Je moet toch iets om het gezellig te maken.
Mijn dochter moet morgen werken en mijn zoon vertrekt morgen met zijn nieuw aangeschafte auto (een tweedehandsje) naar zijn nieuwe werkplek in D enemarken. Hij moest verleden week 2 dagen in Z weden assisteren en eind van de week is zijn werkplek IJ sland.
Trots op die kinderen van mij.
Nu nog op mijzelf.
Ondanks het advies van Rutte - niet zo somberen - lukt me dat niet elke dag. Misschien door een misselijk makend e-mailtje van die grote organisatie waar je automatisch lid van bent als je werkeloos raakt. Dat ik op tijd op een afspraak moet komen en me representatief moet kleden.
Goh....
Ja echt???
Zeg je dat tegen iemand van 52? Die een baan had in een representatieve sector.....Die al jarenlang werkt en weet hoe een wekker werkt?
Ik word hier zo recalcitrant van dat ik me voor heb genomen als Ma Flodder te verschijnen. En een uurtje te vroeg.
En de dag ervoor flink knoflook te eten. En opeens weer trekjes te hebben van Gilles de la Tourette...en gisteren na de film The King's Speech kreeg ik ooooooooooooooook iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinspiratie.
Wat een stomme vooroordelen. Alsof je na een aantal maanden niet meer weet dat je op tijd op een afspraak hoort te komen. En er verzorgd bij te lopen is ook fijn. Was het niet voor jezelf, dan is het voor de sollicitatiecommissie fijn om naar te kijken. Maar ja....moet je als werkeloze wel uit je joggingpak kruipen en van de bank afrollen en natuurlijk je dagprogramma helemaal omgooien...en uitslapen....goh....dat kan niet meer hoor...op tijd opstaan!
En dan heb ik het nog niet eens over het te verwachten uurtarief. 30 jaar ervaring down the drain. Een student bij McDonals verdient nog beter!
Des te meer reden om de zoektocht naar een leuke baan, in welke vorm dan ook, te intensiveren en bovendien de balans in de gaten te houden. Zie ik overal berichten over de komende vakanties...ik weet nu al dat dit jaar er geen vakantieplannen inzitten. Costa Tunesia wordt het.
Geez...ik ben gewoon sombertjes vandaag. Komt ook door de uitzending van Buitenhof van gisteren over de verschraling van de zorg en de staatssecretaris noemt dit dan Zorg op Maat.
Ik zie mezelf al zitten, aanbellen bij de buren of ze mijn steunkousen willen aandoen, want tegen die tijd is de zorg zo geregeld dat je bij eerst bij familie en buren moet aankloppen voor zorg. Niet meer thuiszorg krijgt direct. Een partner heb ik niet en ik kan me niet voorstellen dat die ooit nog komt. En als ik terugdenk hoe ingewikkeld het was om 6 weken voor mijn moeder te zorgen bij haar heupoperatie, dat ik toen ontbetaald verlof heb genomen, terwijl mijn broers en zussen om de hoek woonden....maar druk druk druk...Brrrr...
Mijn kinderen zullen dan wel elders in het land of in de wereld wonen en mijn broers en zussen weten me nu al nooit te vinden. Of tegen die tijd een pil van Drion in het basispakket opnemen.
Als je je dan toch niet representatief weet te kleden en te oud bent en te duur voor zorg is dat de goedkoopste optie.
2 opmerkingen:
Helemaal mee eens, dit is geen zorg op maat meer maar zorg onder de maat.
Niemand heeft meer tijd om patiënten letterlijk in het zonnetje te zetten...
Oh, wat aanmatigend om tegen een volwassen iemand te zeggen dat zij zich representatief moet kleden, lijkt wel een of je naar een strafkamp gaat.
Nee, dit is zeker niet de manier om iemand te motiveren. Een leuke mail met "heel veel succes gewenst" had meer resultaat geboekt.
Desondanks, duimen dat er een leuke baan voorbij komt..
Ik herken je boosheid. Ik ben 50 en kreeg op een sollicitatie via een uitzendbureau deze reactie:
'Beste X,
Bedankt voor je reactie maar ik ben bang dat de opdrachtgever waar wij mee werken jou niet gaat uitnodigen voor een gesprek, aangezien hij heel graag een ‘jonkie’ aanneemt met een beetje ervaring die hij zelf kan opleiden.
Mochten wij tegen andere trajecten aanlopen waar jij voor in aanmerking komt, dan zullen we dit snel met je communiceren.
Succes met overige sollicitaties!'
Kijk, na zo'n bejegening kan je er weer een poosje tegen, nietwaar:-(((
Een reactie posten