Leuk programma. Gaat over het zelf maken van kleding, ontwerpen en uitvoeren en kunnen lezen van patronen en gewoon binnen een bepaalde tijd iets kunnen afmaken.
Leuk hoor...het ging wel even kriebelen. Jarenlang kleding voor mijzelf, zusjes en later mijn kinderen gemaakt. Nooit een opleiding gehad, maar gewoon maar begonnen en het lukte altijd wel. Natuurlijk niet altijd foutloos, maar aldoende leert men. Zelfs mijn Trouw-outfit zelf gemaakt :)
En de doopjurk voor mijn kinderen, lieve babypakjes, stoere broekjes, jassen van patworkstof (die ik dan zelf maakte, lapje voor lapje). Buurvrouwen vroegen of ik ook voor hun kinderen iets kon maken en voor henzelf ook.. En ook dat deed ik. Waarom ik er toen mee gestopt? De kinderen werden te oud voor zelfgemaakt, maar belangrijker (toen); mijn echtgenoot had geen enkele waardering voor mijn talent. Sterker nog; hij wist altijd wel iemand die zo goed kon naaien (ja....letterlijk!!) daar viel ik bij in het niet. Nooit een compliment, echt nooit. Dat is dodelijk voor iemand die daar behoefte aan heeft. Ik kan tot op heden nog steeds slecht omgaan met complimenten. Denk dat al mijn talent maar middelmatig is. Gewoontjes.. En dat die complimentgever me staat voor te liegen.
Heb ook gemerkt dat ik mensen goed kan inspireren om net even verder te graven en te focussen op hun taak. Bij mijn netwerkbijeenkomst heb ik een workshop netwerken gegeven en het was zo geweldig te zien dat iedereen actief meedeed.
Tijd voor Omdenken!!
Gisteren eindelijk zaden gezaaid in wc-rolletjes (met dank aan de inspiratie van Annemiek van Deursen haar nieuwsbrief) en die staan lekker in de zonnige vensterbank. Niemand die daarover zeurt (wat rommelig!). Mijn huis, mijn keuzes. Wil nu gaan kijken voor wat zomerbloeiers, eenjarigen. Vooral zeer kleurige.
Werd vanochtend wakker met maar één gedachte: ha....lekker de witte was doen! Simpel toch? Maar goed...waar wordt een mensch blij van. Ik van een schone was ophangen!
2 opmerkingen:
Ik herken de pijn en frustratie van geen erkenning krijgen. Mijn vriend moet altijd enorm zijn best doen om mij te laten geloven dat hij mij echt niet raar etc. vindt!
hmm klinkt bekend, mijn ex man gaf mij eigenlijk nooit complimentjes en gaf mij altijd het gevoel dat ik niet zoveel zelf kon, nu ben ik al een flink aantal jaren alleenstaand en ik kwam er in de loop der jaren achter dat ik eigenlijk best heel veel kan, en ik heb sinds een tijd een nieuwe relatie en hij geeft mij regelmatig een klusje waarvan ik dan zeg ja dat kan ik niet hoor, oh zegt hij dan hoe weet je dat? heb je het al eens geprobeerd dan? nou nee zeg ik dan, waarop hij zegt probeer het gewoon eens , als het niet lukt jammer en als het wel lukt perfect. zo ben ik er de afgelopen jaren achter gekomen dat ik dus best wel veel kan, soms is het dus gewoon een kwestie van proberen en er is geen geweldiger gevoel dan de ontdekking wat je allemaal wel niet kunt als je het maar gewoon probeert en als het niet lukt nou jammer dan, ook geen man overboord.
Een reactie posten