Mijn dochter ervaar ik de laatste tijd als ongeduldig en tsja...nogal chagerijnig naar mij toe. Ik schreef al eerder dat zij enorm is afgevallen en 180 graden verandering heeft doorgemaakt. In plaats van depressief op de bank te hangen, sport ze fanatiek en vindt dat iedereen kan wat zij heeft gedaan. Ook heeft ze een buikwandoperatie laten uitvoeren om haar overtollige vel kwijt te raken en een echt mooie buik te krijgen, zonder hangrimpels.
Zij heeft haar dieet met behulp van een dieetiste gevolgd, in het begin simpelweg de pakketten leegeten, nieuwe kopen en veel, heel veel groente erbij eten. Het eiwitrijke dieet/ Medislank of Prodimed.
Vond (en vind nog steeds) dat dit dieet duur is en wel resultaalt geeft. En besefte al snel dat ik ook aan de bak moest, al was het alleen maar omdat ik echt veel te dik was en alleen maar klaagde dat moehoehoe anderen het wel konden, maar ik niet.
Toen mijn dochter al bijna op haar streefgewicht zat, begon ik (eindelijk). Ik wilde perse niet gelijk met haar starten om geen moeder/dochter concurrentie aan te gaan. Kijk mij eens goed afvallen...dat kan ik beter...en dan net zo slank als mijn dochter zijn.
En het lukte...ik viel af en af en af en dat terwijl ik honderden euro;'s per maand bij de dieetiste neerlegde en leerde dat ik ...verdorie....ik leerde alleen (vond ik) dat ik wel degelijk nog flink kon afvallen, maar alleen met paketten die ik bij haar moest aanschaffen? Ik vond mezelf een sukkeltje, die alleen de dieetiste blij met maakte met haar omzet. Ik zag geen verdieping, geen verdieping bij haar in het WAAROM van het dikzijn.
In november zat ik op 10 kg van mijn streefgewicht en begon ik een beetje af te dwalen. Ik begon ook steeds meer te balen van die honderden euro's die ik bij haar kwijt was. Dat moest toch anders kunnen. Ik kaartte dit bij haar aan en zij kwam niet met een betere oplossing alleen iets vaags dat we er wel uit zouden komen.
Mijn dochter liep nog steeds bij haar en is ook gaan oppassen bij haar kinderen. Zo;n aardige vrouw.
Ik hou het liever zakelijk en zuiver. Ik wil niet dan mijn zaken worden besproken via mijn dochter en vice versa.. ie he
In december overleed mijn vader en zou ik weer een afspraak bij de dieetiste hebben, maar die heb ik uitgesteld. Anyways....Ik zag mijn spaarrekening wel steeds magerder worden, terwijl ik toch echt een ww-uitkering krijg en vond het voor mijzelf niet meer verstandig om nog een half jaar (dat was de inschatting van de dieetiste) bij haar door te gaan a minimaal 200 euro per maand aan produkten...ik vond dat ik het zelf moest kunnen. Met gezonde, verantwoorde maaltijden en tussendoortjes op zijn tijd.
Daar slipte ik uit de bocht, door geen maat te kunnen houden, niet genoeg te sporten en alweer....ik heb geen trek in samen met mijn ubergespierde dochter te gaan sporten want die sport lang en hard en lacht iedereen uit die maar een half uurtje in de sportschool zit. Heb geen zin in haar uitlachen.
Of eigenlijk...alweer niet goed genoeg zijn. Laat me me eigen gang maar gaan (a la Ramses Shaffy...)
Nu zit ik dus nog steeds niet op mijn streefgewicht....en tsja...mijn dochter kan dat natuurlijk wel zien aan mijn omvang. En ze baalt van mijn gedrag. En ontkenning.
Ik snap het allemaal, maar vind het moeilijk dat ze mij niet mijn eigen pad gunt. Zo rigide is in haar mening dat als het haar lukt, iedereen het kan.
Ik zie dat genuanceerder, omdat ik ouder ben, iets meer heb meegemaakt en mijzelf gewoon beter ken (hoop ik).
Mijn dochter woont nog thuis, hoeft zich geen zorgen te maken of ze een plek heeft om te slapen of de rekeningen betaalt zijn en of de was gedaan is en haar boodschappen worden ook gedaan als ze geen tijd heeft.
We maakten dus net een ritje in haar ontzettend mooie huurauto waarin ze supercool overkomt - maar ja..het is maar een ding en nog een huurding ook en we deden een boodschap. Nou....heaven. Ik liep achter haar aan, ik was te sloom, ik snapte niet waar het handschoenenvakje zat, ik at al haar tussendoortjes op...
Zei haar dat ze zo chagerijnig achter het stuur zat...een lachje mag er wel af hoor. Nou, dat kwam door MIJ!
Mensen vroegen aan haar of ik nou al klaar was en tsja...wat moest ze zeggen...dat ik binnenkort dood neerviel door suikerziekte....dat ik de boel bedot? Dat ik niet serieus ben? Dat ik zeg dat ik sport, maar niks doe? (Cher...zeg nou eens wat...ik step toch bijna elke dag samen met je!!)
Ik voelde me tamelijk in het nauw gedreven en alweer...niet goed genoeg.
En waarom ik nooit meer naar de dieetiste ging en waarom ...etc etc
En tsja...wie zijn die mensen dan, dochterlief? En waarom vragen ze dat niet aan mij. En eigenlijk gaat het jou geen bal aan hoe snel en hoe ver ik ben. Dat is mijn pakkie-an.
Nou fijn Mam....zie ik je wel als je dood bent! (huh....emotionele chantage noemen ze dat toch???)
Pffffffffffffffffff....
Ik kan er niet tegen....zo KGB achtig ondervraagd te worden. Gewogen en niet te licht, maar wederom te zwaar te worden bevonden, door je eigen dochter.
En te horen dat ik voor iedereen precies wist hoe zij/hij ze dingen moesten doen (over geldzaken, overzicht houden etc), maar hahah mam....je hebt nog niets bereikt!
Ik begrijp dat ze dit alles uit liefde zegt. Dat het er nogal onhandig en koud uitkomt. Misschien denkt ze dat de shocktherapie ook bij mij werkt, zoals ik die ook wel eens bij haar - als puber - heb moeten gebruiken, toen haar telefoonrekeningen de klauwen uitliepen en ik die iedere keer mocht betalen, honderden euro's en maar bellen met al haar vrienden die nu nergens meer te vinden zijn.
Gun ik mezelf dat streefgewicht dan niet. Ben ik de Erica Terpstra onder de afvallers...Een boek geschreven over hoe goed ze afgevallen is en prompt daarna hetzelfde gewicht er weer bij eten? Alle oude jurken en broche kan ze weer aan?
Is het smoesje om te zeggen dat ik het te duur vind?
Is het eng om zo slank te zijn.
Moet er dan weer veel meer...Mannen misschien? Leven of zo?
En wat helemaal grappig was....ik had een stukje taart gegeten op de verjaardag van mijn nichtje en WTF was I thinking...Taart eten terwijl je op dieet bent??
(Worden er opnames gemaakt...wordt ik 24/7 in de gaten gehouden....en met welk doel??)...
Het valt me zwaar, het applaus wat je krijgt als je afvalt is fijn, maar alle haviksogen die je in de gaten houden, vooral die van mijn kinderen (haar broer kan ook zo keihard reageren), daar word ik onrustig van en ik wil niet iedere keer verantwoording afleggen. En wie zijn die 'mensen' dan......
Solliciteer ik wel genoeg - omgeving en UWV
Eet je niet teveel - kinderen en omgeving
Sport je genoeg - kinderen
Zet mij maar op een onbewoond eiland (het kokosnotendieet - zou dat wat zijn??).
Heb er even helemaal genoeg van. Dat verantwoording moeten afleggen aan iedereen en het gevoel hebben dat ik - wat ik ook doe of zeg - het nooit het gewenste gedrag of antwoord is.
8 opmerkingen:
Mijnhuisarts had jaren geleden voor mij al een prima advies: Gezondheid is eigen verantwoordlijkheid, heeft niemand iets mee te maken! Jij bent jij en de ander heeft genoeg aan zichzelf! Heeft ze jou misschien nodig als reden om zelf door te kunnen zetten??
Gewoon je eigen weg gaan, alleen verantwoording af leggen aan jezelf en doen waar JIJ je goed bij voelt! Soms wat beter soms wat minder, so what..... Leven is lef hebben ook in deze sotuatie met je dochter!
Sterkte van Wijsneusje
Misschien willen je kinderen gewoon op je katten, omdat er iets anders aan de hand is. Niet met jou, maar is het gewoon iets anders wat ze dwars zit, waar jij totaal niks mee te maken hebt. Als moeder ben je erg gevoelig voor het commentaar van je kinderen. Je wil het goed doen en je wilt dat ze je een goede en leuke moeder vinden en dat weten zij maar al te goed! En dat het je onzeker maakt weten ze ook.
Volg gewoon je eigen gevoel en doe waar jij je goed bij voelt, maar leg het je kinderen wel uit. Vertel waarom je zo doet en vertel dat niet voor iedereen dezelfde normen gelden.
En weet je, mijn puberzoon vindt mij ook te dik! Ik heb maat 38! En hiermee wil ik maar zeggen dat je het als moeder wel heel erg goed moet doen, willen je kids 100% tevreden over je zijn.
wat vervelend ! ik herken de situatie maar dan andersom ( dikke dochter en slanke zeurende moeder)
ik heb veel steun aan de blog van hermina www.wondervol.nl
misschien eens een kijkje nemen ?
geen idee waar je woont maar binnenkort is er in hardenberg een grote maten beurs incl modeshow.
ook is er dit weekend in eindhoven een grotematen beurs
persoonlijk vind ik zo'n beurs altijd wel een energie/ego boost geven. zoveel volle dames die allemaal lekker in hun vel zitten, stoere outfits dragen en zich niet schamen, beetje onder gelijkgestemden
misschien doe je er inspiratie op ?
hoi, ik kwam toevallig op je blog terecht en als ik dit lees denk ik kom op meid, laat je niet op je kop zitten door je dochter.. ze mag best wat aardiger voor je zijn. en jij ook voor jezelf! iemand zo 'afstraffen' helpt echt niet, aardig stimuleren wel. maar ja dat kost wat meer moeite dan iemand even de grond in praten. Je dochter is vast een hele lieve meid maar het leest toch alsof ze even wat rottig uit de hoek kwam. Misschien komt het ook wel omdat ze zelf zo mooi is afgevallen en stiekem toch 'n beetje bang is om weer aan te komen, dat geeft haar misschien ook wel stress. Dan is het makkelijker om af te geven op iemand die er meer moeite mee heeft. en je bent toch een tijd goed afgevallen, nou heel goed van je. en voor de meeste mensen geldt dat als je zo radicaal en snel afvalt dat het er ook weer snel aankomt,dus doe het lekker rustig aan in je eigen tempo. Als je zo'n heel streng dieet met die vieze shakes kon volhouden, kun je vast ook wel gewoon gezond eten en minder extraatjes. Doe je het nog goedkoper ook. en je bent veel meer dan alleen je gewicht, dat is alleen maar de verpakking die je als mens toevallig hebt meegekregen. Succes.
Dag Gematigd optimist,
Een tijdje geleden klonk je vrolijker.
Ik denk dat je gelijk hebt, dat je met jouw levenservaring wel ziet
dat geluk en verdieping niet kunnen komen van dieetmiddelen.
Ik wens je een leuke baan en positiviteit, goedkoper als de dieetist en effectiever.
Ben het helemaal eens met Yvonne K., zit je goed in je vel dan zal het afvallen
vanzelf eenvoudiger gaan.
Maak je dochter eens duidelijk dat je geen zin meer hebt in haar commentaar, hoe goed
bedoelt ook.
Groet,
Beste optimist, het valt me op dat je niet reageert op commentaar van lezers. Stel je reacties wel op prijs?
Groet linda
Ha Linda,
Stel reacties zeker op prijs en lees ze ook allemaal. Het helpt me zaken in perspectief te zetten. Bedankt hiervoor.
Hallo lieverd,
Als jij aangeeft dat je aan het uitvinden bent welke kleuren je mooi staan. Gaat een ieder "gevraagd, ongevraagd, lief, ongeduldig, goedbedoeld en beter wetend" zich er mee bemoeien. Zo ook met afvallen. Je zegt zelf al dat je weet dat ze het beter bedoeld dan hoe het uit haar mond valt ;-). Zeg maar even gewoon dat je nu even probeert om op gewicht te blijven en volgend jaar eens gaat beslissen of jij nog meer af wilt gaan vallen . En dat je het er van af nu niet meer over wilt hebben omdat je er ongelukkig van wordt.
Groetjes Yvon
Een reactie posten