel straks moet wennen aan lagere temperaturen omdat ik het dan echt niet meer kan betalen. Dan kan ik dat. Dat dus. Gooi 'm straks wel wat hoger hoor, naar 17 graden max overdag. En spreek mijn bruine vet aan :)

Gevonden

In mijn oor dus. 

De audicien kon de dome er gelukkig vrij eenvoudig met een speciale lange pincet uitvissen. Ook zonder pijn. Ook fijn. Maar niet aan zitten frotten, dus de schade was beperkt. Maar direct een aantal van die dingen meegevraagd. Die dome-pjes. 

                                                   Afbeelding van Clker-Free-Vector-Images via Pixabay 

Daarna moest ik weer snel door naar huis met de bus en de fiets en doorrrrrrrrwerken. Maar helemaal uit mijn ritme en ik moest echt goed mijn kop erbij houden, want zorgvuldig werkje. In de ochtend was ik daar ook al mee bezig en dat werkt toch minder prettig in een rumoerige omgeving. Er is weer eens iets omgegooid in de planning en dan is het maar weer meeveren en afspraken omplannen. 

Wat ik uitermate 'interessant' vind, is dat mensen denken dat ze tegen mij gewoon kunnen spuien over 'die buitenlanders (gewoon in jouw stadje geboren, dus hoezo buitenlander?). Waarom? Omdat ik dezelfde kleur heb? Het met mij hebben over 'ze'... (meestal gebruiken ze dan nog 'hun' ook. Ocherm!). 

Altijd verbijsterd als ik dan na al die verschrikkelijk eerlijkheid even wat foto's laat zien van 'ze'. Dat was 40 jaar geleden al zo en nu nog steeds. 

Ik kan niet geloven dat mensen die dit soort dingen werkelijk denken, op dit soort werkplekken zitten. En ook weer wel. 

Oortje

Dopje (of dome zoals ze dat noemen) van mijn ene gehoorapparaat zit of nog in mijn gehoorgang of ligt ergens in huis, maar in ieder geval ben ik 'm kwijt.

Dat betekent na de ochtend naar huis, naar de oorwinkel en laten kijken of het nog in mijn oor zit en sowieso nieuw dopje halen, want nu is dat apparaat onbruikbaar. 

Daar gaat mijn dag-indeling!

I spy with my little eye

Was vrijdag uit mijn werk even een winkel ingelopen.  Zag iemand bij een van de vele koffiemachines op mijn werk op een andere verdieping,  die een hele leuke kerst-mok had. Ze vertelde dat er wel 3 bekers heet water in kunnen, dus dat scheelt ook weer bekers en dus minder afval en heen en weer lopen. Dus vroeg haar waar ze die had gehaald.

Die winkel (leek een soort kleine V&D) liep ik dus in en wow....wat veul! Zoveel keuzes en dingen en spullen. En boven nog veel meer. Werd er accuut onrustig van. En kon dus nul keuzes maken plus dat ik de trein wilde halen, dat winkelt ook niet echt ontspannen. Was nu wel een keertje stipt einde werktijd ingepakt (oh nee, klopt niet want ik was al een half uur eerder begonnen) en richting huis vertrokken, dus nu wel wat tijd over. En ik me dus afvroeg of ik uberhaupt nog wel iets nodig had. Wel een hele leuke kerstafdeling. Erg leuk zelfs. Vond het ook prettig te merken dat ik daar zelfs een beetje plezier in had. Beetje snuffelen, kijken wat er nu te koop is. Wat luchtigheid.

Zaterdag de doe-dingen gedaan die ook moeten (de was, opruimen en iets terugbrengen wat niet was wat ik hoopte) en toen was het al middag en had ik nog niets luchtigs en leuks gedaan. Wat mijn voornemen is. Voor de balans met de drukte en zorg rondom mijn werk en andere zaken. Meer luchtigheid bewust inplannen dus. 

Dacht aan het blog van Bertiebo over de tentoonstelling over Hockney en keek online of er nog plek was. Nog eentje! Dus nu niet te lang wikken en wegen en dan toch de trein voorbij laten rijden; Doen!

En zeker omdat mijn museumjaarkaart op de mat lag vrijdag. Blij dat er niet bijbetaald hoefde te worden, maar dan nog is dat nooit tientjeswerk. Maar dus ook daardoor weten dat als ik het helemaal niks vond, of toch te druk, dat ik er dan zo weer uit was. Met nog minder dan 28 seconden kijktijd per schilderij! Zonder (financieel) schuldgevoel.

Was uiteraard vroeger dan mijn tijdslot aanwezig, maar in de rivier voor het museum lag de stoomboot van Sinterklaas en die had kennelijk audiëntie want telkens kwamen er weer ouders met kinderen op de kade. En pieten die dan het verkeer even ophielden. Wat blijf ik dat leuk vinden om te bekijken. En had ik graag daar met de kleinkinderen gestaan, ze de lol en plezier van dit feest meegeven. Maar ja de andere ouder was aan het ouderen deze week.

Heb ze wel een schoenkado opgestuurd. Dat was nog te groot voor de brievenbus, al zat het wel in een bubbelenveloppe,  dus moest weer terug mee naar huis (had het op een werkdag meegenomen, omdat ik daar langs een brievenbus kom) en weer omgepakt naar iets kleiner formaat. Ben een slechte hulppiet.

Vond de tentoonstelling wel interessant, maar ontzettend druk (ja...zaterdagmiddag he..) en kon het niet volop tot me nemen. Mooi? Tsja...eerlijk gezegd sprak het me niet enorm aan, zijn stijl van schilderen. Maar me voorgenomen om er nog een keertje heen te gaan, gewoon een keertje door de week, dan hoop ik dat het minder druk is en ik langer dan 28 seconden voor een schilderij sta. Het museum zelf blijft een geweldige plek. En al met al deed het me goed om even een andere invulling aan mijn weekend te geven dan alleen maar nuttige zaken en lezen. 

Heb mijzelf nog iets kado gedaan wat al ruim 10 jaar 'op' was. Gunde het mijzelf niet, te duur, was het echt wel nodig? En nu met 30% BlackFriday korting vond ik dat ik dat wel mocht. Want wie weet hoe de zaken er volgend jaar voorstaan en nu kan het, mag het en wil ik het. Omdat ik dus al zo lang eigenlijk helemaal nooit meer van dat soort artikelen koop, vond ik het wel een kostbare investering. Maar rekende dus maar om wat het me per dag zou kosten (gebruik het niet dagelijks) en hoe lang ik kan doen met zo'n geur. Heel lang. Goede inspiratie vanuit een ander blog hierdoor.

Om het schuldgevoel weg te poetsen gaf ik een soortgelijk bedrag aan een goed doel. Tandartsbusjes die het hele land intrekken om gratis mondzorg te geven voor mensen die zich dat niet meer kunnen veroorloven. En jaren rondlopen met een rotte kies of ontsteking. Had de petitie al getekend dat mondzorg voor volwassenen weer terug moet in de basisverzekering. 

Tandjes

 Zo; weekend. 

Lekker gewerkt, vooral door kunnen werken, want er was niemand, helemaal niemand op kantoor. En al helemaal niemand in het gebouw waar wij werken, want standaard is vrijdag de 'thuiswerk' dag of de dag dat als je parttime werkt er niet bent. En oh ja...voetbal op tv van dat Oranje clubje.

De leidinggevende had gewoon op alle verzoeken om een dagje vrij te krijgen, ja geantwoord, zonder na te kijken of er wel het minimum aantal hulpverleners aanwezig waren, of omdat men het zo zwaaaar heeft hoppa jij hoeft ook niet te komen en dus zat ik het fort in mijn eentje te bewaken, plus de inkomende telefoontjes en de diverse mailboxen die ik beheer. Naast al het invoer en uitvoerwerk. En spontane zaken die spoed hadden. En omplannen van afspraken. 

Maar ook nul aanspraak, lunchpauze gewoon maar achter mijn bureau en doorwerken, nogal saai, maar dat ben ik ook momenteel vind ik, dus dat past goed.

Moest wel grinniken om een vergaderverzoek voor in het nieuwe jaar. Oh? Ben ik dan nog bij het clubkse?

Laat thuis, maar daar had ik al rekening mee gehouden. Had nog een stuk van de zaterdagkrant om te lezen, dus prima en door het voetbal (denk ik..) was het niet eens druk in de trein. Bedacht nog even of ik nog langs de supermarkt zou gaan op weg van busstation naar huis, maar nee hoor...niet nodig.

Lekker naar huis, omkleden in relaxte (nachtjapon en dik vest) kleding, alle werkspullen en kleding opruimen, nog even snel schone slopen op mijn bed gedaan, kan ik er straks zo inspringen en dan het eten opwarmen wat ik gisteren al gemaakt had. 

Kaarsjes aan en dan de blik op oneindig en verstand op nul. Dat laatste gaat vrij simpel. Twee tandjes lager en klaar. 

Kalmerend

 Hier word ik heeeeel rustig en vooral blij van. Wat een slimme ideeen!

Warm

Van de week kwam de trein en ik zag al dat het een heel kort treintje was. Veel te kort om alleen al op dit station iedereen van een zitplaats te kunnen voorzien. Dus alweer hutje aan mutje hangen, zitten en niet fijn. Het opgepropt zijn. Na een lange drukke werkdag. Met grote tas en laptoptas.

Bij een tussenstop werd er ook omgeroepen dat er niemand meer bij mocht. De trein zat vol. Propvol. Japans propvol. Dus bleven veel passagiers op het perron staan, zonder mee te mogen. 

En dan ook nog wederom vertraging, haha hoorden wij de omroeper zeggen, u merkt wel dat we heel langzaam gaan, maar dat is fijn want u staat daardoor niet te wankelen, dus blij dat ik op mijn eindstation aankwam - ook nog met moeite, want ook daar moesten er weer heel veel passagiers bij en in en wachten totdat iedereen eruit was..poepoeh. 

En dan de bus net zien wegrijden en weten dat je ook daar moet wachten, maar dat kon ik wel hebben na zo'n horrorrit. 

Om dit alles een beetje te omzeilen ga ik al eerder van huis dan nodig en ook weer later weg, maar het lijkt steeds voller te worden. Moeten we allemaal weer op kantoor zijn? Of werken we juist weer op kantoor omdat het daar 'warm' is.

Warm krijg je het in ieder geval wel van lekker dicht tegen elkaar aan staan/hangen/zitten. Heel warm. Zweterig warm.

Kreeg het ook warm toen ik besloot lekker op de fiets richting het GROTE winkelcentrum alhier te gaan. Beter fietsen dan de bus want zonnetje en blauwe lucht en ik krijg mijn portie beweging (klem zitten in een trein is toch echt weinig beweging) dus hoppa, jas aan, handschoenen en gaan. Handschoenen en jas veel te warm uiteindelijk. Had een rondje in mijn hoofd waar ik allemaal heen moest en wat ik moest regelen en zo lekker dat dit allemaal gelukt is. 

Zonder drukte (niet gaan als de kinderen uit school zijn), maar gewoon prettig. En ben ik ontspannen, dan krijg je dat ook terug. Had voor mijn verjaardag een nieuwe oude telefoon gehad van mijn dochter en qua model paste mijn oude doorzichtige hoes prima. Maar had pas vorige week door dat de camera op een iets andere plek zit en de oude hoes deze half bedekt. Ja...logisch dat je foto's nogal uhm..slecht waren. Nieuwe hoes aangeschaft. 

Dingen voor mijn hoorapparaat opgehaald. Kon je niet online bestellen, maar moest je voor naar de winkel. Heel fijn dat ze gratis zijn en onder het pakket vallen. 

Geen zin om de Hema in te gaan. Veel te druk en te warm. Wat ik daar moest halen, dat had geen haast en geen prioriteit. Wel langs de bibliotheek om een gratis boek op te halen en vooruit ook een boek uit de collectie (maar wederom geen zin om lang te zoeken, nul inspiratie en concentratie momenteel).

Thuisgekomen even kijken wat ik nog zou willen doen die middag. Oh ja, mijn voortuin even ontdoen van de bladeren die op mijn stoepje zijn blijven liggen, voornamelijk uit mijn eigen boom. Dus eigen stoep eerst.

Heerlijk dat het bijna af is, als het begint te regenen. Mag ik, met een karweitje wat afgevinkt kan worden, even niksen. Alhoewel; had me voorgenomen nog even een uurtje te gaan werken (Dat werden er twee). Hoeft niet van de baas hoor, maar die heeft totaal nul overzicht en die roept alleen maar dat het vroeger nog veeeeeel drukker was. 

Alleen vergeet hij erbij te zeggen dat we met iets meer FTE's waren, zo hoorde ik van collega's die er al jaren werken. Dus appels met peren vergelijken. Bovendien doe ik dit werk al een tijdje en hou mijn eigen tellijsten bij en zie dat het iedere maand meer en meer wordt. Mensen die aankloppen om hulp dus.

Hou niet van dit soort Rutte-achtige manier van antwoorden. Zeg dan gewoon dat het inderdaad aanpoten is met minder mensen, maar wel meer werk. Volgende week een veroordelingsgesprek en dan zal ik dit zeker ter sprake brengen.

Zo geen zin meer in dit soort omtrekkende bewegingen. Ik ben toch niet dom?

Nu de laptop uit en even verzinnen wat ik ga eten. Oh ja, had van mijn dochter hele dunne plakken kipfilet gehad gemarineerd, dus die kan ik in de airfryer bakken en dan in de salade doen in reepjes. Ook kreeg ik een zak met zoete aardappelen frites mee en dat lijkt me wel goed erbij smaken. 

De afwas doen, kleding voor morgen klaarleggen en dan ontspannen de avond in.

Woensdag wijsheid

 If, once upon a time in your life, Cellie, suddenly and without warning, an event, a person, or some unexpected good news changed everything for the better, it can only mean one thing…

Chances are astronomically high it will happen again.

I'm just sayin' -

  

The Universe

Ruimte en doorrrrrr

Las het het Volkskrant magazine van vorige week het verhaal van Jip van den Toorn, de beeldcolumnist. Waarom ze zich een buitenstaander voelt. En wat ze doet om wel ruimte in te nemen. En las ook het bijzondere verhaal van haar moeder. Ook met ruimte mogen innemen te maken. Het verhaal van haar moeder is verwerkt in het boek Lieveling van Kim van Kooten (aanrader!).

Dat deed me denken aan op wat voor manieren - want ik herkende veel uit haar verhaal - ik ruimte probeer in te nemen. Uberhaupt me (te vaak) af te vragen of ik dat wel mag.

En toen kreeg een soort van openbaring: Door dik te zijn. Zo neem ik letterlijk ruimte in. Mijn lichaam neemt de ruimte in die mijn hoofd niet durft te claimen. Nou ...psychologie van de koude grond natuurlijk, maar ik 'zag' het direct. En voelde het ook. 

Wat ik ook voelde was hoe akelig en alleen ik me voelde als ik in een werkomgeving als bij DWDD was terecht gekomen. Waar de directeur-eigenaar het zijn recht vond om je helemaal af te fakkelen. Te kleineren, tot de grond toe af te breken. En waar niemand van de collega's daar ook maar iets van durfde te zeggen, te bang voor hun hypotheek, auto van de zaak en nog meer van die gouden ketenen. 

Dat ik niet brak, maar mijn maatregelen had genomen (al in een vroeg stadium) daar kon hij maar moeilijk mee omgaan. Toch brak ik prive wel, maar dat plezier gunde ik hem niet daar in zijn kamertje.

Later wederom zo'n werksituatie. "Jij, jij bent lastig! Ik had je toen (toen ik kennelijk lastig was) direct moeten ontslaan. En je kan ook niks. Goh, apart met de hoogste omzetcijfers van allemaal.

En ook altijd zo'n juffrouw van HR erbij. Die ik De Beul noemde, want zij moest het even afmaken voor de directeur. 

Een bedrijf waar mensen het zo moeilijk werd gemaakt, dat een collega van mij uit het leven stapte. 

Ook een directeur eigenaar die oorspronkelijk uit de reclame en tv-wereld kwam. "Beroemd" bij kenners. En kennelijk ook bij de poederleverancier-boys. Die kon van het ene op het andere moment poeslief zijn of je helemaal de grond in schreeuwen (met spuug erbij). En alweer niemand die zijn bek open durfde te doen. Niemand. Want oh oh oh hij was zo gul. Met geld uit de kas. 

Tegen hem zeggen dat ik zijn excuses wilde horen voor dit uitzonderlijke en niet verdiende geschreeuw, dat vond hij uiteindelijk wel terecht en 1 minuut na zijn excuses (ook weer met snot van zijn kant) kom...we gaan naar de groothandel, kies maar een kado uit. Hij kocht loyaliteit. 

Echt, ze bestaan werkelijk. Mannen (en soms ook vrouwen) zoals de heer Van Nieuwkerk. Ze bestaan ook omdat de omgeving wegkijkt. Niet kan geloven dat iemand die zo charmant is ook een hele zwarte kant heeft. 

Oh ja, mijn vader was zo'n soort man. Ook niemand die kon geloven dat zo'n charmante, leuke vent thuis een geheel ander soort man was.

En dat degene die wel iets durft te melden, zo razendsnel een kopje kleiner wordt gemaakt (als brenger van slecht nieuws) dat de rest het wel laat. 

Lees over PTSS, opgelopen door de ervaringen op de werkvloer, lees over hoe moeilijk mensen het hebben gehad en nog steeds hebben door dit soort werkomgevingen.  Niets nieuws onder de zon. 

Ik zit direct weer terug in hoe verschrikkelijk eenzaam ik me voelde, eenzaam en zie je wel. Je kan ook niks. Waardeloos en nog dik bovendien. Niemand wil jou, niemand kiest jou. Niemand. Zie je wel. 

Je kan beter verdwijnen. Hoef je niet de rest van je leven eenzaam door te brengen. En neem je totaal geen ruimte meer in. 

Huggy Wuggy

Reisde weer eens heen en weer met de trein en bij het weer-reizen stond de trein amper buiten mijn werkplaats ruim een half uur stil. Oorzaak was een kapotte trein voor ons op het traject werd omgeroepen. Daar moesten we op wachten. Wachten. Wachten. Nu is dat meestal nog wel weer door te komen, een tijdje moeten wachten, maar nu wachtten mijn kleindochters op me om voor een bepaalde tijd opgehaald te worden in hun Kinderdagverblijf of Naschoolse opvang en ging al eerder weg omdat er was gemeld dat eentje zich niet zo lekker voelde en of ik nu kon komen.

Hun moeder had een feestje van haar werk in het buitenland en ik zou oppassen en blijven slapen. En kon daarvoor de auto van mijn dochter op haar werk ophalen, snel mijn werkspullen thuis neerzetten en mijn tas met tandenborstel en schone onderbroek en nachtjapon thuis ophalen en dan door naar de dames.

Nu tikte de klok fijn door, het begon ook weer te regenen, dus was allemaal nipte timing. En was de binnendoor-weg naar haar huis ook nog opgebroken wegens werkzaamheden (dat had ze me van te voren verteld) dus ook daardoor langer onderweg want over de snelweg.

Maar gehaald en op tijd; eerst jongste opgehaald, die zit het verst van huis en daarna de oudste kleindochter, die nog lekker even een dutje lag te doen. En zich weer ok voelde . Ben gaan lopen dat leek me handiger dan telkens weer een parkeerplek vinden. Het is daar nogal druk met de tram voor de deur. Maar het begon toch weer te miezeren, dus allemaal een beetje verregent toen we thuis kwamen.

Gezellig samen even spelen, het eten opwarmen (had mijn dochter al voor ons klaargezet) en zorgen dat ze een beetje op tijd naar bed gingen en dat lukte wonderwel. De jongste is alweer zo enorm gegroeid in ontwikkeling vooral. De kinderstoel is passe en ook het speentje doen we niet meer aan en alles wil ze heel graag vooral zelf doen. Prima. 

Na het eten lekker spelen met de stickers die je ooit bij de Appie kon sparen, inplakken in het boek van Freek (had ik speciaal gekocht voor de diepte-investering van wel een hele euro, maar niet keurig op de daarvoor aangewezen plekken, maar lekker kris kros of op het hoofd van je zusje, of je eigen wangen. Nou ja, als ze maar lol hebben. Na het eten lekker hun pyama's aangedaan. En nog even een beetje voorlezen, al ging de oudste dat doen, een fantasieverhaal ook over heel veel regen, net als buiten, maar nu in het boek, een kadootje van me voor de oudste nog uit de kinderboekenweek. De jongste bracht ik naar bed en de oudste las nog even wat hoofdstukken aan mij voor. Wat geniet ik van dit soort momenten. 

Toen legde ze me uit hoe hun tv werkt (echt he...een vijfjarige die haar oma uitlegt welke knopjes ze moet gebruiken om naar een andere kanaal te gaan op hun smart-tv (heb ik niet thuis, mijn tv is gewoon dom)), dus kon ik nog even wat bekijken, maar ik was al snel ook moe van de tamelijke drukke en stressvolle werkdag, het moeten wachten in de stilstaande trein redelijk lang en de dingen die daarna kwamen (snel snel lopen in het donker door Amsterdam naar de ene plek om kind op te halen en dan op tempo naar de volgende terwijl het al ging miezeren). En ook nog een kind die heeeeeeeeeeel nodig naar de wc moest, maar moest met jongste nog 4 trappen op (die alles zelf wilde doen, dus ook die trap oplopen). En dan heb ik het nog niet eens over hoe de sluiting in het wandelwagentje toch werkt... Een soort van superding, waar alle bandjes in samenklikken, maar klikt bij mij nooit in een keertje dicht. Dan sta ik echt als een sukkel te klooien ermee. En voel me heel dom.

En langs een groepje opgeschoten jongetjes lopen die met vuurwerk liepen te klooien. Wat is dat Oma, vuurwerk? Wat is dat Oma "Stoer doen". 

En in de ochtend waren ze weer op tijd wakker en kropen lekker bij mama en mij in bed. Niet lang, want tijd om te spelen. Had een memory-spel voor ze gekocht van Peppa Pig (nee Oma, niet Pippa Pig, maar PEPPA) Oh ja. En gekleurd papier mee genomen om mee te knutselen en hielp Sinterklaas ook nog met een schoen-kadootje wat ze leuk vonden om te krijgen. Maakt niet uit hoe groot of klein. 

Hun moeder ging boodschappen doen en ik bleef bij de kinderen. Kon ze even snel zonder de kinderen naar alle winkels op haar lijstje. Wij gingen ontbijten samen en oudste voelde zich niet zo lekker, dus die mocht in het bed van haar moeder even tv kijken. Maar dat ging al snel beter. Misschien gewoon even wat tijd voor haarzelf nodig en in lekker warm bed. Ze keek naar iets wat ik zelf heel stom vond en totaal niet leuk voor kinderen van haar leeftijd. (Ook niet van een andere leeftijd; gewoon stom programma! En uberhaupt tv-kijken) 

Maar ze had ook een speelgoedpop van een monstertje daarvan (Huggy Wuggy) dus het zal wel trendy zijn. Daar ben ik toch echt helemaal uit merk ik. Toch vond ik het Sinterklaasjournaal op de tv in de woonkamer en dat leek toch echt wat 'onschuldiger' en fijner om naar te kijken dan monsters met enge tanden. Gewoon een gezellige witte man met zwartgeveegde knechten :)

Oudste vroeg me of dat een verklede man was (Sinterklaas) al loopt haar Opa ook wel eens eens in zo'n soort jurk dus zo vreemd kwam Sint niet over op haar denk ik en ik gaf aan dat dit klopt. Maar voor de rest vond ze het wel leuk om te zien vooral de tafel van Diewertje met al die pepernoten. En kadootjes van de Pieten. En het kadootje in hun schoen die ochtend. En wilde ze het heel graag nog een keertje bekijken. Hoe dat moest wist ze zelf al. Dus zaten we gezellig naar het Sinterklaasjournaal te kijken. Ik baalde een beetje dat ik geen tijd meer had om nog pepernoten te kunnen kopen voor ik naar ze vertrok, maar dat is dan maar zo. Niet alles hoeft perfect te zijn tenslotte. 

Moeder had bij heel veel verschillende verswinkels in de buurt boodschappen gehaald en voor mij een lekker versgemaakt filodeeg broodje met spinazie en feta van de Turkse bakker, in de oven nog even opgewarmd voor me en nog een heerlijke latte met havermelk uit haar koffieapparaat. Mmmm!

Ze bracht me thuis en toen was het al een flink eind ver in de middag. In mijn huis was het maar 14 graden, dus dat was nogal frips. Kachel toch maar aangezet en met 17 graden voelde het al heel snel behaaglijker. 

Wel mijn deel van mijn winterdekbed over mijn bed heen gedaan en zo had ik het heerlijk warm in de nacht. Toch stonden de bloemen op het slaapkamerraam in de ochtend.

Sollicitatienieuws is er niet. Had zo gehoopt zelf te kunnen opzeggen hier. Ben het niet geworden bij mijn vorige poging. Ze dachten dat ik me wel heel snel zou gaan vervelen in deze functie was het argument, toen ik hiernaar vroeg, om me toch niet uit te nodigen voor een tweede ronde. Zucht! Maar dat had je toch ook al uit mijn CV kunnen concluderen? Dat ik veel kan en heb gedaan. 

Weer herpakken, nog steeds weer verder zoeken want op mijn werk is de situatie nog steeds geheel vaag en onbekend of wij als bedrijf dit werk wel mogen blijven uitvoeren op die werkplek. Voelt onveilig, onprettig en onzeker. Alle zaken die ik niet zoek (wie wel?). En dan voel ik me inderdaad wel een Huggy Wuggy.