Want - zo is mijn ervaring met mijn moeder - zo deed/doet ze wel vaker als het desbetreffende kind er niet is. Die is niet leuk, die doet dat niet goed, die heeft zijn zaakjes niet op orde en dan weet ik dat ik ook over de tong ga op het moment dat ik er niet bij ben. Het is een soort van praten over elkaar in plaats van met elkaar.
Het is altijd moeilijk om dingen uit de context te zien of horen. Vooral via via.
Toch vind ik dat trekje van mijn moeder naar. Ze kan het gewoon nooit opbrengen om helemaal zonder een randje over een kind van haar te spreken of, als ik erover nadenk, sowieso iemand. Er zit altijd een 'maar' aan. Heb haar nog nooit gewoon vol lof over een van haar kinderen horen spreken. Of gewoon zeggen dat ze zo blij is met ons.
Er is gewoon altijd wel wat op te merken. Altijd.
Dus is het aan mij om daar iets van te zeggen, maar nog belangrijker om te kijken hoe IK dit in mijn leven doe.
Roddel ik ook over mensen. In het kader van ' ja maar ik bedoel het niet slecht'. Terwijl ik die ander misschien wel pijn doe door zo over hem/haar te praten. Met al mijn goede bedoelingen. Ben ik wel discreet genoeg met wat ik weet over wat mij in vertrouwen of in vriendschap is gezegd?
8 opmerkingen:
Ook heel herkenbaar, met ook gereformeerde ouders. Kan 'm zitten in dat je in die oude zienswijze/geloofsovertuiging iemand nooit teveel mag prijzen, er moet altijd iets te bekritiseren overblijven. We blijven immers zondaren:-)
Dat wat jij opmerkt geldt in mijn familie ook voor complimenten. Je geeft nooit iemand een compliment, want dan zou ie buiten zijn schoenen gaan lopen. Achter je rug hoor je dan wel weer van anderen wat je goed doet. Mijn zoon vertelde laatst aan mijn moeder dat hij heel trots was op hoe goed ik het redde en hoe goed ik het jaar na het veel te vroege overlijden van mijn man doorgekomen was. Tja, nou ja, misschien was dat wel zo werd er schoorvoetend toegegeven. Ik ben er eigenlijk niet meer zo mee bezig, er zijn belangrijkere dingen. Maar op terug te komen op je laatste alinea, je moet soms stoom afblazen en dat geldt helemaal als je alleenstaand bent. Merk ik nu.
Ik vind het ook een nare eigenschap. Het is inderdaad goed dat je je bedenkt, of je dat zelf niet zo doet. Goed om daar af en toe bij stil te staan.
En ook goed om er iets van te zeggen, al vraag ik me af of je het je moeder nog afleren kunt, op haar leeftijd. Maar toch: iets zeggen kan altijd.
Een kwetsende opmerking is zo (soms onbedoeld) gemaakt, maar je mag mensen er best op aanspreken, lijkt me. Of je er je moeder nog mee kunt veranderen, betwijfel ik. Iets met een oude vos en streken......
Een nare eigenschap. Je moeder realiseert zich niet dat ze anderen er verdriet mee doet.
Lieve groet
ha ha dat plaatje ..
de roddel spat ervan af :]
heb ook zo-n moeder , precies hetzelfde ...
je vertrouwt ze in principe nooit , en mond houden is het beste , al baal je er ook geregeld van !
Heel naar. Ik had zo'n schoonmoeder. Zelf probeer ik zo positief mogelijk te zijn. Roddelen doe ik sowieso niet.
Je hoeft alleen maar mhm te zeggen of zelfs niets en even aan te kijken. Dan sterft het praatje roddel vanzelf uit. Misschien komen de goede gesprekken dan, maar reken er maar niet op. Pas dan merk je hoe weinig je moeder eigenlijk te vertellen heeft als ze niet mag roddelen en kwaadspreken.
Toen ik dat besloot bij mijn vriendinnen jaren terug vielen er ineens een hele boel af.Mijn niet reageren was zo ongezellig ;)
Of je zegt als tegenwicht iets liefs of positiefs over je zus. Als tegengif zeg maar. ;)
Een reactie posten