Water

 Wat doen veel mensen graag als ze op vakantie zijn? Ergens aan een water zitten (zee, meer, rivier, zwembad) en lekker lezen.

Precies dat gunde ik mijzelf. Met de fiets naar een plek aan het water hier in de buurt gegaan. Koffie en bibliotheekboek mee. 

Was wel een heel stuk afgesloten omdat dit weekend er een festival is, dus het halve bos is ontoegankelijk daardoor, maar gelukkig wist ik een plek met bankje. 

Helemaal alleen op dat stuk. Lag nog in de schaduw. Door de dauw was het gras nog zeiknat. Toch wist ik dat de zon al snel boven de bomen uit zou komen en ik in de zon zou zitten. 

Plek was fijn, boek idem dito, koffie uit eigen keuken, dus ook prima. Laat alles eens los en gun jezelf rust, ontspanning. Dat is altijd voor mij het beste bij water. Dus soms ga ik dan wel 4 x met het pontje bij het IJ op en neer. (Ook nog een keertje doen deze vakantie!) Lekker samengepakt met fietsen en scooters en niet te vergeten elektrische bakfietsen.

Of ga bij het Spaarne kijken naar de bootjes die daar varen. Kost ook bijna niks, behalve het bus tarief naar de stad dan.

Ik kom tot weinig opwindends vind ik zelf. Of dat nodig is - opwindends - is de vraag natuurlijk. Voor de vraag na de vakantie: Nog iets leuks gedaan? Kan ik toch moeilijk zeggen; Nee, niet echt. Ben gewoon een saaie muts, zoals jullie allemaal al vermoeden.

Raakte vandaag in gesprek met iemand die vroeg of je kon zwemmen in dat water. Ja, dat kan, zelf ook honderd jaar geleden gedaan. 

Dus in de ochtend maar direct boodschappen gedaan en dus al rond 10.00 uur op de mooie plek. Met boek en koffie. Echt even ontspanning gevoeld. En blij dat ik tenminste nog met een iemand sprak. Of nee, twee. Ook de kassière.

De dag erna aan het eind van de dag juist erheen gefietst. En boek kunnen uitlezen. Prachtig weer. Wat een fijne schrijver is die Otto de Kat toch. Denk dat die plek zo rustig was omdat mensen niet langs de omheining durven. Tsja...festival is nog niet begonnen hoor! 

In de ochtend las ik thuis in de tuin een boek van Sylvia Witteman. Klein huiselijk leed. Met allerlei columns. Ook heerlijk, maar dan vooral luchtig. Nog lang niet uit, maar dat hoeft ook helemaal nog niet. Bracht het ultradikke boek Totaal 3 weer terug naar de bibliotheek. Wel grappig, maar teveel. Veel te veel. Dus terug ermee. 

Woensdag wijsheid

 Probably, not necessarily, Cellie, but probably, the shortest distance between here and there—between today and the life of your wildest dreams—runs through joy.

As much of it as you can possibly stir up.

But that's only if you're in a hurry.

Zip, zap, zoom -

  The Universe

Roosen en Borst

Keek deze serie uitgesteld op tv. 

Een aanrader! Op maandag-avonden. Terug te zien via o.a. NPOplus. 

Vorige week over wanneer het moment daar is dat je zaken, als dat is wat je wil, moet gaan regelen omtrent het einde van je leven en je (geestelijke) gezondheid. Wanneer je nog wilsbekwaam bent. Wat is voor jou ondragelijk lijden. En hoe maak je dat duidelijk aan de artsen en beoordelaars van jouw verzoek. 

Vooral als je er nog zo fris en fruitig of leuk aangekleed uitziet. En lieve mensen om je heen. Nog zoveel om voor te leven (volgens die anderen dan he).

Mijn moeder heeft nooit heel duidelijk de zaken omtrent haar laatste tijd vastgelegd. Dat weten jullie toch wel? Nee, mam. Schrijf het op, regel het. En zelfs nu, wat er wel geregeld is, wordt door een aantal broers en zus aan getoornd. 

Wel hoe de kerkdienst na haar overlijden eruit moet zien. Met de psalmen en gezangen waar zij wat mee heeft. Maar die andere zaken, die beschrijft ze niet. 

Daar heeft iedereen geheel andere ideeën over. Vooral wat past in ons eigen straatje en geleid door eigen angsten. 

Ze geeft aan geen kasplantje te willen worden. Maar ja, lekker je naam schrijven met poep en als laatste stadium alleen maar opgerold als een foetus in bed liggen is toch ook aardig kasplanterig. Wat ze dan wel wil, als dat stadium daar is, dat is niet beschreven. 

Maar dan moet je dat dus duidelijk be- en omschrijven. En over reanimeren idem dito. En dit alles regelen als je nog goed bij zinnen bent. Nu is ze te laat. 

Dus iets wat op mijn lijst staat. Regelen.

Merk dat ik momenteel mijn mojo kwijt ben. Dus maar weer op zoek. 

Wat me wel hielp om wat vreugde te voelen is iemand de weg te wijzen in onze straat. Moest ergens een rolstoel brengen en ik zag hem al speuren en had al zo'n vermoeden waar hij dan wel moest zijn. Hij belde aan en vroeg me de weg. Fijn om de opluchting op zijn gezicht te zien. Stomme bloemkoolwijk ook.

Nu nog mijn eigen wegwijzer vinden.

Tweede

Verstappen eindigde als tweede op Zandvoort. Dat is niet heel erg, maar alleen maar gezond en goed voor een spannender wedstrijd. Is niet leuk als je van te voren al weet wie er (alweer) gaat winnen. Of dat men als een treintje achter elkaar rijdt.

Was leuk om dit live, online, te zien, al viel de verbinding telkens weg, maar gelukkig had ik de app ook op mijn telefoon, dus kon ik ook nog kabouterformaat-tv kijken.

Daarna lekker een eindje wezen fietsen. Met alweer zo'n vreemde gelige lucht en ja hoor...alweer regen. Toen ik thuis was, dus niet heel erg. 

En had eindelijk de rust om naar Zomergasten te kijken. Keek in gedeeltes van de week de uitzending met Liesbeth Zegveld terug. en nu de aflevering met Pierre Bokma, tot ik te moe was (kan nog steeds niet, zoals vroeger wel heel laat naar bed), maar de rest kan ik terugkijken. En lekker dat de wekker niet om 05.30 gaat. Want nog vrij!

Wel de zitting van de rechtbank op het programma, dus nog niet 'vrij' in mijn hoofd. Maar lerende om los te gaan laten. Brugklasstudent he. Eerst nog introductieweek.

Doorpakken

Ben zo gewend om altijd maar weer door te pakken en vooral niet bij de pakken neer te gaan zitten of blijven zitten (als je toch bent gaan zitten dus), dat dit gedrag even loslaten, een kleine uitdaging is.

Er moet al zoveel en vooral op mijn werk. Nou ja, ook omtrent mijn moeder. 

Dus een paar weken dit niet moeten is al heel fijn. Maar wel vreemd. Een beetje afkicken van de drukte en de gekte. 

Maar er moeten toch wel wat zaken gedaan worden. Dus dan maar de nieuwe laptop installeren. Die staat hier al een tijdje, maar nul inspiratie om dit op te pakken. Oh...eerst 3 uur opladen alvorens te kunnen beginnen. Dat dus eerst maar. 

Was natuurlijk even vergeten dat ik al mijn laptops, thuis of voor mijn werk, altijd zelf heb geïnstalleerd en ingericht. Dus typ dit al op de nieuwe laptop en nu alles nog even fine-tunen. Na inderdaad de wachttijd in acht te hebben gehouden, ondertussen wel wat kleine dingen erop gezet. Maar ben online en kan bij bepaalde zaken. Joehei!!!

Vooral stabiel Teams is belangrijk nu. De rest komt nog. Maar er staat al veel op door te synchroniseren. 

Maak maar een lijstjes van de moetjes, dan kan ik gaan afstrepen. Of nee, ik noem ze WIL ik graag. Dat geeft een ander gevoel. WIGtjes.

Het regende zaterdagmiddag/avond een aantal keren vrij hard. Was gelukkig net voor de buien begonnen weer thuis, maar het voelde buiten raar warm. 

Hoop dat het morgen voor de F1 beter weer is. En kijken wie er dan wint, met Max op positie 2 als startplaats. Ook voor het eerst voor hem op dit circuit. Anders altijd pole.

Gezien

Zag op de telefoon live beelden van mijn oudste kleinkinderen op hun vakantieadres. Ze kwamen net terug van zwemmen. Haartjes nat, bikini's aan. Zwaaien en kushandjes. Zo hartverwarmend. 

Dat krijg je als je een zacht ei bent waar het kleinkinderen betreft. 

Was heel gezellig met mijn dochter uit eten. Veel gepraat, maar ik moest mijn hoorapparaat op standje Restaurant KEIHARD zetten, want was heel druk. Heel druk. 

Maar gelukkig hoorde ik mijn dochter vertellen dat ze in haar eentje nog even met vakantie gaat. Vriendin wil ze niet langer op zitten wachten tot ze een keer OK zegt en ze heeft nu nog net even tijd, want de kinderen zijn nog bij hun vader en ze kon nog vrij krijgen. 

Ook direct een afspraak gemaakt dat ik kom oppassen wanneer ze een barbecue van haar werk heeft over een paar weken.

Ze is zoveel stoerder dan ik. En heeft ook geleerd niet meer af te wachten, maar te doen waar ze zelf blij van wordt. En dat zelf in gang te zetten of te regelen. Niet mokkend zitten wachten tot iemand je gedachten kan lezen.

Mooi is dat altijd vind ik, dat ik kan leren van mijn kinderen. In plaats van andersom, zoals vroeger. Mijn opvoedtijd is reeds lang voorbij. Mijn leertijd nog lang niet. Of ik een goede levensstudent ben, moet nog blijken. Leergierig zeker. 

Lief

Wat lief die ongerustheid van jullie. Niet nodig hoor. Gewoon weinig zin om te schrijven want/en weinig te melden (vind ik zelf dan). Nogal slaapverwekkend allemaal, vakantie in Tuinesie.

Ben er nog. Maar heb even een wat ander ritme dan normaal nodig kennelijk. En dan nog merk ik dan geen ritme ook een ritme is. 

Veel in de tuin gewerkt. Onzichtbaar werk. 

Mijn lijf wordt nog steeds op de kantoortijd wakker, maar mijn hoofd wil even niet (meer). Want blij dat ik door vrij te zijn even geen verplichtingen heb om rond 05.30 uur op te staan. Douchen, aankleden, ontbijten en me in het volle en drukke en te vaak vertraagde OV te storten. En dan keihard te werken en nog niet alles af te krijgen. Fijn dat een collega me zei dat ze op vakantie ging, ook zorgde dat alles zoveel mogelijk gedaan was, maar als dat niet lukte; dan maar niet. Goede raad dus.

Ben dan ook dit keer de laatste werkdag op tijd gestopt, geen uren overdracht noteren, wat toch niemand oppakt en als mijn leidinggevende bedenkt dat de stagiaire en iemand die hier net 2 maanden werkt mijn werk wel een paar weken kunnen overnemen; be my guest. 

Had een fijne ontmoeting met iemand die ik al veel te lang niet gesproken of ontmoet had. En een super verzorgde avond. 

Ben deze week bij mijn moeder een dagje langs geweest, op een dag waar ze geen verplichte BSO- activiteiten heeft. Haar tuin wat verzorgd, weer de kantjes eraf gelopen, maar bovenal geluisterd hoe het gaat. Bijna komisch:

Heb je wat in je koffie? Nee hoor, zwart.

Oh.

Heb je nou wat in je koffie? Nee, hoor gewoon zwart.

Aha..

Melk en een zoetje erin? Nee, gewoon zwart.

Haar korte termijn geheugen is er bijna niet meer. 

Doordat ze al honderd jaar alles op dezelfde manier doet, is het goed om dit ritme te blijven aanhouden. Dat geeft haar houvast. Maar komt er dan wat tussen, dan is ze niet meer flexibel genoeg om zaken op een andere dag te doen. Zoals haar haar wassen. Maar zo ken ik haar ook eigenlijk al heel lang. Alles moet op die manier. Al ver voor ze dement begon te raken. Dus verbaas ik me ook niet zo over, maar anderen die niet zo nauw contact hadden, zien dat nu pas. En wijten het aan de dementie.

Ze eet nog op dezelfde sobere manier haar AVGtjes. Mijn moeder kookt nog a la huishoudschool 1955 methode, dus alles lekker lang doorgekookt. En dingen onder de jus bewaren. Ze haalde al nooit vreugde uit koken, dus elke dag wisten we al wat we kregen. Maar voor nu werkt dat perfect. Magnetron heeft ze nooit willen hebben, dus tafeltje dekje dingen is niets voor haar. Ze warmt altijd alles op in pannetjes op het gasfornuis. Ook nooit in de oven dingen opgewarmd. 

Werkt ook goed; niet oude mensen dwingen om nog dingen anders te gaan doen. Dat trekken ze gewoon niet meer.

Bekeek of er nog onbetaalde rekeningen lagen en zag informatie over veranderingen bij de regio-taxi. Niet aan mij doorgegeven, dus maakte maar kopietjes en regelde een nieuwe bank-incasso voor mijn moeder, die hoppa - zo haar handtekening onder het document zette. Kijk, dat ik het niet weet is niet belangrijk; maar de zaken moeten wel financieel goed geregeld zijn voor mijn moeder en dat doe ik. Dus geef dat dan door; niet uit nijd mij niet informeren. Zo gaat dat momenteel. Negeren, vermijden; super kinderachtig.

Mijn dochter vroeg of ik zin had om met haar uit eten te gaan. Dus gaan we ook doen. 

En voor de rest wilde ik deze week dat ik twee hondjes was. Hoogtepunt van de dag is dan als ik de klikko aan de weg zet. En weer leeg binnen haal. 

Het regent en waait nogal hard in de ochtend. Dus even binnen vermaak zoeken. Maar ben slecht gezelschap voor mijzelf momenteel. Zit iets teveel in mijn hoofd. Last van een ontsteking in mijn lies. 

Weet even niets te verzinnen. Ja, een boek lezen. Nam ik dat superdikke Totaal mee uit de bibliotheek; dat is een meerjarenplan joh, om dat uit te krijgen. Je kan er wel een inbreker mee knock-out slaan. Allemaal stukjes van Marcel van Roosmalen. Droogkomisch en observerend. Wel erg veel. Heel erg veel.

Dus geen zorgen om mij. Om met Gerard Joling te spreken had ik er even de kracht niet voor en dat voelt stom.

Klokloos

Voelt heel erg prettig om geen horloge te dragen en niet te weten hoe laat het precies is. Niet op de klok te leven, terwijl ik door de week altijd op de klok leef. Op tijd *vroeg* op staan, op tijd uit huis weg om de bus te halen, hopen dat de bus op tijd komt, want moet de trein op tijd halen. Op tijd op mijn werk zijn, want ik wil mijn cliënten niet laten nodeloos laten wachten (dat doen die cliënten soms wel - komen zonder afzeggen niet op hun afspraak). 

En dan aan het eind van de middag weer hetzelfde in omgekeerde volgorde plus dan natuurlijk op tijd naar bed, want die wekker he, de volgende ochtend vroeg. Nu is het nog donker als ik wakker word.

Dus in het weekend probeer ik dat vooral los te laten. 

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Moet ik dan wel ergens op tijd zijn, kan ik daar een beetje opstandig over zijn. WIL niet!

Behalve als het wat leuks is, maar dat plan ik te weinig vind ik zelf, dus kan ik volop klokloos leven. En me dan weer storen aan mijn lamlendigheid ook maar iets leuks in te plannen. Want spontaan - als ik opeens toch zin heb in iets -  dan merk ik weer dat alles vol zit, dicht is of niet werkt.

Plannen moet dus ook. Op tijd.

Gelukkig op tijd ons bezwaar naar de rechtbank gestuurd. Ook zus heeft dat gedaan. En ook allemaal nu de tijd voor de zitting doorgekregen. 

Piepen

Nu al vijf keer mijn BH gerepareerd. De beugel piepte er telkens uit, hetzij aan de voorkant of  - au - in mijn oksel. Tot in in de avond buiten zittend er zo genoeg van had, dat ik het kreng eruit trok. En wist dat ik nu echt maar eens een nieuwe moest aanschaffen. En eens goed de maat moest nemen. En mijzelf ook een betere mocht gunnen. 

Bruin kan het trekken, doe het nou...staat al maanden op je verlanglijstje en toch koop ik eerder een boek voor een ander dan zoiets. En repareer maar weer. 

In 2 minuten gepiept. Het bestellen.

Over piepen gesproken. Heeft iemand wel eens van de term "Inpiepen" gehoord? Is dat streektaal? Kakkerstaal? 

Inpiepen noemt de op zoek naar een vrouw in zijn lodge in Schotland kandidaat van B&B Vol liefde het wanneer je naast elkaar loopt, hij zijn arm in een hoek in zijn zij zet en jij, als dame dan, jouw arm daarin haakt - inpiept dus. 

Ik piep in

Jij piept in

Hij piept in

Wij piepen in

Zij piepen in

Wij hebben ingepiept.

etc

etc

Kostelijk dit taalgebruik. 

Jullie ooit ingepiept?

Hoorde vandaag even die oude stem van Met het oog op Morgen: buiten is het 32 graden (zag ik)  en binnen zit Cellie met maar 26 graden dankzij alle gordijnen en ramen dicht. Zat al voor 08.00 uur op mijn werk, dus vond dat ik, ook gezien de oplopende hitte op mijn werkplek, om 16.30 uur mocht vertrekken. Zie ik toch altijd dat kritische oog van leidinggevende. Oh..ik ben op een leeftijd dat ik het niet vraag, maar aankondig. 

Heb dat half uurtje eerder thuis zijn echt nodig om bij te trekken. Ben even bij mijzelf ingepiept!

Musical

 Ben Musical-maagd af.

Had een paar maanden terug een uitnodiging gekregen om naar Jesus Christ Superstar te gaan. Nu is de persoon met wie ik ging erg lief en leuk, dus zou ik ook naar wat dan ook meegeweest zijn.

Maar deze was zeker en nog zekerder zeer de moeite waard. We zaten op mooie plekken en het geluid was voor een dove kwartel ook goed.

Maar alles was heel erg indrukwekkend. Hoofdrolspeler sowieso, daar heb ik wel een zwak voor en ging al eerder naar een concert van hem. 

Mooi, puur, rauw. En het scheelde dat ik het verhaal ken. 

Aanrader, ook als je niet van musicals houdt. En een matinee voorstelling. Heel fijn. 

En daarna trakteerde ik op een terrasje. Een vrolijk Oranje (voor het Goud van Hassan nog) gekleurd drankje. Moest even mijn zuinige zelf thuislaten, want tsjonge, wat een prijzen daar, maar wel een heerlijk terras en goede bediening. Ook wat waard. 

En het is nou niet zo dat ik wekelijkse op een terras mijn geld stuk sla.

Goud!

Met kippenvel net de finale van de vrouwenmarathon bekeken en Hassan voor Nederland Goud zien winnen.

Uit alle interviews komt ze als een doorzetter naar voren. Iemand die op het laatst toch nog een tandje kan en ook wil bijzetten. 

Precies hoe ze deze marathon won. Versnellen bij de laatste 800 meter en dan door en door en door.

Iemand ook gekeken? 

Hassan wint goud

Vertraging en toch te vroeg arriveren

 

Was met alles in de ochtend nogal traag en moest ook nog de Groenbak aan de weg zetten. Toch op tijd voor de bus. Zag wel een enorme donkere lucht en rook de regen bijna. Toen ik in de bus zat, begon het te miezeren. Gelukkig wel droog op het station, maar dat is grotendeels overdekt. 

Op het station zag ik al dat de trein voor mijn trein 15 minuten vertraging had. Kon ik die misschien nog net halen. 

Bij het perron zag ik dat mijn trein gecancelled was. Dus weinig keus. Neem deze maar dus. Erin!

Ook in mijn werkstad een hele donkere lucht en ik schatte in dat ik het net droog zou halen mijn werkplek. 

Zo fijn dat dit ook lukte, want de hele ochtend als een verzopen kat erbij lopen is niet mijn hobby. Dus even rustig opgestart, kijken wat er allemaal is blijven liggen gisteren en dan vooral koffie halen. 

Me niet meer storen aan zaken van mijn vervanger op mijn vrije dag; binnenkort is ze ook weer weg. De zoveelste al. 

Lekker gewerkt en aan het einde van de werkdag een man huilend aan de telefoon (tsja...ik heb kennelijk dat effect) zijn schuldenverhaal uitleggend. Gelukkig heb ik geleerd niet mee te huilen, daar heeft hij niets aan. 

Maar ik krijg nou nooit eens van mijn leidinggevende de vraag of ik al die mensen en hun ellende wel trek. Dat doe ik wel, want ik snap maar al te goed wat mijn functie daar is. En toch gaan sommige verhalen echt wel even door je hoofd.

Zeker is dat iedereen financiële problemen kan krijgen. Niet iedereen is in staat dat zelf op te lossen. 

Ziekte en een veel minder hoog inkomen daardoor is er eentje van. Ben je dan ook nog ondernemer, of een simpele zzp-er, zonder verzekering daarvoor (want te duur of niet meer te betalen omdat je al ziek bent) dan ben je de sjaak. 

Dus dankbaar dat ik alleen hoef te klagen over een uitgevallen trein. Of een beetje regen. 

Even wachten...Pizza!

Kreeg van mijn zoon een spontane uitnodiging om Pizza te komen eten.  Hij had voor zijn verjaardag een hele fijne BBQ van zijn vrouw gehad (ze zei ook nog voor zijn vorige verjaardag :) ) en daar kon je ook, met zo'n speciale pizzasteen, pizza's in maken. Of ik zin had om te komen proeven.

Heerlijk zeg, die uitnodiging. En zo lekker na mijn werk weten dat ik iets leuks te doen heb. 

Kleindochter was net in haar badje geweest, dus nog even kunnen zien en knuffelen. Daarna zij lekker slapen en wij pizza's bouwen.

Ook fijn dat we de hele avond in hun tuin konden zitten. De warmte was wat minder drukkend. 

Ze gaan denk ik nooit meer pizza's laten bezorgen, want ze waren zo heerlijk. Knapperige bodem, lekkere bovenkant en dat alles in een loeiheet groen Ei gebakken.

Als echte man had hij ook zo'n grote spaan erbij om de pizza erin te schuiven. Ook handig in de winter als sneeuwschuiver. 

Dat was nog wel even oefenen, ook het erop leggen vanaf het ovenpapier waarop het deeg eerst was uitgerold, was een kunst op zich. Mijn schoondochter is daar heel handig in. 

Kleindochter had opeens wel vier boventandjes die doorkwamen, dus wat huiliger dan normaal (ze huilt vrijwel niet). Hoort er allemaal bij en ook dat een baby zich nooit aan jouw schema houdt. Zit je net lekker, dan denkt ze; kom; ik ga nu even wakker worden! 

Heel fijne ontspannen avond was het. En fijn dat de busbaan dichtbij hun huis is, dus een stukje lopen, stukje bussen en dan de fiets naar huis en daar nog even naar de sterren gekeken. Voelde alsof het al weekend was.

Kustbewoner?

In een artikel in het AD las ik dat kustbewoners langer leven en niet alleen door hun actievere levensstijl, maar ook door alles wat daar door de zee in de lucht hangt. Dit effect schijnt nog kilometers van de kust af effect te hebben, wel tot 30 km van de kust.

Even nameten en ja hoor, ook ik zou dan hier positief effect van ondervinden. Geweldig toch!

Nu heb ik geheel geen actieve levensstijl (vind ik zelf). En een zeer klein sociaal leven en kring en dat verhoogt dan weer de kans op dementie. Sukkel, had je maar meer vrienden moeten maken. Is het straks ook nog mijn eigen schuld. De kwaal van deze tijd. Ziek worden of zijn is je eigen schuld.

Nu ben ik vrij onzichtbaar. Niet met herkenbare foto's op Feestboek (wat ook al bijna ten grave wordt gedragen, alleen Boomers zitten daar nog op lijkt het) en X doe ik niet aan, te agressief en Instagram is mijn plek de personificatie van een saaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaai leven. Oh ja, ik plaats daar ook nooit foto's van kinderen of kleinkinderen. Die vragen daar niet om en iets met privacy en zo. 

Een jaar geleden overleed mijn tante (ik heb er maar twee, dus toen nog maar eentje) plotseling en hoorden wij het pas de dag erna vanwege de nare omstandigheden. 

Die doemsdag waarop de helft van mijn broers en zussen bedachten dat het prima was om het dan toch over zaken die de toekomst van mijn moeder aangaan met mijn moeder te bespreken en dingen vast te leggen, terwijl mijn moeder er, door de shock en het verdriet over het verlies van haar enige en jongere zus, geheel niet bij was. 

Ondanks mijn en mijn broers verzoek dit op een andere gelegenheid te bespreken - jullie zien toch hoe verdrietig en in shock onze moeder nu is - toch de zaakjes af te handelen en af te tikken. Want er was maar een manier en dat was hun manier.

Had deze farizeeërs allemaal de tempel uit moeten smijten! 

Dat het stelletje een jaar later hun masterplan ook precies zo aan het uitrollen is, beschaamt me. Dat ik dit niet kan stoppen kennelijk en door je eigen familie zo genaaid kan worden.

Beschamend. 

Heb een kaarsje voor mijn tante gebrand. Mis het even met haar bellen en dan niets hoeven zeggen, ze ratelde altijd maar door en door. Even haar stem te horen met het licht Rotterdamse accent. Maar zij kende mijn moeder. Wist wat ze wel en niet zou willen, ook al was ze nogal verschillend (veel luchtiger) van mijn moeder. 

Regen?

Zag regen voorspeld, dus in de ochtend eerst nog de parasol binnengehaald. Liever niet dat hij nat regent. En ook nog haar gewassen en gedroogd, toch maar andere outfit uitgezocht, want minder warm vandaag en nog regen ook op de terugweg, dus paraplu mee.  Klikko moest ook nog buiten worden gezet. 

Dus al 'druk' voordat de werkdag begonnen was. Hekel aan haasten dus maar een busje later gepakt. Elke dag consequent te vroeg op mijn werk, dan mag ik nu wel eens gewoon op tijd er zijn, vond ik. Drukke bus, veel koffers en rugzakken. Vakantietijd he.

Kwam ik op het station aan, had mijn eigen trein 5 minuten vertraging, dus de trap af en trein in. 

Was wederom druk en hectisch. Nog steeds geen werkende telefooncentrale. Onze belletjes worden naar het hoofdkantoor doorgestuurd en die stuurt om de 5 minuten berichtjes of we willen terugbellen. Ik sorteer voor wie de berichten zijn, stuur die door en de rest is voor mij. Nieuwe afspraken etc. 

Heb nog steeds een zakelijke mobiel, daar bel ik dan op en de rest belt vanuit zijn eigen telefoon. Op anoniem, maar de meeste clienten reageren niet op anonieme telefoontjes. Kan ook de deurwaarder zijn tenslotte.

In de middag thuisgewerkt. Nul regen gezien maar wel een rare lucht en atmosfeer. 

Lag gisteren op tijd op bed, maar kon maar niet in slaap vallen. Dus straks maar fluks naar bed en wat slaap inhalen. 

Straks was nu en alweer een bus vroeger genomen. Want wilde nog een kaart kopen en posten voor mijn neef en nicht, die een jaar geleden hun moeder verloren. Postzegels en adressen mee, in de trein schrijven en dan posten op mijn werkstation. 

Hoop nog op tijd bezorgd.

Nog steeds geen werkende telefooncentrale op kantoor. En de collega die vandaag zou werken had zich ziek gemeld, dus ik zat met maar 1 collega. De rest werkt thuis, is ziek of op vakantie.

Weer een drukke volle dag en ook nog een uurtje voor sluit een melding dat iemand volgende week ontruimd zou worden. Collega die thuiswerkte eea uitgezocht en maandag spoedafspraak inboeken. Bij wie? Geen idee. De spoeling wordt steeds dunner doordat de vakanties zijn begonnen.

Twintig minuten voor eindtijd ging men het internet resetten. Zou een kwartiertje duren, dus wij maar naar huis. Zinloos om nog voor 5 minuten te gaan inloggen. Dus was ik een half uurtje eerder thuis. 

Maar weet even niet wat te doen met die extra tijd. 

Oh; misschien gewoon genieten van het feit dat het weekend is! Joehei!

Dacht eraan om even mijn bibliotheekboeken terug te brengen en dan helaas een ongelezen boek retour, want kon niet verlengd worden. Las ik toch de eerste bladzijden en bleef lezen...

Hup; nog even rondje fietsen. Het is te mooi om binnen te blijven zitten, in je veilige cocon. En je kan bovendien fietsen. Wees daar blij en dankbaar voor. 

Nou ja, als het er maar morgen voor 17.00 uur is. Even doorlezen dus. 

My life is murder

Leuke serie op BBCFirst. En de hoofdrolspeelster kwam me zo bekend voor. Even opzoeken en ja hoor; het was de actrice die in de jaren 90 in de serie Xena, Warrior Prince speelde. Girlcrush, vooral voor stoerheid. En looks.

In deze serie speelt ze een oud politie-agent die als een soort zzp-er in te huren is voor onderzoek bij moordzaken.

Vermakelijk.

Op dinsdagen in de avond te zien en gelukkig nog terug te kijken (bij mijn provider dan), want meestal ga ik dan al naar bed.

Stresssensitief

Soms komen er cliënten aan mijn balie die verward zijn of juist denken dat zij alles zeer helder zien en de wereld tegen hen is. Bij allebei is lastig in te schatten hoe ze reageren op wat ik zeg. 

Is het een vervelende - in hun optiek - mededeling, wekt dat agressie op (zie je wel, iedereen werkt me tegen, hier ook weer!). Dus is het mijn taak om stresssensitief (op training geweest onlangs) te communiceren. 

Wat ik herken en beheers. Mijn vader moest altijd rustig gehouden worden. Anders ontplofte hij (meende mijn moeder). Altijd op eieren lopen. Nadenken wat je zegt, wanneer je het zegt en hoe je het zegt. De toon, het volume, aankijken of juist niet. 

Iemand vroeg me of ik dan niet bang ben, juist omdat zo'n cliënt ook ontplofkans heeft. 

Nee. Niet bang. Wel bewust ervan dat dit ook kan gebeuren. Als ik naar het station loop dat ik iemand tegen het lijf loop en hij/zij daar ongeremder reageert. Of fysiek reageert. Kan allemaal. 

Maar face to face nog geen ervaring mee. Wel emoties van boosheid en frustratie en die begrijp ik, dus ervaar dat niet als agressie naar mij. 

Heel rustig aan gedaan op mijn vrije dag. Nou ja, wel 2 wassen gedaan en buiten opgehangen en dus weer in de kast kunnen opruimen. Lekker zo droog. In de tuin gewerkt. Boek verder uitgelezen, geweldig boek van Otto de Kat. Stuk van een nieuwe flodderbroek geknipt en dan nog omzomen en naaien. Administratie bijgewerkt. En dan is het morgen alweer maand acht van dit jaar. Waar blijft de tijd. Gaat die sneller als je ouder wordt? 

Las een hele mooi dichtregels in het boek (De langste Nacht). Blij dat ik via de introductie van het recentste werk van Nicolien Mizee deze schrijver op het spoor kwam, omdat hij in de rij achter mij stond om haar te feliciteren. 

Het fijne van lezen is dat ik dan helemaal in het verhaal opga. Even weg van de realiteit van alledag. Dat doet een goed boek en een goede schrijver. 

Oh ja, nog via whatsapp beeldbellen even contact met de twee oudste kleinkinderen. Net terug van vakantie met hun moeder en nu gaan ze vier weken met hun vader op vakantie. Lang!!!

Ben dankbaar dat ik vandaag weinig last van de warmte had. Hoefde nergens heen, niet verplicht reizen in volle bussen en treinen, dus kon het kalm aan doen, zodat ik daardoor weinig last had. En een beetje wind in mijn tuin. Ook fijn!

Hoe ervaren jullie de warmte?